Του Ηλία Μαυρέα από fb
Ήταν χειμώνας, Δεκέμβρης του 69.
Εγώ ήμουν 14 χρονών. μαθητής της Δευτέρας τάξης Γυμνασίου στο Β' Αρρενων Καλαμάτας.
Στο σχολεία πήγαινα και ερχόμουν με τον τρένο από το σταθμό " Πλατύ " . Απόσταση περίπου 1000 μέτρα από το σπίτι μας στο χωριό Αλώνια.
Το πρωινό ήταν δύσκολο. Υπήρχαν δύο δρομολόγια. Το πρώτο ήταν το νυκτερινό δρομολόγιο. Με την ωτομοτρίς, Πειραιάς Αθήνα Τριπολη - Καλαμάτα. Αν θυμάμαι καλά αναχωρούμε 11 το βράδυ από Αθήνα, πάντως στο Πλατύ αν δεν είχε καθυστέρηση περνούσε νύχτα χαράματα 5 πάρα 20. Συνήθως όμως όλο και κάποια καθυστέρηση θα είχε.
Το δεύτερο δρομολόγια ήταν με την Ντίζελ. Περνούσε κάπου 7.20..Καθώς όμως ερχόταν σπό Αθήνα- Πάτρα - Κυπαρίσσια - Καλαμάτα είχε πάντα μικρή η μεγάλη καθυστέρηση. ακόμα πάνω και από ώρα. Έτσι συχνά έχανα την πρωτη ώρα μάθημα που συνήθως ήταν Αρχαία Ελληνικά.
Αναγκαζόμουν λοιπόν να ξυπνάω νύχτα 4.15 για να ετοιμαστω να φύγω σε 10 λεπτά για να είμαι 5 παρά 20 στο σταθμό του τρένου. Νύχτα ξυπνούσε και η μητέρα μου που μου έφτιαχνε πρωινό, και μου ζεσταινε τα παγωμενα ρουχα στο τζάκι. Αν αργούσα λίγο και ακούγα το σφύριγμα του τρένου στη Βαλυρα, τη διαδρομή την έκανα τρέχοντας. Άλλοτε με κρύο, άλλοτε με βροχή και αέρα να μου λυγίζει την ομπρέλα, να τη γυρίζει ανάποδα να την τσακίζει
Είχα και ένα φακό γιατί ήταν σκοτάδι.,νύχτα πίσσα αν ειχε συννεφιά χωρίς φεγγάρι
Στο σταθμό αν το τρένο είχε καθυστέρηση μπορεί να περίμενα και μια ώρα.
Εκεί στον αέρα και το ανεμοβρόχι. Υπήρχε ένα στέγαστο αλλά ήταν ψηλό με κλίση προς τα πάνω, αν η βροχή ήταν με αέρα. ήταν δύσκολο να μην βραχώ.
Ήμουν συνήθως μόνος, σπάνια περίμενε και κάποιος άλλος το τρένο. Η μάλλον είχα και παρέα τα αγριοπούλια Τις κουκουβάγιες τους Γκιωνηδες τα Κερκινέζια...
Στη διαδρομή μέσα στο χωριό δεν φοβόμουν. Όταν όμως κατέβαινα το δρόμο από το Δημοτικό σχολείο προς την κατηφόρα εκεί στο "πίσω πηγάδι" φοβόμουν λιγάκι
Τι φοβομουν; ούτε που ήξερα. Φοβόμουν "το κακό συναπάντημα" με άγρια σκυλιά, με τσακάλια, με λύκους με φαντάσματα; ούτε και εγώ ήξερα Δεν πίστευα στα φάντασματα, αλλα ενδόμυχα λιγακι τα φοβομουν!
Δεν ήξερα τι.. αλλά ένα αίσθημα φόβου το είχα.
Πλησίαζαν Χριστούγεννα και τα περίμενα πως και πως. Να κλείσουν τα σχολεία με τις διακοπές. Να σταματήσω το αγουροξυπνημα και τα νυχτοπερπατήματα.
Ένα πρωί τι πρωι ένα ξημέρωμα σαν τα άλλα, εκεί στην τελευταία στροφή μετά το πίσω πηγάδι στη διασταύρωση του δρόμου προς τον Ανεμόμυλο και την τελική ευθεία προς το σταθμό ακούω θόρυβο μέσα στις καλαμιές. Βλέπω τις καλαμιές να κινούνται και να ξεπροβάλει ένας σκούρος όγκος!. Γάιδαρος ήταν, λύκος, αρκούδα ήταν ..διάβολος ήταν... Δεν πρόλαβα να δω καλά ούτε και να σκεφτώ.
" Ιησούς Χριστός Νικά και όλα τα κακά σκορπά" ψιθύρισα και αμεσως, άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα...Έφτασα στο σταθμό που είχε φως λαχανιασμένος και ένοιωσα ανακούφιση. Κάθισα στο παγκάκι με το στήθος να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα.Τίποτα δεν με είχε κυνηγήσει τίποτα δεν φάνηκε... Ο φόβος μου με καταδίωξε.
Πότε δεν κατάλαβα τι ήταν. Δεν ήταν της φαντασίας μου! Το σκούρο όγκο σαν ζώο που πήγε να ξεπροβάλει μέσα από τις καλαμιές τον είδα.!
Γάιδαρος να ήταν; Ήταν όμως χειμώνας Δεκέμβρης τα γαϊδούρια δεν τα έδεναν έξω στο κρύο, τα είχαν στο παιχνί
Σε λίγες ημέρες ήταν Χριστούγεννα και έκλεισαν τα σχολεία. Ένοιωσα χαρά και ανακούφιση.
Από τότε χαίρομαι όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.!
........Την επόμενη χρονιά, με τα αδέλφια μαζί, γραφτήκαμε στο γυμνάσιο Μελιγαλά. Το τρένο ερχόταν από Καλαμάτα και δεν είχε καθυστέρηση. Έτσι δεν χάναμε την πρώτη ώρα.
------------------
Ευλογημένες να είναι οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων για εσάς και την οικογένεια σας, γιατρέ! Εύχομαι Υγεία και Χαρά στη ζωή σας!
Μας συγκινήσατε με τα παιδικά σας βιώματα που στις ημέρες μας σπανίζουν στην πατρίδα μας παρά την παρακμή του τόπου, αλλά τέτοιες μνήμες δείχνουν τον άλλο δρόμο! Το πώς αγωνίζεται κάποιος για να σταθεί ορθός, να προοδεύσει για το καλό και του τόπου του!
-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.