Από Δημήτρη Τσίρκα

Στην αρχή ήταν όλοι βέβαιοι ότι πρόκειται για παρωδία του Μυστικού Δείπνου, του Ντα Βίντσι και χειροκροτούσαν την εικονοκλαστικότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή (Τομά Ζολί).

Μετά τις αντιδράσεις σε όλον τον κόσμο άλλαξαν τροπάριο: λάθος κάνετε, δεν είναι ο Μυστικός Δείπνος, είναι η Γιορτή των Θεών, του Jan Harmensz van Bijlert. Μα είναι δυνατόν να μην ξέρετε τον Jan Harmensz van Bijlert, αιδώς πλεμπαίοι! 

Το ότι ο πίνακας του Van Bijlert είναι μεταγενέστερος του Μυστικού Δείπνου, εμφανώς επηρεασμένος από αυτόν, αλλά και παντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό, δεν έχει σημασία.

Στη συνέχεια παραθέτουν δήλωση του Ζολί ότι δεν εμπνεύστηκε από τον Μυστικό Δείπνο αλλά από τους αρχαίους θεούς του Ολύμπου. 

Το ότι η εν λόγω περφόρμανς ήταν εμφανώς στημένη πάνω στον Μυστικό Δείπνο (είχε ακόμα και φωτοστέφανο) προφανώς θα ήταν τυχαίο. 

Το ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει τον Μυστικό Δείπνο και η σκέψη του θα πήγαινε αυτόματά εκεί, όπως πήγε εξαρχής και η σκέψη των υποστηρικτών της περφόρμανς, ούτε αυτό έχει σημασία. 

Όχι, θα πρέπει όλος ο κόσμος να ερμηνεύσει την παράσταση σύμφωνα με τις εκ των υστέρων υποδείξεις του καλλιτεχνικού διευθυντή. Ο δημιουργός πρέπει να έχει τον απόλυτο έλεγχο της πρόσληψης του έργου του! 

Και αυτά τα λένε οι κατά τα άλλα προχώ οπαδοί της θέσης περί «θανάτου του συγγραφέα» και αυτονόμησης του έργου από τον καλλιτέχνη. Βέβαια, η συνέπεια και η συνοχή δεν ήταν ποτέ στα δυνατά σημεία του εν λόγω χώρου.

Αλλά μήπως όλα αυτά δεν έχουν σημασία, αφού η αρχική πρόθεση πίσω από την περφόρμανς ήταν ευγενής; Πρόκειται, άλλωστε, για έναν ύμνο στη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη των ΛΟΑΤΚΙ!

Από πότε όμως ένα ντραγκ σόου σε τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων είναι δείκτης συμπερίληψης; Πόσο μάλλον όταν παρωδεί ένα πασίγνωστο θρησκευτικό σύμβολο. 

Το ντραγκ σόου, δεν είναι ταυτότητα. Είναι μια σεξουαλικοποιημένη παράσταση καμπαρέ από και για ενηλίκους. Από πότε έγινε το σήμα κατατεθέν της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; 

Από ποτέ είναι η απάντηση, απλώς χρησιμοποιείται από ορισμένους για να προκαλέσει. 

Οι δε ΛΟΑΤΚΙ και η συμπερίληψη εργαλειοποιούνται κυνικά για να επιβεβαιωθεί ο ναρκισσισμός ενός μεσοαστικού, χομπίστικου χώρου, που θέλει να αυτοαποκαλείται προοδευτικός.

Και όντως προκάλεσε, δείτε τις αντιδράσεις των ακροδεξιών, έξαλλοι έγιναν. Άρα η ιδέα ήταν επιτυχημένη, αφού εξόργισε την ακροδεξιά. Το λέει και η Λιμπερασιόν! 

Όλες αυτές οι αντιφατικές «εξηγήσεις», που η μία ακυρώνει την άλλη, θυμίζουν τον ασθενή του Φρόιντ που δανείστηκε (στο όνειρό του) μια τσαγέρα από τον γείτονά του και την επέστρεψε σπασμένη. 

Για να δικαιολογηθεί έδωσε διαδοχικά τις ακόλουθες εξηγήσεις! δεν ήταν σπασμένη όταν την επέστρεψε, ήταν ήδη σπασμένη όταν τη δανείστηκε, δεν την δανείστηκε ποτέ.

Στην αγωνία του να καταδείξει την αθωότητά του, επιβεβαίωσε την ενοχή του: ότι όντως έσπασε την τσαγέρα.

Ομοίως και εδώ με τον Ζολί και τους υποστηρικτές του, ξεστομίζουν τη μία αντιφατική δικαιολογία μετά την άλλη για να διαψεύσουν το προφανές, καταλήγοντας να το επιβεβαιώνουν ακόμα περισσότερο: ο στόχος τους ήταν να προκαλέσουν τους πιστούς χριστιανούς.

Και τα κατάφεραν, ασχέτως αν δεν έχουν τα κότσια να υπερασπιστούν την ιδέα τους, οπότε επιδίδονται για μία ακόμη φορά στο γνωστό gaslighting: δεν είναι αυτό που βλέπετε, είναι αυτό που σας λέμε εμείς, ακόμα και όταν αλλάζουμε γνώμη κάθε ώρα.

Ποιους όμως προκαλούν; Σίγουρα όχι κάποια εξουσία ή τις ελίτ - αυτές άλλωστε μοιράζονται τις ίδιες απόψεις και «ευαισθησίες».

Έχει προ πολλού παρέλθει η εποχή του épater les bourgeois – σοκάρετε τους αστούς – του Μπωντλαίρ και του Ρεμπώ. 

Τώρα είμαστε στην εποχή του épater les plebes – σοκάρετε την πλέμπα – από νάρκισσους μεσοαστούς που νομίζουν ότι κάνουν εικονοκλαστική τέχνη και ριζοσπαστική πολιτική παρέμβαση, ενώ στην πραγματικότητα αναπαράγουν ένα αφόρητο κιτς στην υπηρεσία της πιο μέινστριμ, της πιο συστημικής ατζέντας.

ΠΗΓΗ:

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com