Του Κώστα Κουτσουρέλη
Ο αντισημιτισμός είναι μια ιστορική παθογένεια με φρικαλέες συνέπειες, πασίγνωστες και εν εκτάσει μελετημένες. Ο σημερινός αντι-αντισημιτισμός είναι -φευ, πολύ συχνά- ένα "επάγγελμα".
Ο κατ' επάγγελμα αντι-αντισημίτης (αφελής ή ιδιοτελής, αδιάφορο) είναι πρώτα και πάνω απ' όλα απολογητής του Ισραήλ. Σκοπός του δεν είναι να φωτίσει τα ιστορικά αίτια του αντισημιτισμού και τις σημερινές του επιβιώσεις, αλλά να αστυνομεύσει τον δημόσιο διάλογο. Και αυτό το κάνει λογοκρίνοντας ή και φιμώνοντας εκείνες τις φωνές που ασκούν κριτική κατά της γενοκτονικής πολιτικής του ισραηλινού κράτους στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Τα κίνητρα του κατ' επάγγελμα αντι-αντισημίτη ποικίλλουν. Κάποιοι καθοδηγούνται από προθέσεις ευλογοφανείς. Πιστεύουν λ.χ. ότι το Ισραήλ αποτελεί ανάχωμα στον ζηλωτικό ισλαμισμό, προπύργιο των αξιών του πολιτισμένου δικαιωματικού μας κόσμου. Ορισμένοι Έλληνες ιδίως, νομίζουν ότι το Ισραήλ είναι δυνάμει φίλος της Ελλάδας επειδή έχει εχθρικές σχέσεις με την Τουρκία, μάλιστα αναζητούν στο Τελ Αβίβ τον "προστάτη" που δεν βρίσκουν στην Ουάσιγκτον ή τις Βρυξέλλες. Κάποιοι άλλοι είναι της γραμμής του "ανήκομεν εις την Δύσιν" πάση θυσία και με όποιες συνέπειες και αυτή η "Δύσις" (θεωρούν ότι) περιλαμβάνει και το Ισραήλ. Άλλοι διαβλέπουν σε κάθε δήλωση συμπάθειας προς τον παλαιστινιακό αγώνα την επάρατο "αριστερά" και νομίζουν ότι υποστηρίζοντας τον Νετανιάχου ξορκίζουν το... φάντασμα του κομμουνισμού που περιφέρεται ανά την Ευρώπη.
Πιστεύω ότι καμιά από αυτές τις τοποθετήσεις δεν αντέχει τον λογικό έλεγχο. Κράτος που να περιφρονεί τόσο τα ανθρώπινα δικαιώματα, που να τα καταπατά με τέτοιο τρόπο, είναι ζήτημα αν υπάρχει άλλο αυτή τη στιγμή. Στρατιωτική κατοχή και παράνομοι αποικισμοί, απαρτχάιντ, χρήση τρομοκρατικών μεθόδων σε πολεμικές επιχειρήσεις, συστηματικές εκτοπίσεις και εθνοκάθαρση, γενοκτονία - για κάθε μία από τις κατηγορίες αυτές υπάρχουν τεράστιοι όγκοι αποδεικτικού υλικού, ψηφίσματα του ΟΗΕ, βουλεύματα Διεθνών Δικαστηρίων, εκθέσεις εθνικών και διεθνών οργανισμών, αναφορές εντεταλμένων αξιωματούχων, χιλιάδες μαρτυρίες δημοσιογράφων και ουδέτερων παρατηρητών. Τι σχέση έχει αυτό το κράτος με τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο προηγμένος κόσμος θέλει να τα εννοεί;
Εξίσου αθεμελίωτη είναι η αντίληψη ότι το Ισραήλ αποτελεί εμπόδιο στον ισλαμισμό. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η ανοιχτή πληγή του Παλαιστινιακού είναι μια από τις γενεσιουργές αιτίες του σύγχρονου τζιχαντισμού, ο βασικός λόγος για τον οποίο χιλιάδες μουσουλμάνοι στη Μ. Ανατολή και αλλού στρέφονται στον εξτρεμισμό. Από την άλλη πλευρά, είναι καλά τεκμηριωμένο ότι το ίδιο το Ισραήλ του Νετανιάχου υποστήριξε για χρόνια και με διάφορους τρόπους τη Χαμάς ώστε να αποδυναμωθεί η Παλαιστινιακή Αρχή και να διχαστούν μεταξύ τους Γάζα και Δυτική Όχθη. Και η, τουλάχιστον, ανεκτική στάση των Ισραηλινών απέναντι στο Ισλαμικό Κράτος, το οποίο συστηματικά πλήττει τους αντιπάλους του Τελ Αβίβ, είναι ζήτημα πολυσυζητημένο.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τις εχθρικές, υποτίθεται, σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας. Τούρκοι και Ισραηλινοί συνεργάστηκαν άριστα με τους Αζέρους και το Μπακού για να κατατροπώσουν τους Αρμένιους στο Αρτσάχ. Την ίδια στιγμή έχουν στο κοινό τους στόχαστρο την Τεχεράνη και συμπορεύονται στα σχέδια διαμελισμού της Συρίας. Φυσικά υπάρχουν μεταξύ τους τριβές, ωστόσο τίποτε δεν μας εγγυάται ότι η Τριμερής Συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ σε μια πιθανή ελληνοτουρκική κρίση δεν θα αποδειχθεί και αυτή μια φούσκα άνευ σημασίας, όπως οι τριμερείς με τα ΗΑΕ και την Αίγυπτο, λ.χ., που είδαμε στην πράξη τι και πόσο αξίζουν.
Όσο για την αξιωματική ταύτιση του Ισραήλ με τη Δύση ή με τον δυτικό φιλελευθερισμό, νομίζω ότι δεν σηκώνει σοβαρό σχολιασμό. Όχι μόνο επειδή όπως προείπα το σημερινό Ισραήλ του Νετανιάχου δεν έχει σχέση με τις "δυτικές αξίες", αλλά επειδή αυτές οι τελευταίες μεταλλάσσονται ταχύτατα. Όταν βασικοί υποστηρικτές του Τραμπ στις πρόσφατες εκλογές όπως ο Στηβ Μπάννον και ο Τάκερ Κάρλσον δηλώνουν ευθέως ότι το Ισραήλ δεν είναι καν σύμμαχος των ΗΠΑ και των συμφερόντων τους, πόσο μάλλον οργανικό τμήμα του δυτικού κόσμου, και όταν τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη η μεγάλη πλειονότητα καταδικάζει την ισραηλινή πολιτική στο Παλαιστινιακό, η εξίσωση φιλοϊσραηλινός = φιλοδυτικός είναι πρακτικά ήδη απαρχαιωμένη. Εντελώς ακατάλληλη επομένως για να μας προσανατολίσει πολιτικά προς το μέλλον.
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο σημερινός αντι-αντισημιτισμός είναι ένα προσχηματικό ιδεολογικό εργαλείο που βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με τον υποτιθέμενο σκοπό του. Διότι όταν επισείεις τα αθλιουργήματα του παρελθόντος για να δικαιολογήσεις τα αθλιουργήματα του παρόντος, αυτό πράττεις: προδίδεις βάναυσα το ανθρωπιστικό ιδεώδες υπέρ του οποίου παριστάνεις ότι αγωνίζεσαι. Αλλά ούτε και τους υπόρρητους πολιτικούς σου σκοπούς υπηρετείς, όπως έδειξα. Για πραγματιστές και ιδεολόγους εξίσου, ο αντι-αντισημιτισμός είναι ένα πολιτικό αδιέξοδο.
Μάλιστα δεν είναι απλώς αλυσιτελής, είναι και ακραία αντιπαραγωγικός, υπονομευτικός των προθέσεων που τον τρέφουν. Το είδαμε και το βλέπουμε με όλες τις λογοκριτικές εκδηλώσεις του γουοκισμού τα τελευταία χρόνια, του οποίου ο αντι-αντισημιτισμός υπήρξε ίσως το ιδεολογικό πρότυπο. Όταν αποπειράσαι να φιμώσεις τον αντίπαλο λόγο, κάνεις εχθρούς και στο τέλος επιφέρεις το ανάποδο αποτέλεσμα: την ενίσχυσή του.
Εντιμότερη στάση θα ήταν η υιοθέτηση της ρητορικής των ειλικρινέστερων εταίρων του Νετανιάχου. Ότι δηλαδή το Ισραήλ βρίσκεται ενώπιον διλήμματος: αν δεν εξολοθρεύσει τους εχθρούς του πρώτο, θα το εξολοθρεύσουν αυτοί. Προσωπικά, γνωρίζω κάποιους που στις ιδιωτικές τους κουβέντες δικαιολογούν έτσι τον προσχηματικό αντι-αντισημιτισμό τους. Κανέναν όμως που να τόλμησε να συνηγορήσει ευθαρσώς και δημοσίως υπέρ της δολοφονίας αμάχων και παιδιών. Ή που να έχει μπει στον κόπο να μας εξηγήσει, έστω και ιδιωτικά, γιατί η λύση των δύο κρατών, την οποία αρνείται διαρρήδην ο Νετανιάχου, πρόκειται να σβήσει το Ισραήλ από τον χάρτη.
Για τα συμβαίνοντα στη Γάζα, μελετητές του Ολοκαυτώματος, άνθρωποι που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στην έρευνα των γενοκτονιών, όπως ο κορυφαίος Όμερ Μπάρτοφ, έλαβαν κρυστάλλινη θέση. Θα κλείσω με τα λόγια του στους New York Times.
«Το αναπόφευκτο συμπέρασμά μου είναι ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία εναντίον του παλαιστινιακού λαού. Έχοντας μεγαλώσει σε σιωνιστική οικογένεια, ζήσει το πρώτο μισό της ζωής μου στο Ισραήλ, υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό ως στρατιώτης και αξιωματικός και αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας μου στην έρευνα και τη συγγραφή έργων σχετικά με τα εγκλήματα πολέμου και το Ολοκαύτωμα, αυτό είναι ένα οδυνηρό συμπέρασμα, το οποίο αντιστάθηκα να αποδεχτώ όσο μπορούσα. Αλλά διδάσκω μαθήματα για τη γενοκτονία εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. Μπορώ να αναγνωρίσω μια γενοκτονία όταν τη βλέπω.
Το συμπέρασμα αυτό δεν είναι μόνο δικό μου. Όλο και περισσότεροι εμπειρογνώμονες επί θεμάτων γενοκτονίας και διεθνούς δικαίου θεωρούν πλέον ότι οι ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα μπορούν να χαρακτηριστούν μόνον ως γενοκτονία. Το ίδιο δηλώνει και η Φραντσέσκα Αλμπανέζε, ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ για τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, καθώς και η Διεθνής Αμνηστία. Η Νότια Αφρική έχει ασκήσει αγωγή κατά του Ισραήλ επί γενοκτονία στο Διεθνές Δικαστήριο.
Η συνεχιζόμενη απόκρουση αυτού του χαρακτηρισμού από κράτη, διεθνείς οργανισμούς και νομικούς και ακαδημαϊκούς παράγοντες προκαλεί ανεπανόρθωτη ζημιά όχι μόνο στους λαούς της Γάζας και του Ισραήλ, αλλά και στο σύστημα του διεθνούς δικαίου που θεσπίστηκε μετά τις φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος, με σκοπό να αποτρέψει την επανάληψή τους. Αποτελεί απειλή για τα ίδια τα θεμέλια της ηθικής τάξης στην οποία όλοι βασιζόμαστε.»
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.