Η υπέρβαση των κοινωνικών συμβάσεων ως προϋπόθεση της σωτηρίας

Η υπέρβαση των κοινωνικών συμβάσεων ως προϋπόθεση της σωτηρίας
Σχόλιο στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ΙE´ Κυριακής του Λουκά: Λου 19:1-10

Ο Ιησούς είχε επίγνωση της κακής φήμης που του είχαν προσάψει οι επικριτές του, κατηγορώντας τον ως «φαγά και οινοπότη, που κάνει παρέα με τελώνες και αμαρτωλούς» (Λου 7:34).

Όμως δεν κάνει καμία προσπάθεια να ανασκευάσει τις κατηγορίες. Αντίθετα, δείχνει να τις συντηρεί, τόσο με τη συμπεριφορά του όσο και με τη διδασκαλία του. Έτσι, δέχεται προσκλήσεις σε πλούσια συμπόσια, όπως στην περίπτωση του τελώνη Ματθαίου (Λου 5:27-29) ή και αυτοπροσκαλείται σε σπίτια αμαρτωλών, όπως στην περίπτωση του Ζακχαίου

Η συγχώρεση των αμαρτιών, ως της μοναδικής και ζωτικής σημασίας ενέργεια του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων, ενώ από την πλευρά του ανθρώπου προϋποθέτει την αποδοχή της συγχώρεσης που του προφέρεται. Και η αποδοχή αυτή δεν σημαίνει απλά απαλλαγή από τα αισθήματα ενοχής ή ντροπής που γεννά η αμαρτία· αποδοχή της συγχώρεσης που προσφέρεται από τον Θεό σημαίνει απόφαση ριζικής, και ίσως οδυνηρής, αλλαγής της ζωής, όπως προκύπτει από την ιστορία του Ζακχαίου.

Η συγχώρεση δεν είναι απλώς ένα ευχάριστο συναίσθημα ανακούφισης, απαλλαγής από κάποιο βάρος, αλλά η βαθιά και συνειδητή συναίσθηση του τι ακριβώς είναι η σχέση με τον Θεό και με τους άλλους ανθρώπους. Αποδοχή της συγχώρεσης όμως έχει ως συνέπεια αυτό που στη γλώσσα της ψυχολογίας αποκαλείται “ενσυναίσθηση”, τη δυνατότητα, δηλαδή, του ανθρώπου να “μπει” στη θέση του άλλου, να κατανοήσει τον άλλον, επομένως ο άνθρωπος που δέχτηκε τη συγχώρεση του Θεού, μπορεί να είναι αλληλέγγυος με τον αμαρτωλό συνάνθρωπό του.

Ο Ιησούς είχε επίγνωση της κακής φήμης που του είχαν προσάψει οι επικριτές του, κατηγορώντας τον ως «φαγά και οινοπότη, που κάνει παρέα με τελώνες και αμαρτωλούς» (Λου 7:34). Όμως δεν κάνει καμία προσπάθεια να ανασκευάσει τις κατηγορίες. Αντίθετα, δείχνει να τις συντηρεί, τόσο με τη συμπεριφορά του όσο και με τη διδασκαλία του. Έτσι, δέχεται προσκλήσεις σε πλούσια συμπόσια, όπως στην περίπτωση του τελώνη Ματθαίου (Λου 5:27-29) ή και αυτοπροσκαλείται σε σπίτια αμαρτωλών, όπως στην περίπτωση του Ζακχαίου, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί με τις παραβολές του, όπως εκείνη για τον σπλαχνικό πατέρα που οργανώνει μεγάλη γιορτή για να υποδεχτεί τον άσωτο και καταχραστή γιο του (Λου 15:11-32) ή την άλλη για τον αμαρτωλό τελώνη, του οποίου η προσευχή εισακούεται από τον Θεό σε αντίθεση με εκείνη του περήφανου για την ηθική του Φαρισαίου (Λου 18:9-14). Η ανάγνωση, σύμφωνα με τη λειτουργική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, των περικοπών αυτών κατά την περίοδο που προηγείται της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, υπογραμμίζει την αλήθεια ότι δεν υπάρχει όριο στην αποδοχή των αμαρτωλών από τον Ιησού και στην αλληλεγγύη του προς αυτούς (Λου 15:1-2), επομένως ούτε στη συγχώρεση που χαρίζει ο Θεός υπάρχει όριο. Αν ο Ιησούς καταπατά με κάθε ευκαιρία όλες τις κοινωνικές συμβάσεις και προκαλεί τις ηθικές και θρησκευτικές ευαισθησίες των Ιουδαίων, δεν το κάνει ούτε τυχαία ούτε από αδιαφορία για τα συναισθήματα των άλλων, αλλά επειδή γνωρίζει πως μόνον μια τέτοια αντισυμβατική συμπεριφορά που φανερώνει πλήρη αποδοχή του άλλου μπορεί να ανοίξει σε κάποιον τον δρόμο προς τη σωτηρία.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο πατήστε εδώ:https://free.openeclass.org/modules/announcements/...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Για να διαβάσετε το κείμενο πατήστε εδώ:Η υπέρβαση των κοινωνικών συμβάσεων ως προϋπόθεση της σωτηρίας
ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com