Στο μετρό. Διαδρομή Μοναστηράκι - Εθνική Άμυνα.

            

                                                     

Στο βαγόνι που είναι άδειο έρχεται και κάθεται στο απέναντι μου κάθισμα μια νέα γυναίκα. 

Φοράμε κι οι δύο μάσκες.

Δεν κρατάει τσάντα, αλλά μία βαλίτσα σε έντονο χρώμα.

Υποθέτω πως πηγαίνει στο αεροδρόμιο, αλλά έκανα λάθος τελικά. 

Αμέσως βγάζει ένα παχύ τετράδιο, σαν ημερολόγιο, κι αρχίζει να γράφει.            

Σταματά λίγο, σκέφτεται και ύστερα γράφει μετά μανίας.

Μου κάνουν εντύπωση τα ωραία της γράμματα. 

Συλλογίζομαι πως είναι τυχερή, αφού μπορεί να γεμίζει ακόμα σελίδες ολόκληρες με το χέρι.                        

Εγώ, που κάποτε είχα τον ωραιότερο γραφικό χαρακτήρα και γέμιζα τετράδια με κείμενα και σημειώσεις, σήμερα βαριέμαι να γράψω με το χέρι πάνω από πέντε λέξεις.

Το δοκίμασα μερικές φορές και σε λίγα λεπτά τα ωραία μου γράμματα γίνονταν ορνιθοσκαλίσματα, χειρότερα κι από συνταγή γιατρού.

Δεν μπορούσα να μην πιάσω την κουβέντα μ' αυτή τη γυναίκα. Και τότε ακολούθησε ο εξής πραγματικός διάλογος:

- Μπορώ να ρωτήσω τι γράφετε;

- Τη ζωή μου.

- Πλάκα μου κάνετε;

- Όχι, γράφω τη ζωή μου.

- Τόσο ενδιαφέρον έχει η ζωή σας για να γεμίζετε βιβλίο;

- Έχετε δοκιμάσει να γίνετε υπεραναλυτικός ακόμη και με το πιο απλό πράγμα;

- Δηλαδή;

- Σηκώνομαι το πρωί και λέω να φτιάξω φασολάκια. 

Πέντε σελίδες θα μου πάρει μόνο να γράψω τη σύλληψη της πράξης του μαγειρέματος μέχρι την εκτέλεση του.

- Αν σας ζητούσα να μου διαβάσετε ένα κομμάτι;

- Ντρέπομαι...

- Μόνοι μας είμαστε. 

- Θα σας διαβάσω τι γράφω τώρα...

Μου διαβάζει την περιγραφή, του πως έφυγε από μία δουλειά, μπήκε στο μετρό που το είδε άδειο εκτός από λίγους που φόραγαν μάσκα.

Δεν «πιάνω» ιδιαίτερη λογοτεχνική ευχέρεια, αλλά με εντυπωσιάζει η ακραία παρατηρητικότητα της. 

Θέλω να'μαι ευγενής και συνεχίζω την κουβέντα:

- Μα είναι τόσο ωραίο! 

-Έχω πολλά τέτοια...Που κατεβαίνετε; 

Εγώ Μαρούσι.

- Εγώ σε λίγες στάσεις ακόμα. 

- Γυρίζετε σπίτι σας;

-Όχι, πάω σε μία γιορτή. 

Εσείς;

- Σπίτι μου.

- Θα το γράψετε κι αυτό;

-Ναι, αν και τα βράδια είναι μαρτυρικά. 

Το ένα, αντίγραφο του άλλου. 

Συχνά, λίγες λέξεις αλλάζω μόνο. 

- Βγάλτε τη μάσκα να σας δω λίγο.

- Όχι, θα μας δουν οι κάμερες...

- Σιγά το πράγμα, μόνοι μας είμαστε, τό'παμε.

Κατεβάζει τη μάσκα της και βλέπω ένα γλυκό πρόσωπο μιας γυναίκας στην ηλικία μου.

Χαμογελάει και την ξαναφοράει γρήγορα σαν να διέπραξε παράνομη πράξη.

Καθώς το μετρό έφτασε στον προορισμό μου, τη χαιρέτισα με ένα νεύμα. 

Έγραφε ακόμα, πιθανώς ότι γράφω εγώ εδώ αυτή τη στιγμή.                                                                                 

Λίγες ώρες μετά, στο σπίτι της Λένας Πλάτωνος, η Ντόρα Μπακοπούλου έπαιζε στο πιάνο το «Bridge over troubled water» των Simon & Garfunkel.                                                       

Μέσα μου, το αφιέρωσα στην άγνωστη γυναίκα του μετρό που μου θύμισε τι εστί  Παν του Ελαχίστου.                                                        

                                https://youtu.be/4G-YQA_bsOU                                                                       -                                                                                    
    Του Αντώνη Μποσκοίτη

-Αυτό να προσφερθεί στην μέρα σας.

Το Παν του Ελαχίστου.

Καλή Τρίτη να φτιάξουμε. 🌷

ΠΗΓΗ: από το fb του Βασίλη Λαμπόγλου 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com