Αποχαιρετισμός...

Σοφία Κολοτούρου 

Τον Τσάκαλο δεν τον συναναστράφηκα (ελάχιστα μιλήσαμε όταν πήγα να αγοράσω βιβλια απο τον Ναυτίλο). Είναι και η κώφωση που περιπλέκει τα πράγματα...

Αλλά, έχοντας διαβάσει πια τόσα και τόσα στη σελίδα του Βασίλης Χατζηιακώβου , αποφάσισα να αναρτήσω κάτι που είχα γράψει όταν πέθανε ο Ηλίας Λάγιος - και νομίζω ότι ταιριάζει και στη μνήμη του Τσάκαλου. 

Στη μνήμη μιας εποχής που εγώ δεν την πρόλαβα. Αλλά αν την είχα προλάβει, κυρίως εννοώ αν άκουγα και μπορούσα να συμμετέχω στις συζητήσεις, το ξέρω πως θα ήμουν κι εγώ μέρος αυτής της παρέας. Εξάλλου, κατά κάποιο τρόπο είμαι ή εγινα, με τη βοήθεια του γραπτού λόγου και των φαρμάκων που φέρνει "η τέχνη της ποιήσεως" .

Εις μνήμην, λοιπόν. Στη μνήμη ενός βιβλιοφιλικού κέντρου που χάνεται μαζί με το κέντρο της Αθήνας που γνωρίσαμε.

-------

Εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου

τυχαία περνούσα απέξω απʼ το Ναυτίλο

κι ήταν γεμάτη η βιτρίνα απʼ τα βιβλία.

Η αγωνία ακροτελεύτησε του βίου

-και πλέον μόνο στο μύθο θα εξωκείλω.

Οι τίτλοι έπεσαν του τέλους του Ηλία.

Μου είπαν πως φορούσε τα ίδια ρούχα,

όλες τις ώρες, μια φορά κι ένα καιρό

-κι ακολουθώ τις μυστικές διαδρομές του.

Ήταν σε χρόνο ανύποπτο, που του ʽχα

δώσει μια υπόσχεση, σαν τους πολλούς κι εγώ,

τις μέρες πριν πεθάνει, τις κρυφές του.

Αλλά μετρώ, και πέρασαν δυο χρόνια.

-χωμένος ο Ηλίας βαθιά στη Γη.

Τον θάψαμε μια μέρα στου Ζωγράφου.

Και τώρα ανάβουμε κεράκια και λαμπιόνια,

εις μνήμην, με μια μάταιη προσμονή.

Εμείς προσμένουμε ή εκείνος εκ του τάφου;

ΠΗΓΗ:https://www.poiein.gr/2007/10/05/oiossa-eieioiynio-aeo-iithici-cessa-euaeio/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR20WX7H1I9F-fPW9XR2NIG_gdosVpsSTaP7ZUYhG0yD6h8CrEvtHrnuGg0_aem_ZmFrZWR1bW15MTZieXRlcw

 https://www.facebook.com/share/p/rvPD123oXxPnvvAE/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com