Αρχιπέλαγος…

του Δημήτρη Γιαννάτου

«Σταυροφόροι» που αγάπησαν τον τόπο, οι αέρηδες στο Αρχιπέλαγος. Κατεβαίνουν με ορμή από τα όρη του Βορρά και τα πέλαγα της Δύσης για να μπερδευτούν με τον λίβα στο λιόγερμα και να γίνουν μεσημεριανή ανάσα στην κλέφτικη ματιά του καλοκαιριού της καθ’ μας Ανατολής…Κτύπησαν με ορμή τα πανάρχαια βράχια, λύγισαν μπροστά στο Φως και την αλμύρα του Έρωτα, κι αγάπησαν.

Ταξίδεψαν την Ιστορία με τους ντόπιους καιρούς, γεύτηκαν τα φραγκόσυκα και το μέλι, το δάκρυ και τον πόνο, το σταφύλι και την ευδαιμονία, την Εκκλησία του Δήμου, τη Σύναξη της Κυριακής και του Επιταφίου. Τους κέρασαν προσφάι στο καφενεδάκι της απουσίας, του Ερωτικού απομεσήμερου, του Πάνα και των Νυμφών.

Σπήλαια πανάρχαια οι σκέψεις, κατακόμβες Βυζαντινών εκκλησιών και ερειπίων, όταν βαδίζεις στο μονοπάτι με την ελιά και το αμπέλι. Και μείς πήραμε τα χνάρια μιας πανάρχαιας περπατησιάς, που έδενε τον Τόπο με τον Χρόνο. Το ζήσαμε κάποιο μεσημέρι ζυμωμένο στο λιοπύρι, όταν μια αιώνια ευχή άπλωνε ρίζες στην αυλίτσα του καλοκαιριού μετά τη θάλασσα και στις σταγόνες απ΄τα κεραμίδια. Δικοί μας άνθρωποι ζωντάνευαν στα χαμηλά περβάζια της μνήμης, θέλοντας να μας φιλέψουν γλυκό του κουταλιού και Αγιασμό…

Χάθηκε αυτή η γεύση, αλλοπαρμένη από αλλότρια ήθη. Χάθηκε, μα υπάρχει. Κάτω από σκονισμένα ερείπια και έρημες εκκλησιές. Στο Ανθολόγιον και την Πατριδογνωσία, στα λαϊκά καφενεία, στα πειράγματα της ανεμελιάς και τις καμπάνες του δεκαπενταύγουστου. Στην μαστοριά του πανάρχαιου τεχνίτη, στον μόχθο της επιβίωσης και στο αμφίβολο βλέμμα του πρώτου φλερτ των παιδιών…

ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/2025/05/21/%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%cf%80%ce%ad%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%bf%cf%82/?fbclid=IwY2xjawKbwU5leHRuA2FlbQIxMQABHp9D7iAnIg3DvSdJK9JycLhPv6MyYaPvV6hH4GrzFWRL0W-ivCsDlce0w8ci_aem_UazMQP2VYA87dHLHZwXDEg
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com