Η Σημειολογία της Παγκοσμιοποίησης

Του Ηλία Μιχαλαρέα *

Στη διαδικασία της «παγκοσμιοποίησης» υπάρχει ένα παράδοξο που πρέπει να μας κάνει καχύποπτους. Η οικονομική ολιγαρχία μιλάει για δικαιώματα ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, τα οποία μάλιστα προσπαθεί να προστατέψει με συγκεκριμένες «πολιτικές παρεμβάσεις» που, μεταξύ άλλων, πριμοδοτούν τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη «πολιτισμική αλλαγή».


Πρόκειται για αντίφαση εν τοις όροις. Από την βασική αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας προκύπτει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο οποίος άνθρωπος, όπως έλεγε ο Μαρξ, έχει την ατυχία να είναι εμπόρευμα με ανάγκες. Το μόνο δικαίωμα λοιπόν που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός στον άνθρωπο, είναι το δικαίωμα να πουλάει ανελεύθερα την εργατική του δύναμη.


Από την απαρχή του καπιταλισμού μέχρι και σήμερα, δισεκατομμύρια άνθρωποι, γυναίκες, παιδιά, άνδρες, ανεξάρτητα από θρησκεία και χρώμα έζησαν, ζουν, πέθαναν και πεθαίνουν σε άθλιες συνθήκες για να διασφαλισθούν τα κέρδη του.


Πείνα, δίψα, φτώχεια, αρρώστιες, πόλεμοι, εκμετάλλευση, είναι το παρόν και το μέλλον για τα 2/3 του πλανήτη.


Ταξικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, ανεργία, σχολική διαρροή, ναρκωτικά, πορνεία, βία, έγκλημα, κοινωνικός αποκλεισμός, εκμαυλισμός συνειδήσεων, εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου και της υγείας, αλλοτρίωση κλπ, είναι η καθημερινότητα από την οποία λείπει κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα.


Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πάνω από 20.000 άμαχοι και παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους στη Γάζα με την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλοσαξόνων και της ΕΕ.


Συνεπώς, ποιοι μιλάνε για δικαιώματα και για ποια δικαιώματα μιλάνε, όταν το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή εξαρτάται από συσχετισμούς οικονομικών συμφερόντων;


Είναι δυνατόν να μιλάει ο καπιταλισμός για το δικαίωμα του σκλάβου να τον αποκαλεί κάποιος μαύρο αντί για νέγρο, όταν παραμένει ένας σύγχρονος σκλάβος στα γκέτο χωρίς τοίχους; Ο καπιταλισμός δεν ήταν αυτός που χρησιμοποιώντας την επιστήμη για να ασκήσει εξουσία, ανακάλυψε το 1851 την «νόσο Δραπετομανία» για να εξηγήσει την τάση των μαύρων σκλάβων να δραπετεύουν προς την ελευθερία και για να εφαρμόσει στην συνέχεια τις κατάλληλες θεραπείες…;


Ο καπιταλισμός δεν ήταν αυτός που μέσα από τον φασισμό και τον ναζισμό εξόντωσε εκατομμύρια, ομοφυλόφιλους, εβραίους, Σλάβους, κομμουνιστές, θεωρώντας τους υπανθρώπους;


Πρέπει να είμαστε εκ προοιμίου καχύποπτοι όταν η οικονομική ολιγαρχία μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα ή όταν συζητάει για το «τέλος ενός πολιτισμού και την αρχή ενός άλλου» ή όταν υποστηρίζει πως αυτή η μετάβαση, επιβάλλεται από την ταχύτατη τεχνολογική εξέλιξη.


Εάν κρίνουμε από αυτά που ήδη ξέρουμε, τότε είναι πολύ πιθανόν να εκπορεύονται όλα αυτά από την ανάγκη της διεθνούς ολιγαρχίας να διασφαλίσει την εξουσία της και κατά συνέπεια τα κέρδη της, στις νέες συνθήκες.


Ο όρος παγκοσμιοποίηση εκφράζει μια διαδικασία εσωκαπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Από αυτή την άποψη δεν είναι κάτι καινούργιο. Στην ιστορική εξέλιξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής αποτελεί μια συγκεκριμένη φάση με νέα χαρακτηριστικά που σηματοδοτεί δομικές και λειτουργικές αναδιαρθρώσεις.


Πρόκειται για διεργασίες διεθνοποίησης του κεφαλαίου που στο πλαίσιο του φιλελευθερισμού αναδεικνύουν την ανάγκη ελαχιστοποίησης των κρατικών παρεμβάσεων και την ασύδοτη απελευθέρωση της αγοράς με σκοπό την περεταίρω ανάπτυξη του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.


Οι εθνικές οικονομίες αλληλεξαρτώνται σε τέτοιο βαθμό, που τα κράτη έθνη καταργούνται και οι χώρες δίνουν την θέση τους σε ενοποιημένους γεωγραφικούς χώρους που έχει ανάγκη η ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου, των εργαζομένων και των εμπορευμάτων.


Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του συνεδρίου του «παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ» το 2024, η οικονομία της αγοράς, η ταχύτατη ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών στην πληροφορική, στις τηλεπικοινωνίες, στη βιοτεχνολογία, στις μεταφορές, στην ρομποτική, την νανοτεχνολογία, στην τρισδιάστατη εκτύπωση κλπ, καθορίζει το πλαίσιο της «4ης βιομηχανικής επανάστασης», καθιστώντας αναγκαία αλλά και δυνατή τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Επί της ουσίας πρόκειται για την ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.


Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αποτελεί σήμερα, μέρος μιας συγκεκριμένης ιστορικής διαδικασίας που ενσωματώνει τον διεθνή καταμερισμό εργασίας και την διεθνοποίηση της παραγωγής. Το κεφάλαιο διεθνοποιείται, δημιουργώντας νέες ανταγωνιστικές σχέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.


Η τεράστια συγκέντρωση του κεφαλαίου και οι ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, έκαναν επιτακτική την ανάγκη δημιουργίας αυτής της όχι και τόσο «νέας τάξης πραγμάτων» και με τον ιδεολογικό μανδύα της παγκοσμιοποίησης επιχειρείται να περάσει η αντίληψη πως ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι μονόδρομος.


Τα ηνία του εγχειρήματος που εκφράζεται με την έννοια της παγκοσμιοποίησης, της οποίας τα βασικά στοιχεία είναι οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά τα κρατούν οι αγγλοσάξονες με κινητήρια δύναμη τις ΗΠΑ. Πρόκειται για την προσπάθεια εδραίωσης της κυριαρχίας τους σε έναν μονοπολικό κόσμο, που σήμερα στο διεθνές ανταγωνιστικό πεδίο καταρρέει από τις εσωτερικές του αντιφάσεις.


Στο πλαίσιο αυτό, οι εθνικές οικονομίες παύουν να υφίστανται και αποτελούν μέρος της παγκόσμιας οικονομίας. Το κράτος έχει λόγο ύπαρξης μόνο στο βαθμό που γίνεται μηχανισμός επιβολής της παγκοσμιοποίησης. Η πολιτισμική διαφορετικότητα μετατρέπεται σε «πολιτισμική ομογενοποίηση».


Μέσα στους υλικούς όρους της οικονομίας της αγοράς και υπό την επίδραση της ταχύτατης τεχνολογικής εξέλιξης, διαμορφώνονται συγκεκριμένες ανάγκες, που με την σειρά τους διαμορφώνουν αντίστοιχες αξίες και αξιολογικά κριτήρια που επηρεάζουν την σκέψη, τον τρόπο ζωής, τις κοινωνικές σχέσεις, την ατομική και συλλογική συνείδηση.


Το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, στις νέες συνθήκες που δημιουργεί η τεχνολογική εξέλιξη, έχει ανάγκη από μια «νέα πραγματικότητα» για να εδραιώσει την κυριαρχία του πάνω στους λαούς, σε μεγάλο βάθος χρόνου.


Στην «νέα πραγματικότητα», δεν θα μείνει όρθιο κανένα σταθερό πολιτισμικό στοιχείο αναφοράς. Με συγκεκριμένες «πολιτικές παρεμβάσεις», επιχειρείται να δημιουργηθεί μια τεχνητή «γενικευμένη ρευστότητα» η δυναμική της οποίας, πιστεύεται, θα αυτορυθμίσει το σύστημα της «νέας πραγματικότητας» με τέτοιο τρόπο ώστε η οικονομική ολιγαρχία να διασφαλίσει τα πλούτη της.


Πρόκειται για άσκηση κοινωνικού ελέγχου και ομαλοποίησης κοινωνικών συμπεριφορών. Επί της ουσίας, οι «πολιτικές παρεμβάσεις» είναι ένα εργαλείο επιβολής της παγκόσμιας κυριαρχίας του Αγγλοσαξωνικού κεφαλαίου με σκοπό να εδραιωθούν αλλαγές, που όπως ήδη διαφαίνεται είναι εχθρικές προς την ανθρώπινη φύση, αλλά όχι προς το κεφάλαιο.


Οι παρεμβάσεις γίνονται ταυτόχρονα σε οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό επίπεδο σε όλες τις χώρες της φιλελεύθερης οικονομικά δύσης και όχι μόνο.


Στοχεύουν στο να ελέγξουν τον τρόπο που αναπαριστούμε τον κόσμο που μας περιβάλλει. Επιστρατεύονται λοιπόν έννοιες, όροι, κατηγορίες, η τέχνη και γενικότερα ο πολιτισμός, η παιδεία, μηχανισμοί ασύμμετρων πολιτισμικών παρεμβάσεων, όλοι οι μηχανισμοί του κράτους, για να πείσουν τις κοινωνίες πως οι επερχόμενες αλλαγές, που όπως είπαμε διασφαλίζουν την κυριαρχία του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, είναι μονόδρομος.


Δημιουργήθηκε έτσι η έννοια της «νέας κανονικότητας», που υποδηλώνει το κλείσιμο του κύκλου της «παλαιάς κανονικότητας» και οδηγεί στο ψευδεπίγραφο δίλημμα του να είναι κάποιος με το «παλαιό» ή το «νέο».


Οτιδήποτε υποστηρίζει την «νέα κανονικότητα» είναι «πολιτικά ορθό» (politically correct) και τυγχάνει της αντίστοιχης αποδοχής και προβολής από τους μηχανισμούς της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων που για το λόγο αυτό ελέγχονται απόλυτα (ΜΜΕ, παιδεία, τέχνες, πολιτισμός κλπ).


Όλες οι διαφορετικές απόψεις δαιμονοποιούνται και εξοβελίζονται εις το πυρ το εξώτερον και αυτοί που τις εκφράζουν, είτε εμποδίζονται να τις επικοινωνήσουν, είτε στιγματίζονται και περιθωριοποιούνται ως συντηρητικοί, συνομοσιολόγοι, γραφικοί, συνδικαλιστές, κομμουνιστές κλπ.


Ένα από τα «πολιτικά ορθά» μηνύματα, είναι ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθημερινός άνθρωπος, δεν είναι κοινωνικά, οικονομικά ή πολιτικά. Είναι υπαρξιακά προβλήματα που αφορούν την ατομική ύπαρξη ανεξάρτητα από πλούσιους ή φτωχούς και για το λόγο αυτό η θέση που μπορεί κάποιος να πάρει δεν είναι με τους εργαζόμενους ή με τους πλούσιους, αλλά ή με την «αλλαγή» ή με το «παλιό» που αντιστέκεται σε αυτήν.


Αντιστρέφονται οι έννοιες, οι όροι, οι κατηγορίες, οι επιδιώξεις και καταλήγουμε στο να υποστηρίζουμε ως «προοδευτικό» το περιεχόμενο της «παγκοσμιοποίησης». Εισάγεται έτσι, η έννοια της «νέας προοδευτικότητας».


Πως όμως θα γίνουν περισσότεροι άνθρωποι συμμέτοχοι σε αυτή την διαδικασία; Η απάντηση είναι ο «συμμετοχικός καπιταλισμός», που σημαίνει την αντικατάσταση των σωματείων, των συνδικάτων και κάθε μορφής οργάνωσης και συλλογικής δράσης των εργαζομένων και των πολιτών από την «κοινωνία των πολιτών», τις ΜΚΟ, και τις ακτιβιστικές οργανώσεις.


Η κοινωνία διασπάται σε «ομάδες» και τα δικαιώματα των τάξεων αντικαθίστανται από τα δικαιώματα των «ομάδων».


Από αυτή την κατάσταση αναδύεται μια συμμαχία μεταξύ ακτιβιστών και οικονομικών ελίτ. Δίπλα στο «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ», οικοδομείται το «παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ».


Είναι διαδικασίες που επιχειρείται να επιβάλλουν μια «πολιτισμική αλλαγή» που σηματοδοτεί « το τέλος του κοινωνικού ανθρώπου», που σε τελευταία ανάλυση είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, και την αντικατάστασή του από τον «άνθρωπο των κοινωνικών δικτύων». Οι κοινωνικές σχέσεις αντικαθίστανται από τις «διαδικτυακές σχέσεις» και ο κοινωνικός χώρος από τον «κυβερνοχώρο». Οι κοινωνίες δίνουν την θέση τους στις «μετά- ανθρώπινες κοινωνίες» και ο άνθρωπος στον «μετά – άνθρωπο», δηλαδή στον μη κοινωνικό άνθρωπο.


Ο «μετά – άνθρωπος» είναι ένα «ανδροειδές» που δεν έχει ταυτότητα φύλου, εθνική, θρησκευτική, πολιτιστική, ταξική κλπ, που δεν έχει διαφοροποιητικά χαρακτηριστικά και στο πλαίσιο των ταχύτατων τεχνολογικών εξελίξεων πιθανόν να είναι το προϊόν της σύζευξης μεταξύ οργανικού και ψηφιακού κόσμου.


Πλατφόρμες κινητής τηλεφωνίας και κοινωνικά δίκτυα χρησιμοποιούν ήδη τις έννοιες «meta» και «android», εξοικειώνοντας μας με την «νέα πραγματικότητα».


Είναι ένα «αποιστορικοποιημένο κατασκεύασμα», που χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς είναι απόλυτα χειραγωγήσιμο από το διευθυντήριο της παγκοσμιοποίησης.


Σε αυτές τις κοινωνίες δεν υπάρχει οικογένεια, άνδρας, γυναίκα, εργαζόμενοι, παιδί, μητρότητα, πατρότητα και αντίστοιχα δικαιώματα. Οι σχέσεις είναι καταναλωτικές, κυριαρχούνται από έναν ρευστό πανηδονισμό, που μετατρέπει το δρών ιστορικό, κοινωνικό ανθρώπινο υποκείμενο σε αντικείμενο ευχαρίστησης και εμπόρευμα.


Τα άτομα αλλοτριώνονται σε τέτοιο βαθμό, που χάνουν τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά και ο έρωτας που προϋποθέτει την προσωπική εμπλοκή με τέτοιο τρόπο ώστε μέσα στον άλλο να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και το αντίστροφο, μετατρέπεται σε σεξ, το σεξ σε χυδαίο σεξ και αυτό με την σειρά του σε πορνεία, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά εξαγορά χαμένων ανθρώπινων σχέσεων, χαμένων ανθρώπινων συναισθημάτων.


Η ικανότητα και η δεξιότητα διαχωρίζονται τεχνητά από την προσωπικότητα. Στην βιβλιογραφία συναντάμε θεωρήσεις που υποστηρίζουν ότι η ικανότητα προκύπτει από την αλληλεπίδραση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου και από αυτή την άποψη δεν τίθεται ως ποιότητα του ανθρώπου. Προσδιορίζεται τοπικά και χρονικά και έτσι μπορεί να πάρει ένα λειτουργικό και όχι προσωπικό ορισμό.


Η διαδικασία της εκπαίδευσης μετατρέπεται σε «διαδικασία κατάρτισης» και περνάμε στον «καταρτήσιμο άνθρωπο», η διαδικασία της γνώσης αντικαθίσταται από την «διαδικασία της πληροφόρησης», η διαδικασία της νόησης από την «διαδικασία επεξεργασίας της πληροφορίας και διαχωρίζεται από την συνείδηση». Έτσι, η ανθρώπινη νοημοσύνη ταυτίζεται με την «τεχνητή νοημοσύνη», ο δάσκαλος αντικαθίσταται από αυτήν και το σχολείο χάνει τον παιδαγωγικό του χαρακτήρα.


Η τέχνη, ιδιαίτερα η προοδευτική τέχνη και οι ανθρωπιστικές επιστήμες χάνουν την σημασία τους και παραγκωνίζονται, αλλά επίσης θεωρούνται και επικίνδυνες αφού στο επίκεντρό τους έχουν τον κοινωνικό άνθρωπο.


Στο βαθμό που οι ανθρώπινες συμπεριφορές δεν είναι «πολιτικά ορθές», ιατρικοποιούνται, μεταξύ άλλων, και στιγματίζονται. Η αναζήτηση και αγορά βιβλίων, για παράδειγμα, θεωρείται ψυχαναγκαστική συμπεριφορά, αλλά όχι οι αναζήτηση τους στο διαδίκτυο.


Ο άνθρωπος αποκόπτεται από αυτό που τον περιβάλλει, κατακερματίζεται σε ένα σύνολο στοιχείων που διαχωριζόμενα από την ψυχονοητική ωρίμανση, την προσωπικότητα και την συνείδηση αποκτούν «αυτόνομη οντότητα» και κάποια από αυτά εκφράζονται ως παρορμήσεις.


Σε αυτό το πλαίσιο, το παιδί δεν χρειάζεται προστασία, συναισθηματική ασφάλεια, μητρική και πατρική φροντίδα. Αφήνεται να «ανακαλύψει» τον εαυτό του μέσα από τις παιδικές «σεξουαλικές παρορμήσεις», που σημειωτέον ουδεμία σχέση έχουν με τις αντίστοιχες του ενήλικα, χωρίς την προστασία του οικογενειακού πλαισίου που δαιμονοποιείται ως κακοποιητικό λόγω της «πατριαρχείας» (βλ. poor things).


Η οικογένεια χάνει την δυνατότητα να προστατεύει τα μέλη της. Αυτή η δυνατότητα, περνάει σε ένα διευθυντήριο αφού η πολιτεία έχει χάσει τα βασικά της χαρακτηριστικά.


Η παιδικότητα εξαφανίζεται και το παιδί μετατρέπεται σε σεξουαλικό αντικείμενο και σε εμπόρευμα.


Το τι είναι «φυσιολογικό» και μη «φυσιολογικό» δεν καθορίζεται από την φύση των πραγμάτων και από την δυναμική του κοινωνικού γίγνεσθαι, αλλά επιβάλλεται ασύμμετρα από ένα διευθυντήριο που αποφασίζει πάνω από την κοινωνία, για την κοινωνία, χωρίς την κοινωνία και οι εντολές του εκτελούνται ταυτόχρονα σε όλη την φιλελεύθερη Δύση, χωρίς οι κυβερνώντες να μπορούν να διαφωνήσουν, γιατί απλά δεν κυβερνούν. Η δημοκρατία στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη!


Ο καπιταλισμός, δεν έχει ανάγκη πλέον όλα αυτά που από την γέννησή του μέχρι και σήμερα χρησιμοποίησε για να διασφαλίσει την ανάπτυξή του και την κυριαρχία του.


Οτιδήποτε παραπέμπει σε ένα σταθερό πλαίσιο κανόνων, συμπεριφορών και σχέσεων στιγματίζεται ως «μη προοδευτικό». Κοινωνικοί ρόλοι, ρόλοι των δύο φύλων, ταυτότητα φύλου, οικογένεια, οι έννοιες του πατέρα και της μητέρας, με ανιστόρητες αναφορές στην «πατριαρχεία» στιγματίζονται επίσης και στην θέση τους επιβάλλονται μέσα από την «συμπεριληπτική γλώσσα» έννοιες όπως αυτές του «Το» και του «Γονέα 1, Γονέα 2, Γονέα 3, κλπ », καλύπτοντας τις πραγματικές αιτίες που γενούν τις κοινωνικές ανισότητες, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό .


Οι άνθρωποι, είτε είναι λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, είτε άνθρωποι με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, διαφορετική ιδεολογική ή θρησκευτική πίστη, διαφορετική κουλτούρα και πατρίδα, είναι άνθρωποι πάνω από όλα που πρέπει να ζουν και να εκφράζονται ελεύθερα και να μην διαχωρίζονται σε ομοφυλόφιλους, ΛΟΑΤΚΙ, lgbtq+, ή οτιδήποτε άλλο. Εσκεμμένα ο καπιταλισμός και με πρόσχημα την διαφορετικότητα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, που μετατρέπει τις χώρες σε γεωγραφικούς χώρους, διαχωρίζει τους ανθρώπους σε ομάδες ή κοινότητες με βάση τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό κλπ, γιατί έτσι δημιουργεί ελεγχόμενα θεσμοθετημένα περιθώρια, όσο αυτά του είναι αναγκαία και αποκρύπτει τον πραγματικό κοινωνικό διαχωρισμό που είναι ταξικός.


Με τον ψευδεπίγραφο όρο «πολυπολιτισμικές κοινωνίες» αποκρύπτεται ότι οι χώρες έχουν μετατραπεί σε γεωγραφικούς και γεωπολιτικούς χώρους και για το λόγο αυτό πρέπει να περάσουμε από την πολιτισμική διαφορετικότητα στην «πολιτισμική ομογενοποίηση», που διέπεται από τις αρχές και τις αξίες της παγκοσμιοποίησης. Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες, ο θεσμός των «παγκόσμιων ημερών…» αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε.


Η μόδα και το life style, χρησιμοποιούνται ως μέσα επιβολής της «νέας κανονικότητας». Δεν έχει σημασία εάν είσαι έλληνας ή βούλγαρος, χριστιανός ή μουσουλμάνος. Σημασία έχει να «είσαι ό,τι φοράς» και να υμνείς την «παγκοσμιοποίηση» στους ναούς του καταναλωτισμού (τα «Mall» είναι ήδη εδώ…) έχοντας μετατρέψει τον εαυτό σου σε fashion victim, να σκέφτεσαι και να εκφράζεσαι με τον ίδιο τρόπο. Life style, Fast Fashion…, woke κουλτούρα, χρησιμοποιούνται ως μηχανισμοί επιβολής.


Το διαφορετικό είναι αποδεκτό στο βαθμό που εκφράζεται με όμοιο τρόπο. Ο αριθμητής στα «κλάσματα» επιβάλλεται να είναι διαφορετικός, ώστε να νομιμοποιείται ο κοινός παρανομαστής. Είναι αποδεκτό να είσαι κινέζος, ρώσος, έλληνας…, αλλά δεν είναι αποδεκτή η κινέζικη, ρώσικη, ελληνική …, κουλτούρα. Για αυτό, η Eurovision είναι εδώ…! Ζήτω λοιπόν, η Εurovision!. Το δικαίωμα στην διαφορετικότητα, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, είναι μια αυταπάτη.


Η λεγόμενη «4η Βιομηχανική Επανάσταση», που ευαγγελίζεται το «Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ» και εμπεριέχει την ρομποτική, την νανοτεχνολογία, την τρισδιάστατη εκτύπωση, την βιοτεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη, είναι το πλαίσιο που διασφαλίζει οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, καθώς ελάχιστοι θα έχουν πρόσβαση στα πλεονεκτήματα της τεχνολογικής εξέλιξης.


* Ηλίας Μιχαλαρέας -Δρ. Ψυχολογίας- Δρ. Γεωγραφίας. Επιστημονικά Υπεύθυνος Μονάδας Απεξάρτησης «Διάπλους» της Ψυχιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας


Πηγή: ημεροδρόμος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com