Δεκεμβρίου 15, 2013 από seisaxthiablog
γραμμένο πριν περίπου 3 χρόνια
Ακροδεξιά πρόκληση στην πρεμιέρα του δημοτικού συμβουλίου Αθηναίων χθες από τον δημοτικό σύμβουλο και επικεφαλής της «Χρυσής Αυγής» Ν. Μιχαλολιάκο, ο οποίος απηύθυνε ναζιστικό χαιρετισμό στη λήξη της συνεδρίασης.
Οι προθέσεις του Ν. Μιχαλολιάκου φάνηκαν από την αρχή της συνεδρίασης καθώς κατέφθασε στην αίθουσα συνοδευόμενος από οκτώ σωματοφύλακες.
Το γεγονός καταδικάστηκε από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Π. Μπέη, ο οποίος απευθυνόμενος στον ακροδεξιό δημοτικό σύμβουλο τόνισε ότι ο δήμος διέπεται από δημοκρατικές διαδικασίες.
Η αντίδραση του προέδρου ουδόλως πτόησε τον Μιχαλολιάκο, ο οποίος προφανώς είχε έρθει αποφασισμένος να καταθέσει την ιδεολογική του ταυτότητα.
Στην προκλητική συμπεριφορά ο δημοτικός σύμβουλος της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» Π. Κωνσταντίνου απάντησε πως «δεν δεχόμαστε φασίστες στο δημοτικό συμβούλιο», ωστόσο ο Ν. Μιχαλολιάκος έσπευσε να επαναλάβει τον ίδιο χαιρετισμό και στους διαδρόμους του δημαρχείου. 
Καλά έκανε βέβαια ο σύντροφος Κωνσταντίνου και αντέδρασε, αλλά εντάξει, η αντίδραση του ήταν…”καλή αλλά λίγη”: Όλοι οι υπέρμαχοι του καθεστώτος πρέπει να χτυπιούνται, και αν φτάνουν στο σημείο κάποιοι εξ αυτών να δείχνουν ανοιχτά ότι υποστηρίζουν το φασισμό, πρέπει να χτυπιούνται και στην κυριολεξία, ώστε να μην το ξανακάνουν.
Πέρα από αυτό όμως, που δεν είναι παρά η “κατάληξη” του ζητήματος, ας ρίξουμε μια ματιά και στη “ρίζα” του: Ποιος είναι ο λόγος που τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής βρίσκονται εκεί; Γιατί κάποιοι τους ψήφισαν;
Είναι άραγε επειδή η “Χρυσή Αυγή” θα επιλύσει με φιλολαικό τρόπο την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση; Μα πόσοι άραγε πιστεύουν ότι αυτά τα φασισταριά ξέρουν από παγκόσμιες οικονομίες ή οτιδήποτε τέτοιο; Μάλλον ελάχιστοι. Παρόλα αυτά όμως, αυτά τα φασισταριά ξέρουν, έστω και ενστικτωδώς, κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό στην πολιτική:
Το Α και το Ω είναι να μπορέσεις να ορίσεις το ποιος είναι ο εχθρός, και να δείξεις και το πώς θα τον καταπολεμήσεις. Η “Χρυσή Αυγή” το έχει κάνει αυτό, έχει πει ότι “για όλα φταίνε οι Εβραίοι”…εεε, συγνώμη, “για όλα φταίνε οι Μουσουλμάνοι” ήθελα να πω.
Όπως επισημαίναμε και σε παλιότερο άρθρο:
Η άρχουσα τάξη σε όλα λίγο-πολύ τα κράτη έχει τρομερό πρόβλημα να πείσει “με το καλό” τους λαούς να δεχτούν μια τρομερή αύξηση της εκμετάλλευσης (“κινεζοποίηση”), προκειμένου οι τραπεζίτες να πάρουν τρις $ σε “πακέτα σωτηρίας”, και οι βιομήχανοι να έχουν στη διάθεση τους φτηνούς εργάτες στη δύση (“αλλιώς πάμε και Ασία άμα λάχει..”).
Ως εκ τούτου, ολοένα και περισσότεροι εργάτες κινητοποιούνται, και τα κράτη λαμβάνουν το ένα κατασταλτικό μέτρο μετά το άλλο, ώστε να μπορούν να παρακολουθούν και να χτυπούν το λαό, μιας και ξέρουν ότι τον έχουν ρημάξει (και θα τον ρημάξουν κι άλλο), και αυτό ξέρουν ότι οδηγεί το λαό στο να αντιδράσει.
Είναι φανερό πως όσο περισσότερο χτυπιέται ο λαός, τόσο περισσότερο θα αναζητά το “ποιος φταίει” για αυτή την επίθεση που δέχεται. Θα αναζητά δηλαδή τον εχθρό.
Ποιος λοιπόν είναι αυτός που ρημάζει άραγε το λαό; Όπως έχουμε δει και πάμπολλα άρθρα μας (πχ εδώ), οι ίδιοι οι αξιωματούχοι της άρχουσας τάξης (όπως πχ οι τραπεζίτες της Citigroup) παραδέχονται πως ελέγχουν ολιγοπωλιακά όλον τον κόσμο, και έχοντας κατορθώσει να αρπάξουν ένα τεράστιο μέρος του παγκόσμιου πλούτου και εξουσίας.
Και εννοείται πως όλα αυτά τα “επιτεύματα” τους οι τραπεζίτες/βιομήχανοι/εφοπλιστές/δεσποτάδες, κτλ δεν τα κατάφεραν μόνοι τους. Είναι προφανές πως οι πολιτικοί της άρχουσας τάξης είναι εκείνοι που υπέγραψαν ένα σωρό αντιλαικούς νόμους, προκειμένου να ευνοήσουν τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας.
Όταν λοιπόν ο κόσμος δε φαίνεται πλέον να δέχεται την κυριαρχία αυτής της ολιγαρχίας επάνω του, καθώς η κυριαρχία αυτή γίνεται ολοένα και πιο τυραννική, είναι προφανές πως η άρχουσα τάξη πρέπει εκτός από το να καταστείλει, να δώσει στο λαό ένα θύμα, να τον τον πείσει δηλαδή ότι ο εχθρός που αναζητά δεν είναι η ίδια η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες ή οι βιομήχανοι, ούτε βέβαια το καπιταλιστικό σύστημα εν γένει. Αντίθετα, η άρχουσα τάξη προσπαθεί να δώσει στο λαό θύματα όπως οι Εβραίοι επί Χίτλερ, ομάδες δηλαδή στις οποίες φορτώνουν όλο το φταίξιμο, και αποτελούν ένα “σάκο του μποξ” για να ξεσπάσει η[δικαιολογημένη προφανώς] οργή του λαού χωρίς τα “σκάγια” να πάρουν την άρχουσα τάξη.
Αυτός λοιπόν είναι εν πολλοίς ο λόγος της εμφάνισης της ακροδεξιάς. Και βέβαια, όπως και η εξέγερση της Τυνησίας μας υπενθύμισε με τον πιο ωμό τρόπο, παρακρατικές ομάδες τύπου “Χρυσής Αυγής” είναι πάρα πολύ χρήσιμες στο κράτος και για έναν άλλο λόγο, καθώς αν ο λαός εξεγερθεί, τότε αυτές οι ομάδες αναλαμβάνουν δράση εναντίον του (στην Τυνησία, τέτοιες παρακρατικές ομάδες αυτή τη στιγμή δολοφονούν κόσμο, προσφέροντας σημαντική βοήθεια στο κράτος, προκειμένου να καταστείλει το λαό)
Απέναντι σε αυτά, καθήκον της κομμουνιστικής αριστεράς δεν είναι βέβαια μόνο το “να πλακώσει στο ξύλο τους φασίστες”, αν και είναι και αυτό. Είναι επίσης:
(α) να αναδείξει τον πραγματικό εχθρό της εργατικής τάξης, δηλαδή την ολιγαρχία των τραπεζιτών, βιομήχανων, εφοπλιστών, εκκλησίας και άλλων ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών, και να δείξει το πως θα απαλλαχτούμε από αυτούς.
(β)να αλλάξει τις θέσεις της στο θέμα των μεταναστών -ειδικά η “ροζ” αριστερά με τις εντελώς ανθρωπιστικές κινήσεις της θυμίζει περισσότερο ομάδες εθελοντών ανθρωπιστών τύπου “γιατροί χωρίς σύνορα”, παρά μάχιμη πολιτική δύναμη που θέλει τάχα “να φέρει την αλλαγή”. Όπως λέγαμε σε άλλο άρθρο μας:
Η “κόκκινη αριστερά” δεν είναι και τόσο κόκκινη όσο αυτοπαρουσίαζεται, προς το παρόν τουλάχιστον.
Όσο για τη “ροζ” αριστερά, που είναι μακράν η χειρότερη, πληρώνει τις “ανθρωπιστικές” θέσεις της στο μεταναστευτικό. Η Αριστερά, τουλάχιστον η μαρξιστική αριστερά, θα πρέπει να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του εργάτη, όχι του “ανθρώπου” γενικώς και αορίστως.
Αυτό σημαίνει πως η αριστερά πρέπει να μιλήσει για το ότι οι εξαθλιωμένοι μετανάστες από τη Μ. Ανατολή (α) δημιουργούνται από τον ιμπεριαλισμό που χτυπά τους λαούς που “έτυχε” να ζουν σε περιοχές με πετρέλαιο και (β) χρησιμοποιούνται ως φτηνή εργατική δύναμη από τους δυτικούς εργοδότες όταν έρχονται εδώ. Όντας εξαθλιωμένοι μέχρι τέλους, είναι φτηνοί, ενώ παράλληλα αδυνατούν να αποκτήσουν(τουλάχιστον όχι εύκολα) ταξική-εργατική συνείδηση, και να ενωθούν με τη ντόπια εργατική τάξη.
Η αριστερά κάτι λέει για το (α), αλλά για το (β) απλά ψελλίζει μισόλογα, και μετά…αρχίζει τη φιλανθρωπία. Βέβαια, όταν ο άλλος πεθαίνει, ορθά πρέπει να το κάνεις και αυτό.
Αλλά η μαρξιστική τουλάχιστον αριστερά [θα έπρεπε να] ξέρει ότι η φιλανθρωπία απλά διαιωνίζει τη σκλαβιά (εξ ου και οι πάμπολλοι φιλάνθρωποι δισεκατομμυριούχοι, η Εκκλησία, κτλ): Πρώτα δημιουργούν τη φτώχεια για εμάς (και τα πλούτη για αυτούς), και μετά μας δίνουν και κανά ξεροκόμματο, ώστε να μη ψοφήσουν οι σκλάβοι, και τους λέμε και ευχαριστώ από πάνω διότι είναι “φιλάνθρωποι”.
Τέλος πάντων, εύκολη λύση δεν υπάρχει, διότι απλούστατα τα καραβάνια θα εξακολουθήσουν να έρχονται όσο συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί στα σπίτια τους από το ΝΑΤΟ. Και οι βομβαρδισμοί είναι απαραίτητοι για τους ιμπεριαλιστές, για να αρπάζουν το πετρέλαιο.
Οπότε ή τους ανατρέπουμε, ή εντάξει, τους αφήνουμε να βομβαρδίζουν, ρημάζοντας του λαούς, και εμείς θα ρημάξουμε τους μετανάστες όπως οι ναζί ρήμαξαν τους Εβραίους. Και έτσι οι τραπεζίτες, βιομήχανοι, πετρελαιάδες, δεσποτάδες θα συνεχίσουν να κυριαρχούν, μπορεί να κάνουν και έναν πόλεμο για το ποιος θα πάρει τί (διότι οι ΗΠΑ πέφτουν και η Κίνα ανεβαίνει), οπότε θα μας στείλουν και σε κανά πόλεμο, αλλά εντάξει “οι μετανάστες φταίνε για όλα”, είναι ωραίος και βολικός στόχος
Σε ένα άλλο ποστ μας, είχαμε δει τη μεγάλη-αλλά-μισοξεχασμένη διάκριση που έκανε ο Μαρξ ανάμεσα στους εργάτες (“προλεταριάτο”) και τους διάφορους ζητιάνους, μικροκακοποιούς, κτλ (“λουμπέν προλεταράτο”), δείχνοντας ότι μόνο οι πρώτοι είναι ικανοί για επανάσταση, αντίθετα οι “λουμπέν” δεν είναι. Αυτά ίσως σε κάποιους να μη λένε τίποτα, ωστόσο στο κομμάτι εκείνο της αριστεράς που αυτοπροσδιορίζεται ως “μαρξιστικό”, θα έπρεπε να να λένε κάτι:
Η λέξη «λούμπεν προλεταριάτο» (γνωστό και ως υποπρολεταριάτο ή κουρελοπρολεταριάτο) προέρχεται ετυμολογικά από τη γερμανική λέξη Lumpen (κουρέλια) και δηλώνει τα άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης ένδειας ή έσχατης κοινωνικής εξαθλίωσης1. Το λούμπεν προλεταριάτο αντιστοιχεί προς την κατώτερη κάτω τάξη του εξαμερούς ταξινομικού σχήματος του αμερικανού κοινωνιολόγου Λ. Ουώρνερ2.
Ο όρος χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τον Μαρξ στο βιβλίο του «Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία» (1848), όπου διακρίνει εφτά κοινωνικές τάξεις και στρώματα3: την αστική τάξη, τη βιομηχανική αστική τάξη, την εμπορική αστική τάξη, τους μικροαστούς, τους αγρότες, το προλεταριάτο και τέλος το λούμπευπρολεταριάτο4.
Επίσης στο βιβλίο του «Η 18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»περιγράφει αναλυτικά τα στοιχεία που συναποτελούν το λούμπεν προλεταριάτο. Τονίζει χαρακτηριστικά: «Πλάι στα διεφθαρμένα και τυχοδιωχτικά αποβράσματα της αστικής τάξης, βρίσκονταν αλήτες, απολυμένοι φαντάροι, πρώην κατάδικοι, δραπέτες των κάτεργων, απατεώνες, τσαρλατάνοι, λατζαρόνι, κλεφτοπορτοφολάδες, ταχυδαχτυλουργοί, χαρτοπαίκτες, προαγωγοί, μπορδελιάρηδες, χαμάληδες, γραφιάδες, λατερνατζήδες, ρακοσυλλέκτες, πλανόδιοι τροχιστές, γανωτζήδες και ζητιάνοι»5.
Παρακάτω χαρακτηρίζεται το λούμπεν προλεταριάτο ως «το απόβρασμα, το κατακάθι, το ξάφρισμα απ’ όλες τις τάξεις, εκείνη η ακαθόριστη ή ξεχαρβαλωμένη μάζα που οι Γάλλοι ονομάζουν La Boheme (μποέμ)». Όμως ο Μαρξ δεν αρκείται στην εκτενή και διεισδυτική κριτική του γαλλικού λούμπεν προλεταριάτου, το οποίο στρατολογούσε τότε ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.