Η κυριαρχία των εκλεκτών

Βασίλης Βιλιάρδος
 Μετά τη συνθήκη του Ντιτρόιτ, καθώς επίσης μετά τη συναίνεση της Ουάσιγκτον, βαδίζουμε ολοταχώς προς την απόλυτη επικράτηση μίας παγκόσμιας ελίτ χωρίς πατρίδα – με τον «επιτάφιο» της δημοκρατίας να είναι προ των πυλών

“Οι Έλληνες έθεσαν τα βάθρα της πνευματικής εξέλιξης του δυτικού κόσμου – έθεσαν τις «πρώτες αρχές» της επιστημονικής σκέψης, ήταν οι πρώτοι που ανέδειξαν τη «θεωρία» ως βάση της επιστήμης και ανέπτυξαν μία συστηματική φιλοσοφία, σε βαθμό που δεν υπήρχε σε κανέναν προγενέστερο πολιτισμό.
Διατύπωσαν τη θεωρία του κράτους και της κοινωνίας, με βάση την εμπειρία τους από τη ελληνική πόλη κράτος – συνεχιστής της οποίας ήταν η Ρώμη, επάνω στην κοινωνική βάση μίας απέραντης ενιαίας αυτοκρατορίας. 
Η ανικανότητα όμως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να εξασφαλίσει μία συνεχή κοινωνική και πολιτική εξέλιξη, την οδήγησε σε αποτελμάτωση (ύφεση) – με αποτέλεσμα να μετασχηματισθεί βαθμιαία στο φεουδαρχικό απολυταρχικό σύστημα, το οποίο επέζησε στην Ευρώπη πάνω από χίλια χρόνια (E.Fromm).
Σήμερα, ο πλανήτης αντιμετωπίζει μία ανάλογη απειλή – ενδεχομένως πολύ πιο επικίνδυνη. Ελπίζουμε, ευχόμαστε καλύτερα να είναι οι Έλληνες, αυτοί που θα αντισταθούν συλλογικά, ανατρέποντας την επιδιωκόμενη επιβολή μίας «νέας τάξης πραγμάτων»”.

.
Άρθρο
Η «συνθήκη του Ντιτρόιτ» ήταν μία πενταετής σύμβαση, στην οποία κατέληξαν μετά το «new deal» (Bretton Woods), το 1950, η συνδικαλιστική ένωση εργατών της αυτοκινητοβιομηχανίας στις Η.Π.Α., με τους τρεις μεγάλους κατασκευαστές αυτοκινήτων. Η συμφωνία αυτή προστάτευε τις αυτοκινητοβιομηχανίες από απεργίες, με αντάλλαγμα τη γενναιόδωρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, καθώς επίσης την παροχή συντάξεων στους εργάτες.
Εκείνη την εποχή εδραιώθηκαν στις Η.Π.Α. τα ισχυρά συνδικάτα, οι υψηλοί φόροι και ο ικανοποιητικός κατώτατος μισθός – σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή για τη μεσαία τάξη, κατά τη διάρκεια της οποίας συρρικνώθηκε το «χάσμα» ανάμεσα στο 1% των υπερβολικά πλουσίων και στους υπόλοιπους άλλους.
Η εξαιρετικά θετική αυτή εξέλιξη για τους Αμερικανούς εργαζομένους, καθώς επίσης η πολύ πιο «γενναιόδωρη» παραλλαγή της στην Ευρώπη έγινε κατά πολλούς εφικτή, κυρίως λόγω του «κόκκινου φόβου» – ειδικότερα, του κομμουνιστικού πολιτεύματος, το οποίο είχε επικρατήσει στη Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα.
Στις αρχές όμως της δεκαετίας του 1980, η «συνθήκη του Ντιτρόιτ» άρχισε να καταρρέει – σαν αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της M.Thatcher στη Βρετανία, καθώς επίσης του R.Reagan στις Η.Π.Α. Τη θέση της πήρε η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» – με τη μείωση των φόρων εισοδήματος από το 70% στο 28%, με το πάγωμα των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων, με την «καθαίρεση» του κοινωνικού κράτους, με τον ανώτατο φόρο υπεραξίας στο 20%, με την «απελευθέρωση» των αγορών μέσω ευρέων αποκρατικοποιήσεων, με τον «αποδεκατισμό» των συνδικάτων με τη μέθοδο χρηματισμού των ηγετών τους, με τη χειραγώγηση των μαζών από «διατεταγμένα» ΜΜΕ, με την έντεχνη διασπορά συναισθημάτων ενοχής στους Πολίτες κλπ.
.

Margaret Thatcher και Ronald Reagan

Η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» εξήχθη στον υπόλοιπο πλανήτη σταδιακά, υιοθετούμενη από πολλές χώρες είτε εκούσια, είτε ακούσια – με τη βοήθεια του ΔΝΤ, το οποίο έκτοτε είναι όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. Στη αρχή εγκαθιδρύθηκαν ή χρησιμοποιήθηκαν δικτατορικά καθεστώτα, ενώ αργότερα φιλελεύθερα – σήμερα επιλέγονται πλέον τα «σοσιαλιστικά», επειδή έτσι εξουδετερώνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου οι αντιδράσεις των Πολιτών.
Η διαδικασία αυτή εξελίχθηκε θετικότερα, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στο «σοβιετικό μπλοκ», καθώς επίσης μετά την υιοθέτηση της οικονομίας της αγοράς από την Κίνα – όπου ο καπιταλισμός αναδείχθηκε ως το μοναδικό σύστημα, το οποίο έχει επινοήσει ο άνθρωπος και λειτουργεί στην πράξη.

Το αποτέλεσμα της ήταν οι τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες στις πλουσιότερες χώρες, η καταστροφή της μεσαίας τάξης σε πολλές άλλες, η υπερχρέωση του δημοσίου, η χρεοκοπία των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων, καθώς επίσης η δημιουργία μίας νέας, παγκόσμιας τάξης – της τάξης εκείνων των υπερβολικά πλουσίων, οι οποίοι ανήκουν στο 1% του πληθυσμού της εκάστοτε χώρας: της μειοψηφίας των εκλεκτών.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται ποιό είναι αυτό το ανώτατο εισοδηματικά 1% του πληθυσμού στις Η.Π.Α. το 2005 – κάτι ανάλογο παρατηρείται και στις άλλες βιομηχανικές χώρες.
.

Το ανώτατο εισοδηματικά 1%

Περαιτέρω, για να κατανοήσει κανείς το «χάσμα» μεταξύ της ελίτ αυτής και των υπολοίπων, αρκεί ίσως να αναφέρουμε ότι, το 2005 η συνολική περιουσία των δύο πλουσιότερων Αμερικανών, του B.Gates και του W.Buffet, ήταν 90,5 δις $ – όσο δηλαδή περίπου το μισό ΑΕΠ της Ελλάδας. Εκείνη την εποχή οι 120.000.000 Αμερικανοί πολίτες, οι οποίοι αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού των Η.Π.Α., είχαν συνολικά περιουσιακά στοιχεία ίσα με 95 δις $ – ελάχιστα περισσότερα δηλαδή από τους δύο μόνο «εκπροσώπους» της ελίτ.
Περαιτέρω, οι αλλαγές αυτές επιταχύνθηκαν σε μεγάλο βαθμό, όταν η τεχνολογική επανάσταση συνδυάσθηκε με την παγκοσμιοποίηση – όπου προηγήθηκαν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, καταφέρνοντας να γίνουν ανεξέλεγκτες, καθώς επίσης να αναλάβουν τα ηνία στον πλανήτη, θέτοντας στην υπηρεσία τους την Πολιτική.
Η συνεχής «επέκταση» των πολιτικών ελευθεριών, παράλληλα με την άμεση ή έμμεση μείωση των εισοδημάτων της πλειοψηφίας των Πολιτών, προς όφελος της ελίτ του 1%, ήταν το «δόλωμα». Ο στόχος φυσικά δεν ήταν η Δημοκρατία, αλλά η οικονομική επικράτηση της συγκεκριμένης ελίτ – η οποία έχει ουσιαστικά πατρίδα ολόκληρο τον πλανήτη.
Ειδικότερα, επιτρέποντας στη «μάζα» να διαμαρτύρεται «δημοκρατικά», δημόσια και σε υψηλούς τόνους, «εκτονώνονται» οι πιέσεις, «φεύγει ο ατμός από την κατσαρόλα» χωρίς να κινδυνεύει να εκραγεί, ενώ διευκολύνεται τα μέγιστα το «διαίρει και βασίλευε» – όπως επίσης η τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης, έτσι ώστε να εκμηδενίζεται ο κίνδυνος της συλλογικής εξέγερσης των Πολιτών.
Η τεχνολογική εξέλιξη λοιπόν, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση, επέτρεψαν στην ελίτ να ευημερήσει – παρέχοντας της παράλληλα εκείνα τα οικονομικά όπλα, με τα οποία θα επιχειρήσει αφενός μεν την κατάληψη ολόκληρου του πλανήτη, αφετέρου την εγκατάσταση απολυταρχικών κυβερνήσεων στη Δύση, παρόμοιων με αυτές που υπάρχουν ήδη σε πολλές άλλες χώρες (Κίνα, Σιγκαπούρη κλπ.).
Αυτή τη φορά, η συρρίκνωση των πολιτικών ελευθεριών, με τη βοήθεια του φόβου, της αύξησης της εγκληματικότητας, της ανασφάλειας των πολιτών, της ανάμιξης των πληθυσμών κλπ. θα αποτελέσει το μέσον, με το οποίο θα επιδιωχθεί ο ακόμη μεγαλύτερος πλουτισμός της ελίτ – εκτός εάν δημιουργηθεί ξανά ένα αντίπαλο δέος, όπως κάποτε ο κομμουνισμός, ικανό να λειτουργήσει ως «φράγμα» στη νέα τάξη πραγμάτων.
Η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες ψηφίζουν οι ίδιοι εκείνους τους νόμους, με τους οποίους λειτουργεί ολόκληρη η κοινωνία, μίας ουσιαστικά «αναρχικής» ιδεολογίας με τη σωστή της έννοια, θαμπορούσε να αποτελέσει τον «κυματοθραύστη» – ο οποίος θα εμπόδιζε τον «πνιγμό» των εκατομμυρίων φτωχών θυμάτων εκείνης της μορφής του νεοφιλελευθερισμού, η οποία λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος της ελίτ.
Φυσικά υπάρχουν πολλές άλλες λύσεις του προβλήματος, εάν υποθέσουμε ότι δεν είναι ακόμη πολύ αργά για να αντιστραφεί η τάση – αρκεί να κατανοήσουν οι πολίτες ότι, η κρίση που βιώνουν σήμερα είναι το μέσον επιβολής της νέας τάξης πραγμάτων και όχι το αποτέλεσμα εσφαλμένων επιλογών ή/και λανθασμένων οικονομικών μεθόδων αντιμετώπισης της υπερχρέωσης.
.
Η παγκοσμιοποίηση
Οι βιομηχανικές χώρες έχουν κερδίσει πολύ περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση, σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες – ενώ, σύμφωνα με πολλές έρευνες, η «ψαλίδα» μεταξύ πλούσιων και φτωχών άνοιξε περισσότερο. Στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξανόταν ετήσια περί τα 1.000 €, τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Η Γερμανία είναι η τέταρτη κατά σειρά, μεταξύ των χωρών που ωφελήθηκαν τα μέγιστα από την παγκοσμιοποίηση – πίσω από τη Φιλανδία, τη Δανία και την Ιαπωνία. Στα πλαίσια αυτά, μεταξύ των ετών 1990 και 2011 το πραγματικό ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν κατά 100 δις € ετήσια – με την παγκοσμιοποίηση να συμβάλλει κατά 20% στην ανάπτυξη της.
Σε κράτη όμως όπως το Μεξικό, η Κίνα και η Ινδία, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξανόταν μόλις κατά 100 € ετήσια – στη Βραζιλία και στη Ρωσία κατά 120 €. Για να μπορέσουν δεν οι αναπτυσσόμενες χώρες να καλύψουν τη διαφορά, θα έπρεπε οι βιομηχανικές να ανοίξουν τις αγορές τους στα προϊόντα που παράγουν.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη του ποσοστού του ΑΕΠ, εξαιρουμένων των κεφαλαιακών κερδών, το οποίο οδηγείται στο ανώτατο 1% – συγκριτικά με το 1979.
.

Η εξέλιξη του ποσοστού του ΑΕΠ, εξαιρουμένων των κεφαλαιακών κερδών, το οποίο οδηγείται στο ανώτατο 1%

Ολοκληρώνοντας, αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο – οι βιομηχανικές χώρες εμποδίζουν το άνοιγμα των αγορών τους με διάφορους έμμεσους τρόπους, απαιτώντας από τις αναδυόμενες το πλήρες άνοιγμα των δικών τους αγορών.
Προφανώς με τις μεθοδεύσεις αυτές αναπτύσσονται πολύ περισσότερο οι βιομηχανικές, μεταξύ αυτών οι πλουσιότερες (για παράδειγμα, ο Βοράς στην ΕΕ εις βάρος του Νότου), ενώ μέσα σε αυτές η εκάστοτε ελίτ. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά για τα μάτια.

Υστερόγραφο

Το ΔΝΤ δεν είναι μόνο όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α., αλλά και σύνδικος πτώχευσης – ο μπράβος καλύτερα των διεθνών τοκογλύφων. Στα πλαίσια αυτά, ο σκοπός του δεν είναι βέβαια η εξυγίανση των κρατών, στα οποία εισβάλλει, αλλά η είσπραξη των απαιτήσεων των εντολέων του – αφενός μεν άμεσα, μέσω της μεταφοράς της ιδιωτικής περιουσίας στο δημόσιο και από εκεί στους δανειστές του (υπερβολικοί φόροι, χαράτσια ακίνητης περιουσίας κλπ.), αφετέρου έμμεσα, με τη βοήθεια της λεηλασίας των επιχειρήσεων του δημοσίου (αποκρατικοποιήσεις σε τιμές εκποίησης).

Όπως φαίνεται δε, το ESM προορίζεται να αναλάβει το ρόλο του ΔΝΤ στην Ευρώπη, να το διαδεχθεί δηλαδή, υπό την απολυταρχική ηγεσία της πρωσικής Γερμανίας.
Όσον αφορά τώρα την «ασύδοτη δημοκρατία» των εκλεκτών ή, καλύτερα, τον κοινοβουλευτικό απολυταρχισμό, με την έννοια της υφαρπαγής της εξουσίας από έναν διεφθαρμένο κομματικό μηχανισμό, μέσω της υπεξαίρεσης της ψήφου των Πολιτών με τη βοήθεια προεκλογικών δεσμεύσεων που ποτέ δεν τηρούνται, θεωρούμε ότι η «συμβατική» δικτατορία είναι προτιμότερη – αφού, στην περίπτωση της δικτατορίας, γνωρίζει κανείς επακριβώς τον εχθρό του και ξέρει πως να αντιδράσει συλλογικά, εκδιώκοντας τον βίαια από την εξουσία.

Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr