Αλέκος Φασιανός

Κοίταζα παλιές φωτογραφίες

που είχα φυλάξει σ' ένα κουτί.

Είδα συγγενείς και γνωστούς 

της οικογένειάς μου, αδύνατους, 

με λεπτά πρόσωπα, καπέλα, σακάκια 

σταυρωτά, και φαρδιά παντελόνια.

Τα μάτια τους είχαν ωραία έκφραση.

Αμέσως 

έκανα τη σύγκριση με τους σημερινούς,

που είναι πάνχοντροι, προγάστορες,

με βλέμμα προκλητικό και αδηφάγο.

Και σκέφτηκα ότι οι σημερινοί 

τρώνε καλά, έχουν σπίτια, αυτοκίνητα,

κι ένα σωρό άλλα, 

που μπερδεύουν τη ζωή τους, 

την κάνουν πιο ακριβή αλλά και πιο ευάλωτη. 

Παλιά, όταν παντρευόταν κάποιος,

νοίκιαζε μια καμαρούλα με αυλή.

Είχε ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες,

ένα τραπέζι, μια λάμπα πετρελαίου

ή ένα λαμπτήρα 60 κηρίων

που κρεμόταν από το ταβάνι.

Και έκανε και παιδιά.

Και μπορούσε να τα αναστήσει 

γιατί είχε μηδαμινά έξοδα.

Τώρα όπως έγιναν τα πράγματα,

δύσκολα μπορείς να αναπτυχθείς,

γιατί σκέφτεσαι 

τα δευτερεύοντα της ζωής.

Πώς θα πληρώσεις το ηλεκτρικό,

το πετρέλαιο, το αυτοκίνητο,

τα τέλη και τις εισφορές.

Ο σημερινός άνθρωπος 

παγιδεύεται από τις απαιτήσεις 

της ίδιας του της ζωής.

Η ευτυχία 

τον πλησιάζει λίγο και χάνεται γρήγορα, 

χωρίς να μπορεί να την αγγίξει.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά, 

και λέω μέσα μου πως ευτυχής 

είναι αυτός που έχει τις λιγότερες 

ανάγκες.

Αλέκος Φασιανός

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/100064855962050/posts/pfbid0319g4bRLeiiA4xBDrXfHxszyxgGig7anVcs35GPSTNa1s7EuqM8rmq3HnDjWBADhbl/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com