Ομορφος, καινούργιος, κόσμος

Ιουνίου 19, 2013 από seisaxthiablog

Βασίλης Βιλιάρδος

«Δεν υπάρχει κανένα φυσικό αίτιο, κανένα παγκοσμίως αποδεκτό δόγμα ή νομοτελειακός κανόνας, με βάση τα οποία ο νέος ολοκληρωτισμός, θα έπρεπε να είναι ο ίδιος με τον παλαιότερο. Η διακυβέρνηση μέσω ροπάλων και εκτελεστικών αποσπασμάτων, με τη βοήθεια τεχνητών λιμών, σκόπιμης ανεργίας, μαζικών συλλήψεων και ομαδικών απελάσεων, δεν είναι μόνο απάνθρωπη – κάτι που σχεδόν κανέναν δεν θα ενοχλούσε σήμερα, τουλάχιστον όχι ιδιαίτερα.

Μία τέτοια διακυβέρνηση είναι τεκμηριωμένα ανεπαρκής, χαρακτηριζόμενη ως εντελώς ανίκανη – κάτι που, σε μία τεχνολογικά ανεπτυγμένη εποχή, όπως αυτή που διανύουμε, αποτελεί μεγάλη ντροπή για ένα απολυταρχικό καθεστώς, αλλά και μία αμαρτία άνευ προηγουμένου.

Ένα πραγματικά επαρκές και ικανό ολοκληρωτικό κράτος θα ήταν ένα κράτος, στο οποίο η πανίσχυρη εκτελεστική πολιτική εξουσία, επιβοηθούμενη από τον στρατό των τεχνοκρατών της, θα μπορούσε να κυβερνάει χωρίς προβλήματα έναν πληθυσμό, αποτελούμενο από «στειρωμένους» εργάτες, αυτοκαταδικασμένους σε καταναγκαστικά έργα.

Ο πληθυσμός αυτός δεν θα χρειαζόταν να υποχρεωθεί με τη βία σε τίποτα – αφού θα είχε μάθει να αγαπάει τη σκλαβιά του» (A.Huxley, σε ελεύθερη μετάφραση, με παρεμβάσεις).

Με βάση την παραπάνω περιγραφή, κατανοούμε όλοι μας πόσο ανεπαρκή και ανίκανα είναι τα σημερινά καθεστώτα στην Ευρώπη – τα οποία, παρά το ότι φιλοδοξούν να αναδειχθούν σε επιτυχημένες, σύγχρονες δικτατορίες, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν ανόητα τη βία, για να επιβληθούν.

Η ανικανότητα τους γίνεται περισσότερο κατανοητή, εάν χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα την εξημέρωση ενός άγριου αλόγου – ο αναβάτης του οποίου, αφού του περάσει με τέχνη το χαλινάρι, ιππεύοντας το, το αφήνει «ελεύθερο» να τρέξει, μέχρι να κουραστεί (κάτι ανάλογοι έκανε το ΔΝΤ το 2010, όταν πήρε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας).

Στη συνέχεια, αναλαμβάνει σταδιακά τα ηνία, οδηγώντας το με ασφάλεια στο δρόμο που ο ίδιος επιλέγει – ενώ το άλογο, μη έχοντας πλέον την ευθύνη της απόφασης, το βάρος της ελευθερίας δηλαδή, «συντάσσεται» αδιαμαρτύρητα με τον αναβάτη του.

Περαιτέρω τα «επίδοξα» σημερινά ολοκληρωτικά καθεστώτα, προφανώς δεν γνωρίζουν τα λόγια του Ναπολέοντα – σύμφωνα με τον οποίο οι άνθρωποι, σε μία κοινωνία, καταστρέφονται πολύ καλύτερα μεταξύ τους, από όσο θα μπορούσε να επιθυμήσει ή να επιδιώξει ακόμη και ο μεγαλύτερος εχθρός τους.

Από την άλλη πλευρά οι Ευρωπαίοι Πολίτες, παρά το ότι γνωρίζουν τι ακριβώς επιδιώκεται, όπως επίσης ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός τους, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου – ενώ αναλώνονται σε μεταξύ τους διαμάχες, διακρατικές (Γερμανοί εναντίον Ελλήνων κλπ.), κομματικές (δεξιά εναντίον αριστεράς) ή εμφύλιες (η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης).

Φυσικά προσποιούνται, με μία απίστευτη δειλία, άγνοια σε όλα τα επίπεδα όπως, για παράδειγμα, όσον αφορά τις δυνατότητες υγιούς αντίδρασης τους – μία εκ των οποίων είναι η μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας τους, σε συνδυασμό με πανεθνικές διαδηλώσεις για συλλογικά και όχι για συντεχνιακά αιτήματα.

Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα, είναι η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης, στην οποία εισέβαλλε το ΔΝΤ, χρησιμοποιώντας την ως Δούρειο Ίππο, η πρώτη χώρα που χρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία σαν πειραματόζωο, η πρώτη χώρα στην Ευρώπη, η οποία έκλεισε σε μία νύχτα και με ένα απλό κυβερνητικό διάταγμα τη δημόσια τηλεόραση της, καθώς επίσης η πρώτη χώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη, η οποία υποβιβάσθηκε από ανεπτυγμένη, σε αναπτυσσόμενη.

Η αντίδραση δε των Πολιτών της, σε όλες αυτές τις απίστευτα εξευτελιστικές πρωτιές δεν είναι άλλη, από την συνέχιση της εκκωφαντικής σιωπής των αμνών – μέσα σε μία ατμόσφαιρα μάλλον πανηγυρική, κρίνοντας από τις μουσικές και λοιπές εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στο προαύλιο της δημόσιας τηλεόρασης, κυρίως δε από τα ευτυχισμένα χαμόγελα των συμμετεχόντων.

Όπως φαίνεται λοιπόν, η Ελλάδα θα αποκτήσει μία ακόμη πρωτιά – αφού οι Πολίτες της θα μάθουν μάλλον πρώτοι να αγαπούν τη σκλαβιά τους, έχοντας καταληφθεί από έναν «ανείπωτο» φόβο, ο οποίος τους εμποδίζει να ανακτήσουν την ελευθερία τους.

Ολοκληρώνοντας, υπάρχει μία και μοναδική λύση, εάν μία χώρα θέλει να ανακτήσει την ελευθερία της, χωρίς να είναι συνεχώς «έρμαιο» της εναλλαγής των κομμάτων εξουσίας, τα οποία αγωνίζονται, συνειδητά ή μη, να επιβάλλουν σταδιακά τον ολοκληρωτισμό: η άμεση Δημοκρατία (ανάλυση), με την αναθεώρηση του συντάγματος και με την ανάληψη της ευθύνης για την ψήφιση των βασικών νόμων, καθώς επίσης του ελέγχου για την τήρηση τους, από τους ίδιους τους Πολίτες (δεν αναφερόμαστε μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες).

Φυσικά κάτι τέτοιο προϋποθέτει Πολίτες, οι οποίοι θα έχουν υπερνικήσει το φόβο τους μπροστά στην ελευθερία – κάτι που θεωρούμε εξαιρετικά δύσκολο, αφού οι περισσότεροι συμπεριφέρονται όπως το άλογο του παραδείγματος μας, το οποίο προτιμά την ασφάλεια του αναβάτη που παίρνει τις αποφάσεις για το ίδιο.

Υστερόγραφο: Παρατηρώντας την αντίδραση των Πολιτών στο θέμα της δημόσιας τηλεόρασης, ειδικά την τοποθέτηση τους, σύμφωνα με την οποία αποτελεί ένα κοινωνικό αγαθό που πρέπει να παραμείνει άθικτο στην ιδιοκτησία του κράτους, μας δημιουργήθηκε μία μεγάλη απορία.

Αναρωτηθήκαμε λοιπόν, με ποια κριτήρια η τηλεόραση είναι σημαντικότερη για τον Πολίτη, από την ενέργεια και το νερό – από τις κοινωφελείς, απόλυτα αναγκαίες αυτές επιχειρήσεις, για την σχεδιαζόμενη πώληση των οποίων δεν έχει υπάρξει σχεδόν καμία διαμαρτυρία (πόσο μάλλον για την, ακόμη πιο επώδυνη, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους – για την υγεία δηλαδή, για την παιδεία κοκ.).

Με βάση τώρα άλλα γεγονότα, συμπεράναμε πως η πλειοψηφία των Πολιτών δεν διαμαρτύρεται τελικά για τα «δεσμά» που της στερούν την ελευθερία, αλλά για το «περιλαίμιο».
Ειδικότερα, παραπονιέται στον υπηρέτη της σκιώδους εξουσίας ότι, το περιλαίμιο της είναι πολύ στενό – ενώ θεωρεί ως κορυφαία πράξη αντίστασης την αλλαγή του υπηρέτη με κάποιον άλλο, ο οποίος ενδεχομένως θα περιορίσει το σφίξιμο του περιλαίμιου.

Μεταφορικά, θα ήταν σαν να ζητούσαμε εκλογές το 1940, την εποχή της κατοχής της χώρας μας από τη ναζιστική Γερμανία – θεωρώντας ότι, η αντικατάσταση της τότε «ενδοτικής» κυβέρνησης θα αποτελούσε τη λύση των προβλημάτων μας.

Ευτυχώς βέβαια για όλους μας, οι πρόγονοί μας τότε δεν προσποιήθηκαν δειλά ότι δεν γνώριζαν την πραγματική εξουσία – επιλέγοντας να αντισταθούν συλλογικά εναντίον του ισχυρότατου, πραγματικού εχθρού τους, αφού γνώριζαν πολύ καλά ότι, «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».

Σύμφωνα τώρα με τις προβλέψεις μας οι κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν στηριχθεί σε ορισμένους «θύλακες διαφθοράς» (τους οποίους οι ίδιες «εξέθρεψαν» για να διαιωνίζουν την εξουσία τους, εναλλασσόμενες μεταξύ τους), θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον μεγάλες εξεγέρσεις εκ μέρους των διεφθαρμένων – αφού η διαφθορά συνήθως αυτονομείται, επιτιθέμενη με μανία εναντίον των διαφθορέων της.

Πηγή: casss.gr