H απεργία πείνας δείχνει την απελπισία απέναντι σε θεσμούς που κωφεύουν

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Η απεργία πείνας ενός γονιού που έχασε το παιδί του στα Τέμπη, είναι μια δραματική, σωματική έκφραση της συλλογικής μας πληγής. Είναι το σώμα ως τόπος μαρτυρίας. Το ίδιο το σώμα του πατέρα  μετατρέπεται σε φορέα μνήμης και διαμαρτυρίας! Μήπως και ακουστεί η οδύνη!

Η απεργία πείνας δεν είναι απλώς μια ατομική πράξη· είναι σωματική θυσία που φωνάζει εκεί που οι θεσμοί σιωπούν. Ο γονιός βάζει το σώμα του στη θέση του παιδιού: «Αν εσείς ξεχάσατε, εγώ θα χαράξω τη μνήμη στο ίδιο μου το κορμί».

Η απεργία πείνας γίνεται έτσι «τελετουργία διαμαρτυρίας», που απευθύνεται όχι μόνο στο κράτος ή στους θεσμούς που σιωπούν (κόμματα, συνδικάτα, κινήματα) αλλά σε όλη την κοινωνία.

Είναι μια κραυγή: «Αν δεν δώσετε δικαιοσύνη, θα αναγκαστείτε να δείτε το δικό μου σώμα να συντρίβεται».

Πρόκειται για μια πλήρη ηθική αντιστροφή, καθώς η απεργία πείνας αντιστρέφει τον ρόλο του αδύναμου: 

Από «ανίσχυρο θύμα» που θρηνεί, ο γονιός γίνεται ενεργός μάρτυρας που θέτει σε δοκιμασία το ηθικό πρόσωπο της κοινωνίας μας. Η προσωπική θυσία αναλαμβάνει να μετατρέψει τη σιωπή σε πολιτικό γεγονός.

Η απεργία πείνας δείχνει την απελπισία απέναντι σε θεσμούς που κωφεύουν και ταυτόχρονα, δημιουργεί ένα ρήγμα εμπιστοσύνης: όσο η Πολιτεία αφήνει έναν γονιό να «λιώνει» για να ακουστεί, το τραύμα θα θεμελιώνεται βαθύτερα ως συλλογική αδικία.

Με όρους συλλογικού τραύματος, λοιπόν, η απεργία πείνας είναι ενσάρκωση του τραύματος. Μια μορφή «ζωντανού μνημείου» που δεν επιτρέπει στη λήθη να επικρατήσει. Ένας τρόπος να φέρνει ξανά στο κέντρο της δημόσιας σφαίρας την ερώτηση που μένει αναπάντητη: «Ποιος φταίει και ποιος θα λογοδοτήσει;».

Και "όποιος" δεν σταθεί εκεί, μαζί, θα σαρωθεί από το Ρήγμα...

Πηγή: Αντώνης Ανδρουλιδάκης fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com