Η διαδρομή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή όπως είναι πιο γνωστή της Βυζαντινής Οικουμένης αποτέλεσε, κατά κάποιο πολιτικά πολύ σημαντικό τρόπο, την κορύφωση της διαδρομής του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. Του πολιτικού πολιτισμού που είχε ως αφετηρία την κλασική εποχή και αφού διένυσε την Αλεξανδρινή και μετά-Αλεξανδρινή εποχή οδηγήθηκε στην μεγάλη διαίρεση μεταξύ Θεοκρατικής Ρωμαιοκαθολικής Αυτοκρατορίας και της Ανθρωποκεντρικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Στην Δύση κυριάρχησαν θεοκρατικές δομές. Μέχρι και τον 16 αιώνα (Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 όταν υιοθετήθηκε το καθεστώς της κυριαρχίας) κυριαρχούσε η Θεοκρατία, το φαινόμενο της δουλοπαροικίας και η δεσποτεία των ηγεμόνων, των φεουδαρχών και των γεωκτημόνων.
Στην Ανατολή είχαμε μια πρωτοφανή πνευματική ανάπτυξη και ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ της Βασιλεύουσας Πόλης και των τοπικών κοινωνιών που αποτελεί ενδεχομένως το πιο σημαντικό παράδειγμα κοσμοσυστημικής δομής της ιστορίας. Μια διαδρομή πέραν των χιλίων ετών αναμφίβολα προσδιορίζεται από τον κανόνα και τις εξαιρέσεις. Ο κανόνας ήταν ότι η ετερότητα κάθε Κοινωνίας δεν αναιρείται και η κοσμοσυστημική δόμηση της Αυτοκρατορίας στερείται εξισωτικών και εξομοιωτικών προσεγγίσεων. Η κάθε Πόλη συμμετέχει με τους αντιπροσώπους της στην Σύγκλητο της Βασιλεύουσας Πόλης.
Αναμφίβολα, το Βυζαντινό κοσμοσύστημα συνόψισε ιστορικές τάσεις και επιρροές όλης της Ανατολής αν όχι της ιστορικής διαδρομής στο σύνολό της. Επηρεάστηκε από πλήθος άλλων Ανατολικών πολιτικών παραδόσεων αλλά κυριάρχησε ο διαχρονικός πολιτικός πολιτισμός της Ελληνικότητας και η ανθρωποκεντρική Χριστιανική Ορθόδοξη πίστη. Παρά την προσπάθεια των Ρωμαιοκαθολικών μετά το 1204 -και του μοντερνισμού υλισμού στην συνέχεια – να συκοφαντήσουν το Ανθρωποκεντρικό Βυζαντινό Παράδειγμα, παραμένουν πολλές μαρτυρίες που επιτρέπουν να έχουμε μια καλή θέαση του φαινομένου. Εν τούτοις, μπορούμε να πούμε ότι η Βυζαντινή Οικουμένη ως μοναδική ιστορική περίπτωση μετακρατοκεντρικού / κοσμοσυστημικού Παραδείγματος παραμένει, ουσιαστικά, αδιερεύνητη. Ελάχιστοι μοναχικοί ερευνητές όπως ο Γιώργος Κοντογιώργης και ο Θόδωρος Ζιάκας μελετούν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από πολλές οπτικές γωνίες. Το ίδιο και μερικοί Ρώσοι και για λόγους που δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε. Σίγουρα, η Βυζαντινή Οικουμένη όπως και η Ελληνικότητα ως πολιτισμός και ως μεγάλος διαχρονικός ποταμός του πολιτικού πολιτισμού της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, θα μπορούσε να είναι ο άξονας της νεοελληνικής πολιτικής και πνευματικής ζωής. Αντίθετα, είναι θλιβερό αλλά αληθές ότι τα πεδία της πολιτικής και του πνεύματος κυριαρχεί πλέον το εθνομηδενιστικό κίνημα.
Οι λόγοι του ελλείμματος γνώσης γύρω από την Βυζαντινή Οικουμένη είναι πολλοί. Σε πρώτη φάση, τόσο το 1204 όταν οι Σταυροφόροι λεηλάτησαν την Πόλη όσο και μετά το 1453, πολλές πηγές καταστράφηκαν σκόπιμα. Στην τελευταία φάση για αυτονόητους λόγους και στην πρώτη φάση επειδή οι Ρωμαιοκαθολικοί Θεοκράτες λογικό ήταν να εξαφανίσουν την μνήμη του αντίπαλου κορυφαίου ανθρωποκεντρικού Παραδείγματος της ιστορίας.
Σε κάθε περίπτωση, όπως και πολλοί άλλοι δεν έχω καμιά επιστημονική αμφιβολία ότι η Βυζαντινή Οικουμένη αποτελεί κομβικό ιστορικό φαινόμενο και ένα «επιστημονικό χρυσορυχείο» για κάθε διεθνολόγο και εν γένει πολιτικό επιστήμονα του διεθνούς συστήματος ο οποίος θα θελήσει να προχωρήσει σε μια χειραφετημένη μελέτη των διεθνών σχέσεων πέραν των μονοσήμαντων ιδεολογικοπολιτικών (ηγεμονικών) εκλογικεύσεων του μοντερνιστικού παραδείγματος των Νέων Χρόνων.
Πριν και κατά την διάρκεια του Βυζαντινού φαινομένου η συγκρότηση και η συγκράτηση των εθνών σε αυτόνομες ή κυρίαρχες πολιτειακές δομές συμπεριελάμβανε τόσο τα πνευματικά όσο και τα αισθητά. Για να το πω με Αριστοτελικούς όρους, ο συλλογικός κατ’ αλήθειαν βίος που διαμορφώνει αενάως τις πολιτικοανθρωπολογικές προϋποθέσεις σε όλες τις νοητές εκδοχές τους και που εδραιώνει τις πολιτειακές τους δομές είναι ένα άθλημα σύμμειξης και μέθεξης των πνευματικών με τα αισθητά για να ορίζεται (και διαρκώς να αλλάζει και να αναπτύσσεται), ο συλλογικός τρόπος ζωής.
Συλλογικός τρόπος ζωής ο οποίος εδράζεται πάνω σε ανθρωπολογικές δομές οι οποίες είναι συμβατές με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας. Η Αριστοτελικά νοούμενη πολιτική συγκρότηση σε αντίθεση με τις ύστερες μονοσήμαντα υλιστικές ιδεολογικές θεωρήσεις του μοντερνισμού είναι αδιανόητο να μην συμπεριελάβανε τον πνευματικό κόσμο των ανθρώπων.
Εκτιμώ ότι οι θεωρήσεις του κόσμου και της εξέλιξής του δεν συνεκτιμά σωστά τα μακροϊστορικά γεγονότα και τους προσανατολισμούς του ιστορικού γίγνεσθαι εάν δεν λαμβάνει υπόψη μια μεγάλη αλήθεια που αφορά ζωτικά το μέλλον: Ότι έφθασε σε αδιέξοδο η σταδιακή διολίσθηση των δυτικών κοινωνιών από την αντί-θεοκρατία του 15ου και 16ου αιώνα (κατά τα άλλα στάση λογική και ίσως ιστορικά αναπόδραστη) στην αντι-μεταφυσική, στην αντί-πνευματικότητα και στον υλισμό. Το κατά πόσο ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν η Δύση δεν διολίσθαινε στην υλιστική (και κατά βάση αντιπνευματική νοηματοδότηση της πολιτικής) δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις για το παρελθόν καθότι όπως έγραψε ο Schiller και επανέλαβε ο Hegel, «Η παγκόσμια ιστορία είναι το παγκόσμιο δικαστήριο». [παρατίθεται στο Edward H. Carr Η εικοσαετής κρίση]
Το ότι ο υλισμός εξατμίστηκε (πλην ολίγων μίζερων εθνομηδενιστικών καταλοίπων σε παρακμασμένα κρατίδια) για να μην το δει κανείς είτε είναι πνευματικά τυφλός είτε διακατέχεται από σύνδρομα και ιδεοληψίες. Όπως και να το κάνουμε οι άνθρωποι εισέρχονται μέσα στην πολιτειακή τους σφαίρα τόσο ως βιολογικά όντα όσο και ως πνευματικά όντα.
Σημασία για τις διεθνείς σχέσεις έχει ότι εδώ και πολλές δεκαετίες το γεγονός ότι ο κόσμος εισήλθε σε μια άλλη τροχιά. Η Βυζαντινή Οικουμένη αποτελεί το παράδειγμα του πλέον αναπτυγμένου κοσμοσυστήματος διαπολιτειακής συγκρότησης. Σε μια άλλη εποχή, βεβαίως της διαχρονικής ανηφόρας του πολιτικού πολιτισμού με καταληκτικό και άδοξο τέλος το 1453.
Η κύρια διαφορά του Βυζαντινού Παραδείγματος σε σύγκριση με τα μοντερνιστικά διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα δόγματα κάθε είδους είναι το γεγονός ότι η προσδοκία για δομές διακυβέρνησης πέραν του κράτους (μετακρατοκεντρικές) δεν στηρίζεται σε ανθρωπολογικά εξομοιωτικές και πολιτικά εξισωτικές παραδοχές.
Εάν δούμε το πώς εξελίχθηκαν οι μετά-Μεσαιωνικές δομές μετά την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης παρατηρούμε η πολιτικά διαστρεμμένη αντίληψη περί υλιστικής και «νομικής» κρατικής συγκρότησης –κάποιοι «σοφοί» ορίζουν τους «καλούς νόμους» αντί οι θεσμοί να απορρέουν από την κάθε κοινωνία και οι πολίτες να είναι οι εντολείς της εξουσίας– από τα πρώτα κιόλας βήματά της έδειξε δείγματα γραφής: Ηγεμονικές δεσποτείες στην Ευρώπη, εθνοκαθάρσεις στην Ευρώπη και στην Βόρειο Αμερική, αποικιοκρατία, καταλήστευση του πλανήτη επί πολλούς αιώνες στο όνομα της … προόδου και της … δημοκρατίας, καταστολή των εθνών με χιλιετή διαδρομή, «εξαφάνιση» της μνήμης της Βυζαντινής Οικουμένης από την προπαγανδιστική ιστορία των Νέων Χρόνων (που συνεχίζεται, εν πολλοίς), γενοκτονίες, το Σοβιετικό υπερεθνικό έκτρωμα και το θνησιγενές υλιστικό υπερεθνικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης την δεκαετία του 1950 που προσέκρουσε και βυθίστηκε πάνω στον κόσμο των ευρωπαϊκών εθνών (που εν τω μεταξύ συγκροτήθηκαν) και η ηγεμονομαχία των υλιστικών δυνάμεων του 20ου αιώνα. Οι πρόσφατες κακουχίες των τελευταίων ετών πολλών ευρωπαϊκών κοινωνιών συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής, έχουν ως αίτιο αυτή την μονοσήμαντα ωφελιμιστική / υλιστική αντίληψη της πολιτικής.
Τι συμβαίνει τώρα; Σίγουρα δεν μπορούμε να εξαντλήσουμε το ζήτημα σε μερικές γραμμές. Ούτως ή άλλως μόνο προσανατολιστικές διαπιστώσεις μπορούμε να κάνουμε [Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb ] Μια απλή ματιά γύρω μας το βεβαιώνει. Στην Ρωσία και ευρύτερα στον χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης οι εθνικές κοσμοθεωρίες αναβίωσαν ζωντανές όσο ποτέ. Τόσο η υπόσταση των ανθρώπων ως πνευματικά όντα όσο και η μεταφυσική πίστη δεν εξαφανίστηκε και αυτό γίνεται ολοφάνερο καθημερινά με πιο εντυπωσιακό παράδειγμα τους πέραν τους ενός δισεκατομμυρίου μουσουλμάνους. Τα ίδια ισχύουν στο μεγαλύτερο έθνος όλων των εποχών, εξάλλου, το κινεζικό, καθώς επίσης και στην Ινδική Χερσόνησο. Τα ίδια και και στην γειτονική Τουρκία όπου επιχειρείται δονκιχωτικά δονκιχωτικά κάποιου είδους αναβίωση της Βυζαντινής Οικουμένης. Με ισλαμικά όμως πρόσημα.
Όλος αυτός ο απέραντος κόσμος των εθνών είναι βαθύτατα πνευματικός. Άγγιξα αυτά τα ζητήματα που αφορούν την διαδρομή του και το μέλλον του στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, εγχείρημα το οποίο αν και χρειάζεται να μπει πάνω σε πολλά επιστημολογικά χειρουργικά τραπέζια, είναι εν τούτοις, απ’ ότι γνωρίζω, ένα από τα λίγα πολύ ριψοκίνδυνα προσανατολιστικά εγχειρήματα. Κυρίως ένα εγχείρημα που επιχειρεί να συνδέσει τα τρία επίπεδα ανάλυσης υπό το πρίσμα της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος. Δηλαδή, του ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος. Βέβαια, υπογραμμίζουμε ξανά, όχι προσδιοριστικά αλλά προσανατολιστικά [http://wp.me/p3OlPy-Lb] Βασικά, η συζήτηση αυτών των θεμάτων μόλις αρχίζει. Οι λίγοι πολιτικές στοχαστές της μακροϊστορικής προσανατολιστικής γνωσιολογίας, βασικά Έλληνες στους οποίους και παραπέμπω, μάχονται ενάντια στα μεγάλα κύματα της ιδεολογικής ανάλυσης η οποία λόγω κεκτημένης ταχύτητας και παρά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου διαθέτει ακόμη πολλά ερείσματα.
Επανερχόμενος και πάλι στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, ίσως αξίζει να αναφέρω ότι, μεταξύ άλλων, υποστήριξα πως η δυναμική που αναπτύσσεται στην μεταψυχροπολεμική εποχή αποδεσμεύει τις εθνικές κοσμοθεωρίες, κοινός προσανατολισμός των οποίων είναι η Εθνική Ανεξαρτησία. Όσο κυλά ο χρόνος βαθιά στον 21 αιώνα η αποδέσμευση των εθνικών κοσμοθεωριών εμπεδώνει την εθνική ανεξαρτησία ως κοσμοθεωρητική παραδοχή ενός ενδεχομένως ολοένα και πιο αντί-ηγεμονικού εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Έχουμε επιστροφή στο μέλλον, στον κόσμο των Εθνών, εκεί όπου το νήμα κόπηκε λόγω πτώσης του Κόσμου των Εθνών.
Καμιά πρόβλεψη δεν κάνουμε, βέβαια, καθότι αυτό το ταξίδι των Εθνών πάντα ήταν και θα συνεχίσει να είναι μια Οδύσσεια. Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.
Το πρόβλημα στον πολιτικοστοχαστικό χώρο στον οποίο ανήκω, είναι ότι ακόμη κυριαρχούν τυφλοί και εθελοτυφλούντες τσαρλατάνοι της πολιτικής θεωρίας οι οποίοι συνειδητά ή ανεπίγνωστα κολυμπούν μέσα στην μεγάλη δεξαμενή αίματος που προκάλεσε ο υλισμός του τέσσερις τελευταίους αιώνες. Η αρλουμπολογία στην πολιτική θεωρία είναι ένας όρος που θα εξηγήσω στο μέλλον και που αφορά τις εξαιρετικά εξευτελιστικές για κάθε επιστήμονα συνθήκες στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια της Ευρώπης πολλά από τα οποία δεν αξίζουν το επίθετο «πανεπιστήμιο». Παραμιλούν για «δημοκρατίες» (εννοούν δηλαδή την δεσποτική έμμεση αντιπροσώπευση) μη έχοντας αυτιά να ακούσουν τα επερχόμενα γεγονότα ή ικανότητα να ρίξουν μια ματιά στον απέραντο κόσμο των εθνών που απλώνεται από την Μεσόγειο μέχρι την Κίνα καλύπτοντας βασικά όλη την Ευρασία. Λόγω κεκτημένης ταχύτητας τα κατασκευαστικά ιδεολογικά δόγματα του μοντερνισμού καλά κρατούν.
Ακολουθούν δύο βίντεο για την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης και παραπομπή συνδέσμων σε μερικές σύντομες παρεμφερείς παρεμβάσεις.
Η ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ-ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΑΘΗΜΑ.
National Geographic | 1453, η Άλωση της Πόλης
ps://youtu.be/_AB979YVqDk https://youtu.be/_AB979YVqDk
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝhttp://wp.me/p3OqMa-138
Π. Ήφαιστος, ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν.
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O
«ΔΕΝΔΡΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΛΛΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΣΗ-ΦΟΒΙΑ» ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-ZS
Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB
Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv
Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ http://wp.me/p3OlPy-134
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣhttp://wp.me/p3OlPy-Vv
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE
Tο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η διαδρομή της ανθρωποκεντρικής πολιτικής θεμελίωσης http://wp.me/p3OlPy-No
ΖΙΑΚΑΣ: «ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ… http://wp.me/p3OlPy-I4
Οι Έλληνες “μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί” http://wp.me/p3OlPy-BD
Επίσης
ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογίαversus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c
Π. Ήφαιστος, EE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OlPy-1gC – http://wp.me/p3OqMa-19E
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.