Ο δεκάλογος της Λύσης για την Ελλάδα - Βασίλης Βιλιάρδος

Πρέπει να απαγορεύσουμε άμεσα στους μαύρους λύκους της Τρόικα να κατασπαράζουν τις σάρκες της πάμπλουτης, προικισμένης από το Θεό πατρίδας μας – ενώ κινδυνεύει ακόμη και η εδαφική της ακεραιότητα με αφετηρία την ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας και τη μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε γερμανική πόλη.

«Ο B. Brecht είχε πει κάποτε πως, όταν το Άδικο κυριαρχήσει επί του Δικαίου, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον. Επομένως, ο απλός Έλληνας Πολίτης έχει καθήκον να αντισταθεί, όταν εκβιάζεται σε τέτοιο βαθμό – πολύ περισσότερο όταν η Δημοκρατία στη χώρα του (ότι έχει απομείνει από αυτήν, για να είμαστε ειλικρινείς) κινδυνεύει να καταλυθεί, από τις συγχρονισμένες ενέργειες του ΔΝΤ και της Γερμανίας.

Προσωπικά βλέπω μία μόνο λύση για την Ελλάδα, στην οποία επιχειρείται μία απίστευτη «οικονομική γενοκτονία»: την εξέγερση, με στόχο τη σύλληψη και την καταδίκη της συμμορίας εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι οδήγησαν ή/και οδηγούν τη χώρα τους στην καταστροφή. Στα πλαίσια αυτά, όποιος από τους γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν εξαφανιστεί, μέχρι να μετρήσει κανείς έως το τρία, θα πρέπει να έχει την ίδια ακριβώς μοίρα – τη σύλληψη του από τους Πολίτες και την καταδίκη του από την Ελληνική Δικαιοσύνη” (T.Mehner, πηγή).

Ανάλυση

Εισαγωγικά, έχουμε αναφερθεί ήδη στο βρώμικο παιχνίδι των τελευταίων ετών εις βάρος της Ελλάδας, με τη συμπαιγνία των διεφθαρμένων πολιτικών της κομμάτων (ανάλυση) – μέσω των οποίων της επιβλήθηκαν τα αποδεδειγμένα εγκληματικά μνημόνια και οι αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις (ανάλυση), καταστρέφοντας εντελώς την οικονομία της. Επομένως, οι πρώτες ενέργειες μίας νέας κυβέρνησης που φυσικά δεν θα αποτελούταν από τα παλαιά και ανίκανα, βυθισμένα στο βούρκο της διαφθοράς και της διαπλοκής κομματικά στελέχη, θα ήταν σήμερα (η οικονομία δεν είναι στάσιμη) οι εξής:

(1) Η εξασφάλιση της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος, έτσι ώστε να μην μπορεί να το κλείσει ξαφνικά  ΕΚΤ – με τους ελέγχους κεφαλαίων που απαιτούνται, καθώς επίσης με την κεφαλαιακή του θωράκιση, η οποία είναι απόλυτα εφικτή τεχνικά.

(2)  Η προετοιμασία (όχι η κυκλοφορία) ενός φορολογικού νομίσματος που να μην απαγορεύεται από τη νομοθεσία της Ευρωζώνης – όπως ακριβώς τα Mini Bots που θέλει να υιοθετήσει η Ιταλία (ανάλυση). Υπενθυμίζουμε εδώ πως το φορολογικό νόμισμα με στόχο την τόνωση της οικονομίας και την άνοδο της ανταγωνιστικότητας της χώρας, δεν έρχεται σε σύγκρουση με την ισχύουσα νομοθεσία της Ευρώπης – επειδή δεν πρόκειται για νόμισμα, αφού δεν επιβάλλεται η αποδοχή του από τους Πολίτες και τις επιχειρήσεις. Ειδικότερα, δεν παραβιάζεται η αρχή του νομισματικού μονοπωλίου της ΕΚΤ, όσον αφορά την έκδοση του μοναδικού νόμιμου χρήματος, του ευρώ, ενώ δεν αυξάνει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, οπότε δεν κλιμακώνει το δημόσιο χρέος – γεγονός που σημαίνει πως είναι σύμφωνο και με τους κανόνες της Eurostat, αφού το κράτος δεν αναγκάζεται να πραγματοποιήσει πληρωμές (άρθρο).

(3)  Η ίδρυση μίας κρατικής επενδυτικής τράπεζας, στελεχωμένης με διεθνούς κύρους Έλληνες τραπεζικούς και «προικισμένης» με κερδοφόρες συμμετοχές σε περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου – έτσι ώστε να λειτουργεί με κέρδος, να μπορεί να εισαχθεί σε κάποιο μεγάλο χρηματιστήριο όπως για παράδειγμα της Μ. Βρετανίας ή των Η.Π.Α. και να είναι σε θέση να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές με ανταγωνιστικά επιτόκια. Η τράπεζα αυτή θα μπορούσε να αγοράζει ομόλογα του δημοσίου σε ποσά που δεν θα προκαλούσαν πρόβλημα στην κεφαλαιακή της επάρκεια – ενώ θα αναλάμβανε μεταξύ άλλων την τιτλοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, όπως είναι τα μελλοντικά έσοδα από την εξόρυξη ενέργειας, για την εξασφάλιση της καλύτερης χρηματοδότησης του κράτους.

(4) Η άσκηση ποινικών διώξεων εναντίων όλων των βασικών υπευθύνων του εγκλήματος εναντίον της χώρας – πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί και υφυπουργοί των κυβερνήσεων μετά το 2009.

(5) Η προσφυγή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο εναντίον όλων των παράνομων δανειακών συμβάσεων (μεταξύ άλλων για να αρθούν οι όποιες εμπράγματες εγγυήσεις με ακίνητη περιουσία) και των μνημονίων που τις συνοδεύουν – παράλληλα με το σταμάτημα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, έως ότου ανακτήσουν την πραγματική τους αξία οι δημόσιες επιχειρήσεις (οι κοινωφελείς και οι στρατηγικές δεν πρέπει να πουλιούνται ποτέ), καθώς επίσης των νέων μέτρων που σχεδιάζεται να επιβληθούν.

(6) Η αγωγή αποζημίωσης εναντίον της Τρόικα για τις ζημίες που προκάλεσε στην Ελλάδα – αφού διενεργηθεί μία πραγματογνωμοσύνη από ανεξάρτητους ξένους οικονομολόγους-εμπειρογνώμονες, για να διαπιστωθεί το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής. Εν προκειμένω, οποιοδήποτε ποσόν επιδικαζόταν, θα χρησιμοποιούταν για τον περιορισμό του δημοσίου χρέους, με τον συμψηφισμό του – ενώ θα έπρεπε να συσταθεί μία ειδική επιτροπή για να ασχοληθεί μόνο με αυτό το θέμα, στελεχωμένη με τους καλύτερους Έλληνες επιστήμονες, καθώς επίσης πλαισιωμένη με εξειδικευμένες διεθνείς οικονομικές και νομικές εταιρείες.

(7)  Η σύσταση μίας δεύτερης επιτροπής για τη διεκδίκηση των χρημάτων που μας οφείλει η Γερμανία από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τα οποία θα έπρεπε να πληρωθούν μετά από τυχόν ένωση της, όπως είχε συμφωνηθεί τότε (ανάλυση). Τα χρήματα αυτά, τα οποία κατά τους ίδιους τους Γερμανούς επιστήμονες είναι της τάξης των 180 δις €, θα έπρεπε επίσης να χρησιμοποιηθούν για τη μείωση του δημοσίου χρέους, συμψηφιζόμενα μαζί του.

(8) Η μείωση των υπουργείων (τομέων καλύτερα), με εκ περιτροπής υπουργούς ανά εξάμηνο –  όλων ανεξαιρέτως με κατεύθυνση την παραγωγή πλούτου κατά το παράδειγμα της Ελβετίας (1. Εξωτερικών, 2. Εσωτερικών, 3. Δικαιοσύνης, 4. Άμυνας, μετανάστευσης και Ασφάλειας του Πολίτη, 5. Οικονομίας 6. Ανάπτυξης, παιδείας, έρευνας, οικογένειας, πολιτισμού και 7. Περιβάλλοντος, συγκοινωνιών, επικοινωνιών, ενέργειας). Να έχουν όλα ανεξαιρέτως δηλαδή έσοδα και όχι μόνο έξοδα,  κάτι που είναι εφικτό, εάν λειτουργούν σωστά – ενώ από το παράδειγμα της Γερμανίας φαίνεται πως ακόμη και τα «Hot Spots» των προσφύγων μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς να επιβαρύνουν την οικονομία, αρκεί να εργάζονται οι πρόσφυγες σε αυτά διατηρώντας οι ίδιοι τους χώρους τους σε ικανοποιητικό, πολιτισμένο επίπεδο, καθώς επίσης να μην εισπράττονται οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις από τις ληστρικές ΜΚΟ, αλλά από το κράτος.

(9)  Ο εσωτερικός δανεισμός με εθνικά ομόλογα, όπου θα συνέβαλαν επίσης οι καταθέσεις των Ελλήνων στο εξωτερικό, εάν υπήρχε εμπιστοσύνη στη χώρα. Η εμπιστοσύνη βέβαια κερδίζεται – για παράδειγμα, με την επίτευξη πλεονασμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και στον προϋπολογισμό, με την καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς μέσω ενός σώματος δίωξης της υπό την εποπτεία της Δικαιοσύνης κοκ. Παράλληλα, η χρησιμοποίηση του χρηματιστηρίου ως πηγή άντλησης επενδυτικών κεφαλαίων – όπου βέβαια προέχει η σωστή λειτουργία του, η οποία σήμερα, με κριτήριο την περίπτωση της Folli Follie, είναι αξιοθρήνητη.

(10) Η αντιμετώπιση της Ελλάδας ως μία «boutique» – με την έννοια ότι μπορεί και πρέπει να προσφέρει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής ποιότητας και αντίστοιχων τιμών, αφού διαθέτει πάρα πολλά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα το κλίμα, τη γη και τις «ποικιλίες» στον αγροτικό τομέα, (τα ψάρια στην αλιεία, τη φέτα στην κτηνοτροφία κοκ.), τα δεκάδες παραδεισένια νησιά και την πολιτιστική της κληρονομιά στον τουρισμό (ιατρικός κλπ.) ή τη νούμερο ένα ναυτιλία στον πλανήτη.

Περαιτέρω, επειδή τίποτα δεν αποδίδει από το σήμερα στο αύριο και απαιτείται πάντοτε χρόνος, η κυβέρνηση δεν θα περιμένει άπραγη να αποφασίσει το ευρωπαϊκό δικαστήριο – ενώ φυσικά θα αποφύγει τις μονομερείς ενέργειες που δεν είναι ποτέ προς το συμφέρον ενός μικρού κράτους, παραμένοντας εντός των πλαισίων της νομιμότητας. Η πρώτη της ενέργεια εδώ θα είναι η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, με ανταγωνιστικούς συντελεστές στην περιοχή (για παράδειγμα, 15% φόρος εισοδήματος στις επιχειρήσεις), έτσι ώστε να διενεργηθούν επενδύσεις – πρώτα από τους Έλληνες, αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας ξένος (εκτός από τους ευκαιριακούς κερδοσκόπους).

Παράλληλα, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία και η δημιουργία ενός πλαισίου φιλικού προς την επιχειρηματικότητα – με στόχο την επιστροφή των 120 δις € καταθέσεων που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό βοηθώντας άλλες χώρες να αναπτυχθούν, για να χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις στην Ελλάδα.

Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσει η Ελλάδα να ανακτήσει γρήγορα ένα μεγάλο ποσόν από τα χρήματα που έχουν χαθεί λόγω της απαξίωσης της (600 δις € από τα ιδιωτικά ακίνητα, 250 δις € από τα ακίνητα του δημοσίου, 150 δις € από το χρηματιστήριο κοκ.) – οπότε να βελτιώσει την πιστοληπτική ικανότητα τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα, διευκολύνοντας το δανεισμό του που είναι απαραίτητος για τη διεξαγωγή επενδύσεων. Εκτός αυτού θα μειωθεί το πρόβλημα των κόκκινων δανείων, αφού τα ακίνητα που έχουν δοθεί ως εγγύηση στις τράπεζες θα ανατιμηθούν – οπότε οι τράπεζες θα βρεθούν σχεδόν αυτόματα σε καλύτερη οικονομική θέση.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση, έχοντας προηγουμένως εκπονήσει ένα αναπτυξιακό σχέδιο για την Ελλάδα, στηριζόμενο στους βασικούς πυλώνες της οικονομίας της(πρωτογενής τομέας με τη μεταποίηση του, τουρισμός, ναυτιλία) και με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει, θα το δρομολογήσει άμεσα – χωρίς να περιμένει τίποτα και διαβεβαιώνοντας τις αγορές ότι θα εξασφαλίσει έναν δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω του 3% όπως απαιτείται από τη συμφωνία του Μάαστριχτ, καθώς επίσης, το σημαντικότερο, ένα πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (ανάλυση).

Φυσικά δε θα έπρεπε να προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί (α) τις συνθήκες που θα δημιουργηθούν από τη νέα ιταλική κυβέρνηση, συμμαχώντας μαζί της, καθώς επίσης με ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο – όπου δυστυχώς η Γαλλία υπό τον κ. Macron έχει υποταχθεί στη Γερμανία και στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και (β) τη γεωπολιτική της θέση, η οποία έχει αποκτήσει μεγάλη σημασία και αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό της πλεονέκτημα (ανάλυση).

Η σημερινή μας κατάσταση

Περαιτέρω η υφιστάμενη κυβέρνηση, μετά την ανόητη συμφωνία της 21ης Ιουνίου με αντάλλαγμα την ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας που ασφαλώς δεν πρέπει να περάσει, προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών για να πουλήσει ομόλογα και να συνεχίσει να δανείζεται, αντί των επενδυτών – οι οποίοι θα βοηθούσαν την ανάπτυξη της χώρας, χωρίς την οποία δεν υπάρχει λύση.

Έτσι εκδίδει διαφημιστικά έντυπα, στα οποία υπάρχει μεταξύ άλλων το παρακάτω γράφημα (πηγή) – όπου επάνω αριστερά φαίνεται το ύψος του δημοσίου χρέους πριν τη δόση των 15 δις € (345,4 δις, άρα σήμερα 360,4 δις € ή 202% του ΑΕΠ – αναλυμένα σε κατηγορίες δανεισμού), δεξιά τα χρέη στον επίσημο τομέα και κάτω διάφορα άλλα στοιχεία.

Εκτός αυτού αναφέρει τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα ανά έτος που πρέπει να ανακυκλώνονται με τη χρηματοδότηση της από τις αγορές – από τα οποία φαίνεται πως το «μαξιλάρι» (cash buffer) των περίπου 24 δις € που έχει δημιουργήσει (δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει χωρίς την έγκριση των δανειστών) αρκεί για την πληρωμή τους έως το 2022 – εάν βέβαια τα πρωτογενή πλεονάσματα θα καλύπτουν τους ετήσιους τόκους, εάν η οικονομία δεν παρουσιάσει κάποια ξαφνική υστέρηση εσόδων, εάν τα τουριστικά έσοδα και οι εξαγωγές δεν καταρρεύσουν από την υποτίμηση της τουρκικής λίρας,  εάν οι διεθνείς συνθήκες δεν αλλάξουν απότομα από ένα ενδεχόμενο παγκόσμιο κραχ κοκ.

Βέβαια, εάν οι αγορές διαπιστώσουν πως η κυβέρνηση κάνει χρήση του μαξιλαριού, τα επιτόκια θα εκτιναχθούν στα ύψη – ενώ ήδη ευρίσκονται στο 4,24% που θα σήμαινε ετήσιους τόκους περί τα 15 δις € εάν το δημόσιο χρέος χρηματοδοτούταν εξ ολοκλήρου από τις αγορές, αντί 6 δις € που πληρώνουμε σήμερα.

Σε κάθε περίπτωση το 2023 λήγουν ομόλογα αξίας 12,2 δις € (κεφάλαιο), ενώ το 2022 λήγει η δεκαετής αναβολή τόκων του δανείου του EFSF, εάν δεν κάνουμε λάθος – οπότε θα χρειαστεί το διπλάσιο ποσόν για την πληρωμή τόκων, το οποίο ασφαλώς δεν θα διαθέτει η χώρα, εκτός εάν το εξασφαλίσει έως τότε από τις αγορές πληρώνοντας τοκογλυφικά επιτόκια.

Με δεδομένο δε το ότι, κανένα κράτος δεν πέτυχε ποτέ στην ιστορία (με ελάχιστες εξαιρέσεις ορισμένων πετρελαιοπαραγωγών) για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τέτοιου ύψους πρωτογενή πλεονάσματα, όπως αυτά που υπεγράφησαν (3,5% έως το 2022, 2,2% έως το 2060), πόσο μάλλον μία χώρα που έχει χρεοκοπήσει το δημόσιο, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, τα νοικοκυριά και το ασφαλιστικό της σύστημα, όπως η Ελλάδα, η επόμενη πτώχευση είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη – εάν δεν υιοθετηθούν άμεσα μέτρα, όπως αυτά που αναφέραμε παραπάνω.

Ειδικά όσον αφορά τους επενδυτές, είτε στα ομόλογα, είτε στην πραγματική οικονομία, Έλληνες ή ξένους, αυτό που τους προσελκύει δεν είναι άλλο από την ανάπτυξη και τις μελλοντικές προοπτικές ενός κράτους, μίας εταιρείας ή ενός επενδυτικού εγχειρήματος – κάτι που ασφαλώς δεν βλέπουν σήμερα στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα των ενεργειών μίας μίζερης, ανεπαρκούς κυβέρνησης που αντί να παράγει πλούτο δημιουργεί φτώχεια, θέλοντας στη συνέχεια να προβληθεί με το δίκαιο μοίρασμα της (προφανώς για να υφαρπάξει ξανά τις ψήφους των 2.600.000 συνταξιούχων και των 600.000 μόνιμων ΔΥ που στην ουσία εκλέγουν τις κυβερνήσεις).

Επίλογος

Σημειώνοντας ότι καμία ανάλυση μας δεν οδηγεί σε τεκμηριωμένα σωστά συμπεράσματα, εάν δεν διαβάζεται προσεκτικά, με αντικειμενικότητα, μαζί με τους συνδέσμους (link) που συμπεριλαμβάνονται, ορθολογικές λύσεις για την Ελλάδα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε – αρκεί φυσικά να αλλάξει ριζικά αντιλήψεις η ελληνική κοινωνία και να πάψει να τρομοκρατείται από τους πιστωτές, τονίζοντας το εξής:

«Αν η τυραννία είναι μια ανθρώπινη σταθερά, τότε η εξέγερση, όπου ο φόβος αντικαθίσταται από την οργή και χάνεται, πρέπει να είναι επίσης μια ανθρώπινη σταθερά – αφού διαφορετικά το Έθνος πεθαίνει ή μετατρέπεται σε κάτι που δεν μπορεί να αναγνωριστεί».

Ασφαλώς βέβαια πρέπει να επιλέξει και να στηρίξει σύσσωμη, χωρίς περιττούς φόβους, αυτούς που θα έχουν τη θέληση και τις δυνατότητες να εφαρμόσουν τις λύσεις. Χωρίς φυσικά να εμποδίζονται από το κομματικό-πελατειακό κράτος, καθώς επίσης από την διαφθορά του παρελθόντος – μέσω της οποίας τα υφιστάμενα κόμματα εκβιάζονται, από αυτούς που διατηρούν αναλυτικούς φακέλους στα συρτάρια τους (τα μνημόνια πάντως δεν απέτυχαν για τους πιστωτές και ειδικά για τη Γερμανία, αλλά πέτυχαν ακριβώς αυτά που επεδίωκαν).

Οι λύσεις αυτές δεν προϋποθέτουν την έξοδο από το ευρώ, όπου η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη, πόσο μάλλον όταν η συμμετοχή στην Ευρωζώνη είναι αμετάκλητη – δεν μπορεί δηλαδή να εγκαταλειφθεί από καμία χώρα, ούτε εκούσια, ούτε ακούσια (ανάλυση). Όσον αφορά δε τις απειλές του κ. Σόιμπλε στο παρελθόν ήταν «άσφαιρα φυσίγγια» – χρησιμοποιούμενα για τον εκφοβισμό της ελληνικής κοινωνίας, έτσι ώστε να μην αντιδράσει στην πρωτοφανή ληστεία της.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προέχει δεν είναι η παραμονή ή μη στο ευρώ, όπου ασφαλώς η καλύτερη λύση θα ήταν η επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην αφετηρία, μεταξύ άλλων λόγω των ασυμμετριών που έχουν δημιουργηθεί με ευθύνη της Γερμανίας, αλλά η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας – από την οποία εξαρτάται η άμυνα της χώρας, η ασφάλεια των Πολιτών της, η Υγεία, η Παιδεία, οι συντάξεις κοκ.

Δεν απαιτείται δε καν η χρεοκοπία της Ελλάδας, αλλά η σωστή και συνετή διαχείριση των οικονομικών της, σε συνδυασμό με αυτά που έχει το δικαίωμα σήμερα να απαιτήσει – όπως είναι η αποζημίωση από την Τρόικα, η κατάργηση των μνημονίων, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων σε εξευτελιστικές τιμές και η ενεργητική διεκδίκηση των χρημάτων που μας οφείλει η Γερμανία. Παράλληλα η ορθολογική εκμετάλλευση των τεράστιων ανταγωνιστικών της πλεονεκτημάτων – μαζί με αυτήν του υπογείου πλούτου της, όταν όμως θα είμαστε ως κράτος σε θέση να τον προστατεύσουμε.

Βασίλης Βιλιάρδος

Οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – viliardos@analyst.gr – Facebook – Twitter
ΠΗΓΗ:https://analyst.gr/2
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com