Έχουμε να εξυπηρετήσουμε περί τα 320 δις € δημόσιο χρέος, στο οποίο θα προστεθούν τα ελλείμματα του 2015 και των επομένων ετών, καθώς επίσης τα 25 δις € της νέας κεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Το χρέος αυτό έχει σχεδόν διπλασιαστεί σε όρους μισθών και εισοδημάτων του 2010, αφού έχουν περιορισθεί κατά 50% περίπου - ενώ τα περιουσιακά μας στοιχεία έχουν υποστεί μία σχεδόν αντίστοιχη μείωση.
Το ιδιωτικό χρέος έχει επίσης αυξηθεί κατά 200 δις € περίπου (χρέη απέναντι στο δημόσιο στις τράπεζες και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς) - πολύ περισσότερο σε όρους 2010, με την ίδια παραπάνω λογική. Την ίδια στιγμή, ο αποπληθωρισμός είναι της τάξης του -2%, οπότε τα επιτόκια δανεισμού μας, ακόμη και αν ήταν μηδενικά, θα συνέχιζαν να αυξάνουν τα πραγματικά χρέη κατά 2%.
Παράλληλα, οι αυξημένοι φόροι μειώνουν συνεχώς τα εισοδήματα μας, προκαλώντας ταυτόχρονα ύφεση, χρεοκοπίες, ανεργία, πτώση του ΑΕΠ κοκ. - με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται διαρκώς η οικονομική μας κατάσταση, όπως επίσης το χρέος ως προς το ΑΕΠ.
Επομένως, ακόμη και εάν η κυβέρνηση επιτύγχανε τελικά τον επιδιωκόμενο από την ίδια «άθλο» της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, τα χρέη απλά θα μετατίθεντο επαυξημένα στα παιδιά μας, καθώς επίσης στα παιδιά των παιδιών μας - ενώ ταυτόχρονα θα αναγκαζόμαστε να εκποιήσουμε οτιδήποτε κερδοφόρο διαθέτουμε, κληρονομώντας στις επόμενες γενιές μόνο τις οφειλές μας.
Συμπερασματικά λοιπόν δεν χρειάζονται οικονομικές γνώσεις για να κατανοήσουμε πως ανατρέφουμε σκλάβους χρέους ή πρόσφυγες, ενώ οδηγούμαστε στη χρεοκοπία - η οποία, όσο πιο πολύ καθυστερεί με τις τεχνητές αναπνοές των νέων δανείων έναντι καινούργιων μνημονίων, τόσο πιο οδυνηρή θα είναι.
Από την άλλη πλευρά, δεν φανταζόμαστε να πιστεύει κανείς σοβαρά ότι, υιοθετώντας τις πράγματι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, θα καταφέρναμε να ανταπεξέλθουμε με τα βουνά των χρεών που θα συνεχίσουν να συσσωρεύονται χωρίς διαγραφή, απλά και μόνο καθυστερώντας τις δόσεις.
Ως εκ τούτου, δεν έχει καμία απολύτως λογική η στωική, σισύφεια συμπεριφορά μας - ενώ δεν μπορεί να είμαστε τόσο αιθεροβάμονες, ώστε να πιστεύουμε πως ένα πείραμα που έχει αποτύχει ήδη δύο φορές (μνημόνια), με καλύτερες συνθήκες, θα επιτύχει την τρίτη με πολύ χειρότερες.
Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζουμε πως ο ορισμός της ανοησίας κατά τον Αϊνστάιν είναι το να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πείραμα, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα - ενώ φυσικά δεν σκέφθηκε να αναφέρει πώς θα χαρακτήριζε αυτούς που θα το επαναλάμβαναν και για τρίτη φορά!
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.