Και ο Pier Paolo Pasolini, υπηρξε ένας Ποιητής που πάντα έστρεφε το βλέμμα του στους απόκληρους της κοινωνίας,
στηλίτευε κάθε ολοκληρωτική αντίληψη και συμπεριφορά θεσμών και "συλλογικότητων" και παρέπεμπε με τη ματιά του - κινηματογραφική και μη-στους χριστιανούς των πρώτων χρονων.
Ένας Ποιητής άθεος που ορκιζοταν πίστη στον Ανθρωπο.
Και είναι συγκλονιστικα καίριο για την εποχή μας το κείμενο που ακολουθεί, καθώς
" καλοσωριζει" το μέλλον της πολύπαθης πατρίδας του ως "νέα προϊστορία" μα και φτάνει να περιγράφει το δικό του τέλος στις όχθες της " παλιάς παραλίας"...
της "θάλασσας" - από 'κει που ξεκινά η ζωή-,
της Οστιας.
"Όσο για το μέλλον, άκου:
Οι γιοι σου οι φασίστες
Θ’ απλώσουνε πανιά
Για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας.
Εγώ θα στέκομαι εκεί,
Σαν κάποιος που ονειρεύεται το χαμό του
Στις όχθες της θάλασσας
Απ’ όπου ξεκινά η ζωή.
Μόνος, ή σχεδόν μόνος, στην παλιά παραλία
Ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών,
Τη Ραβέννα, την Όστια, ή την Βομβάη – είναι το ίδιο –
Με θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά
Όπως η πάλη των τάξεων –
Που
Διαλύονται…
Σαν ένας παρτιζάνος
Που πέθανε πριν το Μάη του ‘45
Θ’ αρχίσω σιγά σιγά ν’ αποσυντίθεμαι
Μέσα στο εκτυφλωτικό φως αυτής της θάλασσας,
Ποιητής και πολίτης ξεχασμένος..."
2 Νοέμβρη του 1975...
ενας Ποιητής και πολίτης... όχι ξεχασμένος.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.