Εκλογές για το ΚΥΣΔΕ και το ΚΥΣΠΕ. Στηρίζουμε τη "Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση" - ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε…

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε…

Γ. Σεφέρης (Ένας γέροντας στην ακροποταμιά)

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι!

    Εμείς, στη Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση, πιστεύουμε ότι η Παιδεία σκοπό έχει να αναδείξει τον δίκαιο και ελεύθερο άνθρωπο,  που γίνεται ικανός να μετέχει στο σώμα των πολιτών. Γι’ αυτό προσανατολίζεται σ’ ένα σχέδιο ζωής, βασισμένο στην ολόπλευρη καλλιέργεια του ανθρώπινου προσώπου, καθώς και την ιδιαίτερη σχέση σε κλίμα αγάπης και ελευθερίας παιδαγωγού και παιδαγωγούμενου. 

    Η προσέγγισή μας αυτή αντλεί  παραδείγματα από την ορθόδοξη χριστιανική αντίληψη  για την Παιδεία, την Οικονομία και ό, τι αφορά στο ανθρώπινο πρόσωπο. Ό, τι αυτονομείται και δεν υπηρετεί τον άνθρωπο τελικά τον καταδυναστεύει και λειτουργεί εναντίον του. Έτσι, η Οικονομία που είναι η διαχείριση με αυτάρκεια και δικαιοσύνη των πλουτοπαραγωγικών αγαθών μιας χώρας για όλους τους πολίτες της, μετατρέπεται σε απρόσωπες αγορές του χρήματος, που οδηγούν σε κρίση ολόκληρους λαούς, για να ευδοκιμήσουν οι τράπεζες και το κεφαλαιοκρατικό Σύστημα. Η Παιδεία αντί να λειτουργεί ως δρόμος για σχέση, προσωπική άσκηση,  κοινός αγώνας και πάλη του ανθρώπου ενάντια σε κάθε αδικία και κακό, από όπου κι αν προέρχεται προσωπικό ή κοινωνικό, μετατρέπεται σε άχρωμο υπηρέτη του απρόσωπου συστήματος της καταναλωτικής κοινωνίας, του εύκολου πλουτισμού, της ισοπέδωσης των αξιών και της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης.

     

Στην πραγματικότητα, σήμερα ζούμε πλέον σε μια χώρα πληγωμένη από τη βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση, η οποία έτσι όπως εξελίσσεται αποτελεί ένα συνεχές ρήγμα στην ιστορική της πορεία προς το μέλλον. Πάντοτε βρισκόταν στην εποπτεία των ισχυρών της Ευρώπης. Μετά τα αλλεπάλληλα μνημόνια όμως έχει περιπέσει σε καθεστώς απροκάλυπτης υποτέλειας νεοαποικιοκρατικού τύπου. Οι θεσμοί αντιπροσώπευσής μας (κυβέρνηση, βουλή, πολιτικά κόμματα) έχουν μεταβληθεί σε διαμεσολαβητές μεταξύ του λαού και των επικυρίαρχων δανειστών.

    Η Παιδεία μας, η οποία θα μπορούσε να συνεισφέρει στην αντίσταση ενάντια στην παρακμιακή μας πορεία, όχι μόνον αποτέλεσε εγγενές αίτιό της αλλά συνεχίζει στις ίδιες λογικές που υπηρετούν τελικά το Σύστημα, δηλαδή το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τον κυρίαρχο και αδηφάγο καπιταλισμό. Κύρια συστατικά του Συστήματος αυτού είναι η ορθολογική οργάνωσή του με βάση την αρχή της χρησιμοθηρίας, την τυποποίηση των ανθρώπινων σχέσεων και οπωσδήποτε τους τρόπους αναπαραγωγής του.

   Από το Σχολείο που παλιότερα υπηρετούσε την ψευδεπίγραφη «εθνικοφροσύνη» ως το νεώτερο, τεχνοκρατικής λογικής «των κοινωνικών & επαγγελματικών γνώσεων και δεξιοτήτων», η ουσιαστική μόρφωση των μαθητών δεν οφειλόταν παρά μόνον στο φιλότιμο και το ήθος των εκπαιδευτικών, που έδιναν και δίνουν την ψυχή τους για να δώσουν πνοή σε αναλυτικά προγράμματα και περιεχόμενα διδακτικών βιβλίων αυτοσχεδιάζοντας με κατάλληλο παιδαγωγικό τρόπο μέσα στην τάξη.

  

Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών υπηρετούν πλέον το νεοφιλελεύθερου τύπου μοντέλο σχολείου,  που δεν νοιάζεται για την μόρφωση όλων ανεξαιρέτως των παιδιών. Βασικό χαρακτηριστικό του είναι να παρέχει μια τυπική μορφή γενικής εκπαίδευσης για όλους, αλλά στις διάφορες βαθμίδες της εκπαιδευτικής διαδικασίας θα δεσμεύονται οι «ικανοί» για να στελεχώσουν κρατικές υπηρεσίες και επιχειρήσεις, ενώ οι υπόλοιποι θα αναζητούν  μια θέση στην αγορά εργασίας με δυσμενείς όρους φυσικά. Αυτοί που χρειάζεται για να λειτουργήσει το Σύστημα είναι πολύ λιγότεροι απ’ όσους αποφοιτούν απ’ το σχολείο. Γι’ αυτό βλέπουμε και το σημερινό ελληνικό σχολείο να απαξιώνεται τόσο στην αγορά εργασίας όσο και στην κοινωνία, αφού δεν εξασφαλίζει  επαρκή για τον σύγχρονο πολίτη Παιδεία. Στο πλαίσιο αυτό,  το ΥΠΠΕΘ φαίνεται ότι έχει τον ρόλο του «τροχονόμου» ανάμεσα στις υποδείξεις της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ για την ελληνική εκπαίδευση, των ποικίλων «χορηγών» έτοιμων να υποστηρίξουν υλικοτεχνικά το δεινά οικονομικά χειμαζόμενο ελληνικό σχολείο,  (με τι ανταλλάγματα άραγε;) καθώς και της διαχείρισης-τοποθέτησης (ανάλογα με τα κονδύλια που υπάρχουν) των χιλιάδων αναπληρωτών που κάθε χρόνο μετακινούνται από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη τη χώρα σαν τα αποδημητικά πουλιά, ζώντας σε δυσμενείς υπηρεσιακές και βιοτικές συνθήκες.

   Χαρακτηριστικά παραδείγματα για την προχειρότητα που επικρατεί στο ΥΠΠΕΘ αλλά και τα «οράματα» που έχει, είναι οι διάφορες εξαγγελίες κατά καιρούς, όπως:

·       Σε πείσμα του μαρξιστή διανοούμενου Α. Γκράμσι που τόνιζε: «Δεν διδασκόμαστε τη λατινική και την αρχαία ελληνική για να τις μιλήσουμε ούτε για να κάνουμε τους υπαλλήλους ξενοδοχείου, τους μεταφραστές ή οτιδήποτε άλλο. Τις διδασκόμαστε για να γνωρίσουμε τον πολιτισμό δύο λαών, η ζωή των οποίων τίθεται ως βάση του παγκόσμιου πολιτισμού» (Τετράδια της Φυλακής 4 [XIII], 55), αποδυναμώνει τις ανθρωπιστικές σπουδές ακόμη περισσότερο. Αντί για τη διαφοροποίηση της διδασκαλίας τους μέσα στην τάξη ώστε να ανανεωθούν και να μην χάσουν τον σπουδαίο ρόλο τους μέσα στην Παιδεία μας, υποβαθμίζει τα αρχαία ελληνικά και προτείνει την κατάργηση των λατινικών.

·       Με επιστημονικοφανείς θέσεις σχετικά με την κατάλληλη πρωινή ώρα για τη σχολική ετοιμότητα των μαθητών, μελετά τη μετάθεση της έναρξης των μαθημάτων κατά μια ώρα αργότερα. Όμως οι μαθητές δεν χρειάζονται περισσότερο ύπνο. Χρειάζονται όραμα, έμπνευση και νοηματοδότηση του βίου τους προς το μέλλον. Το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα πιο εντατικοποιημένη καθημερινότητα, αναστάτωση στο ωράριο της πρωινής εργασίας των γονέων ιδίως των παιδιών του δημοτικού σχολείου, ευρύτερη διάρρηξη  και βιαιότερος κατακερματισμός των σχέσεων μέσα στην οικογένεια.

·       Καταργεί εκπαιδευτικούς θεσμούς που λειτουργούσαν μέχρι τώρα και όλα τα αντικαθιστά με τις «υποστηρικτικές δομές»,  των οποίων κύρια χαρακτηριστικά είναι ο υπερσυγκεντρωτισμός και το απρόσωπο πλέον στη σχέση τους με τους εκπαιδευτικούς των σχολικών μονάδων, καθώς  προκύπτουν πολλά ερωτηματικά για τον τρόπο λειτουργίας τους και τις αρμοδιότητές τους.

·       Θεσμοθετεί τη δίχρονη υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση και ταυτόχρονα αδυνατεί να εντάξει χιλιάδες προνήπια στα νηπιαγωγεία.

   Στη βάση της λειτουργίας του σημερινού σχολείου λειτουργούν καίριες ανθρωπολογικές παρανοήσεις,  που πηγάζουν από τη «φιλελεύθερη» αντίληψη για τον άνθρωπο,  τον οποίο ορίζει ως αυτοπροσδιοριζόμενη ατομική μονάδα, βάσει της ατομικής του βούλησης και μόνον. Έτσι το τι είναι άνθρωπος, πώς, τι και γιατί μαθαίνει, είναι θεμελιωμένα , έτσι ώστε να υπηρετούν ένα νόημα ζωής που κινείται στο  πλαίσιο του ατομικού, ιδιωτικού χώρου. Σκοπός της ζωής είναι η ιδιωτική ελευθερία απόκτησης και απόλαυσης. Όλα πλέον είναι οικονομία και ιδιωτεία. Γι’ αυτό και βλέπουμε ότι με τον όρο «αποδόμηση των έμφυλων στερεοτύπων»  που εισάχθηκε τελευταία στην εκπαιδευτική διαδικασία, δεν εννοούν μόνο τον απαράβατο σεβασμό προς τον συνάνθρωπο αλλά και την ανοχή στο άφυλο ιδεώδες, την αποανθρωποποίηση δηλαδή ως προϋπόθεση μιας ελευθερίας χωρίς όρια και επιβίωσης μέσα στο περιβάλλον του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

    Σε ό, τι αφορά στο σημερινό εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι κοινή διαπίστωση ο εκφυλισμός, η γραφειοκρατικοποίηση και η ανυποληψία του στα μάτια των εκπαιδευτικών.  Η υπέρβαση του αδιεξόδου αυτού προϋποθέτει ένα άλλο είδος συνδικαλισμού και ένα άλλο είδος συνδικαλιστικών στελεχών, που δεσμεύονται απέναντι στο σώμα που εκπροσωπούν όχι στη βάση μιας συναλλαγής με το κάθε σύστημα, αλλά στη βάση της αυτοοργάνωσής του από τα κάτω, σε κάθε σχολική μονάδα. Δεν μπορούμε παρά να χαιρετήσουμε και να σταθούμε δίπλα στις κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν οι συνάδελφοί μας στην Κύπρο και στις ΗΠΑ (χώρες που δεν τις είχαμε συνηθίσει σε εκπαιδευτικούς αγώνες) και βρίσκονται σε εξέλιξη. Να πάρουμε παράδειγμα ιδίως από τους Κύπριους συναδέλφους μας που σε γενικές τους συνελεύσεις αποφάσισαν απεργία και πέτυχαν έτσι ποσοστό 95%.

    Για τις εκλογές αιρετών, η Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση, πάγια θέση έχει όχι μόνο την εναλλαγή θητείας, αλλά και την ανανέωση με πρόσωπα που δεν έχουν θητεύσει ξανά σε οποιεσδήποτε αιρετές θέσεις του κλάδου (ΠΥΣΔΕ, ΠΥΣΠΕ, ΑΠΥΣΔΕ, ΑΠΥΣΠΕ,  ΚΥΣΔΕ, ΚΥΣΠΕ ), καθώς και τις αντίστοιχες της Ειδικής Αγωγής (ΚΥΣΕΕΠ – ΠΥΣΕΕΠ), ώστε όσον είναι δυνατόν να αποφεύγονται οι προσωποληψίες και οι «ύποπτες» διασυνδέσεις μεταξύ των αιρετών μας και των προϊσταμένων διοικητικών αρχών, αλλά και να δοκιμάζονται νέοι συνάδελφοι,  που διεκδικούν με αίσθημα ευθύνης την διακονία των προβλημάτων του χώρου μας και των προσώπων που υπηρετούν σ’ αυτόν.  

   ΚΑΛΟΥΜΕ τους εκπαιδευτικούς  όλης της χώρας να ενισχύσουν τους συνδυασμούς  μας στις εκλογές για το ΚΥΣΔΕ και το ΚΥΣΠΕ, ώστε να αρθρώσουμε το λόγο που απουσιάζει σήμερα από το χώρο του Σχολείου. Ενάντια  στην ιδιώτευση, τον τεχνοκρατισμό, την έλλειψη αξιών και την ισοπέδωση που τείνουν  να κυριαρχήσουν στα σχολεία μας σήμερα, προτείνουμε το λόγο του προσωπικού και κοινωνικού ήθους, της αξιοπρέπειας και της συλλογικής ευθύνης, στη διαχείριση της σχολικής μας κοινότητας, για τη διαμόρφωση ενός αληθινά ελεύθερου ανθρώπου και υπεύθυνου πολίτη.

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com