Κι όμως, τα φοινικόδεντρα είναι τα δέντρα που χρειαζόμασταν στην πρωτεύουσα

Του Σπύρου Γιανναρά

Κι όμως, τα φοινικόδεντρα είναι τα δέντρα που χρειαζόμασταν στην πρωτεύουσα, γιατί υπογραμμίζουν αυτό ακριβώς που έχουμε απογίνει: μια τριτοκοσμική μπανανία. Χρεοκοπημένη, εξαχρειωμένη, ξεπουλημένη, υπό καθεστώς μόνιμης πολιτικής αδιαφάνειας, διαπλοκής αετονύχιδων μαφιόζων επενδυτών και εξωνημένων πολιτικών, σε μόνιμη προεκλογική, ήτοι βαθιά αντιδημοκρατική συνθήκη, έτοιμη να παραχωρήσει ακόμη και εδάφη για να πάρει την επόμενη αχαμνή της δόση. 

Μια απελεύθερη χώρα, φαινομενικά, δηλαδή, ελεύθερων, μα δια βίου υπόδουλων ραγιάδων, χωρίς πίστη σε τίποτα, χωρίς συνείδηση καμιά, χωρίς ιερό και χωρίς όσιο. Ένα έθνος ορκισμένων φιλοτομάρηδων. Βάρβαρων, βίαιων, άγλωσσων, ανενδοίαστων κοπρόλαλων. Που ξυπνάνε βρίζοντας και κοιμούνται αφού δείρουν τη γυναίκα ή το παιδί τους. Μια χώρα αγράμματων πτυχιούχων, επηρμένων ημιμαθών, βουτηγμένων στην ιδεολογία, δηλαδή στην πιο επιθετική ακρισία της κονσερβοποιημένης σκέψης, άσκεφτοι κι αφασκέλωτοι που δεν παράγουν τίποτα, δεν δημιουργούν το παραμικρό, αλλά αντιγράφουν και κοπιάρουν με τη μέγιστη προχειρότητα ό,τι φανταχτερό γυαλίσει στα θολά τους όμματα, στα μάτια του ξιπασμένου ιθαγενούς. Για χρεωμένο, λερωμένο, κομματικό και μαύρο χρήμα. Κι η σκέψη τους, αν ποτέ σκεφτούν, αλλάζει ρότα σαν του χαμαιλέοντα το χρώμα, ανάλογα με το σκούρο μπατζάκι πάνω στο οποίο έχουν γαντζωθεί. Προκαλώντας ανείπωτη κι ανεπανόρθωτη καταστροφή.

Μια χώρα του Καιάδα στον οποίο σπρώχνουμε με την πρώτη ευκαιρία τον διπλανό μας, δια ασήμαντον αφορμή. "Ποιος θα πεθάνει για το Καστελλόριζο;" καγχάζει η κοπριά στη ξεπουλημένη γλάστρα του εκσυγχρονισμού, του απύθμενου αμοραλισμού, προτού μας σπρώξει σε μια ακόμη κομψά σκηνοθετημένη ταχύεργη σφαγή, αναγκαίο πυροτέχνημα πριν την παραχώρηση "λίγων ασήμαντων μέτρων γης". Οι Καστελλοριζιοί είναι άραγε έλληνες; Τόσο μακριά από την Ελλάδα; Τόσο μακριά από το Da Capo;

Από τη Φοινικιά στα φοινικόδεντρα, ο ίδιος ρημαγμένος δρόμος.

Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔρριξεν ἐδῶ ἕνα χέρι·
τὸ χέρι τό ῾βαλε καταραμένη Μοῖρα;
τὸ πῆγε νοῦς καλοπροαίρετος; Ποιὸς ξέρει!
Ἀπὸ ἑνὸς ὕπνου κάτου τὸν καταποτήρα
ποιὰ ὁρμὴ μᾶς ἄδραξε καὶ ποιὸς μᾶς ἔχει φέρει;
Τάχ᾿ ἀπὸ χαλαστῆ γιὰ τάχ᾿ ἀπὸ Σωτῆρα;
Νά μας ἀσάλευτα στὸν ἴσκιο σου ἀποκάτου·
ὁ ἴσκιος σου εἶναι τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου;

ΠΗΓΗ: Spyros Yannaras

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com