Σαν σήμερα ...σαν Πάντα.

Του Βασίλη Λαμπόγλου                                                                                

Για πες. Για πεs.

Τι θυμάσαι; Θυμάσαι τη μπλε ποδιά;

Το πολυτονικό;

Το δάχτυλο ψηλά;

Το «κυρία, κυρία…»;

Τη μυρωδιά του μπλε τετραδίου;

Τη μυρωδιά του καινούριου βιβλίου;

Το πρωινό γάλα;

Το στρώσιμο του κρεβατιού;

Τους συμμαθητές ακόμα ηλιοκαμένους;

Πόσα μπάνια έκανες; 

Πόσα παγωτά έφαγες;

Θυμάσαι τον μαυροπίνακα και την ημερομηνία πάνω αριστερά;

Το βρεγμένο σφουγγάρι; Τον επιμελητή?

Τους χάρτες τις γεωγραφίας;

Τον τεράστιο χάρακα;

Το αριθμητήριο;

Το τετράδιο αριθμητικής με τα κουτάκια;

Το «τι θέλει να μας πει εδώ ο ποιητής»;

Θυμάσαι που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις παρομοιώσεις από τις μεταφορές;

Την προπαίδεια;

Τον εκκλησιασμό;

Τις βρύσες; Την αυλή;

Τα παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν;

Το λάστιχο; Το σχοινάκι; Τα μήλα;

Εκείνο το πλαστικό στρογγυλό πορτοκαλάδας, που το κάναμε μπάλα ποδοσφαίρου?

Λόλα να ένα μήλο.

Τις τούρκικες τουαλέτες;"Κυρία, να πάω έξω? 

Θυμάσαι την μυρωδιά του ευκαλύπτου;

Το πώς μύριζε η βροχή στο χώμα;

Θυμάσαι την πρώτη σου δασκάλα;

Τους περίπατους στο κοντινό αλσος;

Ε, ε, εκδρομη... 

Τις γραμμές χέρι – χέρι;

Το πρώτο σου ποίημα;

Την παρέλαση; Τη λευκή ελβιέλα;

Θυμάσαι τις σειρές για την προσευχή; «Ανάπαυση, προσοχή».

Τις ψείρες και τη καμφορα;

Τη σχολική φωτογραφία;

Το ενδεικτικό;

Τις γυμναστικές επιδείξεις;

Θυμάσαι που έπεσες και χτύπησες το γόνατο; Τη σουλφαμιδόσκονη;

Το φυτολόγιο;

Την αλλαγή των ρούχων μέσα στην τάξη για την γυμναστική;

Πρώτα τα κορίτσια μετά τα αγόρια.

Τον διπλανό σου;

Την πρώτη σου τιμωρία;

Το κουδούνι;

Τις ώρες του διαλείμματος γραμμένες στο θρανίο;

Την ουρά στο κυλικείο;

Το πρώτο σου «βγάλτε μια κόλλα χαρτί»;

Το πρώτο σου 20άρι;

Το απουσιολόγιο; Τις λίγες δικαιολογημένες; Τις πολλές αδικαιολόγητες;

Που ήσουν απουσιολόγος και έκρυβες τους απόντες;

Το γραφείο των καθηγητών; Του Διευθυντή;

Θυμάσαι που τα έφτιαξες σήμερα και τα χάλασες αύριο;

Το πρώτο σου φιλί;

Την πρώτη σου κοπάνα;

Το τσιγάρο στις τουαλέτες;

Τη γαλαρία;

Τις κασέτες που έδινες στον οδηγό του πούλμαν;

Τον «Κουρσάρο»;

«Κι αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε».

Τα πάρτυ; Τα μπλουζ;

Τα πρώτα σκιρτήματα σάρκας και καρδιάς? Το "ταρατατα" μέσα στο βιβλίο; 

Το «Αγόρι»; Τον «Μπλεκ»;

Την πενταήμερη;

Θυμάσαι πως ήταν να είσαι παιδί; Έφηβος; Θυμάσαι που και που, να γίνεσαι και πάλι παιδί;

Δεν τα καταφέρνεις;

Θυμάσαι που σου έλεγαν ότι αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια σου;

Ξέρεις πόσα θα έδινα, για να χτυπήσει το κουδούνι μια ακόμα φορά για μένα;                        

Όσα κι εσύ…                                                                                                               

                                                                                                     

Στην μνήμη των συμμαθητών μου

"που  βιάστηκαν να φύγουν ".

-Στη τελευταία φωτογραφία,ένα λεύκωμα(τα θυμάστε ..."αγάπη είναι" )του 1920 από το Μουσείο Μπενάκη.

"Πότε,η καρδιά σου παλλει?"

Αν θέλετε, απαντήστε σε αυτό...ένα λεύκωμα είναι και 'δω...

Τη καλημέρα μου ... συμμαθητές μου🌷

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/16wKuF5X5V/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com