Του Μάνου Λαμπράκη
Το εκρηκτικό σώμα που τοποθετήθηκε στην πύλη της Εκκλησίας του Προφήτη Ηλία στη Δούελα της Δαμασκού δεν ήταν απλώς ένα όργανο θανάτου. Ήταν ένα είδος θεολογικού μηνύματος, αντεστραμμένου: μια επιγραφή στην πέτρα που έλεγε πως ακόμη και η θυσιαστική ειρήνη της Λειτουργίας δεν προστατεύεται πια. Η βία δεν εισβάλλει απλώς στα σώματα, εισβάλλει στα εναπομείναντα σχήματα νοήματος, διαλύει τα τελευταία αρχέτυπα του κοινού μας μυστηρίου.
Το γεγονός ότι η έκρηξη σημειώθηκε την ημέρα της Σύναξης πάντων των Αγίων της Αντιοχείας προσδίδει μια σχεδόν ειρωνική διάσταση θεοδικίας: οι άγιοι μαρτύρησαν ξανά, όχι με τρόπο μεταφορικό, αλλά με το σώμα τους σκορπισμένο μπροστά στα βήματα του ιερού. Ο Πατριάρχης καλεί τον κόσμο να κινηθεί «για να σταματήσει αυτά τα θυσιαστήρια». Μα η πρόταση δεν αφορά απλώς τη συγκεκριμένη πράξη. Αγγίζει κάτι βαθύτερο: ότι στην εποχή μας, ο πραγματικός πόλεμος είναι πνευματικός και οι εκκλησίες δεν είναι απλώς χώροι λατρείας, αλλά το τελευταίο ανάχωμα απέναντι σε έναν κόσμο που επιτίθεται στην ίδια την ιδέα της ιερής συγκέντρωσης, της κοινωνίας.
Η νεωτερικότητα, αφού πρώτα αποδόμησε τον Θεό, τώρα τον εκτελεί συμβολικά εκεί όπου Τον λατρεύουν. Η εκκλησία δεν είναι απλώς στόχος, είναι μορφή αντίστασης. Κάθε λιτανεία είναι ήδη μια μορφή πολιτικής πράξης – επειδή προϋποθέτει ότι υπάρχει κάτι που δεν υπάγεται στη λογική της συναίνεσης και της διαχείρισης. Κάτι που δεν μπορεί να αναπαρασταθεί, να εμπορευματοποιηθεί, να υπογραφεί με την πολιτική των αστυνομικών μέτρων. Η Θεία Ευχαριστία ως εσχατολογικό γεγονός συνιστά σκάνδαλο για τον κόσμο της διαχείρισης του κινδύνου, της επιτήρησης, της ιεραρχίας των θυμάτων.
Η προσευχή του Πατριάρχη για να «οδηγήσει ο Χριστός το πλοίο της σωτηρίας εν μέσω των κυμάτων του κόσμου τούτου» δεν είναι μια εύκολη παραμυθία. Είναι μια θεολογική κατάφαση του τρόμου: ότι ακόμα και στην έκρηξη, ο Θεός δεν αποσύρεται, δεν υπάρχει εξορία Του παρά μόνο στα μάτια αυτών που δεν θέλουν να Τον δουν.
Η απουσία της διεθνούς καταδίκης, η σιωπή των οργάνων του «ορθολογικού» κόσμου, δεν είναι ουδέτερη. Είναι διά της αποχής συμμετοχή. Στον κόσμο του επιτρεπτού, η σφαγή μπορεί να συμβεί, αρκεί να μη διαταράσσει την ισορροπία συμφερόντων.
Σήμερα στον Προφήτη Ηλία, το αίμα των μαρτύρων ανανέωσε την οντολογία της Εκκλησίας: δεν είναι απλώς θρησκευτική κοινότητα, είναι σώμα τραυματισμένο που συνεχίζει να προσεύχεται – άρα να υπάρχει. Αυτό το σώμα, γεμάτο φόβο και δόξα, είναι ακριβώς το αντίθετο από την απόλυτη διαφάνεια του σύγχρονου ελέγχου. Είναι μυστήριο.
Και γι’ αυτό, είναι επικίνδυνο.
Σε τόπους όπου το Ιερό αναπνέει ακόμη, οι εκρήξεις δεν είναι τυχαίες.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.