«ΔΕΝ—μπιπ—ΠΕΡΑΣΕΙ»

 από Άννα Στάικου

Φουμάρoντας τσιγάρο τα πρωινά, στην πέτρινη κομψή μάντρα, στο κέντρο της Πόλης, καθ εκάστην ανταλλάσσαμε τα νέα και τα τρέχοντα γεγονότα.

Σύνθεση: Ηλικία μέση, άνεργοι, προ της αδήλου σύνταξης, ήδη πρώην εργαζόμενοι ευρισκόμενοι σε σύνταξη και «πολυτραυματίες» των τελευταίων θλιβερών χρόνων, που ήταν οι βετεράνοι και μιλούσαν πάντα τελευταίοι
Αυτούς κυρίως ακούγαμε.
Αυτούς τους τελευταίους, τους αποκαλούσαμε βατσιμάνηδες, (κάποιος ναυτικός που εν τω μεταξύ απεχώρησε από την παρέα αμετακλήτως τους είχε βαφτίσει έτσι).
Ο τίτλος του βατσιμάνη όμως ήταν για μας αξιοσέβαστο αξίωμα.
Και καθώς αξιωματούχους δεν διαθέταμε πλέον (την είχαν κάνει ιδιοτέλεια και παρτάλι την δουλειά οι περισσότεροι) είχαμε αρχίσει και αυτοοργανωνόμαστε λίγο-λίγο.
Από το πολυτεχνείο και τους αγώνες του οι περισσότεροι προερχόμαστε όποτε το κεντρικό σύνθημα ήταν «Δεν…μπιπ…περάσει»
Όπως αντιλαμβάνεστε, το μέλλον απαγορευόταν να οριστεί.
Πρώτον δεν θα ζούσαμε ακόμη 40 χρόνους που βροντοφώναζε ο Ρήγας στο Θούριο και δεύτερον, η κουβέντα ήταν παράνομη και αποφεύγαμε τον αλγόριθμό χαφιέ της τεχνολογίας .
Αποφεύγαμε και τους λιπόψυχους Αυτοί ψυχανεμίζονταν τις δυσκολίες αλλά από πολλή τρομάρα τα βάζαν μαζί μας.
Ο Νώντας ο ανώτερος βατζιμάνης ιεραρχικά, όταν πλησίαζε στην ομήγυρη κάνα τέτοιος μιλούσε για το χρηματιστήριο
Τους μπέρδευε. Εγώ πάντα πεταγόμουν και το ‘κανα χειρότερο.
Τον ρωτούσα τον έρμο: «Παίξε γκανιάν lehman brothers. Ανεβαίνει μαζί με μας»
Δεν αισθανόμουν και πολύ ωραία αλλά μου άρεσε το παρελθοντικό φαντασιωσικό ανάκατο με τον σημερινό παραλογισμό
Ήταν ταιριαστό για το μνημόσυνο του Φάνη.

Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου-“Ως ωραίος νέκυς”

Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου

ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ αισθάνομαι ανοχύρωτη και κάπως ανασφαλής. Με μια βαθιά ενοχή, σαν να προδίδω τα ιερά μου. Σαν να τα δίνω στον πρώτο άνεμο να τα σκορπίσει.

Πέντε χρόνια τώρα η ποίηση αυτή στο συρτάρι. Και ούτε πίστευα πως θα γινόταν ποτέ βιβλίο. Ό,τι μας πόνεσε, δύσκολα το μοιραζόμαστε. Όμως η σιωπή δεν την χωρούσε πια.

Στις 28 του Νοέμβρη, Πέμπτη, το βιβλίο “Ως ωραίος νέκυς” θα είναι στα βιβλιοπωλεία. Και ο Θεός βοηθός!

Από τις εκδόσεις Πατάκη.

Το εξώφυλλο της Νάνας Στεργιοπούλου.

Φίλοι αναγνώστες, εκεί θα σας περιμένω.

Με τον χρόνο να μπαίνει μεσίστιος

από τις χαραμάδες

Πού πας; σου φώναξα

Μου έδειξες τη βροχή και τον άνεμο

και την πέτρα που πάνω της

κάθισες να ξεκουραστείς

την πέτρα την αυδύεσσα

που την φόρεσες σαν πεπρωμένο.

Παραμονή Εισοδίων στην Ελευσίνα: Εκεί που η παγανιστική παράδοση συναντά τη χριστιανική

Στον ίδιο χώρο όπου κατά την αρχαιότητα τελούνταν τα Ελευσίνια Μυστήρια, οι αιώνες και οι θρησκείες μπλέκονται με έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο. 

Μια πρόσκληση του Φίλιππου Κουτσαφτή, έναν χρόνο πριν, με έκανε το απόγευμα της Τρίτης 20 Νοεμβρίου να βρεθώ στον αρχαίο χώρο της Ελευσίνας. Μετά την «Αγέλαστο Πέτρα», το εξαιρετικό εκείνο ντοκιμαντέρ, ο δημιουργός τώρα ετοιμάζει τους «Ελευσίνιους», ένα είδος συνέχειας, με αφορμή την ανακήρυξη της Ελευσίνας σε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2021, όπου είκοσι πέντε χρόνια μετά επαναφέρει όλους όσοι συμμετείχαν στα γυρίσματα τότε. Επέμενε τόσο να παραβρεθώ, που δεν χώραγε αναβολή ακόμα ενός χρόνου. 

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Εργαζόμενη επιχείρησε να αυτοκτονήσει - Απολύθηκε επειδή πήρε άδεια μετά από 10 χρόνια συνεχόμενης εργασίας!

"Να βάλει τέλος στη ζωή της επιχείρησε μία εργαζόμενη, επικεφαλής μονογονεϊκής οικογένειας, στην Πάτρα, όταν απολύθηκε από κατάστημα στο οποίο εργαζόταν επί δέκα ολόκληρα χρόνια χωρίς ρεπό και άδειες επειδή πήρε αναρρωτική άδεια 15 ημερών για να μην καταρρεύσει από την εξάντληση...".

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι η κανονικότητα των μνημονιακών κομμάτων στη "σωφρονιστική αποικία"...

Πάντως, ο Βερέμης, ο Ιωακειμίδης με 61 πνευματικούς ανθρώπους, παρεμβαίνουν για την αποφυλάκιση Παπαντωνίου, ο Τσουκάτος ομολογεί, αλλά ο Σημίτης μας κουνά το δάχτυλο! 

Ο γιος του δοσίλογου Χριστοφοράκου, αφού λάδωσε όλο το πολιτικό σύστημα ζει ελεύθερος στη Γερμανία. Οι κατηγορούμενοι της Ζίμενς αθωώθηκαν ή παραγράφηκαν τα αδικήματά τους! Ο γιος του δοσίλογου Πικραμένου έγινε πρωθυπουργός και σιτίζεται από την ελληνική βουλή ως βουλευτής επικρατείας!...και ο Παπαδημούλης έγινε ζάμπλουτος ως ευρωβουλευτής, της "αριστεράς και της προόδου", στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα με μια βασιλικιά(Κουντουρά), το γιο του εθνικού προμηθευτή Κόκκαλη-Ζιμενς, το ομορφόπαιδο το Γεωργούλη και τους ακριβοπληρωμένους κρατικοδίαιτους δημοσιογράφους, Αρβανίτη-Κούλογλου!

Το ξεπούλημα της χώρας συνεχίζεται! 500.000 μορφωμένοι νέοι μας μετανάστες... Ο ΓΑΠ ξανά βουλευτής! επιβραβεύεται γιατί μας έβαλε στα μνημόνια και την επιτήρηση για δεκάδες γενιές... ΔΕΗ, τράπεζες, λιμάνια, τρένα, αεροδρόμια, ορυκτός πλούτος, νερό σε Γερμανούς, Κινέζους, Αμερικάνους... Ζήτω η Ευρώπη των λαών!!! 

Το σχέδιο συνεχίζεται... Να γεμίσει η χώρα βάσεις αμερικανικέ και κλειστά στρατόπεδα μεταναστών σε κάθε νομό της για να μείνει αμόλυντη η Ε. Ε.!!!...

Τα ΜΜΕ σιωπούν για όλα αυτά! Οι μεγαλοδημοσιογράφοι σχεδιάζουν το νεο-MEGA της διαπλοκής. Ήρθε η κανονικότητα! Υπερήφανα ο Τσίπρας συμμετέχει στη πορεία για το Πολυτεχνείο, πανηγυρίζει ο Μητσοτάκης για τον Τσιτσιπά!!!

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!!!

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!!!

"Η παρατεταμένη προφυλάκιση αποτελεί σκάνδαλο και ύβρη για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Προς το συμφέρον της δικαιοσύνης και συνεπώς όλων των Ελλήνων, ο Γιάννος Παπαντωνίου πρέπει να ξαναβρεί την ελευθερία του..."!!! (Απόσπασμα από το κείμενο - διαμαρτυρία υπέρ της αποφυλάκισης 61 προσωπικοτήτων)

Ανάμεσα σε άλλους υπογράφουν το κείμενο οι αλληλέγγυοι, Θάνος Βερέμης, Παναγιώτης Γεννηματάς, Νίκος Έξαρχος, Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Σωκράτης Κοσμίδης, Κωνσταντίνος Λάβδας, Θεμιστοκλής, Κωνσταντίνος Σοφούλης και Ριχάρδος Σωμερίτης. Επίσης, ο Στέφανος Μάνος!

Ακόμα ηχεί στ' αυτιά μας ο Παπαντωνίου στη περίφημη φράση του, «συντρόφισσες και σύντροφοι, για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε».

Ο εκσυγχρονισμός της χώρας συνεχίζεται...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Bl... όπως Black, ή μήπως… όπως Bloody;

του Θανάση Παπαθανασίου

Bl... όπως Black, ή μήπως… όπως Bloody;

Μια παράκληση, προς όσους είναι πρόθυμοι να στριμωχτούν και να σπρωχτούν κατά την Black Friday, την εμβληματική ημέρα της θρησκείας που φρονεί πως η ευτυχία κατακτιέται αποκτώντας:

Σε μια ανάπαυλα του στριμώγματος και του σπρωξίματος, ας χαρίσουν πέντε λεπτά στη σκέψη τους, για δυο άλλα Bl... Για δυο άλλες μέρες, αλλά Bloody (ματωμένες) και Κυριακές.

Bloody Sunday 1905, 9 Iανουαρίου (με το παλιό): Τα τσαρικά στρατεύματα πνίγουν στο αίμα ειρηνική διαδήλωση στην Αγία Πετρούπολη για ζωή της προκοπής κι ελευθερία..

Bloody Sunday 1972, 30 Ιανουαρίου: Βρετανικά στρατεύματα πνίγουν στο αίμα άοπλη διαδήλωση στη Βόρεια Ιρλανδία για ζωή της προκοπής κι ελευθερία..

Και κει στριμωξίδι και σπρώξιμο...

Τι νόημα έχει η ζωή μου αν δεν μπορεί να διαθέσει πέντε λεπτά για να τραυλίσει ανάμεσα στα Bl…;

Θ.Ν.Π. / 22-11-20-19

Δολοφόνησαν την «κόρη» του Νερούδα

Η Αλμπερτίνα ήταν από τη γη του Αλιέντε.

Η Αλμπερτίνα ήταν από τη χώρα του Νερούδα.

Η Αλμπερτίνα φωτογράφιζε. Η Αλμπερτίνα ήταν φωτογράφος. Έκανε αυτό που κι ο Γιάννης Μπεχράκης. Φωτογράφιζε για να μη μπορεί να πει κανείς "δε γνώριζα".

Η Αλμπερτίνα βρέθηκε νεκρή. Βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της.

Η Αλμπερτίνα Μαρτίνεζ, η Χιλιανή.

Η Αλμπερτίνα που βρέθηκε όλες αυτές τις μέρες στους δρόμους του Σαντιάγο. Να δείξει τη βία της αστυνομίας και του στρατού εναντίον των εξεγερμένων γυναικών.

Από το διαμέρισμά της έλειπε η φωτογραφική της μηχανή. Ο υπολογιστής της. Τα έγγραφά της.

Η Αλμπερτίνα βρέθηκε νεκρή.

Χτυπημένη και μαχαιρωμένη.

Δολοφόνησαν την «κόρη» του Νερούδα.

Την Αλμπερτίνα Μαρτίνεζ, τη φεμινίστρια που μιλούσε για τη βία κατά των γυναικών.

Εκεί στη Χιλή του Πινιέρα.

Όπως δολοφόνησαν τη μίμο, όπως δολοφονούν κάθε γυναίκα που σκορπά την ομορφιά της με την αντίστασή της.

Όπως σκοτώνει οτιδήποτε αντιστέκεται στον φασισμό.

Στη Χιλή δολοφονούν τους γιους και τις κόρες του Αλιέντε.

Αριστερά και Δεξιά μετατρέπουν την Ελλάδα σε χωματερή...- Γιώργος Κοντογιώργης

 

Μπορεί τα Μνημόνια να μετέβαλαν τον Έλληνα ουσιαστικά σε οικονομικό μετανάστη στην ίδια του την πατρίδα, αλλά --όπως μας διδάσκει ο Αριστοτέλης-- οι συνέπειες των κοινωνικών αντιθέσεων προκαλούν πολύ μικρότερες εντάσεις από τις συνέπειες της εθνοτικής διαίρεσης μέσα σε μία χώρα. Οι εθνοτικές διαφορές μέσα σε μία χώρα, χωρίς να συντρέχουν πολιτικές ενσωμάτωσης, είναι θανατηφόρες.

Όπως και με την προηγούμενη έτσι και με την τωρινή κυβέρνηση, ακολουθείται μια πολιτική που μεταβάλλει την Ελλάδα όχι μόνο σε χωματερή του παγκόσμιου καπιταλισμού, αλλά και σε εγγενές πρόβλημα της μεσανατολικής γεωπολιτικής. Έχουμε ήδη μεταβληθεί σε παίγνιο στις αντιθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που διαμορφώνουν τον γεωπολιτικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής.

Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι δεν υπάρχει πέραν της επωνυμίας της. Με την ίδια έννοια, το πρόβλημα της Δεξιάς είναι ότι η Αριστερά κατέλαβε τον χώρο της, έτσι ώστε οι δυνάμεις που επικαλούνται τον κλασικό φιλελευθερισμό με αντισυμβατικό πολιτικό λόγο να συγκεντρώνουν περισσότερο την προσοχή των κοινωνιών. Τουλάχιστον, έως ότου οι κοινωνίες αποκτήσουν συνείδηση ότι το μέλλον τις καλεί να εγγράψουν υποθήκη ως θεσμικοί εταίροι του πολιτικού συστήματος, πέραν της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία.

Μεταπολεμικά, οι δεξιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη δημιούργησαν ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας πιεσμένες και από την Αριστερά που συνήθως ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και από τον φόβο του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Αλλά από τη στιγμή που τέλειωσε αυτό, η Αριστερά δεν είχε αντικείμενο για να το υπερασπιστεί, γιατί και η ίδια η εργατική τάξη μετασχηματίστηκε και δεν έχει πια τα αιτήματα που διεκδικούσε τον 19ο αιώνα και στα δύο τρίτα του 20ου.

Ο έλεγχος του οικονομικού συστήματος

Εκεί που η Αριστερά επιχείρησε να διαφοροποιηθεί στο παρελθόν ήταν μόνο στο ποιος θα κατέχει την ιδιοκτησία του οικονομικού συστήματος, ο ιδιώτης ή το κράτος. Αλλά κι εκεί ακόμα συμφωνούσαν απόλυτα, ότι πρέπει κάποιος να κατέχει το σύστημα, με την κοινωνία να είναι απ’ έξω περιοριζόμενη στο να προσφέρει μόνο την εργασία της και την πολιτική της νομιμοποίηση.

Το αίμα που χύθηκε στους δρόμους στη διάρκεια του περασμένου αιώνα δεν ήταν για να μπει η κοινωνία στο σύστημα και να έχει λόγο στα πράγματα. Αφορούσε στη νομή του κράτους από τους μεν, ή από τους δε. Σκεφτείτε ότι συντηρητικός στην Ελλάδα του σήμερα από την Αριστερά θεωρείται όχι αυτός που ανήκει στη Δεξιά, αλλά αυτός που δέχεται την συνέχεια του ελληνικού έθνους, που δεν δέχεται την ιδεολογία του διαφωτισμού!

ΦΥΛΑΚΉ Ή ΘΆΝΑΤΟΣ: ΟΙ ΗΛΙΚΙΩΜΈΝΟΙ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΊΑΣ ΈΧΟΥΝ ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΈΣ

Φυλακή ή θάνατος.

Αυτή φαίνεται πως είναι η κατάληξη ή η επιλογή γα πολλούς Ιάπωνες ηλικιωμένους. Η φτώχεια που αυξάνεται, η αλλοτρίωση, η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση είναι οι λόγοι που οδηγούν τα ηλικιωμένα άτομα να επιλέξουν την παραβατικότητα ή να παραδοθούν σε έναν μοναχικό θάνατο.

Τα βοηθητικά προγράμματα της Πρόνοιας διακόπτονται, οι κοινωνικές παροχές περικόπτονται, οικογένεια δεν υπάρχει, ούτε φίλοι, μόνο μοναξιά, ανασφάλεια και πλήξη. Οι γείτονες δεν χτυπούν την πόρτα. Κανείς δεν έρχεται. Ή θα πεθάνεις μόνος ή θα προτιμήσεις τη φυλακή, όπου θα εξασφαλίσεις φαγητό, συντροφιά και φροντίδα.

H προκλητική δήλωση του Ιάπωνα υπουργού Οικονομικών Τάρο Ασο, επιβεβαιώνει πως στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και του παραδειγματικού καπιταλισμού σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, αφού είναι ένα «περιττό βάρος για την οικονομία».

Πρέπει «να επιτρέψουμε στους ηλικιωμένους να βιαστούν να πεθάνουν» για να μην χρειάζεται να πληρώνει το κράτος για την περίθαλψή τους! «Θεός φυλάξοι αν σε αναγκάσουν να συνεχίσεις να ζεις όταν θέλεις να πεθάνεις. Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας ότι για την νοσηλεία μου πληρώνει η κυβέρνηση. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσεις να βιαστούν να πεθάνουν», είπε ο 72χρονος Ασο σε μια συνάντηση του εθνικού συμβουλίου με θέμα τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Kodokushi, ο θάνατος της μοναξιάς

Στην Ιαπωνία πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο τόσο συνηθισμένο που έχει αποκτήσει και συγκεκριμένο όνομα- αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς.

Υπάρχουν χιλιάδες kodokushi κάθε χρόνο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν τελείως μόνοι και παραμένουν για αρκετό καιρό χωρίς κάποιος να τους ανακαλύψει. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, χωρίς φίλους ή συγγενείς, με λίγα ή καθόλου χρήματα.

Kodokushi λοιπόν σημαίνει «ο θάνατος της μοναξιάς» και πολλές περιοχές στην Ιαπωνία έχουν ξεκινήσει εκστρατείες και κινήσεις για την πρόληψη των μοναχικών αυτών θανάτων.

Σκοπός Ελληνικός

Των καλών φίλων!

Μουσική: Θανάσης Παπαδημητρίου
Σαξόφωνο σοπράνο: Γιώργος Δαραβέλης
Πιάνο: Εφηλένα Γραμματικάκη
Φωτογραφίες και υλικό από τη Δράμα. Σ.Λαλές, Σ. Αμπαρτζή, Κ Βιδάκης, Σ Λάτσας, Π.Μ.Σ. Δοξάτου, Π.Ε.Δράμας
Εικόνες και στιγμές από τη Δράμα

Για την Εθνική –και την Παλλαϊκή- Άμυνα

του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Με την ευκαιρία του πρόσφατου εορτασμού των Ενόπλων δυνάμεων στις 21 Νοεμβρίου ας μου επιτραπεί να αναφερθώ:

α) στην ανάγκη ενίσχυσης της Εθνικής Άμυνας, παραθέτοντας ένα –επίκαιρο- απόσπασμα από την ιδρυτική Διακήρυξη της "Πρωτοβουλίας 14ης Μάη", (τον Μάϊο του 2017):

"..Χρειαζόμαστε μία σχεδιασμένη προσπάθεια ενεργοποίησης των απανταχού Ελλήνων και Φιλελλήνων, για στήριξη της Ελλάδας, της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Ελληνισμού.

Διεθνοποίηση του Κυπριακού Προβλήματος, ως ζητήματος εισβολής και κατοχής.

Διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, με σταδιακό επανακαθορισμό των συμμαχιών της, με βάση αμιγώς τα εθνικά συμφέροντα και την συνεκτική ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων και με άσκηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Θα πρέπει να υπάρξουν μέτρα για ενίσχυση της Ελληνικής Πολεμικής Βιομηχανίας, η οποία θα πρέπει να προσανατολιστεί στο στόχο κάλυψης του μεγαλύτερου μέρους των αμυντικών αναγκών της χώρας, με πλήρη αξιοποίηση όλων των αντισταθμιστικών ωφελειών, που, μέχρι τώρα, δεν έχουν υλοποιηθεί και με αναζήτηση και είσπραξη όλων των παρανόμων μιζών των προηγούμενων δεκαετιών, από το «πάρτυ λεηλασίας» των εξοπλιστικών προγραμμάτων."

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

β) Οι αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας οφείλουν να είναι υπέρ της πραγματικής επαύξησης των Ενόπλων Δυνάμεων.

-Η περίπτωση των φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ. Όπως λένε οι γνώστες, το πρόγραμμα για την αναβάθμιση των φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ βρίσκεται στον αέρα.

Περιμένουμε το νέο προϋπολογισμό προκειμένου οι νεότερες φρεγάτες του Στόλου να περάσουν στην φάση του εκσυγχρονισμού μέσης ζωής. Μήπως το ΥΠΟΙΚ δεν έχουν αντιληφθεί τα όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη γειτονιά μας;

Οι εθνικές επέτειοι και ο Απ. Δοξιάδης - Το Μνημόνιο της "νέας πατριδογνωσίας"

«Ο αντιστασιακός χαρακτήρας διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία»

Νίκος Σβορώνος

από Βασίλης Ασημακόπουλος

Όπως οι εθνικές επέτειοι, η επέτειος του Πολυτεχνείου δίνει κάθε χρόνο τροφή, έμπνευση για αναστοχαστικές προσεγγίσεις. Άλλες δίνουν έμφαση στα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73, τι οδήγησε σ’ αυτά, πώς διατάχθηκαν οι ενεργές δυνάμεις και ποια αποτελέσματα προκάλεσε. Άλλες προσεγγίσεις αναλύουν το Πολυτεχνείο ως ιδρυτικό μεταπολιτευτικό μύθο της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας. Και ως συνέχεια αυτού το αναλύουν σαν μια δήθεν πρωτομεταπολιτευτική παραμυθία που μετά το 1981 αναπαράγεται υποτίθεται στις επόμενες γενιές, μέσω του εκπαιδευτικού μηχανισμού, ότι «το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα».

Άλλες προσεγγίσεις επικεντρώνονται στη "γενιά του Πολυτεχνείου" για όσα πέτυχε, αλλά και για την ενσωμάτωσή της κυρίως μέσα από το παράδειγμα κάποιων εκπροσώπων της. Επιχειρείται, μάλιστα, να της φορτωθούν --μαζί με τη δεκαετία του ’80-- και όλα τα δεινά της κατοπινής εξέλιξης. Υπάρχει μια σχετική και πλούσια φιλολογία που αναπαράγεται για όλα τα ανωτέρω ζητήματα, καθόλου απαλλαγμένη από αριστερές, δεξιές και "ακροκεντρώες" στοχεύσεις.

Από τη φετινή διανοητική παραγωγή ξεχωρίζω δύο κείμενα για δύο συγκεκριμένες επισημάνσεις τους, καθώς συμπυκνώνουν βασικά σχήματα εν όψει της συζήτησης για το 2021, σχηματοποιώντας ανταγωνιστικές κατευθύνσεις. Το ένα κείμενο είναι του Απόστολου Δοξιάδη με τίτλο «Το Πολυτεχνείο: Αλήθεια, μύθος και παραμύθια». Το άλλο είναι του Γιώργου Ρακκά με τίτλο «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία».

Θα μείνω κυρίως στο πρώτο. Από το κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη έχει ενδιαφέρον κατά την άποψή μου όχι τόσο η άποψη-θέση ότι το Πολυτεχνείο, ως αποτέλεσμα, προκάλεσε το νατοϊκής έμπνευσης πραξικόπημα της "ομάδας Ιωαννίδη", η οποία οργάνωσε την προδοτική ανατροπή και απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου και κατ' επέκταση την εισβολή του τουρκικού "Αττίλα" στην Κύπρο.

Οι εθνικές επέτειοι

Είναι μια άποψη που κατά καιρούς έχει διατυπωθεί υπό το πρίσμα μιας "αντικειμενικής οπτικής" της αλληλουχίας των γεγονότων. Διαφωνώ, καθώς, εκτός όλων των άλλων, προϋποθέτει λογικά άλματα στο πεδίο ακριβώς της υποστηριζόμενης ως αντικειμενικής αλληλουχίας γεγονότων, όπως λ.χ. της δυνατότητας οργάνωσης πραξικοπήματος εντός μίας εβδομάδας, αλλά δεν θα επεκταθώ.

Ποιο είναι το σφάλμα της Δεξιάς - Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον

Γράφει ο Σπύρος Κουτρούλης* - 

Σε ένα σύντομο, αλλά εξαιρετικά πυκνό δοκίμιο, που μετάφρασε και προλόγισε άριστα ο Γ. Ρακκάς, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Κ. Λας επιτυγχάνει να θέσει τους λόγους για τους οποίους το δίπολο αριστερά και δεξιά έχασε την σημασία του και δεν μπορεί πλέον να εμπνεύσει ελπίδα. Θεμελιώνει με επιχειρήματα μια αίσθηση κοινή σε καθένα που παρακολουθεί και ερμηνεύει τις εξελίξεις στην χώρα μας και στον κόσμο.

Ο Καστοριάδης ήδη από το 1986 παρόμοια επεσήμανε «εδώ και καιρό, ο διαχωρισμός αριστερά-δεξιά, στη Γαλλία, όπως και αλλού, δεν ανταποκρίνεται πια στα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας, ούτε σε ριζικά διαφορετικές πολιτικές επιλογές»(Λας, Καστοριάδης, Μισεά, Η κουλτούρα του εγωισμού, Μετάφραση Χ.Σταματοπούλου, Επιμέλεια Γ.Καραμπελιάς, Εναλλακτικές Εκδόσεις σελ. 58).

Ο Λας κατηγορεί την αριστερά πως «έχει χάσει την επαφή της με τον κοινό λόγο» (σελ.38), ενώ «έφτασε να θεωρεί την κοινή λογική –την παραδοσιακή σοφία και τις κοινοτικές παραδόσεις ως εμπόδιο για την πρόοδο και τον διαφωτισμό. Επειδή ταυτίζει την παράδοση με την προκατάληψη, έχει καταστεί πλέον ανήμπορη να συνομιλήσει με τους απλούς ανθρώπους στην κοινή τους γλώσσα. Ολοένα και περισσότερο μιλάει το δικό της ιδίωμα, το θεραπευτικό ιδίωμα των κοινωνικών επιστημών και των επαγγελματιών των κοινωνικών υπηρεσιών, ιδίωμα που μοιάζει να υπηρετεί μάλλον την αμφισβήτηση όλων εκείνων που οι πάντες θεωρούν αυτονόητα»(σελ.30). Η αριστερά χρησιμοποιεί μια «νέα γλώσσα», "new speak" κατά τον Όργουελ που συγκαλύπτει την πραγματικότητα.

Αξίες και συλλογικές ταυτότητες όπως η οικογένεια, που υποτίθεται ότι της υπερασπίζεται η δεξιά, δέχονται καίρια κτυπήματα από την κυριαρχία του καταναλωτισμού. Η ανάγκη να εργάζονται και τα δύο μέλη της οικογένειας περιορίζει τον χρόνο που της αφιερώνεται και αφετέρου ο καταναλωτισμός διαφημίζει, ίσως κάποτε επιβάλλει, μια ζωή δίχως τις υποχρεώσεις και την προσφορά που προϋποθέτει η οικογενειακή ζωή.

Το ιστορικό βάρος μεταφέρεται από την παραγωγή στην κατανάλωση. Η προτεραιότητα στην παραγωγή και στον εργαλειακό ορθολογισμό απαιτούσε εγκόσμιο ασκητισμό, αφοσίωση στην εργασία, αποταμίευση και στην συνέχεια επένδυση. Αντίθετα η προτεραιότητα στην καταναλωτισμό απαιτεί ανορθολογισμό, κυριαρχία της εικόνας και των συμβόλων έναντι του λόγου, εκμετάλλευση των ενστίκτων.

Βραχύβια διάρκεια ζωής

Γράφει «η ίδια ιστορική διαδικασία που μετέβαλε τον πολίτη σε πελάτη, μεταμόρφωσε τον εργάτη από παραγωγό σε καταναλωτή. Έτσι, η ιατρική και ψυχιατρική επίθεση στην οικογένεια ως έναν τεχνολογικά οπισθοδρομικό κοινωνικό θεσμό ήρθε μαζί με την εκστρατεία της διαφημιστικής βιομηχανίας να πείσει τους ανθρώπους ότι τα έτοιμα προϊόντα που αγοράζει κανείς από τις από τις μεγάλες αλυσίδες λιανικής πώλησης είναι καλύτερα από αυτά που φτιάχνονται στο σπίτι»(σελ.38).

Κάθε προϊόν έχει μια βραχύβια διάρκεια ζωής, αφού η αξία χρήσης του έχει αντικατασταθεί από την ανάγκη για καινοτομία. Έτσι «μια κοινωνία που οργανώνεται γύρω από τη μαζική παραγωγή δημιουργεί εξάρτηση από την αίσθηση του κατέχειν. Η ανάγκη για καινοτομία και νέα διέγερση γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, ενώ παρεμβάλλονται σ’ αυτήν μεσοδιαστήματα ανίας ολοένα και πιο δυσβάσταχτης. Έτσι είναι αρκετά εύστοχή η παρατήρηση του Γουίλλιαμ Μπάροουζ που λέει ότι ο σύγχρονος καταναλωτής συμπεριφέρεται ως «πρεζάκι της εικόνας»(σελ. 42).

Ο Λας αποδεικνύει τις αντιφάσεις της δεξιάς : «αυτές οι ατομικιστικές αξίες είναι εντελώς αντι-παραδοσιακές, στο εσώτερο νόημα και τις επιπτώσεις τους. Είναι αξίες ενός ρευστού ανθρώπου, που βρίσκεται σε αποσύνδεση από τους προγόνους του, από την οικογενειακή συνθήκη, από οτιδήποτε δημιουργεί δεσμούς και περιορίζει την ελευθερία των κινήσεων. Τι το παραδοσιακό έχει η απόρριψη της ίδιας της παράδοσης, της συνέχειας, και η αποθέωση της ανεστιότητας; Ο συντηρητισμός που ταυτίζεται με τις δυνάμεις της αδιάκοπης κινητικότητας είναι ένας επίπλαστος συντηρητισμός. Όπως είναι εκείνος που προπαγανδίζει υπέρ της αισιοδοξίας, καταγγέλλει την «καταστροφολογία» και αρνείται να ανησυχήσει για το μέλλον»(σελ.48).

Εξίσου αρνητικός

Ο Λας καταλήγει εξίσου αρνητικός προς την αριστερά και την δεξιά γράφοντας: «η ιδέα μιας «Αριστεράς» έχει εξαντλήσει την ιστορική της ύπαρξη και πρέπει να εγκαταλειφθεί, όπως πρέπει να εγκαταλειφθεί και ένας συντηρητισμός που, σε μεγάλο βαθμό, με τη δική του ρητορική, συγκαλύπτει τις παλαιότερες φιλελεύθερες παραδόσεις. Οι παλιές ταμπέλες δεν έχουν κανένα νόημα πλέον. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο τη συζήτηση αντί να την ξεδιαλύνουν. Αποτελούν προϊόντα μιας παλαιότερης εποχής, της εποχής του ατμού και του χάλυβα, και είναι εντελώς ακατάλληλες για την εποχή της ηλεκτρονικής, του ολοκληρωτισμού και της μαζικής κουλτούρας. Ας αποχαιρετήσουμε αυτούς τους παλιούς μας φίλους, ένθερμα μα ειλικρινά, και ας αναζητήσουμε αλλού έμπνευση και ηθική υποστήριξη»(σελ.55).

Κ.Π. Καβάφης «Εν εσπέρα»

Συνώνυμα, Παράσιτα και Τζόκερ ή κινηματογράφος και πολιτική

Του Κωνσταντίνου Μπλάθρα από την Ρήξη φ. 155

Δύο ταινίες, η μία κορεατική ή άλλη αμερικανική, αξιοσημείωτες και για αυτό που προφητεύουν, προβάλλονται σχεδόν ταυτόχρονα αυτόν τον καιρό. Ο κόσμος των ανθρώπων, είναι κοινό μυστικό από καιρό, συσσωρεύει βουβή βία, αντίδραση εν μέρει στη βία που υφίσταται: αφ’ ενός από την παγκόσμια ελίτ, που έχει καταφέρει να επιβάλει σε πλανητικό επίπεδο ένα κονκισταδόρικο σύστημα διανομής πλούτου και εξουσίας, όπου ελάχιστοι τυχοδιώκτες –από άλλο πλανήτη– έχουν κατακτήσει όλες τις χώρες, σφάζοντας κι αρπάζοντας ό,τι βρουν, ωμότεροι από τους συντρόφους του Κολόμβου. Αφ’ ετέρου, είναι πλέον τέτοια και τόσο απειλητική η αλλαγή των συνθηκών διαβίωσης στον πλανήτη και τέτοια η κρίση που οδηγεί τους πόρους του η καταναλωτική μας μανία, που ο καθείς αισθάνεται καθημερινά το βάρος της να τον πλακώνει. Είπα πριν «εν μέρει», γιατί υπάρχει ακόμα μία διάβρωση, περισσότερο ύπουλη και πολύ πιο κατεδαφιστική, που είναι αυτό ακριβώς το ίδιο το μοντέλο της ζωής: όλοι θέλουν να γίνουν κονκισταδόροι, ως μόνη αξία της ζωής τους. Κι ύστερα από μας, γαία πυρί μιχθήτω!

Δίκαια θα σκεφτείτε, μα καλά, κριτική ταινιών γράφεις ή πολιτικό σχόλιο; Αφού ένας πρώην πρωθυπουργός γράφει κριτική ταινιών, είπα κι εγώ σήμερα να παραβώ το περιεχόμενο της στήλης και να γράψω πολιτικά. Ωστόσο, το σχόλιο δεν είναι άσχετο των όσων συμβαίνουν στην οθόνη. Ξεκινώ από τον κινηματογράφο, για να ’ρθω και στα φαινόμενα –και τις πομπές– του κινηματογράφου. Έτυχε να παίζονται μαζί οι τρεις ταινίες που πήραν φέτος τα μεγάλα βραβεία στα τρία ευρωπαϊκά φεστιβάλ: Κάννες, Βενετία, Βερολίνο – οι βραβεύσεις δείχνουν, έστω δι’ αντανακλάσεως, τις διαθέσεις της ευρωπαϊκής ελίτ.

Συνώνυμα

Απλησίαστο το κέντρο λόγω Airbnb

Αθήνα αφιλόξενη πόλη για τους κατοίκους της

του Γιάννη Ξένου από την Ρήξη φ. 155

Η τουριστικοποίηση στο κέντρο της Αθήνας δεν είναι πια πρόβλημα μόνο για κάποιες περιοχές όπως το Κουκάκι (που είναι πια πιο ακριβό από την Εκάλη). Στο Ζάππειο μόλις το 8% των διαμερισμάτων διατίθενται για μακροχρόνια μίσθωση και το 92% σε βραχύβια. Το Σύνταγμα, η Πλάκα ή το Μετς και το Κολωνάκι ακολουθούν, αλλά το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε μεγαλοαστικές ή μεσοαστικές περιοχές, αλλά επεκτείνεται ραγδαίως σε όλη την Αθήνα. Το δεύτερο κύμα της επέκτασης του Airbnb έπιασε περιοχές όπως η Κυψέλη, το Μεταξουργείο, τα Εξάρχεια κ.λπ. και το τρίτο και πιο πρόσφατο περιοχές όπως η πλατεία Αμερικής, η πλατεία Αττικής κ.λπ.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα, τα στοιχεία από τον Σύλλογο Μεσιτών Αθηνών – Αττικής στο κέντρο της Αθήνας η αύξηση των ενοικίων κατά έτος κυμαίνεται μεταξύ 10-15%. Μια σειρά από λόγους όπως:

1) Το άναρχο πλαίσιο σε ό,τι αφορά τις βραχυχρόνιες μισθώσεις που απορροφούν χιλιάδες διαμερίσματα.

2) Η απελευθέρωση των πλειστηριασμών σε συνδυασμό με το πρόγραμμα «χρυσή βίζα» έχουν καταστήσει ελκυστική την ελληνική αγορά ακινήτων για χιλιάδες Κινέζους, Τούρκους, Ρώσους, Ισραηλινούς κ.ά. Αγοράζουν μέσω πλειστηριασμών σε πολύ χαμηλή τιμή ολόκληρες πολυκατοικίες, τις ανακαινίζουν και τοποθετούν τα διαμερίσματα σε πλατφόρμες βραχύβιας ενοικίασης

3) Το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία τα διαθέσιμα διαμερίσματα δεν έχουν αυξηθεί λόγω της καθίζησης της οικοδομής, αλλά μάλλον έχουν λιγοστέψει εξαιτίας των εκατοντάδων κτηρίων που εγκαταλείφθηκαν.

4) Ένας ακόμα επιβαρυντικός παράγοντας, που ελάχιστα έχει αναδειχθεί, είναι η ανεξέλεγκτη εγκατάσταση προσφύγων και μεταναστών στην Αττική και ιδιαιτέρως στο κέντρο της Αθήνας, του Πειραιά και σε ακόμα μερικούς δήμους. Σύμφωνα με τα στοιχεία Οκτωβρίου του προγράμματος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, στο πλαίσιο του ESTIA σε διαμερίσματα διαμένουν 21.523 πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, εκ των οποίων πάνω από το 50% στην περιφέρεια της Αττικής. Εκατοντάδες λοιπόν διαμερίσματα ενοικιάζονται στο κέντρο της Αθήνας για διαμονή προσφύγων, συμβάλλοντας και αυτό με τη σειρά στην αύξηση της τιμής των ενοικίων.

«Άλωση» μέσω ροών επιχειρεί η Άγκυρα

1. 

Ακόμα και στον όμιλο Σκάι/Καθημερινή, που αποτελεί την επικοινωνιακή  ναυαρχίδα των υποστηρικτών της θεωρίας του κατευνασμού έναντι της Τουρκίας, καμιά φορά τρυπώνει και η αλήθεια, ότι το μεταναστευτικό/προσφυγικό έχει και μια πολύ ισχυρή γεωπολιτική διάσταση. Πώς το χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια ο Ερντογάν για φέρει στα μέτρα του τις ελληνικές κυβερνήσεις. Α-Ρ.

του Άγγελου Στάγκου από την Καθημερινή

Η πρόσφατη, ξαφνική, δραστηριοποίηση του Κ. Καραμανλή, με την ομιλίες του στη Θεσσαλονίκη και στο Λονδίνο, προκάλεσε συζητήσεις, όπως αναμενόταν. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν διάφορα, διατυπώθηκαν ερωτήματα και θεωρίες, αγαλλίασαν οι γνωστοί «καραμανλικοί» που ο αρχηγός τους εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο. Στην πραγματικότητα, και σύμφωνα με πληροφορίες προερχόμενες από αξιόπιστες πηγές, τίποτα το σκοτεινό και πολύπλοκο δεν συμβαίνει. Ο Κ. Καραμανλής δεν ενδιαφέρεται ούτε για προεδρίες ούτε για ομαδοποιήσεις στο πλαίσιο της Ν.Δ., απλώς ανησυχεί σφόδρα για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και στο προσφυγικό – μεταναστευτικό, και αυτό προσπάθησε να τονίσει στις δύο ομιλίες του.

Σωστά έπραξε ο Κ. Καραμανλής και μακάρι ολόκληρη η πολιτική τάξη να αντιληφθεί τη σοβαρότητα –έως κρισιμότητα– της κατάστασης. Γιατί ελληνοτουρκικά και προσφυγικό – μεταναστευτικό συνδέονται απολύτως, γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα από δηλώσεις και ανακοινώσεις της τουρκικής πλευράς τον τελευταίο καιρό. Συνδυασμένα τελείως, οι αξιωματούχοι των τουρκικών υπουργείων Αμυνας και Εξωτερικών προωθούν μια εκστρατεία προπαγάνδας καταγγέλλοντας την Ελλάδα για βυθίσεις πλοιαρίων με πρόσφυγες και μετανάστες, για βίαιες επαναπροωθήσεις πολλών χιλιάδων, για καταλήστευση των υπαρχόντων τους, για ιστορικό σφαγών Τούρκων και μουσουλμάνων από τους Ελληνες και για καταπίεση της μειονότητας στη Θράκη. Αφενός για να δημιουργήσει διεθνώς αρνητικές εντυπώσεις εις βάρος της Ελλάδας και αφετέρου για αντιπερισπασμό στη δική της πρακτική της αύξησης των ροών προς την ελληνική πλευρά.

ΓΕΦΥΡΕΣ Νεοφιλελευθερισμού.

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ο Νίκος Μουζέλης είναι ένα από τα 31 μέλη της περίφημης Επιτροπής «Ελλάδα 2021» των Μητσοτάκη-Αγγελοπούλου που φιλοδοξεί να μας διδάξει τη «Νέα Πατριδογνωσία». Πριν τις εκλογές ο κ. καθηγητής και αρθρογράφος εκτιμούσε ότι ο Τσίπρας «τον Μητσοτάκη τον τρώει για μπρέκφαστ» και ότι ο ταλαντούχος Αλέξης «θα είναι κύριος παίκτης του πολιτικού συστήματος για πολλά χρόνια». Είναι ο ίδιος άνθρωπος που συμμετέχει σε βαρύγδουπες πρωτοβουλίες πολιτών, όπως η «ΓΕΦΥΡΑ», που θα φτιάξει «έναν ισχυρό προοδευτικό χώρο (με τον ΣΥΡΙΖΑ) που θα φράξει το δρόμο στο δεξιό/ακροδεξιό μπλοκ».

Παρά ταύτα όμως, η επιλογή του κου Μουζέλη, εκφραστή του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», από τον Μητσοτάκη δεν πρέπει να θεωρηθεί λάθος ή τυχαίο γεγονός, και ας θεωρεί τον πρωθυπουργό «μισή μερίδα». Έχει βλέπετε το «προτέρημα», πέρα από τις όποιες διαφορές π.χ. στα οικονομικά, να μοιράζονται μαζί κοινές «παγκοσμιοποιητικές κι εθνομηδενιστικές αξίες», όπως η απέχθεια σε κάθε τι το εθνικό, την ταυτότητα, την παράδοση κλπ. Άλλωστε, δεκάδες είναι οι περιπτώσεις «εκσυγχρονιστών» εκτός ΝΔ που βρήκαν τη ΓΕΦΥΡΑ των κοινών αξιών και τώρα είναι στοιχισμένοι πίσω από τον κ. Μητσοτάκη.

Αυτούς που πρέπει κανείς να λυπάται όμως είναι οι συντηρητικοί νεοδημοκράτες που είναι οι περισσότεροι στο κόμμα τους, αλλά που αδυνατούν να δουν τη ΓΕΦΥΡΑ των κοινών οραμάτων του Νεοφιλελευθερισμού, που συνδέει όλες τις αποχρώσεις του, Το Μεταναστευτικό και το Σκοπιανό είναι η απόδειξη.

Αυτόματο μέλλον

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου 

Το μέλλον είναι μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο του παρελθόντος σου. Οσο περισσότερο έχεις συσσωρεύσει από το δεύτερο, τόσο λιγότερο σε απασχολεί το πρώτο. Οταν έχεις καταναλώσει άνω των 2/3 του προσδόκιμου επιβιώσεως, σε ενδιαφέρει πολύ το αν θα υπάρχει συνταξιοδοτικό σύστημα το 2037, αλλά ελάχιστα το πόσο θα έχει ρομποτοποιηθεί η εργασία.

Παρ’ όλα αυτά, μόνο οι άνθρωποι που έχουν πίσω τους αρκετό παρελθόν μπορούν να αντιληφθούν την τεράστια απόσταση που έχει διανυθεί μεταξύ 20ού και 21ου αιώνα.

Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες μας γεννήθηκαν σαν άνθρωποι της γης προορισμένοι να ζήσουν κυρίως από την καλλιέργειά της. Οι όροι ζωής τους δεν διέφεραν δραματικά από τους ανθρώπους της προϊστορικής γεωργικής επανάστασης. Οι γονείς μας συσσωρεύτηκαν στις πόλεις για να γίνουν εργάτες ή υπάλληλοι, δουλεύοντας στις συνθήκες μιας -ανολοκλήρωτης στα ελληνικά δεδομένα- βιομηχανικής επανάστασης. Εμείς -του ’60 οι εκδρομείς- ζήσαμε την παράξενη μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή τεχνολογία, κυρίως ως καταναλωτές, λιγότερο ως παραγωγοί. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο όλες οι τεχνολογίες συντίθενται σε ένα αυτοματοποιημένο όλον που θολώνει τα όρια ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, το βιολογικό και το ψηφιακό, το ανθρώπινο και το ρομποτικό.

Μέχρι εδώ μόνο καλά νέα υπάρχουν. Οχι, δεν πρόκειται να ξυπνήσουν τα σατανικά ένστικτα του HAL 9000 που θα αποφασίσει να μας εξοντώσει μαζικά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε λουδίτες του 21ου αιώνα και να εξοντώσουμε τους HAL που εξοντώνουν τις θέσεις εργασίας, η τεχνητή νοημοσύνη είναι συμπυκνωμένη και πολλαπλασιασμένη ανθρώπινη νοημοσύνη και τα ρομπότ απελευθερώνουν εκατομμύρια ανθρώπους από τις βαριές, μονότονες, αλλοτριωτικές κινήσεις της παραγωγικής αλυσίδας που κατέστρεφαν τη δημιουργικότητά τους. 

Στην πραγματικότητα η ανθρωπότητα για πρώτη φορά έχει την τεχνολογική δυνατότητα να εξαλείψει την πείνα, τη φτώχεια, τις επιδημίες, τους πολέμους, την εκμετάλλευση, τις ανισότητες, τους εθνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς, να αντιστρέψει την περιβαλλοντική κατάρρευση και να επικεντρώσει τη δημιουργική ικμάδα της στην απόλαυση της ζωής και στην αναμέτρηση με τα πραγματικά όριά της: τον θάνατο και το τέλος του Ηλιακού μας Συστήματος. Το γεγονός ότι ένας υπολογιστής θα μπορεί στο μέλλον να γράφει κάτι πολύ ευφυέστερο από την μπούρδα που σας αραδιάζω εδώ δεν με χαλάει καθόλου.

Το 1821 εάλω - Πανηγύρι με καραμούντζες και μούντζες

ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)

Στην Επιτροπή για τους εορτασμούς της Επανάστασης του 1821, η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου συμπεριέλαβε δύο αναθεωρητές ιστορικούς της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και δύο αναθεωρητές ιστορικούς του Σημιτικού “εκσυγχρονισμού” (το νυν στον ΣΥΡΙΖΑ). Επιτέλους, ήρθε η στιγμή να πάθει το 1821 τη νίλα του, χειρότερη εκείνης του Δράμαλη και να περιέλθει καθ ‘ολοκληρίαν το αθάνατο κρασί του ‘21 στην κάβα του νεοφιλελευθερισμού.

Ήρθε η ώρα η ξεθυμασμένη και από καιρό υποτελής αστική τάξη της χώρας μας να ξεμπερδεύει με την προίκα της ανολοκλήρωτης Επανάστασης. Ήρθε η ώρα η παρακαταθήκη του 1821 να πάψει να μετεωρίζεται πάνω μας ή μέσα στις ψυχές μας κατά τη λαϊκή ,την εθνική και την κοινωνική της τριαδικότητα και να εκπέσει σε έναν εθνικό μύθο που θα πρέπει να αναμορφωθεί για να συμμορφωθεί και έτσι να συμβαδίσει με τα προτάγματα της εποχής. Προς τούτο η “ανασηματοδότηση” και ο “αναστοχασμός” έχουν ήδη εξαγγελθεί.

Το πράγμα ήταν αναμενόμενο: τριάντα χρόνια εθνικής αποδόμησης και κοινωνικού ανασκολοπισμού κλείνουν τον κύκλο τους διαμορφώνοντας τη νέα κυρίαρχη ιδεολογία, εκείνην του προτεκτοράτου. Αλλά αν αυτό ήταν αναμενόμενο, εκείνο που ξαφνιάζει(;) είναι η λαϊκή αδιαφορία εν μέσω της οποίας συντελείται ο δεύτερος θάνατος του Μπάυρον, του Καραϊσκάκη, της Μπουμπουλίνας, του Κολοκοτρώνη. Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία λειτουργεί ως επιστήμη μόνον για τους ακαδημαϊκούς και τους φιλίστορες. Για όλους τους υπόλοιπους λειτουργεί ως προπαγάνδα, υφίσταται ιδεολογική χρήση και αποτελεί την πρώτη ύλη για την κατασκευή των κατά συνθήκην μύθων (ζειδωρον ή καταστροφικών).

Ο “σουλτάνος”, οι μετανάστες και η πληθυσμιακή μηχανική

Του Σταύρου Λυγερού από το slpress.gr

Η διόγκωση των μεταναστευτικών ροών στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου αφενός επιδεινώνει δραματικά τις ήδη πολύ δύσκολες συνθήκες στα εκεί κέντρα φιλοξενίας, αφετέρου εγείρει κρίσιμα ερωτηματικά για το που θα καταλήξει αυτός ο φαύλος κύκλος. Φαύλος κύκλος για την ελληνική κυβέρνηση που πριν προλάβει να αποσυμφορήσει τα νησιά, οι νέες αφίξεις ανακυκλώνουν τη συμφόρηση που υπάρχει στις δομές φιλοξενίας στα νησιά.

Η πρακτική αυτή, ωστόσο, δεν είναι καθόλου φαύλος κύκλος για τον Ερντογάν. Αντιθέτως, αυτός ανοίγει τη στρόφιγγα για να πετύχει “μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια”: να εκβιάσει την ΕΕ με σκοπό να αποσπάσει περισσότερα χρήματα και ταυτοχρόνως όχι μόνο να καταπονήσει την Ελλάδα, αλλά και να την υποβάλει σε μία πληθυσμιακή μηχανική, με την έννοια ότι το μεταναστευτικό σταδιακά αλλά σταθερά αλλοιώνει τη σύνθεση του πληθυσμού στην Ελλάδα για πρώτη φορά από το 1830 στην παλαιά Ελλάδα και από το 1923 στη βόρεια Ελλάδα. Τα γεγονότα, μάλιστα, δείχνουν ότι μέχρι στιγμής τα καταφέρνει μια χαρά.

Ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος, άλλωστε, έχει επανειλημμένως εκτοξεύσει απειλές, ομολογώντας ότι εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες-μετανάστες. Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται τώρα πλέον αφορά το πόση πρακτική αξία έχει η ευρωτουρκική συμφωνία του 2016, όταν η Άγκυρα ξεκάθαρα εκβιάζει. Προς το παρόν, τόσο η ΕΕ όσο και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις περιορίζονται σε μία μίζερη διαχείριση, αποφεύγοντας να αναλάβουν στρατηγικού χαρακτήρα δράσεις για να λύσουν το πρόβλημα.

Όταν το 2017 ήταν ακόμα αντικαγκελάριος, ο σοσιαλδημοκράτης Γκάμπριελ είχε δηλώσει με δόση αυτοκριτικής: «Πήγαμε στον κ. Ερντογάν, επειδή εμείς οι ίδιοι στην ΕΕ ήμασταν ανίκανοι να κάνουμε μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για πρόσφυγες». Το ευρωιερατείο φοβάται ότι εάν αυτοί που φθάνουν από τα μικρασιατικά παράλια στα ελληνικά νησιά, μεταφερθούν στην ηπειρωτική Ελλάδα, θα βρουν τρόπο να φθάσουν παράνομα στη βορειοδυτική Ευρώπη. Γι’ αυτό και υιοθέτησε την αυθαίρετη ερμηνεία της συμφωνίας ότι όσοι μετανάστες μεταφερθούν από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα δεν θα μπορούν να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία.

Είναι αληθές ότι οι Βαλκάνιοι διακινητές έχουν πιάσει δουλειά. Κατά μικρές ομάδες μετανάστες που έχουν χρήματα να πληρώσουν εισέρχονται στη FYROM και στη συνέχεια στη Σερβία. Παραλλήλως, έχει ανοίξει και ο δρόμος προς την Αλβανία. Από εκεί κατευθύνονται προς το Μαυροβούνιο, ή άλλοι προσπαθούν να φθάσουν στην Ιταλία μέσω θαλάσσης.

Η στρόφιγγα και το μήνυμα

Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο ευρωτουρκικό μέτωπο είναι κρίσιμο για την Ελλάδα. Εάν η Άγκυρα συνεχίσει να σπρώχνει μαζικά μετανάστες προς τα ελληνικά νησιά, όπως φαίνεται από τα γεγονότα, αυτοί θα εγκλωβισθούν σε μία χώρα, η οποία πιέζεται αφόρητα από οξύτατη οικονομική κρίση και επιπροσθέτως δυσκολεύεται πολύ να διαχειρισθεί αυτούς που είναι ήδη εγκλωβισμένοι εδώ.

Προφανώς, δεν πρόκειται να επαναληφθεί το τσουνάμι του 2015. Οι μετανάστες που επιδιώκουν να φθάσουν στη βορειοδυτική Ευρώπη γνωρίζουν βεβαίως πως ο βαλκανικός διάδρομος έχει προ πολλού κλείσει κι ότι κινδυνεύουν να εγκλωβισθούν στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, όμως, ζουν με την ελπίδα ότι εάν φθάσουν στην Ελλάδα θα βρεθούν πιο κοντά στον προορισμό τους.

Εκτός αυτού, στην Ελλάδα περιμένει όσους υποβάλουν αίτηση για άσυλο, δηλαδή σχεδόν όλους, μία στέγη, συχνά σε κακές συνθήκες, αλλά και ένα επίδομα μερικών εκατοντάδων ευρώ. Ο συνδυασμός της ελπίδας και του επιδόματος είναι ένα κίνητρο για να κάνουν το άλμα, εξ ου και η διόγκωση των ροών όλο το τελευταίο διάστημα. Είναι αφελές να πιστεύει κάποιος ότι όσοι φθάνουν στα νησιά δεν γνωρίζουν τις συνθήκες που επικρατούν στη Μόρια και αλλού. Παρ’ όλα αυτά επιχειρούν το άλμα.

Πληθυσμιακή μηχανική

Ο Ερντογάν επανειλημμένως χρησιμοποιεί ως επιχείρημα το γεγονός ότι η Τουρκία φιλοξενεί περισσότερα από τρία εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες. Προφανώς πρόκειται για ένα μεγάλο βάρος και για τα μέτρα της Τουρκίας. Στο σημείο αυτό, ωστόσο, εγείρεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Αφού σηκώνει τέτοιο βάρος, γιατί η Άγκυρα κατάργησε τη βίζα για πολίτες αφρικανικών και ασιατικών χωρών, οι οποίες είναι γνωστό ότι είναι χώρες προέλευσης μεταναστών; Γιατί επιπροσθέτως καθιέρωσε απευθείας πτήσεις της Turkish Airlines με πολύ φθηνό εισιτήριο;

Το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα

του Γιώργου  Καραμπελιά από το Άρδην τ. 17 που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1998

Ένα ε­ρώ­τη­μα που μου έ­χουν θέ­σει συ­χνά πολ­λοί ξέ­νοι φί­λοι –ι­διαί­τε­ρα στην πρώ­τη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή πε­ρί­ο­δο– εί­ναι το για­τί οι Έλ­λη­νες ε­ξα­κο­λου­θούν να α­πο­δί­δουν τό­σο με­γά­λη ση­μα­σί­α στην ε­πέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και ε­πι­κε­ντρώ­νουν, ή του­λά­χι­στον ε­πι­κέ­ντρω­ναν μέ­χρι τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, γύ­ρω α­πό αυ­τή την ε­πέ­τειο τη διά­θε­σή τους για κι­νη­το­ποί­η­ση και α­ντι­πα­ρά­θε­ση με την κυ­βέρ­νη­ση.

Και το ε­ρώ­τη­μά τους έ­μοια­ζε σχε­τι­κά εύ­λο­γο: για­τί δεν συμ­βαί­νει το ί­διο σε άλ­λες χώ­ρες. Για­τί δεν συμ­βαί­νει το ί­διο π.χ. στη Γαλ­λί­α με την 3η του Μά­η, την «ε­πέ­τειο» της έ­ναρ­ξης της φοι­τη­τι­κής ε­ξέ­γερ­σης στη Γαλ­λί­α το 1968; Ή α­κό­μα και με την ε­πέ­τειο της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης α­πό τους Γερ­μα­νούς στις πε­ρισ­σό­τε­ρες ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες;
Ποιο εί­ναι το νό­η­μα και η ι­διαι­τε­ρό­τη­τα αυ­τής της ε­πε­τεί­ου που εί­ναι ταυ­τό­χρο­να μια η­μιε­πί­ση­μη ε­θνι­κή γιορ­τή και έ­να έ­ναυ­σμα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και διεκ­δι­κή­σε­ων;

Για­τί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1974 και του 1975 έ­γι­νε η ε­πί­θε­ση ε­νά­ντια στην Α­με­ρι­κανι­κή Πρε­σβεί­α; Για­τί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1976 οι α­περ­γοί ερ­γά­τες της ΜΕΛ κα­τέ­βη­καν α­πό τη Θεσ­σα­λο­νί­κη για να με­τα­φέ­ρουν τον α­γώ­να τους στο ε­πί­κε­ντρο του ε­θνι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος; Για­τί, το 1980, η α­ντί­θε­ση του λα­ού με την τό­τε κυ­βέρ­νη­ση της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τί­ας θα ε­πι­κε­ντρω­θεί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο και θα κα­τα­λή­ξει στον θά­να­το δύ­ο δια­δη­λω­τών, του Κου­μή και της Κα­νελ­λο­πού­λου; Για­τί, το 1985, γύ­ρω α­πό το Πο­λυ­τε­χνεί­ο θα εκ­φρα­στεί η α­ντί­θε­ση με την πε­ριο­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας ε­πί υ­πουρ­γί­ας Ση­μί­τη και θα ε­πι­φέ­ρει τον θά­να­το του νε­α­ρού μα­θη­τή Καλ­τε­ζά;

 Η Ολοκλήρωση του Δημοκρατικού Κινήματος

Ας ε­πι­χει­ρή­σου­με να διευ­κρι­νί­σου­με αυ­τό το “αί­νιγ­μα”. Το Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1973 α­πο­τε­λού­σε στην κύ­ρια έκ­φρα­σή του την α­νώ­τε­ρη α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κή εκ­δή­λω­ση  του ελ­λη­νι­κού λα­ού. Αυ­τή η πλευ­ρά του, η α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κή, με τον έ­να ή άλ­λο τρό­πο, «δι­καιώ­θη­κε». Η Ελ­λά­δα, για πρώ­τη φο­ρά στη νε­ώ­τε­ρη ι­στο­ρί­α της, με­τα­βλή­θη­κε σε μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α. Ό­μως αυ­τή η «δι­καί­ω­ση» δεν ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε α­πλώς με την πτώ­ση της δι­κτα­το­ρί­ας. Το κί­νη­μα του Νο­έμ­βρη του 1973 πνί­γη­κε στο αί­μα α­πό τη στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α και η πτώ­ση της, τον Ιού­λιο του 1974, υ­πήρ­ξε συ­νέ­πεια της τουρ­κι­κής ει­σβο­λής και της ήτ­τας του ελ­λη­νι­σμού στην Κύ­προ. Παρ’ ό­λο λοι­πόν που η στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α κα­τέρ­ρευ­σε, το κί­νη­μα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου συ­νε­χί­στη­κε για μια δε­κα­ε­τί­α του­λά­χι­στον, έ­ως ό­του πα­γιώ­σει τις δη­μο­κρα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις.
Αυ­τό το κί­νη­μα εκ­φρά­στη­κε τα ε­πό­με­να χρό­νια με ό­λες τις νε­ο­λαι­ί­στι­κες και ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις που εί­χαν την 17η Νο­έμ­βρη ως το σύμ­βο­λό τους.

Η Ελλάδα των μνημονίων, η φύση της μεταπολεμικής ανάπτυξης και η διάσωση της μικρής ιδιοκτησίας

 από Ευάγγελος Κοροβίνης

 

1. Το διεθνές πλαίσιο

Σήμερα η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα: Ένας ελεγχόμενος προς το παρόν εμπορικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας που μπορεί όμως ανά πάσα στιγμή να καταστεί ανεξέλεγκτος. Μια ηπιότερη μεν εμπορική διένεξη ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης που κινδυνεύει όμως, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του εμπορικού πολέμου ΗΠΑ – Κίνας, να ρίξει την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, τη γερμανική, σε ύφεση. Μια εντεινόμενη προσπάθεια αρκετών ευρωπαϊκών χωρών να σφραγίσουν τα σύνορά τους στους μετανάστες. Και τέλος, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμη και οι πιο διαπρύσιοι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης παραδέχονται ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.

Πώς από τη χρυσή εποχή των πρώτων δεκαετιών μεταπολεμικής ανάπτυξης φθάσαμε στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και μετέπειτα στην κρίση της; Και πώς τοποθετείται η Ελλάδα σ’ αυτό το πλαίσιο;

Το 1944 συνάφθηκε η συμφωνία του Bretton Woods που στο επίκεντρό της βρισκόταν η θέσπιση ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών. Η φιλοσοφία της συμφωνίας αυτής ήταν η πεποίθηση ότι ο καλύτερος τρόπος για να ενισχυθεί το διεθνές εμπόριο και οι επενδύσεις μακροπρόθεσμα ήταν η διασφάλιση της ευρωστίας των εθνικών οικονομιών. Οι επί μέρους χώρες θα άνοιγαν τα σύνορά τους μόνον στην έκταση που αυτό το άνοιγμα δεν θα διατάρασσε την κοινωνική ειρήνη στο εσωτερικό τους και τη συνοχή τους.

Από το 1980 και μετά αρχίζει να απελευθερώνεται η κίνηση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών και να «απορρυθμίζεται» ο χρηματοπιστωτικός τομέας γενικότερα, με τη δημιουργία ολοένα και περισσότερων περίτεχνων, αλλά και σαθρών, όπως αποδείχθηκε, πιστωτικών προϊόντων. Η παγκοσμιοποίηση καθίσταται τώρα ο αδιαμφισβήτητος στόχος. Οι εθνικές οικονομίες θεωρούνται πλέον απλά μέσα για την υλοποίηση αυτού του στόχου. Η διεύρυνση της παγκόσμιας αγοράς αναγορεύεται σε θεμελιώδη μοχλό ανάπτυξης.Οι εθνικές οικονομίες εκκαλούντο να ενθαρρύνουν πάση θυσία τις εξαγωγές τους και να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις ακόμη και αν αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο οικονομικής αστάθειας.

Σκισμένα Λάστιχα! (Αλληγορικός τίτλος)

Του Μάνου Στεφανίδη

Όχι σύντροφοι! Όχι, αυτό δεν είναι ούτε προοδευτικότητα, ούτε επανάσταση, ούτε ακτιβισμός. Το να μπαίνει δηλαδή το κάθε αληταριό σε ένα δημόσιο κτίριο, να παραβιάζει τα μέτρα ασφαλείας, να προπηλακίζει τον αστυνομικό υπηρεσίας και τον θυρωρό, να απειλεί το προσωπικό και να πετάει μπογιές στο γραφείο της υπουργού Παιδείας προσβάλλοντας κάθε ιδέα ιεραρχίας, σεβασμού, πειθαρχίας και συμμόρφωσης σε κάποιους στοιχειώδεις κανόνες συμβίωσης. 

Το παράδειγμα που δίνει αυτή η υποκουλτούρα των καταστροφών στους νεότερους, ιδιαίτερα στους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είναι ολέθριο. Πόσο μάλλον που η αξιωματική αντιπολίτευση αφού έφερε την παιδεία πίσω στο 1982, έμμεσα επιβραβεύει όλη αυτή την μονότονα επαναλαμβανόμενη αθλιότητα κλείνοντας το μάτι στους μικρότερους να κάνω τα ίδια και χειρότερα. Εγκλωβισμένοι σε ιδεοληψίες και αυτοματισμούς του '80 θέλουν να συγκινήσουν την κοινωνία του 2020 με ...τρικάκια ψευτοαναρχικών. Κι αυτό τους καθιστά ακόμα πιο θλιβερούς, αποκρουστικούς θα έλεγα. Η εικόνα που έχουν για τα πανεπιστήμια είναι παρωχημένη, τριτοκοσμική, επικίνδυνη. Και η υπουργός κυρία Κεραμέως αντί να απολογείται για ορισμένες επιλογές της, βρίσκεται σε θέση ισχύος. Με τον Φίλη εύκολο θύμα της, ίδιον αμνό προς θυσία στον βωμό των εσωκομματικών συγκρούσεων!

Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι κλειστά πανεπιστήμια, σχολεία σε κατάληψη, μαθητές στους δρόμους για ψύλλου πήδημα, ψευτοεκπαιδευτικά συλλαλητήρια με διακόσια άτομα τα οποία υποκινούν σκληροπυρηνικές, κομματικές μειοψηφίες είναι ό,τι χειρότερο για την ήδη δεινά χειμαζόμενη παιδεία μας.

Γιώργος Κοντογιώργης, Κοινοβουλευτισμός και ιδιοποίηση του κράτους

Γιώργος Κοντογιώργης

Στην εποχή της μεταπολίτευσης γιγαντώθηκε η ιδιοποίηση και η αποδόμηση του κράτους, μέσω της διαφθοράς. Κι όχι μόνο αυτό. Πολιτικοί, με την κάλυψη συνταγματολόγων, θεσμοθέτησαν άθλιες ρυθμίσεις για να αποτρέψουν τη δυνατότητα ελέγχου και κολασμού της διαπλοκής και διαφθοράς, εκ μέρους στελεχών του πολιτικού συστήματος. Οι συστημικοί διανοούμενοι νομιμοποιούσαν ιδεολογικά όλη αυτή την κατάσταση, ενοχοποιώντας παράλληλα την κοινωνία για ότι διέπραττε η πολιτική τάξη.

Η δεξιά μας έλεγε παλαιότερα ότι είμαστε εξαρτημένοι από τη δύση, επειδή μας απελευθέρωσε και ως εκ τούτου θα πρέπει να τής είμαστε υπόχρεοι. Ήρθαν μετά οι νεοαριστεροί να μας πουν ότι είμαστε και ιδεολογικά υπόχρεοι στη δύση, διότι μας δίδαξε τον Διαφωτισμό. Την κατήχηση αυτή την ακούσαμε και από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, όταν ήταν πρωθυπουργός.

Η πραγματικότητα είναι ότι δαιμονοποιείται η νηφάλια σκέψη, το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το ανήκειν της Ελλάδας συνέχεται με τις γεωπολιτικές συνθήκες και με την επιδίωξη των συμφερόντων της σε ένα περιβάλλον που καθορίζεται από σχέσεις δύναμης. Στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν διεξάγεται ουσιαστικό διάλογος, αλλά αν πεις κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν είναι μέσα στις προδιαγραφές των νομέων της εξουσίας, θα σε ταξινομήσουν και θα προσπαθήσουν να σε περιθωριοποιήσουν.

Δημοκρατία και ελευθερία