ΚΚΕ: Εκλογική διακήρυξη για ιδανικούς αυτόχειρες

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος

To Σάββατο 3/1 δόθηκε στη δημοσιότητα το «Κάλεσμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Γενάρη 2015. Πρόκειται για ένα κείμενο που ξεπερνά τις 2.700 λέξεις από τις οποίες, περισσότερες από 1.500 αφορούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Γενικά ο προσανατολισμός ολόκληρου του κειμένου είναι προς τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο να αποδείξει πως το κόμμα του κ. Τσίπρα που σήμερα διεκδικεί την κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει όσα υπόσχεται καθώς είναι ένα κόμμα που έχει αναλάβει δεσμεύσεις απέναντι στο Κεφάλαιο και στους δανειστές και δεν αμφισβητεί την εξουσία τους. Η εκτίμηση αυτή δεν είναι λάθος. Είναι όμως απογοητευτική για ένα κόμμα που θέλει να είναι το κόμμα της εργατικής τάξης όταν απέναντι στον συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ -τον οποίο αναγορεύει σε κύριο αντίπαλο- ουσιαστικά δεν έχει να αντιτάξει τίποτα.

Για να είμαστε απολύτως ακριβείς έχει να αντιτάξει μόνο την πρόταση της λαϊκής αντιπολίτευσης και τον στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης.
«Την επόμενη μέρα -αναφέρει το Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ-, ο εργαζόμενος λαός χρειάζεται ένα δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή, παντού, δύναμη εργατικής- λαϊκής αντίστασης και αντεπίθεσης. Είναι η σίγουρη εγγύηση στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια, για να έχει η εργατική τάξη, ο λαός πού να ακουμπήσει.  Δυνατό ΚΚΕ, για να ανοίξουμε το δρόμο για τη μοναδική λύση υπέρ του λαού, τη μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για τη λαϊκή ευημερία, με την εργατική τάξη, το λαό στο τιμόνι της εξουσίας, τη σοσιαλιστική προοπτική. Ο λαός έχει ανάγκη μια δική του διακυβέρνηση, την κυβέρνηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, και σ' αυτήν το ΚΚΕ θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Για να γίνουν πραγματικότητα ιδανικά και αξίες του λαού, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Τι δεν αντιλαμβάνεται η ηγεσία του ΚΚΕ

Παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα με 96 χρόνια ζωής και ιστορίας, η σημερινή ηγεσία του δεν φαίνεται να έχει αφομοιώσει το παραμικρό από αυτή την τεράστια ιστορική εμπειρία ταξικών αγώνων στο πλαίσιο των οποίων εντάσσονται και οι εκλογικές αναμετρήσεις.

Τι δεν έχει αντιληφθεί:

Δεν έχει αντιληφθεί ότι η εκλογική συμπεριφορά των μαζών εκδηλώνεται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια από αυτά που καθορίζουν την συμμετοχή σε μαζικούς αγώνες και στις μαζικές οργανώσεις (συνδικαλιστικές κ.ά.). Έτσι, δεν μπορεί να καταλάβει πως καλώντας τον λαό να ψηφίσει ΚΚΕ για να υπάρχει την επόμενη ημέρα των εκλογών λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση στα σχέδια της κυβέρνησης που θα προκύψει, το αίτημα αυτό ο λαός μπορεί να αποδεχτεί κατά το ήμισυ: Να μην ψηφίσει δηλαδή ΚΚΕ και ταυτόχρονα μετά τις εκλογές με την συμμετοχή του στις μαζικές οργανώσεις και στους μαζικούς αγώνες να εκδηλώσει την διάθεση και για αντίσταση και για αντεπίθεση στην πολιτική της κυβέρνησης που θα αναδείξουν οι εκλογές, εφόσον αυτή η πολιτική θα θίγει τα συμφέροντά του. Μήπως, άλλωστε, δεν είναι νωπή ακόμα η πείρα των μεγάλων διαδηλώσεων του 2010 - 2011 και του κινήματος των πλατειών ενάντια στην πολιτική των μνημονίων; Και μήπως δεν είναι αλήθεια πως από εκείνο το κίνημα στις πλατείες η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ δεν πήρε χαμπάρι; Μήπως δεν είναι γνωστό πως ο λαός που βγήκε τότε στους δρόμους είναι ο ίδιος που στις εκλογές του 2009 είχε ψηφίσει τα κόμματα του παλιού δικομματισμού, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ;

Δεν έχει αντιληφθεί πως στις εκλογές οι μάζες δεν πάνε για να ανατρέψουν το σύστημα ούτε για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανατροπής του. Αν οι εκλογές είχαν τέτοιο χαρακτήρα δεν θα υπήρχαν. Μόνο μια πολύ μικρή μειοψηφία ψηφίζει με κριτήριο τους προγραμματικούς όρους μιας επανάστασης. Έτσι, όταν η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ ζητάει να ισχυροποιηθεί το κόμμα εκλογικά χάριν της μελλοντικής επανάστασης (για να υπάρχει λαϊκή αντιπολίτευση ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να αποκτήσει ο λαός «μια δική του διακυβέρνηση, την κυβέρνηση της εργατικής- λαϊκής εξουσίας», στην οποία «το ΚΚΕ θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο»), δεν απευθύνεται στις πλατιές μάζες των ψηφοφόρων αλλά σε ένα μικρό τμήμα της κοινωνίας, μικρότερο ακόμη κι από τον αριθμό των κομματικών μελών, δηλαδή στους έτοιμους και αποφασισμένους επαναστάτες που πιστεύουν στο ΚΚΕ για την υλοποίηση μιας τέτοιας προοπτικής.

Δεν έχει αντιληφθεί, ακόμη, ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν είναι όλες ίδιες. Πως κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει τα ειδικά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της που την διαφοροποιούν από τις προηγούμενες. Ό,τι κάθε φορά οι εκλογές είναι μια διαφορετική μάχη. Η επισήμανση αυτή έχει ξεχωριστή σημασία για το ΚΚΕ καθώς η ηγεσία του, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, δίνει τις εκλογικές μάχες με την ίδια συνθηματολογία και την ίδια πολιτική γραμμή: Ισχυρό ΚΚΕ για να υπάρχει την επομένη των εκλογών ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση, για την ενίσχυση των αγώνων μέσα και έξω από την Βουλή καθώς η λύση των προβλημάτων θα έρθει με την σοσιαλιστική επανάσταση. Μια τέτοια πολιτική γραμμή πέραν του ότι διαμορφώνει συνείδηση στο λαό ότι το ΚΚΕ δεν έχει να του προσφέρει τίποτα το καινούργιο στα προβλήματα που κάθε φορά αντιμετωπίζει, πέραν του ότι εμφανίζει το κόμμα εντελώς αποξενωμένο και αδιάφορο μπροστά στην εκάστοτε πραγματικότητά (ό,τι και να γίνει το ΚΚΕ θα λέει τα ίδια), το καθιστά κι εντελώς ευάλωτο στα εκάστοτε εκβιαστικά διλήμματα των αντιπάλων του τα οποία βεβαίως- ανεξαρτήτως των προθέσεων, των δυνατοτήτων και της πολιτικής ταυτότητας αυτών που τα προβάλλουν- είναι πολύ ισχυρά καθώς πατάνε πάνω σε πραγματικές ανάγκες πλατιών λαϊκών μαζών.

Με δυο λόγια οι εκλογές στη συνείδηση των μαζών έχουν καταγραφεί ως ένα δικαίωμα που ασκείται την Κυριακή για να υπάρχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα την Δευτέρα. Κι αυτό το αποτέλεσμα πρώτα και κύρια συνδέεται με μια κυβέρνηση, η ανάδειξη της οποίας, με τη σειρά της, συνδέεται άμεσα με τις τρέχουσες ανάγκες των μαζών και την κατάσταση που βιώνουν. Οι μάζες ψηφίζουν ώστε την επομένη των εκλογών να έχουν διασφαλίσει ότι δεν θα χειροτερεύσει το όποιο επίπεδο ζωής τους- ακόμη κι αν είναι το χειρότερο δυνατό- και με την προσδοκία ότι αυτό το επίπεδο θα βελτιωθεί. Γενικά εκείνο που επιδιώκουν οι μάζες είναι να διευρύνουν τον ζωτικό τους χώρο, τους όρους και τις δυνατότητες να ζήσουν καλύτερα από πριν. Ακόμα και στην επανάσταση από αυτή την ανάγκη φτάνουν. Αλλά για να φτάσουν εκεί πρέπει να αντιληφθούν μέσα από την ίδια τους την πείρα πως δεν έχουν άλλη διέξοδο. Ένα κόμμα, βεβαίως, που θέλει να είναι επαναστατικό δεν μπορεί να εγκλωβίζεται στην μία ή στην άλλη κυβερνητική λύση που προβάλει δυνατή, κινούμενο ανάμεσα στη λογική του μικρότερου κακού ή του ελάχιστου δυνατού καλού. Χρειάζεται όμως να παρεμβαίνει με ένα πρόγραμμα μεταβατικών στόχων και ώριμων λύσεων που θα ξεκινάνε από το σήμερα και θα ανοίγουν προοπτικές βαθυτέρων αλλαγών, ένα πρόγραμμα πάλης που θα το κατανοούν οι μάζες μέσα από την ίδια τους την πείρα, θα τις συσπειρώνει και θα μπορούν να το παλέψουν χωρίς να χρειάζεται προηγουμένως να έχουν κάνει ριζικές ανατροπές στην συνείδησή τους, ένα πρόγραμμα που θα εκπαιδεύει τις μάζες στην ταξική πάλη και δεν θα παραβλέπει ούτε το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας εφόσον συντρέχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και οι ανάλογοι συσχετισμοί δύναμης.

Το σημερινό ΚΚΕ, το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας το έχει αφήσει στη μονοπωλιακή διαχείριση των πολιτικών δυνάμεων του κατεστημένου. Εγκαταλείποντας παλιότερες θέσεις του, όπως αυτή του 15ου συνεδρίου αδιαφορεί πλήρως για το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, εφόσον δεν έχει συντελεστεί προηγουμένως η σοσιαλιστική επανάσταση. Την προοπτική μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αν φυσικά συντρέχουν οι προϋποθέσεις, που θα λύνει τα άμεσα προβλήματα του λαού και θα δημιουργεί τις προοπτικές για βαθύτερες κοινωνικές αλλαγές την έχει απορρίψει ως οπορτουνισμό και ρεφορμισμό.

Το σημερινό ΚΚΕ μία λύση προτείνει: Την δική του ενίσχυση σταδιακά μέχρι να έρθει η ημέρα που αυτή η ενίσχυση θα είναι ικανή να ανατρέψει το σύστημα. Αλλά αυτό στην παρούσα εκλογική αναμέτρηση -και σε κάθε εκλογική συγκυρία- οι μάζες δεν το αντιλαμβάνονται ως ένα από φλέγοντα προβλήματα τους και συνεπώς δεν το θεωρούν δικό τους πρόβλημα. Το καταλαβαίνουν ως πρόβλημα του ΚΚΕ.

Όταν οι λύσεις μετατίθενται σε ένα αόριστο μέλλον

Σήμερα ο εργαζόμενος ελληνικός λαός, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, πληρώνουν ακριβά τις συνέπειες μιας κρίσης, τις αιτίες της οποίας τις αντιλαμβάνονται και τις ξέρουν. Ξέρουν πολύ καλά ότι αυτή η κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Το ομολογούν άλλωστε όλοι οι εκπρόσωποι του εγχώριου και πολυεθνικού κεφαλαίου. Ο εργαζόμενος λαός έχει, επίσης, καταλάβει- το βλέπει και δεν χρειάζεται κανένας να του το πει- ότι πληρώνει στο πολλαπλάσιο το κόστος της κρίσης λόγω της ένταξης της χώρας στη ζώνη του ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί αυτή η χώρα έχει δεσμούς εξάρτησης από τον ευρωπαϊκό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Σ' αυτό που ο λαός αντιλαμβάνεται από την ίδια του την πείρα το σημερινό ΚΚΕ δεν έχει να του δώσει άμεσες λύσεις. Προβλήματα όπως αυτά της διαγραφής του χρέους, της εξόδου από την ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ τα μεταθέτει για λύση όταν επικρατήσει η σοσιαλιστική επανάσταση. Το απόσπασμα που παραθέσαμε στην αρχή από το «Κάλεσμα της ΚΕ.» είναι ενδεικτικό. Το σημερινό ΚΚΕ έχει φροντίσει να απαξιώσει πλήρως το ενδεχόμενο μιας άμεσης εξόδου από την ΕΕ και την ευρωζώνη και μιας διευθέτησης του χρέους -ακόμη και διαγραφής του- στο έδαφος του καπιταλισμού, αν όλα αυτά δεν εντάσσονται στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής προοπτικής. Έτσι έχει απαρνηθεί πλήρως το οποιοδήποτε δικό του ρόλο στο πλαίσιο αυτών των, ενδεχομένως, πιθανών εξελίξεων.

Με μια τέτοια όμως λογική, με μια λογική που μεταθέτει τα πάντα στην προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης, το ΚΚΕ αρνείται, στο σήμερα, τον οποιοδήποτε πολιτικό ρόλο για τον εαυτό του. Αυτοπεριορίζεται σε μια κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση για να βγάζει λόγους στη Βουλή ενάντια στο σύστημα και σε έναν οργανισμό που δεν θα έχει κάτι περισσότερο απ' αυτό που έχουν οι μαζικοί- συνδικαλιστικοί φορείς καθώς υπόσχεται ότι θα οργανώνει διαδηλώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας- αντίστασης στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές. Τέτοια αυτοαπαξιώση του κόμματος από την ηγεσία του δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.

Το χειρότερο μάλιστα είναι πως μεταθέτοντας την λύση των καίριων προβλημάτων στο σοσιαλισμό, η σημερινή ηγεσία του Κόμματος καταφέρνει, εξ αντικειμένου, να πιστοποιήσει πως οι προτάσεις των κομμάτων του κατεστημένου και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για έξοδο από την κρίση, προβάλουν πιο πιθανές και πιο γήινες από αυτά που προτείνει η ίδια. Με δεδομένο ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι άμεσα στην ημερήσια διάταξη και οι προϋποθέσεις οικοδόμησής του πολύ δυσοίωνες σε ένα τόσο αρνητικό διεθνές περιβάλλον, ο λαός αισθάνεται την υπόθεση του σοσιαλισμού ως μια πολύ μακρινή προοπτική. Έτσι είναι εξαναγκασμένος να αναζητήσει λύσεις στα φλέγοντα προβλήματά του στις προτάσεις του πολιτικού κατεστημένου κι εντός του συστήματος. Γιατί άραγε ο εργαζόμενος να ψηφίσει ΚΚΕ όταν εκείνο του λέει πως θα του λύσει τα προβλήματα σε ένα μέλλον που δεν μπορεί να το προσδιορίσει και να μην εμπιστευτεί τον Σαμαρά που του λέει πως στο τρέχον έτος θα έχουμε ανάπτυξη και στα επόμενα χρόνια θα καλυτερέψει η ζωή του; Γιατί να μην επιλέξει ΣΥΡΙΖΑ που του υπόσχεται πως θα θέσει τέρμα στα μνημόνια και θα διαπραγματευτεί με τους δανειστές υπό την προϋπόθεση ότι θα αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα ώστε να μπει ένα τέλος στην εξαθλίωση; Γιατί να μην αρπάξει τα ψίχουλα ή το ξεροκόμματο που του υπόσχονται για αύριο το πρωί και να περιμένει το παντεσπάνι του σοσιαλισμού που μπορεί να μην έρθει όσο θα είναι εν ζωή αυτός και τα παιδιά του;

Τι θα έπρεπε να γίνει;

Αναμφίβολα κάποιος καλοπροαίρετος θα μας έθετε το εξής ερώτημα: «Εντάξει, δίκιο έχετε. Αλλά τι θα έπρεπε να κάνει σήμερα το κόμμα ενόψει των εκλογών;». Μονολεκτικά η απάντηση είναι απλή αν και δεν έχουμε την παραμικρή ψευδαίσθηση πως η σημερινή κομματική ηγεσία είναι σε θέση να το πράξει: Να αλλάξει πολιτική. Να επιστρέψει στη δοκιμασμένη πολιτική που είχε το κόμμα στο παρελθόν η οποία του εξασφάλισε μια ιστορία σχεδόν 100 χρόνων και το κατέγραψε στη συνείδηση των λαϊκών μαζών ως πραγματικό εργατικό λαϊκό κόμμα και στη συνείδηση της αστικής τάξης ως τον μοναδικό πολιτικό κίνδυνο που μπορούσε να εκφράσει και να κινητοποιήσει τις λαϊκές μάζες ενάντια στα συμφέροντά της.

Η σημερινή ηγετική ομάδα του Κόμματος πέταξε στον κάλαθο τον αχρήστων την θεωρία της εξάρτησης και την πολιτική που απέρρεε απ' αυτήν την θεωρία, δηλαδή του Αντιιμπεριαλιστικού- Αντιμονοπωλιακού- Δημοκρατικού Μετώπου που ξεκινούσε από το σήμερα για την δημιουργία των όρων και των προϋποθέσεων της κοινωνικής αλλαγής. Η πολιτική αυτή που απαντούσε με θετικό τρόπο και στο ζήτημα μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού και ενάντια σ' αυτόν, δικαιώθηκε πλήρως από την ζωή στο γενικό της περίγραμμα. Σήμερα όλοι μιλάνε για μέτωπο και συμμαχίες σε αντιιμπεριαλιστική- αντιμονοπωλιακή ή γενικά αντικαπιταλιστική βάση και μόνο το ΚΚΕ δεν λέει λέξη αντί να είναι ο πρωταγωνιστής σε μια τέτοια προοπτική.

Η σημερινή ηγετική ομάδα του κόμματος άφησε όλο το έδαφος στον ΣΥΡΙΖΑ για να ψαρεύει σε θολά νερά. Από τις εκλογές του 2012 φάνηκε καθαρά πως οι μάζες στρέφονταν εκλογικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ στην προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης που θα έθετε τέρμα στα μνημόνια, στις δανειακές συμβάσεις, στην πολιτική της λιτότητας- αν χρειαζόταν ακόμη και με έξοδο από το ευρώ. Αντί, από τότε, να κατεβάσει ένα πρόγραμμα ρήξης και να δημιουργήσει το ανάλογο κίνημα, που να περιλαμβάνει όλες τις ώριμες διεκδικήσεις του λαού σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, αντί να μπει μπροστά ως εγγυητής για την υλοποίησή αυτού του προγράμματος, χωρίς να θυσιάσει τίποτα από την αυτοτέλεια του κόμματος, με το σύνθημα «καμία αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να υλοποιήσει τίποτα απ' όσα υπόσχεται κι απ' όσα θέλετε χωρίς ένα ισχυρό ΚΚΕ, με ηγετικό ρόλο σ' αυτή», αντί δηλαδή να επιχειρήσει να διεμβολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τ' αριστερά, η ηγεσία του ΚΚΕ προτίμησε άλλο δρόμο:

Απεμπόλησε την σφραγίδα τις Αριστεράς και την χάρισε στην Κουμουνδούρου. «Εμείς δεν είμαστε αριστεροί- εμείς είμαστε κομμουνιστές» έλεγε, αντί να λέει ότι η Αριστερά καθορίζεται από τη στάση που κρατάει απέναντι στο κόμμα της εργατικής τάξης, στην ίδια την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό.

Αρνήθηκε κατηγορηματικά πως είναι δυνατόν να προκύψουν προοδευτικές- φιλολαϊκές λύσεις μεταβατικού χαρακτήρα στο πλαίσιο του συστήματος και ενάντιά του με προοπτική το σοσιαλισμό.

Μετέθεσε όλα τα αντιιμπεριαλιστικά- αντιμονοπωλιακά αιτήματα και τη ρήξη με τις υπερεθνικές ενώσεις και οργανισμούς στην σοσιαλιστική επανάσταση και αφόρισε ως αντιδραστική οποιαδήποτε υλοποίηση τέτοιων αιτημάτων και εξελίξεων ως άμεση προοπτική. Ακόμη και την έξοδο από το ευρώ την χαρακτήρισε καταστροφή χωρίς την σοσιαλιστική επανάσταση.

Έτσι παρέδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ τα κλειδιά ώστε εκείνος να διαμορφώνει τους όρους για το τι είναι και τι δεν είναι Αριστερά, ποια είναι και ποια δεν είναι η άμεση λύση προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Όταν δεν είσαι μέσα στις καταστάσεις την ώρα που αυτές διαμορφώνονται, όταν δεν φροντίζεις να είσαι εσύ ο αποφασιστικός παράγοντας που θα δώσει περιεχόμενο και προοπτική στα άμεσα λαϊκά αιτήματα και στις άμεσες λαϊκές ανάγκες, πολιτικό κενό δεν θα υπάρξει. Κάποιος άλλος θα καλύψει το δικό σου πολιτικό κενό και δεν θα το κάνει για λογαριασμό του εργαζόμενου λαού.

Λέει η ΚΕ του ΚΚΕ στο κάλεσμά της προς τους ψηφοφόρους για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου: 

«Όσο η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη στα δεσμά της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που έχει φάει τα ψωμιά του και σαπίζει, η παγίδα του "μικρότερου κακού" θα οδηγήσει και σ' άλλες αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Ανάγκη για το λαό είναι να απαλλαγεί από τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και την πολιτική τους, να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Η σημερινή κατάσταση - ελληνική και διεθνής - δεν επιτρέπει άλλο χαμένο χρόνο».

Τι να υποθέσει κανείς!!! Πιστεύει στα σοβαρά η ηγεσία του κόμματος πως σήμερα το διακύβευμα των εκλογών είναι να πάρει ο λαός την εξουσία καθώς «η σημερινή κατάσταση - ελληνική και διεθνής - δεν επιτρέπει άλλο χαμένο χρόνο»; Πιστεύει κανείς πως αυτή η ηγεσία που δεν μπορεί στο έδαφος του καπιταλισμού να οργανώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική πάλη, είναι σε θέση να πάρει στις πλάτες της την υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης και την υπόθεση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού ακόμη κι αν όλα αυτά ήταν να γίνουν αύριο το πρωί;

Αναδημοσίευση από: http://ergatikosagwnas.gr/
Ευχαριστώ τον φίλο Παύλο Τ.