Το αδιέξοδο ως καθεστώς ή ένα σχόλιο για τη συντεταγμένη παραίτηση της πολιτείας

Του Μάνου Λαμπράκη 

Το αδιέξοδο ως καθεστώς ή  ένα σχόλιο για τη συντεταγμένη παραίτηση της πολιτείας

Το τραγικό δεν είναι η απουσία ελπίδας. Είναι η καθολική παραμόρφωσή της σε ύποπτη συναίνεση. Το αληθινά τραγικό είναι ότι σ’ αυτήν τη χώρα η επιβίωση γίνεται πολιτική πράξη, κι η πολιτική, ένα μεταμφιεσμένο σχέδιο εξαχρείωσης.

Η Ελλάδα έχει γίνει μια επικράτεια πολλαπλών κινδύνων – υπαρξιακών, ηθικών, ψυχικών. Όπου και να σταθείς, κάτι μέσα σου ή γύρω σου καταρρέει: ένα πεζοδρόμιο, ένας δημόσιος θεσμός, μια αξιοπρέπεια. Ο πολίτης ζει διαρκώς μέσα στην τοξικότητα μιας χώρας που του ζητά να την αγαπά ενώ τον απεχθάνεται. Που του ζητά να ελπίζει ενώ τον κατασπαράζει. Και κάθε μέρα που περνά, επιβεβαιώνεται ότι το πολίτευμα αυτού του κράτους είναι βαθιά και δομικά προδοτικό.

Το να πεις ότι «φταίνε αυτοί που κυβερνούν» μοιάζει απλοϊκό, σχεδόν παιδικό. Κι όμως: ποτέ η αλήθεια δεν ήταν τόσο απλή και τόσο απόλυτη. Φταίνε αυτοί που κυβερνούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όχι μόνο για όσα έκαναν, αλλά κυρίως για όσα καλλιέργησαν ως αυτονόητα. Την υποτέλεια, τον ωχαδερφισμό, την εργαλειακή λογική της πολιτικής, τον ιδιωτικό πλουτισμό πάνω στο κουφάρι του δημόσιου. Φταίνε γιατί μεταμόρφωσαν το πολίτευμα σε τεχνοκρατική αργκό, την ανάγκη σε κατανάλωση και την ελπίδα σε προϊόν δημοσκοπικής μεταβλητής.

Η χώρα αυτή σε εξαναγκάζει να γίνεις εχθρός της για να επιβιώσεις. Αν θες να μην τρελαθείς, πρέπει να αποστασιοποιηθείς από τον θόρυβο, από τον σαδισμό των υπηρεσιών, από το ψεύδος της καθημερινότητας, από τον διαρκή εκβιασμό του «δεν γίνεται αλλιώς». Η ίδια η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι κρατούντες είναι ένα σύμπτωμα νεοφιλελεύθερης παρακμής: μιλούν για «επενδύσεις» και εννοούν ξεπούλημα για «μεταρρυθμίσεις», και εννοούν αποδιάρθρωση για «ανάπτυξη», και εννοούν ανεργία με WiFi.

Όταν φεύγεις από τη χώρα, νομίζεις πως θα βρεις ανάσα. Μα η δυσπιστία της Ευρώπης σε κοιτά στα αεροδρόμια στα μάτια: το βλέμμα του υπαλλήλου ελέγχου συνόρων δεν διαβάζει το διαβατήριό σου – διαβάζει την υποβάθμιση του κράτους σου, το έλλειμμα της δικαιοσύνης, το καθεστώς διαφθοράς που σε ανάγκασε να γίνεις μετανάστης της δικής σου ιστορίας. Και όταν ξαναγυρίσεις, δεν επιστρέφεις σε πατρίδα, επιστρέφεις σε καθεστώς. Ένα καθεστώς που παριστάνει το κράτος, σε μια χώρα που παριστάνει την Ευρώπη.

Το τραγικό με αυτήν τη χώρα είναι ότι σε εξορίζει πριν φύγεις. Και σε σκοτώνει πριν πεθάνεις.

Το ακόμη πιο τραγικό είναι πως το ξέρεις. Και μένεις. Από ελπίδα ή από φόβο, μικρή η διαφορά.

Και το πιο ειρωνικό απ’ όλα:

Κάποια Κυριακή τους επόμενους μήνες θα έχει εκλογές. Πήγαινε να ψηφίσεις.

Για να συνεχιστεί ο κίνδυνος… θεσμικά.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1EvBrvQoC3/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com