26-3-1957 ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ-ΕΝΩΣΗ

Με απεργίες και συγκεντρώσεις οι φοιτητές της Αθήνας διαμαρτύρονται για τη βάρβαρη συμπεριφορά των Άγγλων αποικιοκρατών στην Κύπρο και απαιτούν την ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ-ΕΝΩΣΗ του νησιού με την ΕΛΛΑΔΑ.

ΠΗΓΗ: Giorgos Xatzopulos

Είσαι Eθισμένος στα Κοινωνικά Μέσα;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει και σύγχρονους τρόπους εθισμού. Οι τρόποι αυτοί είναι τόσο ισχυροί όσο είναι ο εθισμός στα ναρκωτικά. Ένας από αυτούς είναι η υπερβολική χρήση του κινητού τηλεφώνου και τα κοινωνικά μέσα. Πολλές φορές, το ένα συμπληρώνει το άλλο, το κινητό τηλέφωνο, δηλαδή, χρησιμοποιείται για να είναι διαρκής η επαφή με τα κοινωνικά μέσα. 

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία του 2017, 4 εκατ. Έλληνες συνδέονταν καθημερινά με το Facebook και 3,4 εκατ συνδέονταν μέσω του κινητού τους τηλεφώνου ενώ γενικότερα η χρήση των κοινωνικών μέσων ήταν μεγαλύτερη του ευρωπαϊκού μέσου όρου. 


Όταν λαμβάνουμε ειδοποιήσεις από τα κοινωνικά μέσα, ο εγκέφαλός μας εκκρίνει ντοπαμίνη η οποία μας προκαλεί το συναίσθημα της ευχαρίστησης. Σιγά σιγά αυτό γίνεται συνήθεια, αποκτούμε εξαρτημένη συμπεριφορά και αναζητάμε όλο και περισσότερη επιβράβευση (μέσω λάικ) από τις αναρτήσεις μας. Όταν δεν την λαμβάνουμε τότε μειώνεται η αυτό-εκτίμησή μας και όχι μόνο. 

Πώς καταλαβαίνει όμως κάποιος ότι είναι εθισμένος στα κοινωνικά μέσα; 
Τα συμπτώματα είναι αρκετά και περιλαμβάνουν τα ψέματα που λέει κάποιος όσον αφορά τη χρήση τους, να βασίζεται σε αυτά για να αλλάξει τη διάθεσή του, να μην ενδιαφέρεται για άλλες δραστηριότητες, να μην μπορεί να περιορίσει τη χρήση τους, να τα αποζητά όταν αποφασίσει να τα σταματήσει και τέλος να αφιερώνει υπερβολικό χρόνο σε αυτά (οι εθισμένοι χρησιμοποιούν τα κοινωνικά μέσα άνω της μίας ώρας ημερησίως) . 

Ευθύνες Ελλήνων πολιτικών για την Κύπρο – Ο Ιωαννίδης πίστεψε τον Κίσινγκερ, όχι όμως και ο Ωνάσης

Πολλοί είναι οι υπεύθυνοι από ελληνικής πλευράς για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Κορυφαία ευθύνη φέρει ο Δημήτριος Ιωαννίδης που ανέλαβε παρασκηνιακά μετά το Πολυτεχνείο και υλοποίησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Το Μάρτιο του 1974 ο δικτάτορας Ιωαννίδης κάλεσε στο γραφείο του τον Αριστοτέλη Ωνάση. Του είπε, σύμφωνα με έναν από τους πολύ στενούς συνεργάτες του Ωνάση: “Αριστοτέλη, όλα πάνε καλά με την εξωτερική πολιτική. Οι Αμερικανοί μου είπαν να βγάλουμε από τη μέση τον παπά (τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, Πρόεδρο της Κύπρου) και θα μας δώσουν το νησί” (Κύπρος). Ο Αριστοτέλης Ωνάσης τότε του έκανε μια πολύ απλή ερώτηση η οποία θα ήταν αρκετή να πείσει τον ανόητο Ιωαννίδη να σταματήσει να αγοράζει τα παραμύθια του Κίσινγκερ. Τον ρώτησε: “Και γιατί δεν το κάνουν μόνοι τους;”.

Ο Ιωαννίδης είχε πέσει στην παγίδα. Ο στρατηγός Μπονάνος κατέθεσε πως ο Ιωαννίδης του είχε πει ότι είχε διαβεβαίωση από τις ΗΠΑ πως οι Τούρκοι ίσως προσπαθήσουν να στήσουν ένα προγεφύρωμα στην Κερύνεια μόνο για λόγους γοήτρου! Τόσο πολύ «κώτσο» είχαν πιάσει τον Ιωαννίδη οι Αμερικάνοι, οι οποίοι στο πρόσωπό του βρήκαν το χρήσιμο ηλίθιο που χρειάζονταν. Αφού πρώτα βέβαια ο Καραμανλής έβαλε την Τουρκία στο παιχνίδι -ως εγγυήτρια δύναμη- με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου (1959). Το προγεφύρωμα στήθηκε το 1974. Ήταν 6-7% και όταν επανήλθε ο Καραμανλής μετετράπη στο 37% του νησιού. Η κύρια ευθύνη του ήταν στο ότι διατήρησε την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων που τήρησε παθητική στάση κατά τον Α΄ Αττίλα. Όσο για την ευθύνη των απριλιανών, αυτοί απέσυραν από την Κύπρο την ελληνική μεραρχία από τα τέλη του 1967.

Παρακολουθήστε την εκπομπή του Κώστα Μαρδά με το Σάββα Καλεντερίδη για τον τουρκικό Αττίλα made in Israel-USA.

Ο Κισάμου Αμφιλόχιος για το «Σπίτι του Άρη Βελουχιώτη»

"Ένα κτίριο… μια ιστορία…. Καθώς ο Άρης Βελουχιώτης μπορεί να θεωρείται από ένα κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας ένας ήρωας ή ένας προδομένος ήρωας και από ένα άλλο κάτι διαφορετικό, για άλλους χαρισματικός και για άλλους αμφιλεγόμενος (αυτό είναι υπόθεσις των ιστορικών του μέλλοντος και όχι δική μας) δεν παύει όμως να είναι μια φυσιογνωμία της Νεοελληνικής Ιστορίας.

Πως λαοί χωρίς ιστορική μνήμη και συνείδηση είναι καταδικασμένοι να οδηγηθούν στην αφάνεια...

...Είναι προφανές, νομίζω, πως η διατήρηση της ιστορικής συνείδησης δεν μπορεί παρά να είναι πράξη αντίστασης στην ισοπεδωτική λαίλαπα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, η οποία φαίνεται να διαμορφώνει μια καταναλωτική συνείδηση, αμβλύνοντας μεθοδικά την ιστορική μνήμη και οδηγώντας σε εθνικό αποχρωματισμό δηλ. σε γενικότερη πολιτιστική σύγχυση. Είναι φανερό ότι στο πλαίσιο της λεγόμενης μετανεωτερικότητας προβάλλεται η καταναλωτική και όχι η ιστορική συνείδηση. Όπως δε σημειώνει και ο φιλόσοφος Ρίτσαρντ Ρόρτι «ένας λαός γράφει την Ιστορία του όχι για να αφηγηθεί όσα του συνέβησαν στο παρελθόν, αλλά πρωτίστως για να σφυρηλατήσει την αυτογνωσία και την ηθική ταυτότητα που του χρειάζονται για να χτίσει το μέλλον του». Και εδώ γεννάται, πάλι, το ερώτημα: Ποια αυτογνωσία και τι είδους ιστορική συνείδηση μπορούν να σφυρηλατήσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές και πρακτικές απαξίωσης και αδιαφορίας; Πως, τελικά, κτίζεται το μέλλον ενός λαού και ποιος έχει την ευθύνη; Χωρίς επίγνωση του παρελθόντος μπορεί να οικοδομηθεί το μέλλον; Έθνη και λαοί διεκδικούν την εθνική τους ιδιοπροσωπία. Εμείς θα την απεμπολήσουμε;

Ερωτήματα, διλλήματα, σκέψεις, σταυροδρόμια της ζωής, της ιστορίας, του…. μέλλοντος."

Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος

Παραθέτουμε επίκαιρο κείμενο του Σεβ. Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου, κ. Αμφιλοχίου, με αντικείμενο το «Σπίτι του Άρη Βελουχιώτη» στο Σαρακήνικο της Γαύδου, όπου, όπως αναφέρεται χαρακτησριστικά: «Είναι προφανές, νομίζω, πως η διατήρηση της ιστορικής συνείδησης δεν μπορεί παρά να είναι πράξη αντίστασης στην ισοπεδωτική λαίλαπα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ:

Σε τουριστικό κατάλυμα έχει μετατραπεί, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, το «Σπίτι του Άρη Βελουχιώτη» στο Σαρακήνικο της Γαύδου. Πρόκειται για το σπίτι που έχτισε ο Θανάσης Κλάρας (Άρης Βελουχιώτης) όταν εξορίστηκε στο νησί, μαζί με άλλους συντρόφους του την περίοδο 1931 – 1933. Εκτός από τον Βελουχιώτη από το σπίτι αυτό πέρασαν οι: Μάρκος Βαφειάδης και Μενέλαος Λουντέμης. Αρχικά, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είχε μετατραπεί σε καφενείο και εν συνεχεία σε τουριστικό κατάλυμα, που εδώ και λίγο καιρό μισθώνεται.

Tο συγκεκριμένο κτίριο, σύμφωνα με ομόφωνη γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεώτερων Μνημείων, (Αρ. αποφ. 1/7.1.99), έχει χαρακτηριστεί «ιστορικό διατηρητέο μνημείο». Η απόφαση αναφέρει: «Χαρακτηρίζουμε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/50, το κτίριο που κατασκευάστηκε από τον Αρη Βελουχιώτη και τους συνεξορίστους του στην περιοχή Σαρακήνικο της νήσου Γαύδου Ν. Χανίων… με τον περιβάλλοντα χώρο του στα όρια της ιδιοκτησίας, διότι αποτελεί δείγμα κτιρίου τοπικής αρχιτεκτονικής και είναι σημείο αναφοράς για τους κατοίκους του νησιού, εφόσον συνδέεται άμεσα με τον Άρη Βελουχιώτη και με άλλα πρόσωπα της νεώτερης ελληνικής ιστορίας».

«Τώρα, υπάρχει διαμάχη ανάμεσα στο υπουργείο Πολιτισμού και στον ιδιοκτήτη, μια περίεργη, μπερδεμένη κατάσταση… Εδώ και πολύ καιρό μένουν εκεί τουρίστες. Έχει μετατραπεί κάτι σαν ταβέρνα, μπαρ, κατάλυμα. Ο ιδιοκτήτης τι φταίει; Το υπουργείο το χαρακτήρισε διατηρητέο και το παράτησε στη μοίρα του», λέει κάτοικος του νησιού.

Σαφώς και, σε καμία περίπτωση, δεν έχει ευθύνη ο ιδιοκτήτης του σπιτιού συμπληρώνουμε εμείς, καθώς η διαχρονική αδιαφορία της «κρατικής προστασίας» από το 1999 έως και σήμερα οδήγησε τον ιδιοκτήτη στο να αναζητήσει τρόπους αξιοποίησης της ιδιοκτησίας του. Όταν ένα «ιστορικό διατηρητέο μνημείο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία» εγκαταλείπεται στην φθορά του χρόνου και την λήθη της ιστορίας, τότε είναι φυσικό επακόλουθο το «μνημείο» αυτό να οδηγείται σε αφανισμό και καταστροφή. Θα μπορούσε δηλ., εάν είχε εγκαταλειφθεί και από τον ιδιοκτήτη του, το κτίριο αυτό να μην υπήρχε καν σήμερα!

Ένα κτίριο… μια ιστορία…. Καθώς ο Άρης Βελουχιώτης μπορεί να θεωρείται από ένα κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας ένας ήρωας ή ένας προδομένος ήρωας και από ένα άλλο κάτι διαφορετικό, για άλλους χαρισματικός και για άλλους αμφιλεγόμενος (αυτό είναι υπόθεσις των ιστορικών του μέλλοντος και όχι δική μας) δεν παύει όμως να είναι μια φυσιογνωμία της Νεοελληνικής Ιστορίας.

Θερινή Ανακατάληψη των Ακτών

Άννα Στάικου

Τελευταία δεν αισθανόμαστε πολύ καλά. Μάλλον θα έλεγα δεν αισθανόμαστε.

Μετατρεπόμαστε κάτι σαν τις selfie φωτογραφίες.

Τόσο πολύ, που σκέφτομαι, ότι αν χαθεί η δυνατότητα selfie, εμείς θα πνιγούμε στο κινητό ελλείψει ταυτότητας.

Πριν μπει το θέρος, θα σας μιλήσω κάπως, προσωπικά.

Στην εφημερίδα των Πατησίων, έχω αναλάβει τα ρεπορτάζ. Όσο πλησιάζουμε –σε κάτι απροσδιόριστο- αλλά όμως κοντοπλησιάζουμε, το ρεπορτάζ προσομοιάζει με συνέντευξη, ολόκληρης ψυχιατρικής πτέρυγας. Σας εκμυστηρεύομαι, λοιπόν, ότι εξωραΐζω τα λεγόμενα, φτιασιδώνω τις καταστάσεις, χρωματίζω τα συναισθήματα, ενθυμούμαι το λεγόμενο «δέον», το προσθέτω ως ζητούμενο και είμαι έτοιμη για το τελικό κλικ στον υπολογιστή.

Επίσης, να εξομολογηθώ, ότι η διαδικασία λαμβάνει χώρα, περίπου 1.00-2.00 μετά τα μεσάνυχτα ξημερώματα. Έτσι εξασφαλίζω ότι θα διαβαστεί από τον εκδότη το πρωί. Μεταξύ μαρμελάδας και καφέ, μη έχοντας καλοξυπνήσει, το ευτυχές κείμενο θα αποσταλεί στο τυπογραφείο, λίγο πριν τελειώσει ο 2ος καφές, δίχως γκρίνιες και γρουσουζιές.

Η εφημερίδα της πόλης μας όμως διακατέχεται από εμμονές. Λειτουργεί ως χρονογράφημα ή ως χόλτερ καλύτερα των έρμων κατοίκων της. Ετσι βρίσκομαι 15 μέρες στημένη στην Πλατεία Αμερικής, μεταξύ των περιπτέρων, των κάδων, των στεγάστρων στις στάσεις των λεωφορείων και τρόλεϊ ανάμεσα στους εκατοντάδες ξένους από όλα τα σημεία των πρώην αποικιών της ΕΕ (πρώην τρόπος του λέγειν) και των βομβαρδισμένων κατακέφαλα Ασιατών από τους εξελιγμένους και φωταδισμένους δυτικούς (τό ‘γραψα… γιατί αλλιώς θα μ’ έπνιγε το δίκιο το δικό μας και το δικό τους).

Στέκομαι λες και είμαι σε μπεκατσοπέρασμα να υποβάλλω της εξής αψυχολόγητη ερώτηση:

(γελάκι και ύφος ενθουσιασμού)

«Καλημέρα σας, είμαι από την εφημερίδα η Πατησίων ΖΕΙ, θέλετε να μας πείτε που θα πάτε για διακοπές το καλοκαίρι;;»

Εννοείται ότι αυτό το ερώτημα που μου έστειλε ο εκδότης το έκανα μπαλάκι και το πέταξα στον κάδο του Καμίνη, που γράφει ανακύκλωση, αλλά στην πόλη μου, η ανακύκλωση είναι ιεραρχημένη, για την φάση μιας επόμενης συναστρίας. Αυτό μας μάρανε. Άσε που έχουμε αρχίσει και ρωτάμε για ποιόν ανακυκλώνουμε. Άσε και το άλλο που η ανακύκλωση θυμίζει ευταξία και εμείς γελάμε επειδή ευταξία σημαίνει και εργασία.

Σ’ αυτόν τον μοιραίο κάδο βρίσκονται πεταμένα , όλα του εκδότη τα αιτήματα.

Άλλαξα λοιπόν την ερώτηση και την διαμόρφωσα πιο ρεαλιστικά.

Ρωτούσα λοιπόν με ύφος ειδήμονα.

«Ψιτ, σε βλέπω δυο ώρες και πηγαινοέρχεσαι πάνω –κάτω. Θες να πηγαινοερχόμαστε μαζί;;»

Δεν θα το πιστέψετε.!

Μου απάντησαν όλοι , όσοι ρωτήθηκαν -ΝΑΙ-!

Αναπτύξαμε πολλές ωραίες απόψεις μεταξύ μας, και κάποιες σας τις αναφέρω για να το διαπιστώσετε από μόνοι σας.

Μια κοπέλα, έστεκε στη στάση, περίμενε το τρόλεϊ. Όταν ερχόταν το όχημα, ανέβαινε ένα σκαλί και αμέσως κατέβαινε, δίχως να περάσει μέσα. Μου εξήγησε ότι είναι απολυμένη από την «εργασία» της (τέλος πάντων, την απασχόλησή της, ή ότι μας έχουν ορίσει για εργασία) εδώ και 6 μήνες, και στέκεται στη στάση για να είναι σε φόρμα μόλις βρει δουλειά.!

Όλα αυτά τα έμαθα, αφού ανεβοκατεβήκαμε μαζί τα τρολεοσκαλοπάτια, τουλάχιστον 50 φορές.

Ένας άντρας 50-55 περίπου χρόνων, επιβιβαζόταν κάθε πρωί, στην στάση της πλ. Αμερικής, πήγαινε μέχρι την Αγγελοπούλου, αποβιβαζόταν, περνούσε απέναντι ξαναέπαιρνε από την αντίθετη μεριά το τρόλεϊ, και επέστρεφε στην πλατεία..!

Το ίδιο δρομολόγιο το έκανε 5 φορές την ημέρα.

Σ’ αυτόν δεν είπα «ψιτ», παρά ευγενικά κάθισα στο διπλανό κάθισμα του οχήματος, που για καλή μου τύχη ήταν άδειο.! Αφού άρχισα να μιλάω για τον καιρό και το πόσο μας βασανίζει η άνοιξη, τον ρώτησα αν ξέρει πως πάει το κέντρο σήμερα από κίνηση.

«Τι να σου πω, εγώ μέχρι την Αγγελοπούλου πάω και επιστρέφω. Το ίδιο θα κάνω άλλες τρεις φορές για σήμερα»

Η συνεκμετάλλευση σε πρώτο πλάνο

Του Δημήτρη Μηλάκα

Οι ρίζες της αντιπαράθεσης στο Αιγαίο, που σήμερα κορυφώνεται

Τα δυο - τρία τελευταία χρόνια παρακολουθούμε κλιμάκωση της πίεσης που ασκεί η Τουρκία στις ελληνικές κυβερνήσεις ζητώντας ουσιαστικά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, η οποία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά το 1922. Η εν λόγω συνθήκη, θα πρέπει να σημειωθεί, επιβλήθηκε από τους νικητές στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην ηττημένη Τουρκία. Ωστόσο, ταυτόχρονα, έλαβε υπόψη και την ελληνική συντριβή στη Μικρά Ασία. 

Σήμερα, έναν αιώνα μετά, η Τουρκία προβάλλει ως φιλόδοξη περιφερειακή υπερδύναμη και θεωρεί ότι έχει τις δυνάμεις να διεκδικήσει κάποια απ’ όσα έχασε τότε. Αυτήν ακριβώς την περίοδο, απέναντι στην ισχυρή και φιλόδοξη Τουρκία η Ελλάδα βρίσκεται εξαντλημένη από τη δεκαετή κρίση, εξασθενημένη κοινωνικά - πολιτικά και υπό στενή εποπτεία σε οικονομικό επίπεδο. Ίσως δεν θα υπάρξει για την Τουρκία πιο κατάλληλη στιγμή για να διεκδικήσει από την Ελλάδα ό,τι θεωρεί πως αδίκως έχασε έναν αιώνα πριν. 

Οι τρέχουσες εντάσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν προφανές ιστορικό υπόβαθρο, το οποίο ξεκινά από τους σκληρούς αγώνες των δύο εθνών για την κυριαρχία και τη διανομή των εδαφών της περιοχής. Ωστόσο οι σημερινές αντιπαραθέσεις Αθήνας και Άγκυρας δεν έχουν τις ρίζες τους στις μάχες του 1821, ούτε καν σ’ αυτές που δόθηκαν έναν αιώνα αργότερα και κατέληξαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, καθώς, όπως είπαμε, το 1922 η Συνθήκη της Λωζάννης διευθέτησε τα όρια της συνύπαρξης δύο γειτονικών χωρών. 

Τα τρέχοντα προβλήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει ότι ξεκινούν από τη δεκαετία του 1950, όταν οι δύο χώρες ως αμερικανικά προτεκτοράτα έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ. Τότε ακριβώς άρχισαν οι ελληνοτουρκικές εντάσεις στην Κύπρο, οι διωγμοί των Ελλήνων της Πόλης και η παγίωση μιας ατμόσφαιρας καχυποψίας, η οποία αναζητούσε αφορμές και ευκαιρίες για να εκδηλωθεί ως ανοιχτή ένταση. 

Ποιο είναι το αντικείμενο;

Ο Ερντογάν επιχειρεί νέα στροφή

Του Κώστα Ράπτη από το capital.gr

Μια διαδεδομένη (στην Ελλάδα και αλλού) εικόνα των τουρκικών εξελίξεων θέλει τον Ταγίπ Ερντογάν αποδυναμωμένο στο εσωτερικό και απομονωμένο στο εξωτερικό.

Η πραγματικότητα δεν δείχνει να επαληθεύει αυτή την εικόνα.

Στο εσωτερικό, ο Τούρκος πρόεδρος έχει μπροστά του μια τετραετία καθαρή από εκλογικές αναμετρήσεις, δηλ. αρκετό χρόνο για να υλοποιήσει την ατζέντα του.

Παρότι δε το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης υποχώρησε στο ιστορικό χαμηλό του 35% κατά τις φετινές δημοτικές εκλογές, ο έλεγχος από τον Ερντογάν όλων των βραχιόνων του κράτους και των μέσων ενημέρωσης παραμένει ακλόνητος (με τη σχετική εξαίρεση που συνιστούν πρόσφατες αποφάσεις του Συνταγματικού Δικαστηρίου για ορισμένες από τις μαζικές εκκαθαρίσεις στο δημόσιο μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016).

Οι επίδοξοι διασπαστές της κυβερνητικής παράταξης (Αλί Μπαμπατζάν, Αχμέτ Νταβούτογλου) δεν έχουν καταφέρει να παραμερίσουν τις δικές τους διαφορές και προς το παρόν κινούνται δημοσκοπικά σε επίπεδα αρκετά κάτω από το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του 10%.

Η αξιωματική αντιπολίτευση του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου ρητά δηλώνει ότι η σοβούσα οικονομική κρίση καθιστά ανεπίκαιρη τη διεξαγωγή εκλογών. Παράλληλα στηρίζει πλήρως τις επιλογές Ερντογάν στην κρίση με τις ΗΠΑ για τα ρωσικά συστήματα S-400.

Ο πολλά υποσχόμενος νέος δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου έχει να κάνει με έναν καταχρεωμένο δήμο και ένα δημοτικό συμβούλιο ελεγχόμενο από τους αντιπάλους του. Κανείς από την ευρύτερη αντιπολίτευση δεν δείχνει έτοιμος να αξιοποιήσει σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο το momentum της νίκης του Ιμάμογλου στις επαναληπτικές εκλογές.

Το συμβολικό ξεπούλημα της Ελλάδας - Βασίλης Βιλιάρδος

.

Ο «εμπαιγμός» των Πολιτών φαίνεται καθαρά από τις δηλώσεις του υπουργού της ληστείας, σύμφωνα με τις οποίες η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, των ΕΛΠΕ, της ΔΕΗ κοκ. έχει συμβολική σημασία – ενώ θα δώσει διεθνώς το μήνυμα πως η Ελλάδα είναι μία χώρα φιλική προς τις επενδύσεις! Με απλά λόγια πως η ληστεία είναι εκούσια, παρά το ότι τα έσοδα από το ξεπούλημα θα οδηγηθούν στα γερμανικά ταμεία – ενώ η Ελλάδα θα χάσει και τα μερίσματα που στηρίζουν τον προϋπολογισμό της, με αποτέλεσμα να πρέπει να συμπληρωθούν από αυξήσεις φόρων ή από μειώσεις δαπανών.

Ταυτόχρονα δεν θα έχει κανένα όπλο στη διάθεση της για να ανταπεξέλθει στο διεθνή ανταγωνισμό – ενώ φυσικά οι ξένοι μέτοχοι των δημοσίων επιχειρήσεων, εκτός του ότι θα μεταφέρουν τα έσοδα τους στο εξωτερικό, θα μπορούν να αυξήσουν κατά το δοκούν τις τιμές, εκτοξεύοντας στα ύψη τα κέρδη τους, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία. Αντί λοιπόν να πρωτοστατήσει η κυβέρνηση στη δημιουργία μίας διακομματικής επιτροπής διεκδίκησης των πολεμικών επανορθώσεων που μας οφείλει η Γερμανία, έτσι ώστε να επιλυθούν «άπαξ και δια παντός» τα προβλήματα μας χωρίς να υφαρπαχθεί η δημόσια και η ιδιωτική μας περιουσία, συνεχίζει την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων απέναντι στην καγκελάριο.

Ανάλυση

Η μέθοδος που επιλέγει η κυβέρνηση για τις ιδιωτικοποιήσεις, εκτός από τη συστηματική απαξίωση των κρατικών επιχειρήσεων όπως συμβαίνει με τη ΔΕΗ (άρθρο), έχει ως αφετηρία την αλλαγή της διοίκησης τους με την τοποθέτηση των «δικών της παιδιών» – ακόμη και αν οι επιτυχημένες διοικήσεις αντικαθιστούνται από αποτυχημένες, όπως στην περίπτωση των ΕΛΠΕ (ανάλυση). Στα πλαίσια αυτά, επόμενη στη σειρά είναι η αλλαγή ηγεσίας της Δημοσίας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ) – η οποία ανήκει κατά 65% στο δημόσιο, δηλαδή στο ΤΑΙΠΕΔ που έχει παραχωρηθεί στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, καθώς επίσης κατά 35% στα ΕΛΠΕ.

Εν προκειμένω θα αντικατασταθεί τόσο ο πρόεδρος, όσο και ο διευθύνων σύμβουλος – όπου ο τελευταίος δεν αλλάχθηκε στα ΕΛΠΕ, επειδή είναι της πλειοψηφικής μετοχικής πλευράς του κ. Λάτση, γνωστού ως «μνηστήρα» του Ελληνικού. Όσον αφορά δε τη μεταφορά τον ζημιών της EUROBANK στους Έλληνες φορολογουμένους και την ανάκτηση της αργότερα από την Fairfax, τις σχέσεις της οποίας με τον κ. Λάτση δεν γνωρίζουμε, υπενθυμίζουμε πως η συμμετοχή του κράτους μειώθηκε στο 1,4% – με τη βοήθεια ενός εντυπωσιακού τραπεζικού κόλπου και εις υγεία των κορόιδων (ανάλυση).

Η μεγάλη απαξίωση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2019

Του Κώστα Μελά

Οι ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 χαρακτηρίστηκαν από τις μεγάλες απώλειες των Σοσιαλδημοκρατών, των Συντηρητικών και των Αριστερών κομμάτων.

 Κυρίως, όμως, δείχνουν τη μεγάλη απαξίωση της Αριστεράς στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στις προβληματικές που αναπτύσσονται σε αυτόν. Η απαξίωση αυτή δεν οφείλεται μόνο στις αποτυχημένες προεκλογικές εκστρατείες αρκετών κρατών μελών της ΕΕ, στα προβληματικά μηνύματα, τις λανθασμένες στοχεύσεις, τους εσωτερικούς πολέμους, την κατάτμηση των αριστερών κομμάτων, τάσεων, κινημάτων, φορέων. Η απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων έχει βαθύτερες αιτίες και αποτελεί την έκφραση μιας μακροχρόνιας αποτυχίας.

Φαίνεται ότι μέχρι σήμερα, δεν έχουν γίνει κατανοητά τα αίτια και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της αποτυχίας του κρατικού σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης για την Αριστερά όλης της Ευρώπης. Δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές της Ανατολικής Ευρώπης που απέτυχαν να δημιουργήσουν μια εναλλακτική κοινωνία απέναντι στην καπιταλιστική, αφού ούτε η ιστορική Αριστερά της Δυτικής Ευρώπης μπόρεσε να αντλήσει ουσιαστικά συμπεράσματα ή να εμποδίσει την ντε φάκτο κατάρρευσή της στις μεγαλύτερες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης, με πειστικές εναλλακτικές προτάσεις. Με αποτέλεσμα, η Αριστερά συνολικά, σπάνια να είναι σε θέση να αρθρώσει προοδευτικά μηνύματα ή, για να το πούμε καλύτερα, ευρωπαϊκά οράματα με αριστερή προοπτική. Μέχρι στιγμής μοιάζει, τόσο πολιτικά όσο και πολιτισμικά, με απολίθωμα του περασμένου αιώνα.

Γενικά, η Αριστερά δεν κατάφερε να προτείνει ένα συνεκτικό σχέδιο  για το όραμά της για μια άλλη Ευρώπη, ή για να ξεκαθαρίσει τη σχέση της με την ΕΕ. 

• Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της ΕΕ εν όψει των παγκόσμιων προβλημάτων, όπως η κλιματική καταστροφή, η υπερθέρμανση του πλανήτη, οι παγκόσμιες μεταναστευτικές ροές και η βιώσιμη παγκόσμια ανάπτυξη; 
• Πώς συνεχίζει η Αριστερά να αντιμετωπίζει την παγκοσμιοποίηση; Προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει να αναπτυχθούν οι σχέσεις μεταξύ ΕΕ και κρατών μελών, μεταξύ περιφερειών και δήμων, μεταξύ της Ευρώπης και του ενιαίου κόσμου στον οποίο ζούμε; 

Πατρίδα Ζητάμε (Ζαπάτα) - Γιάννης Πουλόπουλος

Το τραγούδι αυτό αναφέρεται στον ηγέτη της Μεξικανικής Επανάστασης του 1910, Εμιλιάνο Ζαπάτα, και είναι αφιερωμένο στο κίνημα των Ζαπατίστας, καθώς και σε κάθε καταπιεσμένο που αγωνίζεται για δικαιοσύνη και ελευθερία.

ΒΙΝΤΕΟ – Κατάφρακτοι: Το θρυλικό ιππικό του Βυζαντίου

Αντίθετα με την κλασσική αρχαιότητα της Μεσογείου, όπου κυριαρχούσε η ελληνική οπλιτική φάλαγγα και η ρωμαϊκή λεγεώνα, ο Μεσαίωνας είχε την άνοδο και καθιέρωση του βαρέως ιππικού ως το ισχυρότερο όργανο πολέμου και το καμάρι κάθε στρατιωτικής δύναμης. Στην συλλογική φαντασία μέχρι σήμερα ξεχωρίζουν οι τρομεροί ιππότες της φεουδαλικής Δύσεως, οι οποίοι για αιώνες αποτελούσαν τους ισχυρότερους μαχητές του Παλαιού κόσμου.

Με τη σειρά του, συνεχίζοντας την ρωμαϊκή κληρονομιά και αφομοιώνοντας τις εμπειρίες και τακτικές των γύρω λαών, το Βυζάντιο παρέτασσε στο πεδίο της μάχης τον δικό του βαριά εξοπλισμένο έφιππο πολεμιστή, τον κατάφρακτο.

Μάθετε την συναρπαστική ιστορία του ισχυρότερου πολεμιστή της Βυζαντινής αυτοκρατοριας:

Μία άλλη ερμηνεία της τουρκικής επιθετικότητας – Ο γεωπολιτικός αφανισμός της Ελλάδας

Του ΚΩΣΤΑ ΓΡΙΒΑ

Τους τελευταίους μήνες η τουρκική επιθετικότητα έχει φθάσει σε πρωτοφανή σημεία. Άποψη του γράφοντος είναι ότι μάλλον βρισκόμαστε στην αρχή του φαινομένου. Σε αντίθεση δε με ό,τι γενικώς πιστεύεται, αυτή η επιθετικότητα δεν είναι εκδήλωση ανταγωνισμών στο πολιτικό σύστημα της χώρας, ούτε προσωπική επιλογή του “σουλτάνου” Ερντογάν. Αποτελεί προϊόν της γεωπολιτικής μετάλλαξης της Τουρκίας.

Η μετάλλαξη αυτή ξεκίνησε με την πολιτική “εναντίον όλων” που εφάρμοσαν οι ΗΠΑ εναντίον της Κίνας, της Ρωσίας και του Ιράν. Έσπρωξαν έτσι τις τρεις ευρασιατικές δυνάμεις τη μία στην αγκαλιά της άλλης, σχηματίζοντας το πρόπλασμα αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ως η πρώτη “Πολλαπλή Δύναμη” (Multi–Power) στην ιστορία. Η προσέγγιση Ρωσίας-Κίνας-Ιράν διαμορφώνει ένα τρίγωνο μέσα στην Ευρασία, η γεωπολιτική βαρύτητα του οποίου ελκύει προς αυτό και άλλες χώρες.

Μια εξ αυτών είναι η Τουρκία. Τυχόν ενσωμάτωση της Τουρκίας σε αυτήν τη δομή θα μετατρέψει το τρίγωνο σε έναν σχεδόν πλήρη δακτύλιο στην ευρασιατική περιφέρεια, ο οποίος θα κλείσει στο εσωτερικό του τις χώρες της Κεντρικής Ασίας και θα τις ενσωματώσει, γιγαντώνοντας την ευρασιατική Multi Power. Το σύστημα εξουσίας στην Τουρκία δείχνει ότι εξετάζει σοβαρά τη δυνατότητα να αποτελέσει μέρος αυτής της δομής.

Νέα φεμινιστική φαεινή ιδέα: Καρέκλα κατά του“manspreading”...

Εάν είστε τόσο ανημέρωτος ώστε να μην ξέρετε τι είναι το “manspreading”, τότε να σας ενημερώσουμε ότι αποτελεί για τις φεμινίστριες ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς. Όμως τώρα, φαίνεται ότι μία φεμινίστρια βρήκε επιτέλους την λύση να τον νικήσει.

Ως manspreading λένε την "πρακτική κατά την οποία ένας άντρας υιοθετεί μια στάση καθίσματος με τα πόδια του σε μεγάλη απόσταση, με τέτοιο τρόπο ώστε να εισβάλει σε ένα γειτονικό κάθισμα".

Η Laila Laurel (φώτο), πτυχιούχος 3D Design &Craft του Πανεπιστημίου του Μπράιτον, έχει σχεδιάσει μια καρέκλα που έχει τριγωνική βάση που αναγκάζει τους άνδρες να κάθονται με τα πόδια τους κλειστά, δημιουργώντας μια πιθανή λύση στη «μάστιγα» του manspreading.

Η Laurel δημιούργησε επίσης μια δεύτερη καρέκλα που προορίζεται για γυναίκες, η οποία χρησιμοποιεί ένα μικρό κομμάτι ξύλου στο κέντρο του καθίσματος για να ενθαρρύνει τις γυναίκες που κάθονται να ξεκουραστούν με τα πόδια τους ανοικτά, επιτρέποντάς τους να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο. [Φυσικά, οι φεμινίστριες δεν φορούν φούστες, ένα άλλο αμαρτωλό σύμβολο της πατριαρχίας και των σκοτεινών εποχών].

Λαϊκισμός: ένα θύμα της πολιτικής προπαγάνδας

ΧΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΡΟΥ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΣΗΜΑΣΙΕΣ

του Θ. Κοινωνού

Κλέφτες και ληστές αποκλήθηκαν όλοι οι επαναστατημένοι Έλληνες των βουνών πριν και κατά την Επανάσταση του 1821, έστω κι αν πολλοί αδικούσαν μόνο τους Τούρκους κατακτητές. Τρομοκράτες ονομάζονταν παλαιότερα και συλλήβδην όλοι όσοι αντιστέκονταν στην αποικιοκρατία και μεταγενέστερα μέχρι σήμερα στις δυνάμεις κατοχής, στην οικονομική ολιγαρχία των Ευρωπαϊκών Τραπεζών και στη συνασπισμένη δεσποτεία των ανεξέλεγκτων Δανειστών, που χειραγωγούσαν την κοινή Γνώμη, μέσω δημοσιογράφων ενός εξαγορασμένου Τύπου, ο οποίος χαρακτήριζε ολόκληρους Λαούς τεμπέληδες ή γουρούνια, όπως τους Έλληνες. Τρομοκράτες και ανατροπείς επικίνδυνους χαρακτήριζαν τους πρώτους Χριστιανούς, όπως και τον Χριστό εγκληματικό επαναστάτη, γιατί κλόνιζαν το κατεστημένο της θρησκευτικής και πολιτικής υποκρισίας και εξουσίας, που φοβόταν την αλήθεια και την αφύπνιση των πιστών και των υπηκόων, οι οποίοι προσδοκούσαν την πνευματική και κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία τους.

Και σήμερα στην ευρωπαϊκή και ειδικότερα στην ελληνική πολιτική αντιπαράθεση μαζί με την κατάχρηση του λεξιλογίου για την τρομοκρατία έχουμε και την απειλή τόσο του αριστερίζοντος λαϊκισμού όσο και του προσωπείου του διώκτη του λαϊκισμού, δηλαδή του θεωρούμενου καθώς πρέπει αστού, που «ντύνεται την αρετή» (Μακρυγιάννη) και την σοβαρότητα, όπως επιβάλλει ο συρμός, χαρακτηρίζοντας όλους τους άλλους «λαϊκιστές», εξαιρώντας τον εαυτό του.

Ιστορικά πρότερα

Ασφαλώς, ο όρος «Λαϊκισμός» πρωταρχικά έκρυβε ένα υβριστικό χαρακτηρισμό, που κατά βάση περιφρονεί το Λαό και όποιον ακολουθεί ή υποστηρίζει τον Λαό τον ονομάζει «λαϊκιστή». Ο Λαός είναι κακός, αμόρφωτος, άξεστος και όποιος τον ακολουθεί λαϊκίζει, υπονομεύει. Αγνοώ αν υπάρχει κάπου ο όρος «Αστικισμός» με περιφρονητικό περιεχόμενο.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ

Η ατυχία του να πεθάνεις μια άσημη, φτωχή γριά χωρίς instagram

Η Μαρούλα Κυριάκου εξαφανίστηκε και βρέθηκε αργότερα νεκρή την ίδια περίοδο σχεδόν με τη Νάταλι Κρίστοφερ. Κι εκεί σταματά κάθε ομοιότητα

Γράφει ο Μαρίνος Νομικός.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη, πιο υποκριτική μαλακία από τη φράση “στον θάνατο όλοι είμαστε ίσοι”. Πέρα από τις αγνές προθέσεις όποιου την ξεστομίζει, συνήθως για να παρηγορηθεί για την κατώτερη σε σχέση με άλλους ζωή που ζει ή απλά για να πετάξει μία φιλοσοφική μπούρδα περί ισότητας μπροστά στον Θεό, ματαιότης ματαιοτήτων κλπ. Η αλήθεια είναι πως ούτε στον θάνατο είμαστε ίσοι όπως και ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού στο hardcore πορνό που προηγείται και που ονομάζουμε “ζωή”. Ναι όλοι λυπόμαστε για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής όμως το μέγεθος της απώλειας εκτός από την οικειότητα (πονάς περισσότερο για έναν γνωστό σου παρά για 10.000 που σκοτώθηκαν από σεισμό στο Πακιστάν) προσμετρώνται κι άλλες παράμετροι που υπήρχαν μεν ενδόμυχα αλλά πλέον εκφράζονται ανοιχτά μέσω της κοινωνίας της πληροφορίας: η δημοτικότητα, η διαδραστικότητα και η εμπορικότητα. Γιατί ναι μεν ΚΑΘΕ απώλεια ανθρώπινης ζωής προκαλεί θλίψη αλλά ας μην γελιόμαστε, κάποιες απώλειες προκαλούν λίγο μεγαλύτερη από άλλες (δεν μιλάω για τους οικείους αλλά για το απρόσωπο, γενικότερο σύνολο). Κι αυτό γιατί πουλάνε περισσότερο ακόμα κι όταν αυτός που μακαρίζεται δεν είναι το τυπικό σελέμπριτι.

Η Νάταλι Κρίστοφερ, Αγγλίδα, μόνιμη κάτοικος Κύπρου, λαμπρή επιστήμονας (αστροφυσικός) και αυτό που λέμε ενεργή πολίτης με συμμετοχή σε μισή ντουζίνα εθελοντικές οργανώσεις και γκρουπ για κοινωνικά ζητήματα όπως η επαναπροσέγγιση, ο ρατσισμός, η γυναικεία ενδυνάμωση. Επίσης νέα, όμορφη, δραστήρια, fit και έσφυζε από ζωή όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες της από το insta που κατέκλυσαν το διαδίκτυο.

Η δήθεν βιομηχανική επανάσταση 4.0

Αρκετοί προτείνουν ως λύση του παγκοσμίου προβλήματος να αφεθούν στη δημιουργική καταστροφή οι «ζόμπι» τράπεζες και επιχειρήσεις που διασώθηκαν από τα κράτη το 2008, για να αποφευχθεί ένα παγκόσμιο κραχ – με κριτήριο τις εμπειρίες της Ιαπωνίας, η οποία βρίσκεται σε μία τόσο δύσκολη θέση, με δημόσιο χρέος στο 250% του ΑΕΠ της, ακριβώς επειδή τις διατήρησε, μη επιτρέποντας τη χρεοκοπία τους. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν σήμερα μόνο ζόμπι τράπεζες και επιχειρήσεις αλλά, επίσης, ζόμπι ασφαλιστικά συστήματα και ολόκληρα κράτη – ένα από τα οποία είναι δυστυχώς η Ελλάδα. Μία χώρα που της διαγράφηκε μεν χρέος, αλλά με αντάλλαγμα τη μείωση της ανάπτυξης και την τρομακτική πτώση του ΑΕΠ της (εκτός από την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας, την υποθήκευση των πάντων, τη χρεοκοπία των τραπεζών της κλπ.) – με αποτέλεσμα να έχει σήμερα μετατραπεί σε «ζωντανό νεκρό», με τη διαδικασία της αποσύνθεσης σε πλήρη εξέλιξη.

.

Ανάλυση

Υπενθυμίζουμε πως όταν το δημόσιο χρέος μίας χώρας υπερβεί κάποια ανώτατα όρια της τάξης του 120% του ΑΕΠ, τότε η ανάπτυξη δεν είναι πια δυνατή – οπότε η επίλυση του προβλήματος Χρέος/ΑΕΠ μέσω του παρανομαστή και της ανόδου του είναι ανέφικτη. Μεταξύ άλλων επειδή το δημόσιο δεν μπορεί πλέον να επενδύσει σε περιόδους ύφεσης για να αυξηθεί η ζήτηση και να ακολουθήσει ο ιδιωτικός τομέας – ενώ η μείωση του χρέους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων έχει όρια, δημιουργώντας παράλληλα προβλήματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, όταν οι κρατικές εταιρείες εξαγοράζονται από ξένους.

Για την Ελλάδα, με ακαθάριστο χρέος (=μαζί με τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους) στα 360 δις € ή πάνω από το 190% του ΑΕΠ της, ακόμη και αν δεν υπήρχαν άλλα προβλήματα, όπως το υπέρογκο ιδιωτικό χρέος, οι χρεοκοπημένες τράπεζες ή η καταστροφή του παραγωγικού της ιστού, η ανάπτυξη είναι σχεδόν αδύνατη – αν και σε κάποιο βαθμό μπορεί να επιτευχθεί μέσω των ξένων επενδύσεων και των εξ αυτών ιδιωτικοποιήσεων σε εξευτελιστικές τιμές όπως στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά με καταστροφικά αποτελέσματα στο μέλλον, μεταξύ άλλων όσον αφορά το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Εκτός εάν η νέα κυβέρνηση της καταφέρει να χρησιμοποιήσει το σύνολο του ΕΣΠΑ (5 δις € ετήσια έως το 2023) μοχλευμένα – κάτι που θα μπορούσε να προσφέρει ανάπτυξη έως και 4%.

Εάν όχι, η μόνη δυνατότητα επιστροφής της σε κάποια κανονικότητα είναι η διαγραφή ενός μέρους του χρέους της, έτσι ώστε να μειωθεί κάτω από το 120% του ΑΕΠ της – κάτι που θα μπορούσε να επιδιωχθεί (α) με την αποζημίωση της για τις ζημίες που προκλήθηκαν από τα μνημόνια και την ΕΚΤ, με την επίκληση του άρθρου 340 του Μάαστριχτ ή/και (β) με το συμψηφισμό των γερμανικών επανορθώσεων (ανάλυση).