Του Βασίλη Λαμπόγλου
Τη δική μου Πατρίδα την νιώθω σαν διαβάζω τον λόγο του Κολοκοτρώνη στη Πνύκα,σαν ακούω τον Μακρυγιάννη στο Πόρο να λέει στουs στρατιώτεs για ποιό λόγο πολεμήσαμε(γι'αυτά τα αγάλματα),σαν διαβάζω για το μαρτύριο του Δασκαλογιάννη και του Κατσαντώνη που τους έαραν αργά και βασανιστικά, σαν ακούω τον Νικηταρά να απαντά στον Άγγλο αξιωματικό(που τον αντιμετωπίζει σαν επαίτη) έξω απο τον Αγιο Σπυρίδωνα στο Πειραιά ,τον Καραησκάκη-ετσι το έγραφε, ανορθόγραφα -να απευθύνεται στον Μαχμούτ Πασά και να του λέει...."ρώτησα τον μπούτσον μου και μου είπε να μη σε προσκυνήσω",
και σαν κοινωνώ τουs άλλουs λαικούs ήρωεs του '21 που πέρασαν στην αφάνεια για να ντύνονται στο όνομα τους οδαλισκες του Μαμωνα που γλεντανε με ολυμπιακούς αγώνες και τσαντάκια "φέσια" των 380 ευρώ.
Τη δική μου η Πατρίδα την αντάμωσα στα ΟΧΙ του Μουστακλή,του Παναγούλη,του Λαμπράκη,της Αρσένη,του Μανδηλαρά,της Φλέμινγκ,του Καράγιωργα...
Στη δική μου Πατρίδα έσμιξα με την Ηλέκτρα Αποστόλου,την Ιουλία Μπίμπα,την Ηρώ Κωνσταντοπούλου,τη Λέλα Καραγιάννη,τον Περρίκο,τη Διαμάντω Κουμπάκη,τη Παναγιώτα Σταθοπούλου και όχι με Πικραμμένουs ,Αγγελόπουλουs,Μαρινόπουλουs,Λάτσηδεs,Χριστοφοράκουs,
Σιμίτηδεs και πλείστουs άλλουs ''πρόγονουs'' που συνεργάστηκαν με τουs Γερμανούs κατακτητέs και μακέλεψαν και καρπώθηκαν περιουσίεs Ελλήνων και ''χρυσόβουλα'' Γερμανών που παραχώρησαν στα παιδιά τουs για να διευθύνουν τη χώρα μέχρι σήμερα.
Η δική μου Πατριδα δεν περιλαμβάνει εφοπλιστικούs δημογέροντεs, εργολαβουs προεστούs,δημοσιογραφικούs κοτζαμπάσηδεs και εθνικούs προαγωγούs(νταβατζήδεs).
Στη δική μου Πατρίδα χωράνε μαυροφορεμένεs μάνεs και τραγικοί πατεράδες που 'χάσαν τα παιδιά τουs απο δολοφόνουs που έχουν την ίδια ιδεολογία με αυτούs που αφήσαν τουs πέλεκειs ,φόρεσαν κοστούμι και τρύπωσαν στο Προεδρικό Μέγαρο.
Τη δική μου Πατρίδα τη στήσαν η Κυρά Μαρίτσα και οι φίλες της που σώζαν μωρέλια στο Αιγαίο ,ο Πάπα Στρατής που έτρεχε να μοιράσει φαγητό ανεξαρτήτου χρώματος,η Δήμητρα από τα μέρη της Παναγίας της Γοργόνας που μοίραζε αλληλεγγύη και εισέπραττε χλεύη.
Τη δική μου Πατρίδα την ορίζουν οι τραγικοί γονείς του Ιάσωνα-που έχασε τη ζωή του απο αβλεψία ιθυνόντων έξω απο την βουλή-και είχαν το σθένοs να δωρίσουν τα οργανά του σε άλλουs συναΑνθρώπουs του,
ο Πέρσης μαθητής Κύρος που διεπρεψε στιs Πανελληνιεs διαβάζονταs στη Μόρια, η μονογονεική μητέρα που παλεύει να προσφέρει στο παιδί της,ο ιερέας που πετάει το ράσο και σβήνει πυρκαιέs, ο φαντάρος που στον χιονιά του Έβρου έσωζε κοριτσάκι απο τα παγωμένα νερά και τόσοι αλλοι που ομορφαίνουν τη λέξη Άνθρωποs.
Στη δική μου Πατρίδα δεν ξεφυτρώνουν δάση απο αιολικά πάρκα σε μαυροφορεμένεs χαίνουσεs πλαγιέs και δεν μοιράζουν πράσινη ενέργεια κουστοδιες εθνικών εργολάβων,δεν ορίζουν τη τύχη της ευρωπαικες αμυντικές ομπρέλες,δεν επιλέγει "σωστές πλευρές της Ιστορίας",
δεν είναι τα πετρέλαια στις θάλασσες, ο χρυσος στα παρθένα δάση ,τα επιδόματα για βενζίνη,τουρισμό και ρεύμα, η "καταπληκτική ποιότητα ζωήs",
Στη δική μου Πατρίδα δεν υπάρχει η λέξη συγκάλυψη,η δικαιοσύνη δεν μετριέται με διορισμούς και αναθέσεις,δεν πανηγυρίζουν για τον μικρό αριθμό συνανθρώπων μου που έφυγαν με τη πανδημία,δεν καταλογίζουν την ευθύνη για τις πυρκαγιές στους αγερηδες,δεν φταίει ο χιονιάς στην Αττική οδό,δεν πνίγει στη Πύλο ,δεν "είναι μια κακή χώρα ".
Η δική μου Πατρίδα δεν ορίζεται από έναν φανατικό εμφυλιοπολεμικου ήθους πρόεδρο δημοκρατίας.
Ούτε από έναν άνιωθο διεκπεραιωτη πρωθυπουργό επιχειρηματικών συμφερόντων.
Στη δική μου Πατρίδα δεν αποκαλείται " Τοποσημο διχασμου", ο τόπος εξορίας του Δημήτρη Γληνού , Κώστα Βάρναλη, Γιάννη Ρίτσου ,Τάσου Λειβαδίτη, Μάνου Κατράκη,
Μενέλαου Λουντέμη, Δημήτρη Φωτιάδη,
Κώστα Γαβριηλίδη, Στέφανου Σαράφη, Ηλία Ηλίου και πόσων άλλων χιλιάδων Ελληνων...
Στη δική μου Πατρίδα δεν παρέδιδαν με πρωτόκολλο παραδοσης τους εξοριστους αιχμαλωτους στους Γερμανούς κατακτητές , ουτε χαμερπεις δήλωναν "στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας" και μαγκωναν τα πακέτα Μάρσαλ, για να "ψήφιζουν και τα δένδρα" , ούτε λογαριασμό έδιναν σε Δανούς "Χριστιανούς", αμουστακους βασιλείς, Σκομπυδες, Αμερικανάκια, Πακέτα Ντελόρ,Αγκελες,Ουρσουλες και τόσους πρόθυμους που αγάπησαν την εσχατιά μας.
Στη δική μου Πατρίδα ακόμη εμφανίζονται ομαδικοι τάφοι ανθρώπων που δεν έσκυψαν το κεφάλι σε όσους δυναστευσαν τη χώρα από τη κατοχή και στήσαν το κράτος τους όπως το επιθυμούσαν.
Στη δική μου Πατρίδα δεν νοούνται υποκλοπές συμπολιτών μου, δεν πανηγυρίζουν γιατί δεν είχαμε πτώματα αλλά είχε καεί η μισή Ελλάδα,δεν επιβραβεύεται μεγαλοσχημονες πολιτικά ανδρείκελα που ευθύνονται για τον χαμό 57 ψυχών,δεν χειραγωγείται ο θεσμός της Δικαιοσύνης,δεν καταπατούνται τα ύστατα ορια της συνταγματικής ελευθερίας ,
Στη δική μου Πατρίδα δεν νοείται πολιτική τυμβωρυχια (Μάτι), άκρατος νεποτισμός(διορισμος επί "παρεάκι"),επίδειξη καθεστωτικής αντίληψης με τη συμπεριφορά Πραιτωριανων φυλάκων ,έλλειψη ενσυναίσθησης ("σας διαβεβαιω δεν υπάρχει συγκάλυψη"), Ύβρις σε άδικο φευγιο ανθρώπων (μπάζωμα...),συμπλεκτικες εξουσίες...
Η δική μου Πατρίδα είναι η Παναγιά στην Ανάφη,
το φαράγγι του Βίκου,ο ποταμός του Αχέροντα,
η ρίγανη του Ταυγέτου,η μαλοτίρα του Ψηλορείτη,
το ηλιοβασίλεμα στα Φαλάσαρνα,η παραλία στα Βατερά,
η Αρχαία Ολυμπία,το Ηραίον στιs Μυκήνεs,
οι μύλοι στην Αστυπάλαια,η αποκλεισμένη Φλώρινα,
η μαυροφορεμένη γιαγιά που ασβεστωνει το σπίτι της στη Μάνη,τα τσίπουρα στη Βάλια Κάλντα,
ο Θεοτοκόπουλοs στην εκκλησιά στη Σύρο,
η καρδιά του Υψηλάντη στην εκκλησιά πίσω απο το Προεδρικό Μέγαρο, το χαμόγελο του βοσκού στον Γιούχτα,
το λάδι τηs Αρσινόηs,η Μαρία στον Αστακό,
ο Μίμηs που παλεύει στη Γαύδο να μάθει ''γράμματα '' στον μοναδικό μαθητή,
η Κυρά Μάρω στη Πάφο που 51 χρόνια περιμένει να ''γυρίσει'' ο Μιχάληs τηs,
ο γιατρόs που πήγε στουs Λειψούs για καλοκαίρι απο τη Γερμανία και έμεινε μόνιμα,
ο Μιχάληs o αστυνομικόs που αγόραζε με συναδέλφουs του γάλα για μικρούs πρόσφυγεs στην Ιεράπετρα,
ο Ψαραντώνηs σαν τραγουδά ριζίτικα,
ο Κωστήs ο Παπαιωάννου στο Παρίσι ,
το υποβρύχιο βανίλια τηs γιαγιάs Μαριγώ στη Σίφνο,
ο Σκαρίμπας στο "Τρελλο του καράβι",
ο Καββαδίας στον "Σταυρό του Νότου",
η φωνή του Κατράκη,ο Ξαρχάκοs στην Ερμούπολη,
το ποίημα του Ρίτσου,το χάδι του Μάνου,ο Θούριοs του Μίκη,
το χαμόγελο του Βέγγου, το ζειμπέκικο του Τσαρούχη,
η Επίδαυροs τηs Χορs...
οι αγκαλιέs των θυγατέρων μου.
Η δική μου Πατρίδα-αλήθεια είναι-στοιχίζει πολύ σε σχέση με τη δική σαs.
Αλλά βλέπειs είναι φτιαγμένη απο αυτά τα υλικά που χτίζεται η Πατρίδα...
Λευτεριά, δικαιοσύνη(''χωρίs θεσμικά αντίβαρα'' ,Κυρία-πρωην πλέον- Πρόεδρε), πρόνοια, αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση,αντάμα
με ήρωες και ποιητέs, αγρότες και εργάτες, φιλοσόφους, Δασκάλουs, γιατρούς και κάθε έναν -μαυρο, λευκό , χριστιανό, μουσουλμάνο...-που αγαπά τούτη τη γωνιά.
Ας εορτάσουμε λοιπόν "πίνοντας'' στον μη εθισμό μας στην λήθη.
Στη δική μου Πατρίδα...
Χρόνια πολλά και λευτερα...
-3 παππούδες πίσω ... διαβάστε (στις φωτό)τη ψυχή είχαν...και πως εξαπατηθηκαν από εγχώριους και εξωχωριους "καλαμαραδες".
«Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμιάν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτο ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος, ήτο με ένα λαόν, όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωριστεί ως τοιούτος, ούτε να ορκισθεί, παρά μόνο ό,τι έκαμνε η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήσει τον ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ’ ως σκλάβους.
Μία φοράν, όταν επήραμε το Ναύπλιο, ήλθεν ο Άμιλτον να με ιδεί. Μου είπε ότι: «Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμό, και η Αγγλία να μεσιτεύσει». Εγώ του αποκρίθηκα, ότι:
«Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπιτάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους σκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμε ελεύθεροι από γεννεά εις γεννεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτεινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα».
-Με είπε: «Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια;»
– «Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά».
Έτζι δεν με ωμίλησε πλέον.
Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την επανάστασιν , διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτηθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμε λογαριάσει την δύναμιν την εδική μας, την τούρκικη δύναμη. Τώρα όπου ενικήσαμε, όπου ετελειώσαμε με καλό τον πόλεμόν μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάραις, αναθέματα.
Ομοιάζαμεν σαν να είναι εις ένα λιμένα 50-60 καράβια φορτωμένα, ένα από αυτά ξεκόβει, κάνει πανιά, πηγαίνει εις την δουλιά του με μεγάλη φορτούνα, με μεγάλο άνεμο, πηγαίνει, πουλεί, κερδίζει, γυρίζει οπίσω σώον. Τότε ακούς όλα τα επίλοιπα καράβια και λέγουν: «Ιδού άνθρωπος, ιδού παλληκάρια, ιδού φρόνιμος, και όχι σαν εμείς οπού καθόμεθα έτζι δειλοί, χαϊμένοι, και κατηγορούνται οι καπεταναίοι ως ανάξιοι». Αν δεν ευδοκιμούσε το καράβι, ήθελε ειπούν: «Μα τι τρελλός να σηκωθή με τέτοια φορτούνα, με τέτοιο άνεμο, να χαθή ο παλιάνθρωπος, επήρε τον κόσμο εις το λαιμό του».
-Η αρχηγία ενός στρατεύματος Ελληνικού ήτον μία τυραννία, διατί έκαμνε και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να του φεύγουν καθεημέρα και πάλι να έρχωνται. Να βαστάει ένα στρατόπεδο με ψέμματα, με κολακείαις, με παραμύθια. Να του λείπουν και ζωοτροφίαις και πολεμοφόδια, και να μην ακούν και να φωνάζει ο αρχηγός. Ενώ εις την Ευρώπη ο αρχιστράτηγος διατάττει τους στρατηγούς, οι στρατηγοί τους συνταγματάρχας, οι συνταγματάρχαι τους ταχματάρχας και ούτω καθ’ εξής. Έκανε το σχέδιόν του και εξεμπέρδευε. Να μου δώσει ο Βελιγκτών 40.000 στράτευμα το εδιοικούσα, αλλ’ αυτουνού να του δώσουν 500 Έλληνας δεν εμπορούσε ούτε μία ώρα να τους διοικήση. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτζια του, το θεό του, και έπρεπε να κάμη κανείς δουλειά με αυτούς, άλλον να φοβερίζη, άλλον να κολακεύη, κατά τους ανθρώπους.»
Αξίζει , κοντά σ’ αυτά , να βάλουμε και δυο αράδες από την απολογία του Κολοκοτρώνη στο δικαστήριο , όταν το βαυαρικό κράτος δίκαζε τον Έλληνα που λευτέρωσε την Πατρίδα για «εσχάτη προδοσία» :
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια και μόνη την αλήθεια εις ό,τι ερωτηθώ.
– Ορκίζομαι. (Κάθονται όλοι στις θέσεις τους).
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πώς ονομάζεσαι;
– Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Από πού κατάγεσαι;
– Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πόσων ετών είσαι;
– Εξήντα τέσσερων.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι επάγγελμα κάνεις;
– Στρατιωτικός. Στρατιώτης ήμουνα. Κράταγα επί 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα νύχτα μέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα μια ζωή. Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τ΄ αδέρφια μου να τυραννιούνται και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω.
Τέλος αξίζει , ακόμη , να μπει κι ένα μικρό απόσπασμα από την απολογία του Γεωργίου Τερτσέτη κατά τη δίκη που έγινε εναντίον του , όταν απευθυνόμενος προς τον δικαστή , είπε , αναφερόμενος στο γιατί δεν υπέγραψε την καταδίκη των δύο Αγωνιστών , του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα :
«… Πως θα ημερώσεις την κατάρα που θα ξεφωνίσουν οι δύο στρατιώτες της Επαναστάσεως, γονατίζοντας να βάλουν το κεφάλι τους εις τον χαλκά της Γιλοτίνας; 49 χρόνους ο γεροντότερος των δύο με τουφέκι ακοίμητο επολεμούσε τους εχθρούς, και βάσαν τον πολιτισμόν και τους νόμους εις την Ελλάδα, και ο νόμος που φανερά φανερά τους βοηθούσε, δεν προσαρμόσθηκε εις βοήθειαν τους; Ποιος είσαι εσύ που με το πρόσχημα της παιδείας έλαβες από την Βασιλεία επάγγελμα τόσον επικίνδυνο διά την τιμή και ζωή των υπηκόων; Ποιός είσαι εσύ, που παίζεις με ημάς εις την γην της γεννήσεως μας;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.