Eκλογές 2023 | Χριστιανοί κατά Χριστιανών;

από Μάριος Μιχαηλίδης

Αν αποπειραθεί κανείς να καταγράψει τους χαρακτηρισμούς του όποιου κίτρινου τύπου (συστημικού και μη) για το δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα ΝΙΚΗ, είτε πριν, είτε μετά τις δύο εκλογικές διαδικασίες, θα παρατηρήσει έκπληκτος ότι βαθιές αντιφάσεις αποκαλύπτουν την κακή προαίρεση και εμπάθεια ορισμένων. Και, κυρίως, θα διαπιστώσει ότι οι κατηγορίες οι οποίες εξαπολύονται εναντίον του νέου αυτού κόμματος είναι αλληλοαναιρούμενες. Ρωσόφιλους τους αποκαλούν οι μεν, χρηματοδοτούνται από κύκλους συστημικούς αποφαίνονται οι δε. Αντιεμβολιαστές και «ψεκασμένοι» είναι, λένε κάποιοι, «στελέχη της έκαναν το εμβόλιο», κάποιοι άλλοι. Ακροδεξιούς τους ονομάζουν οι γνωστοί μιντιακοί κύκλοι, ως ύποπτο σχηματισμό την καταγγέλλουν σε όλους τους τόνους και παντού στελέχη της ακροδεξιάς. Δεκανίκι της ΝΔ θεωρούν πολλοί αυτό το κόμμα, «οι θέσεις που εκφράζει είναι σκοταδιστικές και μας γυρνούν σε άλλες εποχές»[1] αποφαίνονται οι κυβερνώντες διά του πρωθυπουργού.

Παρά την ύπαρξη του αντιρατσιστικού νόμου, οι ανοίκειες επιθέσεις είναι ασταμάτητες, με χαρακτήρα εμπάθειας και διακρίσεων. «Ταλιμπάν» για παράδειγμα. Ή «διάβολοι» (νυν υπουργός). Στο μεταξύ, τιμητές και κριτές του ορθόδοξου βιώματος και της θρησκευτικής αυθεντικότητας γίνονται κάποιοι που φωτογραφίζονται ευκαιριακά σε εκκλησίες -πάντα on camera- απολύτως αστοιχείωτοι για τα εκκλησιαστικά ζητήματα. Επιπλέον, συστηματική τακτική, η «ακροδεξιοποίηση» της διαφωνίας. Βαφτίζουν λαϊκιστή, ψεκασμένο, ομοφοβικό και ακροδεξιό όποιον δεν τους αρέσει. Φυσικά, το εξαιρετικό προνόμιο να αντιλαμβάνονται τι είναι δημοκρατικό, το έχουν μόνον αυτοί. Ως αυτόκλητοι αληθινοί δημοκράτες κουνάνε το δάχτυλο στους άλλους οι οποίοι ζουν στην πλάνη. Τώρα, το γεγονός ότι η ΝΙΚΗ είναι ένα από τα λίγα κόμματα στον ευρωπαϊκό χώρο που ακολουθεί νηφάλιους τόνους και διαφοροποιείται ξεκάθαρα από τα υπόλοιπα αντισυστημικά – ακροδεξιά κόμματα λίγο τους ενδιαφέρει.

Η διολίσθηση σε τακτικές ολοκληρωτικού χαρακτήρα και οι πόλεμοι λάσπης δεν περιορίζονται, όμως, στο πολιτικό πεδίο. Οι μανδαρίνοι της εξουσίας (δημοσιογραφικό λόμπι και σέχτες πολύχρωμων κινημάτων ή και εκδοτικών συγκροτημάτων) κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Η δημοκρατία στα καλύτερά της! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προφανής προσπάθεια γελοιοποίησης ανθρώπων που λένε το «Χριστός Ανέστη» για σαράντα μέρες ή κάνουν προσευχή, πριν ξεκινήσουν μία εκδήλωση ή όποτε άλλοτε θέλουν. Το πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία οι εν λόγω κατήγοροι το αφήνουμε στην κρίση κάθε σοβαρού και σκεπτόμενου δημοκράτη πολίτη.

Από τα παραπάνω αντιλαμβάνεται και ο πλέον αφελής ότι έχει γίνει μόδα η καταγγελία της ΝΙΚΗΣ. Εύκολος ο δρόμος να φανούν κάποιοι προχωρημένοι και χωρίς αγκυλώσεις. Να φανούν «προοδευτικοί», κι ας ψηφίζουν «συντηρητικά». Ανέκαθεν πολλούς τους γοήτευε ο τίτλος του ακομπλεξάριστου και ανοιχτού σε όλα ανθρώπου.

Το τελευταίο εντοπίζεται χαρακτηριστικά στον χώρο εκείνων που θέλουν να λέγονται, ή λέγονται, άνθρωποι της εκκλησίας. Παρατηρήθηκε, λοιπόν, μια άρνηση ορισμένων να αποδεχτούν την παρουσία ανθρώπων με πίστη και πατριωτισμό στο πεδίο της πολιτικής και των εκλογών. Τους είπαν «παραχαράκτες της πίστεως» (αλήθεια, ποιος ορίζει το αληθινό βίωμα της πίστης;), τους κατήγγειλαν για χριστεμπορία (αυτοί, οι κατέχοντες την αλήθεια, πόση αλαζονεία!). «Είναι τιμή μας να εμπνεόμαστε στην πολιτική σκέψη μας από τις αξίες της Πίστης μας» διαβάζουμε σε απάντηση του κόμματος για τις «ύβρεις περί «χριστεμπορίου». Απορίας άξιο: γιατί οι αξίες της ορθόδοξης πίστης να μην εμπνέουν;

Η γνωστή έωλη θεωρία που αναπαράγεται περί ανάμειξης στα πολιτικά πράγματα εκπροσώπων της εκκλησίας δεν έχει την παραμικρή σχέση με το κόμμα ΝΙΚΗ. Η περίπτωση της Κύπρου, για παράδειγμα, και το μακαριακό αντίστοιχο της άσκησης κοσμικής εξουσίας από έναν ιερωμένο (η οποία κατά τους Ιερούς Κανόνες συνιστά «άμεικτο μείξη») είναι εντελώς διαφορετική. Εδώ πρόκειται περί πολιτών που εκφράζουν τις θέσεις τους με βάση τα πολιτικά τους πιστεύω, τα οποία δεν μπορεί να λειτουργούν ανεξάρτητα από την κοσμοθεωρία τους. . Άλλωστε, σε μια εποχή που ο αυτοπροσδιορισμός νομιμοποιεί και την παράνοια (κυρίαρχη «κορεκτίλα», κοινωνικό φύλο με τα γνωστά ναρκισσιστικά επακόλουθα σε πολλά πεδία), το ότι ποτέ η ΝΙΚΗ δεν αυτοπροσδιορίστηκε ως «κόμμα της Εκκλησίας» ή ως «χριστιανικό κόμμα» δεν μετράει; Μόνο ό,τι προωθεί ο συστημικός λόγος στα ΜΜΕ και στα ΜΚΔ έχει βαρύτητα;

«Η Εκκλησία ούτε πολιτεύεται ούτε συμπολιτεύεται ούτε αντιπολιτεύεται ούτε “κομματίζεται”, αλλά πορεύεται» δήλωσαν με ανακοινωθέν τους οι 12 μητροπολίτες-μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (12-14/6/2023). Και πολύ σωστά. Όμως κάποιοι επιμένουν ότι η ύπαρξη και παρουσία του κόμματος συνιστά ανάρμοστη εμπλοκή (της εκκλησίας) στα πολιτικά πράγματα. Καταρχάς, αυτό γιατί ειπώθηκε μόνο τη συγκεκριμένη στιγμή; Σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, (κόμμα με «χριστιανικό» ή «ορθόδοξο» όνομα[2], ή ο βερμπαλιστικός, αλήστου μνήμης ύμνος μεγάλου κόμματος[3] «Ζήτω η πατρίδα, ζήτω η θρησκεία…») δεν υπήρχε καπηλεία; Γιατί τότε δεν κινητοποιήθηκαν αντίστοιχοι μηχανισμοί «ευαισθησίας»;

Ποια είναι άραγε η αιτία για αυτή την αντίδραση; Μήπως υπάρχει φόβος από τους συγκεκριμένους που ξιφουλκούν κατά της ΝΙΚΗΣ ότι όταν υπάρξουν κορυφαία θέματα στο κοινοβούλιο όπως οι γάμοι των ομοφυλοφίλων, οι τεκνοθεσίες ή το δημογραφικό ή ακόμα και η «σεξουαλική διαπαιδαγώγηση» θα καλούνται λόγω της ΝΙΚΗΣ που πιθανότατα θα αντιδρά να τοποθετηθούν και κάτι τέτοιο θα τους φέρνει σε δύσκολη θέση, αφού η τακτική της δήθεν σιωπηρής και αποστασιοποιημένης διαφωνίας που εδώ και χρόνια ακολουθούν είναι αναίμακτη και μέχρι στιγμής αποδίδει;

Αποδελτιώνοντας τα βασικά σημεία της ομιλίας του Δ. Νατσιού επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης (6.7.2023) εντοπίζω τα εξής ενδιαφέροντα με τη συνακόλουθη εύλογη απορία: σε ποια ακριβώς σημεία θα μπορούσε να διαφωνεί ένας πολίτης με δημοκρατικές ευαισθησίες και χριστιανική ταυτότητα; Στην ανάγκη να στηριχτεί η χώρα δημογραφικά; Στην υποστήριξη των δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού; Στις άδειες μητρότητας στις νεαρές μάνες σε μια εποχή που νυχθημερόν γίνεται λόγος για τα γυναικεία δικαιώματα; Στην ανάγκη προστασίας της οικογένειας με δεδομένη τη σημερινή αποϊεροποίηση του θεσμού; Στην επισήμανση των ευθυνών όλων μας για την υλιστική αντίληψη στην οποία είναι εκτεθειμένη η σημερινή νεολαία; Στη διαπίστωση ότι τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε «γκρίζα φυτώρια απαισιοδοξίας, σε κέντρα εκπαίδευσης απογοητευμένων και καταπτοημένων νέων ανθρώπων» όπως είπε ο πρόεδρος του κόμματος ΝΙΚΗ; Υπάρχει ένσταση στην προβολή προτύπων μέσω του σχολείου φωτεινών μορφών και επαναστατών της ιστορίας μας όπως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης της ΕΟΚΑ; Μήπως είναι ατυχής η επισήμανση ότι ο λαός μας οδηγείται σε μια νέου τύπου δουλοπαροικία, ότι δεν λύνονται τα προβλήματα με επαιτεία επιδομάτων φτώχιας και κάθε λογής «pass»; Είχε άδικο όταν τόνισε ότι η ακρίβεια, και η κερδοσκοπία μεγάλων ομίλων αποδεικνύει ότι εξυπηρετούνται οι αγορές και όχι οι πολίτες; Ανέδειξε το θέμα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας μιλώντας για τρομοκρατία και αρπακτικά της αγοράς ακινήτων, τονίζοντας την ανάγκη για νομοθετική ρύθμιση. Ήταν λάθος; Μήπως είναι «απρεπής» η μέριμνα για τους φτωχούς; Εκτός κι αν είχε δίκιο ο Terry Eagleton[4] όταν μιλούσε για τον χριστιανισμό ως «θρήσκευμα των ευκατάστατων προαστίων» και για τον χριστιανό «με το γυαλιστερό χαμόγελο και τον φουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό». Όσο για τα εθνικά μας θέματα, η υπογράμμιση της ανάγκης να μην υπάρξουν συμβιβασμοί και εκπτώσεις είναι αυτονόητη.

Ας γίνει, τέλος, συνείδηση το αυτονόητο. Είναι η παρήγορη προοπτική ότι κάποιοι, λίγοι, δεν αρκούνται πια στο “φάε το φαΐ σου κι αγάπα το κελί σου” αλλά τολμούν να κάνουν το βήμα να εμπλακούν στην πολιτική, που βρίθει υπόγειων διαδρομών και σκανδάλων, παρά τις απειλές που φτάνουν ακόμα και στα όρια του εκβιασμού. Και αυτό, προτάσσοντας ως κριτήρια της πολιτικής τους παρουσίας και συμμετοχής κάποιες ξεχασμένες αξίες. Όπως την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την παράδοση.

–

[1] Μόνο ισχυρές κυβερνήσεις κάνουν μεγάλες αλλαγές, 3.6.2023, συνέντευξη Κ. Μητσοτάκη στο Πρώτο Θέμα.

[2] Χριστιανική Δημοκρατία του Ν. Ψαρουδάκη και Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) του Γ. Καρατζαφέρη.

[3] Νέα Δημοκρατία.

[4] Terry Eagleton, Λογική, Πίστη και Επανάσταση: στοχασμοί γύρω από την περί Θεού διαμάχη, μτφρ. Πέτρος Γεωργίου, Πατάκη, Αθήνα 2011, σ. 83.

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Τοπίο”, 1978) είναι έργο του Ράλλη Κοψίδη.

ΠΗΓΗ:https://antifono.gr/christianoi-kata-christianon/?fbclid=IwAR13YcFXGxuMS12d-S1rex6OLd_yaziBVEAFC1YyKQVKirPipmFXOokEA_0
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com