Προς αντιφασίστες νέους…

Παπα – Ηλίας Υφαντής

Την ημέρα της μνήμης του αείμνηστου Παύλου Φύσσα έγινε κάποια αντιφασιστική εκδήλωση στην πλατεία Μαρίας Δημάδη, στο Αγρίνιο.

Όπως συνήθως, η προσέλευση των μεγάλων σε ηλικία δεν υπερέβαινε τα δέκα άτομα. Η ευχάριστη όμως έκπληξη ήταν ότι είχαν συγκεντρωθεί πολλοί νέοι, μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτά τα παιδιά, γιατί απόδειξαν με την παρουσία τους ότι δεν ακολουθούν την μοιρολατρία της συντριπτικής πλειονότητας των ενηλίκων. Και ακόμη κάποιων νέων της ηλικίας τους, που, με το πορτοφόλι του μπαμπά τους και της μαμάς τους, απολαμβάνουν το φραπεδάκι τους στις καφετέριες. Χωρίς, ασφαλώς, να σκέφτονται τι θα κάμουν αύριο, όταν οι γονείς τους θ’ αναχωρήσουν για το μακρινό τους ταξίδι…

Ακολούθησα και την πορεία, που έκαμαν μέσα στους δρόμους της πόλης, παρέα με δύο δασκάλους. Και οφείλω να ομολογήσω ότι η γενική συμπεριφορά των παιδιών ήταν καλή. Εκτός από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, που σε δημόσιο χώρο πήγαν να σπάσουν κάποια μάρμαρα. Όπως και η προσπάθειά τους στο τέλος της διαδήλωσης να κάψουν κάδους σκουπιδιών. Eπίσης δεν μου άρεσαν και τα προσβλητικά εναντίον των αστυνομικών συνθήματα. Και το λέω αυτό, παρότι έχω επανειλημμένα αντιμετωπίσει την εκ μέρους των αστυνομικών, βάναυση λεκτική και σωματική βία:

Χαρακτηριστικά θυμάμαι στα νεανικά μου χρόνια τον χωροφύλακα, που στριφογύριζε στο καφενείο του χωριού μου τη γκλίτσα του πάνω από τα κεφάλια μας και ούρλιαζε: «Πάρτε το είδηση, βρε, θα πεθάνετε»!. Και τούτο, επειδή, «τω καιρώ εκείνω» οι συγχωριανοί μου είχαν στη συντριπτική τους πλειονότητα ψηφίσει την ΕΔΑ. Κάθε φορά, που επισκεπτόμουνα το τοπικό αστυνομικό τμήμα ο «καπετάνιος» (σταθμάρχης) με φοβέριζε πως, αν δεν σκύψω, δεν πρόκειται να ιδώ άσπρη μέρα. Έτσι, όταν αργότερα πήγα να δώσω εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, φρόντισαν να με εφοδιάσουν με έναν φάκελο «κοινωνικών φρονημάτων», ειδικού βάρους, προκειμένου να μου κόψουν το δρόμο προς την επιτυχία. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι κάποιοι άλλοι αστυνομικοί, που κατάλαβαν την πλεκτάνη των συναδέλφων τους και των πληροφοριοδοτών τους, επανεξέτασαν την περίπτωσή μου και αποκατέστησαν την αλήθεια.

Στο Πανεπιστήμιο μας ξυλοκοπούσαν αγρίως, επειδή διαδηλώναμε για τα δικαιώματά μας. Αλλεπάλληλες φορές έδειραν τα παιδιά μου, χωρίς να φταίξουν σε τίποτε, απλά και μόνο, για να κάμουν επίδειξη τσαμπουκά και εξουσίας. Και βέβαια, στις περιπτώσεις αυτές, οι οποιεσδήποτε διαμαρτυρίες έπεφταν στο κενό. Γιατί, όπως φαίνεται, οι τέτοιου είδους συμπεριφορές, όχι μόνο επιτρέπονται, αλλά και υπαγορεύονται άνωθεν, προκειμένου να τρομοκρατείται ο λαός και να μην τολμάει να διεκδικήσει το δίκιο του.

Και αυτό φαίνεται από την αγριότητα και τη βαρβαρότητα, με την οποία αντιμετωπίζονται οι διαδηλωτές κάθε φορά, που διαμαρτύρονται για το καθεστώς της πολύπλευρης γενοκτονίας, που έχει επιβληθεί σε βάρος μας. Γιατί, όπως όλα δείχνουν, τους αστυνομικούς δεν τους θέλουν, όπως υποκριτικά ισχυρίζονται, για την προστασία του πολίτη, αλλά για την προστασία του καθενός μεγαλοκλέφτη και μεγαλολήσταρχου χρυσοκάνθαρου τοκογλύφου και αλήτη.

Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι τα προσβλητικά συνθήματα σε βάρος των αστυνομικών συνιστούν λαθεμένη τακτική και συμπεριφορά. Γιατί μεταξύ των αστυνομικών, εκτός απ’ τους ανεγκέφαλους καθεστωτικούς, υπάρχουν και καλοί άνθρωποι, οι οποίοι αδικούνται απ’ τους χλευασμούς, που αδιάκριτα εκτοξεύονται εναντίον τους. Γιατί βρέθηκαν σ’ αυτό το χώρο, όχι επειδή τους άρεσε να παριστάνουν το μπόγια, αλλά επειδή ήθελαν κάπου να σταδιοδρομήσουν. Όπως μπορεί να συμβεί και για πολλούς απ’ τους σημερινούς νέους. Ιδιαίτερα κάτω απ’ τις σημερινές ασφυκτικές, σχετικά με την επαγγελματική αποκατάσταση, συνθήκες.

Παράλληλα είναι λαθεμένες οι οποιεσδήποτε καταστροφές δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας. Γιατί σε τελική ανάλυση είναι «βούτυρο στο ψωμί» του κατεστημένου. Το οποίο χρησιμοποιεί τα περιστατικά αυτά, προκειμένου να δικαιολογεί τη νομική και αστυνομική βαρβαρότητα. Αυτό φαίνεται άλλωστε κι από το γεγονός ότι, όταν δεν υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι να δημιουργήσουν τέτοια επεισόδια, το προβοκατόρικο κατεστημένο φαίνεται να τα οργανώνει από μόνο του, προκειμένου να δικαιολογήσει την τρομοκρατία σε βάρος των διαδηλωτών.

Μπορεί κάποιοι νέοι να λένε ότι είναι αναρχικοί και να το ’χουν και καύχημά τους. Σκέφτηκαν όμως ποτέ ότι ο αναρχισμός των πολιτικών και οικονομικών συμμοριών βρίσκεται έτη φωτός μπροστά απ’ τους οποιουσδήποτε αναρχικούς. Γιατί μπορεί οι, λεγόμενοι, αναρχικοί να κάνουν κάποιες μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης υλικές ζημίες. Αλλά αυτές σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τις καταστροφές που προκαλεί το αναρχικότερο από κάθε άποψη κατεστημένο. Το οποίο, πέρα απ’ τις ανυπολόγιστα μεγαλύτερες υλικές καταστροφές, καταστρέφει τις ηθικές και πνευματικές και πολιτισμικές αρχές. Γεγονός που σημαίνει ότι οι μαφιόζοι του κατεστημένου είναι, που περισσότερο απ’ τον οποιονδήποτε άλλο μπορεί και πρέπει «επάξια» να χαρακτηρίζονται αναρχικοί.

Εξάλλου, αφού εμείς θέλουμε να σταθούμε απέναντί τους, δεν θα τους πολεμήσουμε με τα δικά τους όπλα, στα οποία διαθέτουν, συγκριτικά, συντριπτική υπεροπλία. Δίνοντάς τους, έτσι, το δικαίωμα να παρουσιάζονται ως δήθεν προστάτες της δημοκρατίας. Το δικό μας όπλο είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια, στην προκειμένη περίπτωση, φωνάζει ότι ο φασισμός ζει και βασιλεύει, σε κάθε περίπτωση, που το κατεστημένο, επικαλούμενο την ανήθικη εξουσία του, καταδυναστεύει και καταληστεύει το λαό. Όπως συμβαίνει και τώρα, στον τόπο μας. Όπου οι χειρότεροι φασίστες και οι μεγαλύτεροι, στη νεότερη ιστορία της χώρας μας, απατεώνες και προδότες δολοφονούν όχι έναν και δύο αλλά χιλιάδες και εκατομμύρια Ελλήνων. Και συλλήβδην ολάκερη την πατρίδα μας.

παπα-Ηλίας

ΠΗΓΗ:

Οκτώβριος 21, 2014 από seisaxthiablog

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com