Η ποίηση για τον Ελύτη είναι ένας δρόμος συνεχούς ρίσκου, έκπληξης και ανατροπής, ένας κόσμος που κινείται ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, την αλήθεια και τη φαντασία, μια ρηξικέλευθη ματιά που μεταμορφώνει τη ζωή και τα πράγματα.
Η διαφάνεια, μέσα στην ποίησή του, είναι άμεση συνέπεια του φωτός, όπως το βλέπουμε στην Ελλάδα, και του μυστηρίου της ζωής, που δεν είναι απλώς μια σκηνοθεσία, όπως μας παρουσιάζεται πολλές φορές στη δυτική αντίληψη, αλλά είναι αυτό που μένει μυστήριο και μες στο απόλυτο φως…!
«Αντιλαμβάνομαι την Ποίηση σαν μια πηγή αθωότητας γεμάτης από επαναστατικές δυνάμεις, που αποστολή μου είναι να τις κατευθύνω επάνω σ' ένα κόσμο απαράδεκτο για τη συνείδησή μου, ελπίζοντας, μέσ' από συνεχείς μεταμορφώσεις, να τον κάνω σύμφωνο με τα όνειρά μου.
Μιλώ για μια σύγχρονου τύπου μαγεία, που ο μηχανισμός της τείνει κι εκείνος στην αποκάλυψη της βαθύτερης πραγματικότητας.
Πιστεύω γι' αυτό στις αισθήσεις, που τις κινητοποιώ προς μιαν αδοκίμαστη έως σήμερα κατεύθυνση, αποβλέποντας σε μιαν Ελευθερία που είναι αντίθετη προς όλες τις Εξουσίες και σε μια Δικαιοσύνη που να ταυτίζεται με το απόλυτο φως.
Είμαι ένας ειδωλολάτρης που του έτυχε ν' αγγίξει από το άλλο μέρος, άθελά του, τη χριστιανική αγιότητα».
« Δήλωση του ‘66», Εν Λευκώ.
« Όντας στον ελάχιστο βαθμό ποιητικός, αγάπησα στο μέγιστο βαθμό την Ποίηση, με τον ίδιο τρόπο, που, όντας στον ελάχιστο βαθμό "πατριώτης", αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ελλάδα.
Οπωσδήποτε, δεν είναι από αδεξιότητα που γίνομαι άλλος όταν πιάνω την πένα. Αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μες από τα καθάρια νερά της μοναξιάς κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες».
«Πρώτα - πρώτα η Ποίηση» , Ανοιχτά Χαρτιά.
«Εάν η Ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση,
και δη στους καιρούς τους μικρόψυχους,
είναι ακριβώς αυτή:
ότι η μοίρα μας παρόλα αυτά βρίσκεται στα χέρια μας».
Ο. Ελύτης
Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Με στήθος προς τον άνεμο
Πού να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος…
Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί, 1940
Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία στο νου μου
για μιαν απ' την αρχή ζωή απροσκύνητη.
Χωρίς κεριά χωρίς πολυελαίους
Με μόνο μια στη θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη...»
Ο. Ελύτης, Δυτικά της Λύπης
«Μ' ένα τίποτα έζησα
Μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανε
Σ' ενός περάσματος αέρα
ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ' αυτιά μου.
Ώσπου τέλος ένιωσα
κι ἂς πά᾿ να μ᾿ έλεγαν τρελό
πως από ῾να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος».
Ο. Ελύτης, Το φωτόδεντρο & η δέκατη τέταρτη ομορφιά
Αυτό το τίποτα είναι πραγματικά το παν.
Αχ δεν είναι αυτός πλανήτης
όλο κότες και πρόβατα
και βλακώδεις άλλες κύπτουσες υπάρξεις.
Άκρη-άκρη του Σύμπαντος ο αμελητέος
με τους τόσους δα ωκεανίσκους του
με τα Ιμαλαϊάκια του
με τα τέσσερα δις των απτεροδιπόδων του
μαχόμενων αέναα υπέρ βωμών και εστιών
πετρελαιοπηγών και άλλων πλουτοφόρων περιοχών.
Δεν είναι αυτός πλανήτης
στουμπωμένος δηλητηριώδη αέρια
έκθετος σε βροχές μετεωριτών
σε σκέψεις φιλοσόφων
σε μακρούς αγώνες για την ελευθερία
(τη δική μας πάντοτε -ποτέ των άλλων).
Ένα σκάκι για κόρακες εξασκημένους
να κερδίζουν πάντοτε και από τις δύο πλευρές
«μαύρα πουλιά» που λεν «μαύρα μαντάτα».
Όχι όχι δεν είναι αυτός πλανήτης
μάλλον είναι μία πλάνη ήτις οδηγεί πολύ μακριά
στον Δία στον Χριστό στον Βούδα στον Μωάμεθ
που εδέησε κάποτε κι εκείνοι
ν’ ατονήσουν ώστε όλοι εμείς
από μια κεκτημένη απλώς ταχύτητα
να μένουμε στη στάση του προσκυνημένου.
Η αντίστροφη μέτρηση ως τον τέλειο πλήρη αφανισμό.
Το μόνο πράγμα που θα μείνει ανέπαφο
«ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ» Ο.ΕΛΥΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.