Του Νίκου Παστελάκου
Λυκούργου και Απελλού.
Στην πίσω πλευρά του Λαμπρόπουλου (Νotos πλέον). Το κατάστημα παιχνιδιών "Δαμίγος" ετών 97. Το κατάστημα των ονείρων των παιδικών μου χρόνων.
Από εκεί μου αγόραζε ο πατέρας όλα τα παιχνίδια μου. Στρατιωτάκια ΑΘΗΝΑ και ΠΑΛ, τραινάκια, αυθεντικά εγγλέζικα αυτοκινητάκια μάτσμποξ. Κι εγώ κατόπιν στις κόρες μου. Κουκλίτσες, κουζινούλες, λούτρινα, κουκλοθέατρο......
Χθες μεσάνυχτα και κάτι, κοίταζα με ανάμεικτα συναισθήματα συγκίνησης, πικρίας αλλά και οργής, τις βιτρίνες του. Σύντομα θα είναι κι αυτό παρελθόν, όπως τόσα και τόσα τοπόσημα της Αθήνας που χάθηκαν.
Αλλάζει λέει η χρήση του μεγάρου και το κατάστημα, φαντάζομαι και άλλα που ευρίσκονται στο μέγαρο αυτό όπως ο Μοσχονάς με τα καπέλα που αγόραζε ο πατέρας, παύουν να υπάρχουν στην θέση αυτή.
Άντεξαν κινήματα, πολέμους, κατοχή, ανοικοδόμηση, αλλά την ανθρώπινη απληστία δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις.
Ολο το ιστορικό κέντρο ξενοδοχεία μικρά μεγάλα και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος με μισθώματα εξωπραγματικά και πλατείες με ταφικά μνημεία.
Να φύγετε ρε! Να πάτε αλλού!!
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.