19 Ιουλίου 19, 2013 από seisaxthiablog
Είναι Πέμπτη, 18 Ιουλίου, 2013. Η Αθήνα θυμίζει έρημη πόλη – για να μην πω κατεχόμενη. Με ένα φετφά χουντικής έμπνευσης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής αποφασίζει και διατάσσει την απαγόρευση των συγκεντρώσεων σε μεγάλη έκταση του κέντρου της Αθήνας, καθώς και το κλείσιμο των κεντρικών σταθμών του Μετρό, για να διαβεί απερίσπαστος και ανεπηρέαστος ο άρχων ανθύπατος, ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που λυμαίνεται τη χώρα: τα εδάφη της, τον ήλιο της, τα νησιά της, τον αέρα της, τα παιδιά της εργατικής τάξης της.
Το πολιτικό – ου μην αλλά και υπηρετικό – προσωπικό της «ημέτερης» άρχουσας τάξης – της ίδιας αυτής άρχουσας τάξης που μάζεψε τα υπάρχοντά της και τις υπηρέτριές της και τόσκασε για το Κάϊρο το σκληρό Απρίλη του `41, τον υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις: δε θα βγει χαμένη από τη λεηλασία του αίματος του λαού μας.
Ψάχνω να βρω τη φωνή και τη συνείδηση της εργατικής τάξης μας, του λαού μας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ψάχνω να βρω το κόμμα που, το 1980, μέσα σε μισή ώρα, κατώρθωσε να στήσει μια μεγαλειώδη συγκέντρωση που συντάραξε την Αθήνα, όταν εν κρυπτώ και παραβύστω ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής ξαναέβαζε την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ψάχνω να βρω το κόμμα που «υποδέχτηκε» το Μπιλ Κλίντον στα 1990, εν μέσω γιουγκοσλαβικού, συγκλονίζοντας όχι μόνο το κέντρο της Αθήνας, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, παρά την αστυνομική βία και τα χημικά. Ψάχνω να βρω το κόμμα που εμπόδιζε τα νατοϊκά τρένα να φτάσουν στον προορισμό τους, το κόμμα που τα μέλη, τα στελέχη κι οι οπαδοί του διαπαιδαγωγήθηκαν με το σύνθημα «Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο», όχι ως διαπίστωση μιας πραγματικότητας αλλά ως ιστορικό αίτημα ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης. Ένα σύνθημα που το διατράνωναν «σε δρόμους και σε πλατείες» με τις κόκκινες και τις ελληνικές σημαίες πλάι – πλάι. Το κόμμα των «200», της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη που «αγαπούσε την Ελλάδα με το αίμα του».
Δεν το βρίσκω. Δεν το βρίσκω στους δρόμους της Αθήνας, να οργανώνει συγκεντρώσεις όπως μόνο αυτό ξέρει και μπορεί, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιβουλές και ενάντια στις χουντικές απαγορεύσεις και τον αυταρχικό κατήφορο – που βρίσκεται πια πολύ κοντά στον πάτο. Δεν το βρίσκω ούτε στις σελίδες της εφημερίδας του, του ιστορικού «Ριζοσπάστη». Σήμερα, μέρα επίσκεψης Σόϊμπλε, το κύριο άρθρο της εφημερίδας αφορά στην … αργία της Κυριακής. Στην τρίτη σελίδα, ένα σπανίως αποστασιοποιημένο (για το ύφος της εφημερίδας) από κάθε συναίσθημα και χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς άρθρο μας επισημαίνει ότι ο Σόϊμπλε έρχεται στην Ελλάδα για να στηρίξει τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και για να μεριμνήσει ώστε να είναι μεγαλύτερη η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στη χώρα, σε συνεργασία με ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους. Η «Καθημερινή» δεν θα το διατύπωνε πολύ διαφορετικά (α, ναι, δεν θα είχε τον όρο «αντιλαϊκός). Επίσης στην τρίτη σελίδα, υπήρχε η – στο ίδιο πνεύμα πάντα – παντελώς άνευρη ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ. Αυτό ήταν όλο! Μην τυχόν και παρασυρθεί κάποιος κομμουνιστής και … ξεστρατίσει από την ταξική θεώρηση της πραγματικότητας! Για την καθοδήγηση του ΚΚΕ, βλέπετε, όποιος κατονομάσει τον ιμπεριαλισμό και τους εκπροσώπους του ως κύριους υπαίτιους για τα βάσανα του λαού μας, διαπράττει τουλάχιστον ταξική προδοσία, αθωώνει την άρχουσα τάξη …
Στην έρημη, οιονεί κατεχόμενη Αθήνα, ο άρχων ανθύπατος παρελαύνει και προελαύνει. Θυμάμαι κάτι αναγνώσματα επιστημονικής φαντασίας, όπου εχθρικά όντα – συνήθως από άλλο πλανήτη – καταλαμβάνουν τα σώματα των δικών σου ανθρώπων. Βλέπεις το σχήμα και τη μορφή του ανθρώπου σου, αλλά με την καρδιά και τη συνείδηση δεν τον αναγνωρίζεις – μέχρι που αντιλαμβάνεσαι ότι πράγματι είναι κάποιος άλλος, κάποιος εχθρός. Έτσι νιώθω κι εγώ, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα που με συνόδεψε από την εφηβεία μου …
Στην έρημη, οιονεί κατεχόμενη Αθήνα, ο άρχων ανθύπατος παρελαύνει και προελαύνει, χωρίς την αντίσταση των «παιδιών με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες», χωρίς το δάσος από τις κόκκινες και τις γαλάζιες – ή τις γαλάζιες και τις κόκκινες – σημαίες. Ποιος έκλεισε αυτά τα παιδιά, τέτοια μέρα αυτού του σκληρού Ιούλη, σπίτι τους; Και στ` αυτιά μου, έρχεται πεντακάθαρη η φωνή της «Καμπάνας ήτοι της Ελευθερίας», μέσα από την οποία ο μπάρμπα – Κώστας Βάρναλης προφητεύει και παραινεί το λαό:
«Δεν είναι μπρος
Είναι από πίσω σου
Κρυφός ο οχτρός».
Εργατικός Αγώνας
Ρένα Γιαννοπούλου
Είναι Πέμπτη, 18 Ιουλίου, 2013. Η Αθήνα θυμίζει έρημη πόλη – για να μην πω κατεχόμενη. Με ένα φετφά χουντικής έμπνευσης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής αποφασίζει και διατάσσει την απαγόρευση των συγκεντρώσεων σε μεγάλη έκταση του κέντρου της Αθήνας, καθώς και το κλείσιμο των κεντρικών σταθμών του Μετρό, για να διαβεί απερίσπαστος και ανεπηρέαστος ο άρχων ανθύπατος, ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που λυμαίνεται τη χώρα: τα εδάφη της, τον ήλιο της, τα νησιά της, τον αέρα της, τα παιδιά της εργατικής τάξης της.Το πολιτικό – ου μην αλλά και υπηρετικό – προσωπικό της «ημέτερης» άρχουσας τάξης – της ίδιας αυτής άρχουσας τάξης που μάζεψε τα υπάρχοντά της και τις υπηρέτριές της και τόσκασε για το Κάϊρο το σκληρό Απρίλη του `41, τον υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις: δε θα βγει χαμένη από τη λεηλασία του αίματος του λαού μας.
Ψάχνω να βρω τη φωνή και τη συνείδηση της εργατικής τάξης μας, του λαού μας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ψάχνω να βρω το κόμμα που, το 1980, μέσα σε μισή ώρα, κατώρθωσε να στήσει μια μεγαλειώδη συγκέντρωση που συντάραξε την Αθήνα, όταν εν κρυπτώ και παραβύστω ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής ξαναέβαζε την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ψάχνω να βρω το κόμμα που «υποδέχτηκε» το Μπιλ Κλίντον στα 1990, εν μέσω γιουγκοσλαβικού, συγκλονίζοντας όχι μόνο το κέντρο της Αθήνας, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, παρά την αστυνομική βία και τα χημικά. Ψάχνω να βρω το κόμμα που εμπόδιζε τα νατοϊκά τρένα να φτάσουν στον προορισμό τους, το κόμμα που τα μέλη, τα στελέχη κι οι οπαδοί του διαπαιδαγωγήθηκαν με το σύνθημα «Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο», όχι ως διαπίστωση μιας πραγματικότητας αλλά ως ιστορικό αίτημα ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης. Ένα σύνθημα που το διατράνωναν «σε δρόμους και σε πλατείες» με τις κόκκινες και τις ελληνικές σημαίες πλάι – πλάι. Το κόμμα των «200», της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη που «αγαπούσε την Ελλάδα με το αίμα του».
Δεν το βρίσκω. Δεν το βρίσκω στους δρόμους της Αθήνας, να οργανώνει συγκεντρώσεις όπως μόνο αυτό ξέρει και μπορεί, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιβουλές και ενάντια στις χουντικές απαγορεύσεις και τον αυταρχικό κατήφορο – που βρίσκεται πια πολύ κοντά στον πάτο. Δεν το βρίσκω ούτε στις σελίδες της εφημερίδας του, του ιστορικού «Ριζοσπάστη». Σήμερα, μέρα επίσκεψης Σόϊμπλε, το κύριο άρθρο της εφημερίδας αφορά στην … αργία της Κυριακής. Στην τρίτη σελίδα, ένα σπανίως αποστασιοποιημένο (για το ύφος της εφημερίδας) από κάθε συναίσθημα και χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς άρθρο μας επισημαίνει ότι ο Σόϊμπλε έρχεται στην Ελλάδα για να στηρίξει τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και για να μεριμνήσει ώστε να είναι μεγαλύτερη η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στη χώρα, σε συνεργασία με ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους. Η «Καθημερινή» δεν θα το διατύπωνε πολύ διαφορετικά (α, ναι, δεν θα είχε τον όρο «αντιλαϊκός). Επίσης στην τρίτη σελίδα, υπήρχε η – στο ίδιο πνεύμα πάντα – παντελώς άνευρη ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ. Αυτό ήταν όλο! Μην τυχόν και παρασυρθεί κάποιος κομμουνιστής και … ξεστρατίσει από την ταξική θεώρηση της πραγματικότητας! Για την καθοδήγηση του ΚΚΕ, βλέπετε, όποιος κατονομάσει τον ιμπεριαλισμό και τους εκπροσώπους του ως κύριους υπαίτιους για τα βάσανα του λαού μας, διαπράττει τουλάχιστον ταξική προδοσία, αθωώνει την άρχουσα τάξη …
Στην έρημη, οιονεί κατεχόμενη Αθήνα, ο άρχων ανθύπατος παρελαύνει και προελαύνει. Θυμάμαι κάτι αναγνώσματα επιστημονικής φαντασίας, όπου εχθρικά όντα – συνήθως από άλλο πλανήτη – καταλαμβάνουν τα σώματα των δικών σου ανθρώπων. Βλέπεις το σχήμα και τη μορφή του ανθρώπου σου, αλλά με την καρδιά και τη συνείδηση δεν τον αναγνωρίζεις – μέχρι που αντιλαμβάνεσαι ότι πράγματι είναι κάποιος άλλος, κάποιος εχθρός. Έτσι νιώθω κι εγώ, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα που με συνόδεψε από την εφηβεία μου …
Στην έρημη, οιονεί κατεχόμενη Αθήνα, ο άρχων ανθύπατος παρελαύνει και προελαύνει, χωρίς την αντίσταση των «παιδιών με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες», χωρίς το δάσος από τις κόκκινες και τις γαλάζιες – ή τις γαλάζιες και τις κόκκινες – σημαίες. Ποιος έκλεισε αυτά τα παιδιά, τέτοια μέρα αυτού του σκληρού Ιούλη, σπίτι τους; Και στ` αυτιά μου, έρχεται πεντακάθαρη η φωνή της «Καμπάνας ήτοι της Ελευθερίας», μέσα από την οποία ο μπάρμπα – Κώστας Βάρναλης προφητεύει και παραινεί το λαό:
«Δεν είναι μπρος
Είναι από πίσω σου
Κρυφός ο οχτρός».
Εργατικός Αγώνας
Ρένα Γιαννοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.