Αυταπάτες της Ε.Ε.

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Δέκα χρόνια μετά το "Θα τα καταφέρουμε!" και την πολιτική ανοιχτών θυρών της Μέρκελ, το 81% των Γερμανών θεωρούν ότι η χώρα τους φιλοξενεί υπερβολικά πολλούς παράνομους μετανάστες. Το 57% πιστεύει ότι και οι νόμιμοι μετανάστες είναι υπερβολικά πολλοί, μόνο ασήμαντα ποσοστά (3 και 8%, αντίστοιχα) θα καλοδέχονταν περισσότερους.

Τα νούμερα αυτά είναι παρόμοια σε όλη την Ευρώπη και αντικατοπτρίζονται και στη δημόσια ρητορική των κομμάτων. Οι αριστερώνυμες υπέρ της μετανάστευσης δυνάμεις δεν επικαλούνται πλέον τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις προσφυγικές κρίσεις κατά κύριο λόγο, αλλά επιχειρηματολογούν κι αυτές οικονομικά, δηλαδή νεοφιλελεύθερα: η Υπέργηρη Ήπειρός μας χρειάζεται επειγόντως εργατικά χέρια, η Ευρώπη ΑΕ δεν κάνει χωρίς.

Στα χείλη των νεοφιλελεύθερων, το επιχείρημα αυτό δεν είναι ανακόλουθο. Αν βλέπεις μια χώρα πρωτίστως ως "έδρα επιχειρήσεων", αν μετράς το έχει της επί τη βάσει του ΑΕΠ, τότε το ποιοι την κατοικούν (δεν μπορεί παρά να) σού είναι ψυχρά αδιάφορο. Γερμανοί, Πακιστανοί, Τανζανοί, εξωγήινοι - σημασία έχει η δουλειά να βγαίνει. Ο Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων ακολουθεί εδώ και δεκαετίες αυτή τη γραμμή.

Αντιθέτως, αν λες ότι είσαι Πράσινος ή Αριστερός, το πράγμα αλλάζει. Διότι δεν γίνεται να κατανοείς την χώρα σου πρωτίστως ως θεματοφύλακα των δικαιωμάτων, της διαφορετικότητας και της "ανοιχτής κοινωνίας", ως φορέα συγκεκριμένων πολιτισμικών αξιών δηλονότι, και συνάμα να ανοίγεις τις θύρες σε μάζες που όχι μόνο δεν συμμερίζονται τα ιδανικά σου αυτά, αλλά τουναντίον, τα περιφρονούν και τα εχθρεύονται.

Ξέρουμε βέβαια ότι η αντίφαση αυτή είναι κομβική σε κάθε (αυτοαποκαλούμενη ως) προοδευτική ιδεολογία. Οι Γάλλοι στρατηγοί του Ναπολέοντα, που έβλεπαν τον εαυτό τους ως ελευθερωτή των Ισπανών από τα δεσμά ενός αυταρχικού καθεστώτος, τα έχαναν από το μίσος με το οποίο τους αντιμετώπιζαν σε κάθε τους βήμα στην διάρκεια της μεγάλης ιβηρικής εκστρατείας (1808-1814). Την "Ελευθερία" τους κόμιζαν μεγαλόθυμα αυτοί, με τη σκωπτική κραυγή "Κάτω η Ελευθερία!" πέθαιναν οι αχάριστοι εκείνοι στα εκτελεστικά αποσπάσματα... (Το φρόνημά τους το απαθανάτισε ο Γκόγια στο ασύγκριτο "El 3 de mayo en Madrid"). 

Η Πρώτη Ρώμη την είχε πάθει με ανάλογο τρόπο. Τα γερμανικά φουσάτα των Φοιδεράτων εθεωρούντο πέραν πάσης υποψίας από τον αυτοκρατορικό θρόνο. Αξιωματούχοι γαλουχημένοι εδώ και γενιές από τη Λύκαινα του Καπιτωλίου, τι κίνδυνο μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν για τον ρωμαϊκό Way of Life; Ώσπου ξεσπάθωσε ένας Οδόακρος και έστειλε τους Αυγουστύλους και όλες τους τις αξίες στα αζήτητα. 

Πίσω από την τυφλή πίστη του προοδευτικού σημερινού Ευρωπαίου ότι οι Μαγκρεμπίνοι και οι Λεβαντίνοι και οι Υποσαχάριοι και οι Νοτιοασιάτες, τι διάολο, θέλουν κι αυτοί να γίνουν σαν του λόγου του, βέροι προοδευτικοί Ευρωπαίοι δηλαδή, κρύβεται η αρχαία έπαρση του χθεσινού αποικιοκράτη: ο δικός του πολιτισμός είναι ανώτερος, είναι αυτονόητο ότι του μέλλεται να επικρατήσει. 

Και είναι τόσο τυφλή αυτή η πίστη, τόσο αξερίζωτη αυτή η υπεροψία που ότι και να λεν τα εμπειρικά δεδομένα (εκείνη η πρόσφατη έρευνα λ.χ. ότι στη Γαλλία οι νεαροί μουσουλμάνοι θέλουν να βάλουν τη Σαρία πάνω από τους νόμους του κράτους), δεν την κλονίζουν. 

Γιατί μας ξαφνιάζει όμως αυτό; Μήπως οι ίδιοι άνθρωποι δεν μας κανοναρχούσαν μέχρι πρότινος ότι όπου νά 'ναι οι λεοντόκαρδοι Ουκρανοί θα πετάξουν τις ορδές του Πούτιν στη θάλασσα;

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1DLuePKX3N/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com