Μια απάντηση στον κ. Μηλιό….

Του Όθωνα Κουμαρέλλα

Διαβάζουμε στο tvxs.gr σε συνέντευξη που έδωσε ένας εκ των σημαινόντων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οικονομολόγος κ. Μηλιός για της θέσεις της αριστερής πλατφόρμας: «...Ας αρχίσουμε από το ζήτημα της διαγραφής όλου του χρέους και της πιθανότητας να αναγκαστούμε να βγούμε από την Ευρωζώνη κλπ. Δεν θέλω να μπω στην εκτίμηση κατά πόσο μία τέτοια ανάλυση είναι επαρκής….».

Μολονότι δεν έχουμε καμία σχέση με την περίφημη «Αριστερή πλατφόρμα» δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε ότι:

Για την ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που εκφράζει βεβαίως ο κ. Μηλιός το ζήτημα της διαγραφής όλου του χρέους προκύπτει από ανεπαρκή ανάλυση. Δεν μας εξηγεί όμως πόσο επαρκής είναι η ανάλυση που μας επιβάλει την αποπληρωμή ενός χρέους το οποίο και οι ίδιοι οι δανειστές ομολογούν ότι δεν είναι βιώσιμο. Δεν μας εξηγεί (καλύτερα να το εξηγήσει βέβαια στον εαυτό του πρώτα), πως είναι δυνατό να αποπληρώνεται ένα τέτοιο σε μέγεθος και με αυτά τα χαρακτηριστικά χρέος, ακόμα κι αν με το στραγγάλισμα κάθε οικονομικής δραστηριότητας επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν μας εξηγεί με βάση πια ολοκληρωμένη ανάλυση θα βρεθούν τα 80 δις ευρώ περίπου σε χρεολύσια που οφείλει να καταβάλει το ελληνικό δημόσιο την επόμενη τριετία, έστω κι αν οι δανειστές μειώσουν τα επιτόκια και επιτρέψουν στον κ. Μηλιό και την κυβέρνησή του να μην καταβάλει τόκους όσο διαρκεί η ύφεση. Βεβαίως στη συνέντευξη προσθέτει και τον όρο να μην καταβάλλονται ούτε τα χρεολύσια. Και έστω ότι σε κάποιο χρονικό διάστημα μπούμε σε φάση ανάπτυξης, σύμφωνα με τις «επαρκείς» αναλύσεις του κ. Μηλιού. Τότε, δεν θα πρέπει να αρχίσουμε να πληρώνουμε και τόκους και χρεολύσια; Που θα τα βρούμε τα λεφτά; Μα θα τα δανειστούμε. Μέσα στην ευρωζώνη δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ή μήπως θεωρεί ο κ. Μηλιός και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι με την αντιστροφή της ύφεσης (αν ποτέ υπάρξει) η ελληνική οικονομία θα μπορέσει να εξοικονομήσει αυτοχρηματοδότηση για τις ανάγκες μιας ταχύρυθμης ανάκαμψης και ταυτόχρονα τα δεκάδες δις ετησίως που θα απαιτεί η αποπληρωμή του χρέους, χωρίς καινούργια δανεικά; Άρα καινούργιο χρέος, επάνω στο παλιό. Σε ποια αλήθεια οικονομική σχολή διδάσκουν αυτά που ισχυρίζεται ο κ. Μηλιός, να στείλουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν μιας και για μας είναι κομματάκι αργά;

Αλλά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες για τον κ. Μηλιό και για την ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφού αυτήν εκπροσωπεί. Λεπτομέρειες που ούτε καν καταδέχεται να ασχοληθεί μαζί τους. Το μόνο που τον ενδιαφέρει, και το διατυπώνει ευθαρσώς, είναι μήπως και αν πούμε την αλήθεια στον κόσμο ότι λύση δεν υπάρχει χωρίς διαγραφή του χρέους και έξοδο από την ευρωζώνηφανεί ότι «....η σύγκρουση να μην είναι σύγκρουση κοινωνικών, ταξικών δυνάμεων, αλλά σύγκρουση της Ελλάδας με την ΕΕ, σύγκρουση χωρών, σύγκρουση της Γερμανίας με τις χώρες του Νότου κλπ», λες και η Ε.Ε. είναι ταξικά ουδέτερη, λες και δεν υπάρχουν εντός της διαφορετικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων σε κάθε χώρα, που συγκρούονται και στο επίπεδο της γεωπολιτικής και στο επίπεδο της οικονομίας. Οι Γερμανοί λοιπόν είναι φίλοι μας κατά τον κ. Μηλιό και δεν θα πρέπει να τους στενοχωρούμε και πολύ, αφού δεν ευθύνονται για την επίθεση που δεχόμαστε. Γι’ αυτή ευθύνονται κάποιες απροσδιόριστες ταξικές δυνάμεις.

Για τον κ. Μηλιό, και για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βεβαίως, οι ταξικές δυνάμεις που μας επιτίθενται (γιατί μιλάει για σύγκρουση ταξικών δυνάμεων, άρα από κάπου και από κάποιους δεχόμαστε επίθεση, εκτός κι αν είμαστε εμείς οι επιτιθέμενοι) δεν έχουν σημείο αναφοράς, είναι αόρατες προέρχονται από το υπερπέραν. Δεν σχηματοποιούνται μέσα από τους υπερεθνικούς θεσμούς της Ε.Ε. της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κτλ.. Δεν σχετίζονται με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, καμιά σχέση δεν έχουν με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ, της Γερμανίας κ.α. Μήπως τελικά η αναγωγή των πάντων σε μια απροσδιόριστη ταξική σύγκρουση αποτελεί τον φερετζέ για την ολοκληρωτική παράδοση των όπλων στον αντίπαλο, χωρίς καν να δοθεί μάχη;

Μια ταξική σύγκρουση ποτέ δεν μπορεί να είναι ασαφής και απροσδιόριστη.

Εδώ, υφιστάμεθα μιαν ολοκληρωτική επίθεση. Ποιοι την υφιστάμεθα; Εμείς, ο ελληνικός λαός, η πλειοψηφία του τουλάχιστον. Και δεν την δεχόμαστε κάπου γενικά και αόριστα, αλλά εδώ σε αυτόν τον τόπο με αυτά τα χαρακτηριστικά, γεωγραφικά, ιστορικά, γεωπολιτικά. Στην Ελλάδα λοιπόν δεχόμαστε την επίθεση και όχι κάπου αλλού. Άρα η μια πλευρά που συγκρούεται είναι σαφώς προσδιορισμένη. Είναι η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και η Ελλάδα ως ανεξάρτητη και ελεύθερη χώρα. Θα πει κάποιος, μα μόνο ο ελληνικός λαός δέχεται επίθεση; Δεν είναι και οι υπόλοιποι λαοί του ευρωπαϊκού νότου που κι αυτοί την ίδια περίπου κατάσταση βιώνουν; Προφανώς δεν είμαστε οι μόνοι. Παντού στην Ευρώπη, και όχι μόνο, οι λαοί δέχονται μια χωρίς προηγούμενο επίθεση. Αλλά ο κάθε λαός έχει τα δικά του σημεία αναφοράς, τα δικά του διακυβεύματα, τις δικές του προτεραιότητες στον αγώνα που διεξάγει. Και η πρώτη προτεραιότητα είναι η υπεράσπιση του δικού του χώρου, όχι ενός απροσδιόριστου γενικού χώρου, αφήνοντας απροστάτευτη τη δική του περιοχή δράσης και άρα ευθύνης. Ο καθένας θα παλέψει παράλληλα και θα ήταν καταστροφικό ο ένας να περιμένει τον άλλον για να δράσει. 

Αλλά ας δούμε ποια είναι η άλλη πλευρά, η επιτιθέμενη. Το μεγάλο κεφάλαιο γενικά και αόριστα; Μήπως και αυτό έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ακόμα πιο συγκεκριμένους τόπους, τρόπους και σημεία αναφοράς;

Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι οι ταξικές δυνάμεις από την άλλη πλευρά της σύγκρουσης. Είναι η εγχώρια ολιγαρχία του πλούτου διαπλεκόμενη με τηνπολιτική εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται από τις κυρίαρχες, μετά τη μεταπολίτευση, πολιτικές δυνάμεις, με τις όποιες εφεδρείες μπορούν να διαθέτουν στο εσωτερικό της χώρας; Βεβαίως και είναι. Αλλά είναι μόνο αυτές; Αν ήταν μόνες τους θα είχαμε ξεμπερδέψει πολύ εύκολα και γρήγορα και δεν θα χρειάζονταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να μας παριστάνει τώρα το νέο μας σωτήρα. Προφανώς και δεν είναι μόνες τους, αλλά έχουν συγκεκριμένα σημεία αναφοράς και στήριξης. Ποια είναι αυτά; Είναι το μεγάλο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο που με πρόσχημα το χρέος διεξάγει την επίθεση σε βάρος μας; Και αν ναι, αυτό δεν παίρνει υλική μορφή μέσω των διεθνών και των ευρωπαϊκών θεσμών, όπως το ΔΝΤ, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Κομισιόν κτλ., θεσμούς που χρησιμοποιεί ως εργαλεία για την επιβολή των συμφερόντων του σε βάρος μας; Και ποιοι ελέγχουν αυτούς τους θεσμούς; Κάποιοι καπιταλιστές γενικά και αόριστα, ή συγκεκριμένα κράτη - έθνη, οι άρχουσες τάξεις των οποίων δημιούργησαν αυτούς τους θεσμούς για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών τους στόχων και σκοπών; Ή μήπως με την παγκοσμιοποίηση εξέλειπε ο ιμπεριαλισμός; Οι Η.Π.Α. έπαψαν να είναι ιμπεριαλιστική δύναμη; Ή μήπως οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη, όπως η Γερμανία, είναι «αθώες του αίματος»; Και ποιο είναι το πεδίο της σύγκρουσης, ο ειρηνικός ωκεανός, η Γη του Πυρός, η κάποιος εξωπλανήτης; Το πεδίο της σύγκρουσης δεν είναι η ίδια μας η πατρίδα; Δεν είναι η γεωστρατηγική της θέση; Αν και πολύ αμφιβάλουμε αν κάτι σημαίνει, για ορισμένους, η λέξη πατρίδα.

Και ποιοι είναι οι στόχοι της σύγκρουσης; Δεν είναι ο απόλυτος έλεγχος του συγκεκριμένου χώρου και όλων των επί μέρους στοιχείων έμψυχων και υλικών που αυτός διαθέτει; Δεν είναι το πέρασμα της δημόσιας περιουσίας, που αποτελεί κοινή ιδιοκτησία όλων των κατοίκων αυτής της χώρας, που τυχαίνει να λέγονται Έλληνες στα χέρια ξένων ολιγαρχών; Δεν είναι η ρευστοποίηση ακόμα και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων; Δεν είναι η αρπαγή όλων των υποδομών και των φυσικών πόρων, από το νερό που ιδιωτικοποιείται παραδιδόμενο σε ξένες πολυεθνικές, μέχρι τον ορυκτό πλούτο και τα όποια κοιτάσματα υδρογονανθράκων μπορούν να ανακαλυφθούν στο υπέδαφος της; Αυτά όλα μαζί αποτελούν χαρακτηριστικά ξένης κατοχής που επιβλήθηκε στη χώρα;

Η συμμετοχή στη λαφυραγώγηση των ντόπιων μαυραγοριτών σε τι αλλάζει την ουσία; Δεν είναι τελικά η μετατροπή κυρίαρχων λαών σε νομαδικούς πληθυσμούς που θα γυροφέρνουν όπου γης για ένα ξεροκόμματο; Το κεφάλαιο κ. Μηλιέ, συμφωνούμε, δεν έχει πατρίδα, πάει όπου οσμίζεται γρήγορα και εύκολα κέρδη. Ο απλός κοσμάκης όμως; Που θα πάει να υπερασπιστεί τα δίκαιά του; Στο Μπαγλαντές; στη Συρία; Ή μήπως θα πρέπει να περιμένει καρτερικά, και αφού έχει χάσει ολόκληρο το βιός του, να ξεσηκωθούν άλλοι λαοί που πλήττονται, για να μην χαλάσει τη φαντασίωση των ευρωπαρμένων τάχα μου διεθνιστών;

Βεβαίως η σύγκρουση είναι μεταξύ κοινωνικών και ταξικών δυνάμεων, αλλά αυτή η σύγκρουση υλοποιείται επί συγκεκριμένου εδάφους, με συγκεκριμένο τρόπο και με δεδομένα επίσης τα εργαλεία και τους μηχανισμούς επιβολής. Όσο πιο σκληρή γίνεται η ταξική σύγκρουση και η επίθεση, τόσο περισσότερα και καθολικότερα εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά προσλαμβάνει ο αγώνας των πληττομένων τάξεων, οι οποίες μπορούν να συγκροτηθούν ως λαός και να παλέψουν μόνο σε απόλυτα συγκεκριμένο κοινό τόπο, χωρικά και χρονικά.

Ναι κ. Μηλιέ, εχθρός μας δεν είναι απλά κάποιοι καπιταλιστές, ούτε ο καπιταλισμός γενικά και αόριστα, αλλά όλοι οι μηχανισμοί που δημιουργήθηκαν και ελέγχονται απ’ αυτούς ακριβώς τους καπιταλιστές, αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, με πρώτη και κύρια την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς της. Αν θέλεις να συγκρουστείς με αυτόν που θεωρείς εχθρό, τότε δεν έχεις παρά να προσπαθήσεις να τον αφοπλίσεις, εξουδετερώνοντας τους μηχανισμούς που μπορεί να χρησιμοποιεί σε βάρος σου, προασπιζόμενος το δικό σου «ζωτικό» χώρο με κάθε μέσο που διαθέτεις. Αλλιώς ….σκάσε και σκάβε! Κοινώς, πήγαινε στην άκρη αν δεν μπορείς ή φοβάσαι να συγκρουστείς, διαφορετικά αποτελείς τροχοπέδη και γίνεσαι όπλο στα χέρια του αντιπάλου. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και για να μην ξεχνιόμαστε, την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς!

Μπορεί όντως αυτή η σύγκρουση να μην λαμβάνει άμεσα και φανερά τη μορφή αντιπαράθεσης μεταξύ χωρών, όπως π.χ. κατά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά στη σημερινή εποχή, παρόλο ότι συμβαίνει, υπάρχουν οι τρόποι και οι μέθοδοι να παρουσιάζεται διαφορετικά. Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί το ΔΝΤ, τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί η Ε.Ε.. Τα οικονομικά μέσα, το ευρώ και το χρέος που αυτό δημιουργεί σε αυτούς που δεν το ελέγχουν και εκλιπαρούν εκείνους που το κατέχουν για λίγα δανεικά, αποδεικνύονται πολύ πιο αποτελεσματικά από τα στούκας, τα τάνκς και τα κανόνια, που παραμένουν πάντα σε εφεδρεία.

Άρα η μόνη λύση είναι το κόψιμο του γόρδιου δεσμού, δηλαδή η άρνηση αναγνώρισης του χρέους, η ηθελημένη από την πλευρά μας ρήξη με την ευρωένωση και η καθιέρωση Εθνικού κρατικού νομίσματος, όλα τα άλλα είναι παραμυθάκια για μικρά παιδιά.

Αν λοιπόν, κατά τη γνώμη σας, το να λέει κάποιος τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη και να προτείνει καθαρές λύσεις «κάνει τα πράγματα λίγο πιο συγκεχυμένα και έχει έναν χαρακτήρα κάπως συντηρητικότερης προσέγγισης», τότε το να λες χοντροκομμένα ψέματα ότι μπορεί να βρεθεί λύση μεσ’ την ευρωένωση και να προσπαθείς να παραπλανήσεις τον κόσμο τι ακριβώς χαρακτήρα έχει; 

Βεβαίως κ. Μηλιέ και λοιπά στελέχη της ηγετικής ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ή βρίσκεσθε σε πλήρη σύγχυση, ή εσκεμμένα προσπαθείτε να κοροϊδέψετε τον κόσμο. Και αυτό αφού γνωρίζετε πολύ καλά ότι στην ευρωζώνη δεν νοείται δημόσιος έλεγχος των τραπεζών, ούτε των λεγόμενων «στρατηγικών» τομέων της οικονομίας και γι’ αυτό απορρίψατε με τις αποφάσεις του Συνεδρίου σας, οποιαδήποτε τέτοια προοπτική. Αλλά αποτελεί απύθμενο θράσος να προσπαθείτε να δικαιολογήσετε την ιδεολογική και πολιτική σας υπαναχώρηση σε καίρια και στρατηγικής σημασίας ζητήματα με το να ισχυρίζεσθε ότι «…Είναι προφανές ότι δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο κίνημα μικρομετόχων των τραπεζών οι οποίοι θα διαμαρτύρονται για τα λεφτά που έχουν χάσει, όπως είναι οι μικρομολογιούχοι του δημοσίου». Τώρα λοιπόν χρησιμοποιείτε τους μικρομετόχους των τραπεζών για να κρύψετε την «κωλοτούμπα». Τέτοιας ευφυούς εμπνεύσεως επιχείρημα, ούτε ο Μπένυ Βενιζέλος δεν θα μπορούσε να επινοήσει!

Λες και δεν είναι μόνο το Δημόσιο που μπορεί να εγγυηθεί αξιόπιστα τους μικρομετόχους και τους μικροομολογιούχους, αλλά τους καταθέτες επίσης, μέσω ακριβώς της εθνικοποίησης και του δημόσιου ελέγχου των τραπεζών, αλλά βέβαια σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο λειτουργίας, από αυτό του νεοφιλελεύθερου δόγματος, που όψιμα φαίνεται ότι ασπάστηκε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Αλλά αν η αντιστροφή της αλήθειας δεν είναι ίδιον των απατεώνων, τότε πράγματι τα πάντα έχουν χάσει το νόημά τους σ’ αυτόν τον τόπο.

Αλλά εκεί που κάποιος σηκώνει τα χέρια ψηλά είναι η απάντηση που δίδει ο κ. Μηλιός στο «τι θα κάνει μια κυβέρνηση με κεντρικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ αν/όταν οι δανειστές κλείσουν την “κάνουλα” της χρηματοδότησης ως αντίδραση στις διακηρύξεις του;». Επισημαίνει: «…λένε ότι σαφώς θα μπούμε σε μια φάση όξυνσης των σχέσεων με τους δανειστές, επομένως με τις χώρες της ΕΕ, το οποίο όμως σημαίνει έναρξη της διαπραγμάτευσης….» και συνεχίζει «…Το όπλο της παύσης της χρηματοδότησης θεωρούμε σίγουρο ότι θα χρησιμοποιηθεί. Το ερώτημα είναι για πόσο χρονικό διάστημα. Διότι πρέπει να ξέρουμε ότι η χρηματοδότηση προς το ελληνικό δημόσιο προσανατολίζεται κατά συντριπτικό ποσοστό στην αποπληρωμή παρελθόντων δανείων που λήγουν. Επομένως, όταν προκύψει ένα σταμάτημα αυτής της χρηματοδότησης, θα πρόκειται για την εξώθηση της χώρας να μην μπορεί να ικανοποιήσει τα δάνεια που λήγουν. Εμείς λοιπόν λέμε ότι αυτό το ζήτημα, αρχίζοντας έτσι τη διαπραγμάτευση, θέτει στο τραπέζι το θέμα και της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους (το ύψος, τα επιτόκια, τις άλλες ρήτρες κλπ) – σημειωτέον, εμείς επιμένουμε στη θέση να μην πληρώνονται τόκοι και χρεολύσια όσο υπάρχει ύφεση». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Η ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πιστεύει και ελπίζει ότι ναι μεν οι δανειστές και η ΕΕ θα μας εκβιάσουν με τη διακοπή χρηματοδότησης, αλλά όχι για πολύ γιατί η χρηματοδότηση αυτή πηγαίνει στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, άρα δεν συμφέρει τους δανειστές η διακοπή αυτή.

Για να δούμε λοιπόν πόσο σοβαρό είναι αυτό το επιχείρημα όταν εκ των πρότερων δεσμεύεσαι και δηλώνεις ότι δεν πρόκειται να θέσεις ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη, ούτε ότι διαθέτεις έστω κάποιο σχέδιο για να το κάνεις, αν τα πράγματα εξελιχθούν διαφορετικά απ’ ότι υπολογίζεις.

Τι πιο απλό λοιπόν για τους δανειστές να διακόψουν τη χρηματοδότηση ταυτόχρονα με την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μαζί σου με μια απλή δήλωση: «Σκεφτείτε το καλύτερα και όταν αποφασίσετε, εμείς εδώ είμαστε για να σας “βοηθήσουμε”!». Ποιος μπορεί να περιμένει και να αντέξει περισσότερο εσύ χωρίς στοιχειώδη μέσα, χωρίς εναλλακτικά σχέδια, ή οι δανειστές σου;

Κι όταν χωρίς την παραμικρή πρόνοια για να μη συμβεί, αρχίσει το εσωτερικό μέτωπο να καταρρέει με τις ατέλειωτες ουρές στα βενζινάδικα, ταsupermarket και τα ΑΤΜ, εσύ τι θα κάνεις; Θα ψάχνεις τότε στο και πέντε να βρεις λύσεις, θα το βάλεις στα πόδια παραιτούμενος για να γλυτώσεις, ή θα συρθείς γονατιστός παρακαλώντας έλεος, παραδίδοντας τα πάντα απ’ ότι έχει απομείνει στον επίσημο πια καταχτητή;

Καταλάβετέ το επιτέλους «σύντροφοι» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι μπροστά μας για να ακολουθήσουμε. Ή ο δρόμος που ήδη ακολουθούμε με ό,τι καταστροφικό αυτό συνεπάγεται για τη χώρα και τον ελληνικό λαό, ή η οριστική ρήξη με τους δανειστές που εκπροσωπεί η ευρωζώνη ως συνειδητή και πολύ καλά σχεδιασμένη από την πλευρά μας επιλογή, με άρνηση αναγνώρισης του χρέους, καθιέρωση Εθνικού κρατικού νομίσματος, εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας κτλ!

Ανάρτηση από: http://seisaxthia-epam.blogspot.gr