Ενα βραδυ, πριν πολλα χρονια, μπηκα σε εναν θαλαμο ενος καρκινοπαθους νεαρου προκειμενου να του χορηγησω ενα παυσιπονο.
Θα ηταν γυρω στα 28.
Ακουγαμε και την ιδια μουσικη.
Η μανα του ηταν απεναντι στη καρεκλα σκυφτη, σχεδον κουλουριασμενη και μυριοταλαιπωρημενη.
Καλοκαιρι ηταν.
Εξω διασκεδαζε ο κοσμος και χαιροταν τη ζωη.
Μεσα παλευαμε να σωσουμε το νεαρο.
Ο ογκολογος του ηταν σαφης.
''Δεν εξαρταται μονο απο εμας παιδι μου.
Τωρα πια εξαρταται και απο σενα αλλα και απο την πιστη σου.
Θα το παλεψουμε ολοι μαζι, αλλα δεν ξερω τί θα γινει''.
Ο νεαρος πονουσε και μαρτυρουσε καθε βραδυ.
Κι εμεις προσπαθουσαμε να τον ηρεμησουμε ειτε με τα παυσιπονα ειτε με μια κουβεντα παρηγοριας.
Ετσι κι εκεινο το βραδυ που ελαχε να ημουν εγω βαρδια.
Του μιλουσα για μουσικη, για συναυλιες.
Περνουσαμε λιγη ωρα μαζι (ειχαμε κι αλλους ασθενεις και ημασταν μονο δυο στη βαρδια) και αυτο εδειχνε να τον ανακουφιζει λιγο.
Μαλιστα εκεινο το βραδυ ειχαμε και τη πρωτη διαφωνια μας.
Τί τα θες;
Παιδιαστικα πραματα.
Απο αυτα ομως που σε κανουν και ξεχνας τη μαυριλα μεσα σου. Στο τελος γελασαμε και οι δυο και συμφωνησαμε, οτι και οι δυο ειχαμε δικιο.
Να μη σας τα πολυλογω, τον αφησα να κοιτα το ταβανι και να αναπολει δικες του στιγμες και πηγα στον επομενο θαλαμο.
Η μανα του εβγαινε καθε δεκα λεπτα εξω και πηγαινε στο εκκλησακι του νοσοκομειου.
Εκει αφηνε τον εαυτο της ελευθερο.
Εκλαιγε.
Εκλαιγε αλλα ποτε μπροστα στο νεαρο.
Εκει ηταν βραχος και φαρος μαζι.
Ο δικος του βραχος και φαρος.
Θα πρεπει να ειχαν περασει 10 λεπτα οταν ακουσα μια φωνη απο τον θαλαμο του νεαρου.
Γυριζω και βλεπω τη μανα του να ερχεται προς το μερος μου με γουρλωμενα ματια.
Με τραβαει απο το χερι και με μπαζει στον θαλαμο του γιου της.
Τον βρηκα οπως τον αφησα.
Να καρφωνει το ταβανι με το βλεμμα του, αλλα μουσκεμα στον ιδρωτα.
Η μανα νομισε πως ειχε πεθανει ο γιος της αφου ηταν ακινητος.
- Αυριο η αξονικη θα ειναι καθαρη, μου λεει εκεινος κοιτωντας επιμονα το ταβανι.
- Μακαρι, του λεω και ασυναισθητα κοιταζω κι εγω το ταβανι.
- Την ειδες κι εσυ ετσι δεν ειναι; Με ρωταει με αγωνια.
- Ποια; Απαντω.
- Η Παναγια ειναι δεν τη γνωριζεις;
Μου εδειξε την αξονικη και μου ειπε να μη φοβαμαι.
Επειτα απο δυο μερες ο νεαρος εκανε αξονικη.
Ηταν καθαρος.
Κανενα σημαδι καρκινου ή ματαστασης πια.
Οι ορθολογιστες θα πουν οτι ηταν μια παραισθηση απο την ελπιδα του νεαρου και τη διψα του για ζωη.
Τον εσωσε η θεραπεια κι οχι η Θεϊκη παρεμβαση.
Οι κυνικοι θα πουν οτι του σαλεψε.
Οι θρησκοληπτοι θα πουν ''Θαυμα''.
Εγω θα πω τουτο.
Ο καθενας μας κουβαλαει τον σταυρο του.
Και εκεινη τη μαυρη ωρα του μαρτυριου του εχει το δικαιωμα να πιστεψει ΚΑΙ στο θαυμα.
Εχει το δικαιωμα να πιστευει γενικα.
Γιατι ειναι καλυτερα να πιστευεις καπου, παρα πουθενα.
Η μανα του νεαρου λοιπον, υστερα απο αυτο που συνεβη ανεβηκε την ανηφορα στην Τηνο γονατιστη γιατι πιστευε πως χρωστουσε αυτον τον ''εξευτελισμο'' που λενε οι αλλοι στη Παναγια.
Και να σας πω κατι;
Ποιος ειμαι εγω που θα κρινω αυτη τη πραξη;
Ποιος ειμαι εγω που θα ευτελισω αυτη τη πιστη;
Ποιος ειμαι εγω που θα διακωμωδησω αυτη την ενεργεια;
Ποιος ειμαι εγω που θα πω τί ειναι σωστο και τί οχι για τον καθενα;
Ποιος γνωριζει γιατι κανει ο καθενας τετοιες κινησεις;
Τί μαυρο κουβαλαει μεσα του και τί νοημα εχει μια τετοια κινηση γι' αυτον που την κανει;
Μονο σεβασμο τρεφω σε τετοια ατομα γιατι τολμουν να δηλωσουν πιστη σε κατι.
Α, ξεχασα να σας πω πως ο νεαρος ζει αναμεσα μας, υγιης αλλα ταλαιπωρημενος και μαλιστα νομιζω πως τον ειδα και στη συναυλια των Ιron Maiden.
Υ.Γ.: το κειμενο ειναι καποιων ετων.
Σημερα νιωθω την υποχρεωση να σας πω πως ο νεαρος ημουν εγω και ο νοσηλευτης ηταν ενας συναδελφος που μου σταθηκε τοτε.
Κι αυτη η μανα ηταν η αρχοντισσα που εχασα προχτες.
Αφιερωμενο...
Λαμπρος Λιαπης.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.