Μια τεκμηριωμένη ανάλυση του Γιάννη Ξένου, πέρα από ιδεοληψίες και διχαστικά διλήμματα:Ύβρις και Νέμεσις

Ο Γιάννης Ξένος έγραψε μια τεκμηριωμένη ανάλυση, ψύχραιμη πέρα από ιδεοληψίες και τεχνικούς διχασμούς. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλοι έχουμε ευθύνη -σε διαφορετικό βαθμό βέβαια- για την σημερινή εξέλιξη του τόπου μας. Κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της αλήθειας ή του ήθους. Επιπρόσθετα υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην θεωρία και στην πράξη, γι' αυτό οι διανοούμενοι ενώ μπορεί να τα καταφέρνουν στην θεωρία αποτυγχάνουν στην πράξη. Ούτε το ευρώ ήταν η τελειωτική λύση για την χώρα μας, αλλά και η έξοδος από αυτό με μια οικονομία χρεοκοπημένη και κατεστραμμένη δεν θα προσθέσει σε ανεξαρτησία ή σε ευημερία, όπως κάποιοι ισχυρίζονται . Αντίθετα θα συνοδευτεί με αύξηση της ανεργίας, υψηλότατο πληθωρισμό , περαιτέρω αφαίρεση ανεξαρτησίας και ανάδυση πολλαπλών γεωπολιτικών κινδύνων που θα είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας , ενώ δεν θα έχουμε να προσφέρουμε κάποιο όφελος στην Κίνα ή στην Ρωσία δίχως την στενή μας σχέση με την Ε.Ε, ώστε να κτίσουμε μαζί τους στρατηγικές συμμαχίες Ο ρόλος της χώρας μας πρέπει να είναι ενδιάμεσος ανάμεσα σε Δύση και σε Ανατολή , Βορρά και Νότο. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι αναγκαία στην Ρωσία για την μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου και στην Κίνα για την μεταφορά εμπορευμάτων στην Ευρώπη. Όμως η απομόνωση της από την Ευρώπη ακυρώνει τέτοιου είδους επιλογές και την καθιστά εξαιρετικά ευάλωτη για παράδειγμα στις φιλοδοξίες του νεο-οθωμανισμού ή του αλβανικού εθνικισμού.

Στις ατέρμονες συζητήσεις που γίνονται τα τελευταία πέντε χρόνια για την κατάσταση της οικονομίας και την φτωχοποίηση της χώρας, ελάχιστα ασχολούμαστε με το τι συνέβαινε στην χώρα τα προηγούμενα χρόνια, πριν την κρίση,τα χρόνια της «ευμάρειας». Για παράδειγμα δεν συναντάμε συχνά αναλύσεις για την ελληνική κοινωνία και οικονομία της πρώτης εξαετίας της εισόδου στο ευρώ (2002-07), πολύ περισσότερο για την προγενέστερη περίοδο του εκσυγχρονισμού (1996-2002) ή και πιο πριν από τις αρχές του 1980 και τις πρώτες κυβερνήσεις του Πασόκ. Δεν αναλύεται πως είχε επιτευχθεί εκείνη η «ευμάρεια», αν είχε στέρεες βάσεις ή αν ήταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή η φούσκα να σκάσει.

Σταδιακά ένας κύκλος που άνοιξε με την είσοδό μας στο ευρώ το 2002 κλείνει, ειδικά τις τελευταίες μέρες που οι συζητήσεις περί Grexit δεν είναι πια ταμπού για κανέναν (συζητείται ακόμα και σε επίσημες συσκέψεις του euro-working Group). Αν σε αυτή τη συγκρουσιακή φάση με την Ευρωζώνη αποφευχθεί η έξοδος μας, είναι πολύ πιθανό στο επόμενο διάστημα να επέλθει μια νέα κρίση και τότε η αποπομπή της Ελλάδας να είναι πιο ώριμη, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη τους τελευταίους μήνες ζυμώνεται εντατικά μ’ αυτή την ιδέα. Είναι κατάλληλη η συγκυρία να συζητήσουμε έναν πρώτο απολογισμό της περιόδου του ευρώ, να στοχαστούμε τα λάθη των ελληνικών πολιτικών εξουσιών, τις παγίδες που μας έστησαν οι Ευρωπαίοι εταίροι, αλλά και τις ευθύνες της ελληνικής κοινωνίας.

Η περίοδος 2002-2015 χωρίζεται σε δύο σχεδόν ισομερείς υποπεριόδους. Η πρώτη από το 2002 έως το 2008, που άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα, είναι η φάση της διόγκωσης της οικονομίας και των προσδοκιών της κοινωνίας. Η δεύτερη από το 2009 έως και σήμερα είναι η φάση της χρεοκοπίας και των κοινωνικών αντιδράσεων.

Η ελληνική οικονομία την επταετία 2001-2007 αναπτύχθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 4,2%, ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό ποσοστό[1]. Ήταν μια γιγάντωση που στηρίχθηκε σε πήλινα πόδια, αφού προερχόταν κυρίως από την ιδιωτική κατανάλωση που είχε μέση ετήσια αύξηση 4,2% (το 2001 στην Ευρωζώνη μόλις που άγγιζε το 2%) και τις αγορές κατοικιών (μέσος ετήσιος ρυθμός 9,7%). Ιδιωτική κατανάλωση και αγορές κατοικιών χρηματοδοτήθηκαν από την πληθώρα των χαμηλότοκων καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων.

«ὁ Ἄρης εἶν’ τριαντάφυλλο…»

σκηνὴ ἀπὸ τὸν Θίασο τοῦ Θόδωρου Ἀγγελόπουλου

[…] ἀνάμεσα στὰ χωριὰ Ἀργύρια καὶ Κυριακοχῶρι, βρήκαμε μία πηγὴ μέσα στὰ ἔλατα καὶ καθίσαμε νὰ φᾶμε ὅ,τι πρόχειρο εἶχε ὁ καθένας. Ἔβγαλα κι ἐγὼ τὶς λειτουργιὲς καὶ τὸ τυρὶ ποὺ μοῦ εἶχε δώσει ὁ παπα-Ἀλέκος καὶ προσέφερα στὸν Ἄρη. Ἐκεῖνος, παίρνοντας μιὰ λειτουργιὰ στὰ χέρια του τὴ φίλησε μ’ ἕνα σκαστὸ φιλί, λέγοντας: «Βλέπετε, συναγωνιστές; Γιὰ νά ’χουμε τὸν παπούλη μαζί μας, τρῶμε καὶ λειτουργιά, ποὺ χρόνια πολλὰ μᾶς ἔχει λείψει!...». 

[…] σὲ ἐρώτησή μου πρὸς τὸν Ἄρη, γιατὶ δὲν ἦλθε νὰ ἐκκλησιαστεῖ, αὐτὸς κάτι μουρμούρισε ἀποδοκιμαστικά, ποὺ μὲ στενοχώρησε. Ὅταν ἀργότερα τὸν ρώτησα κατ’ ἰδίαν, τὶ σήμαινε τὸ μουρμούρισμά του, μοῦ ἀπήντησε μὲ πικρία: «Ἄχ, παπούλη μου. Ἔχω κι αὐτὰ τὰ χαζοκούταβα, ποὺ μὲ στραβοβλέπουν καὶ σχολιάζουν ἄσχημα τὴν εὐλάβειά μου. Δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ μὲ ἀναφέρουν…».

Ἀρχιμ. Γερμανὸς Κ. Δημᾶκος – Πάτερ Ἀνυπόμονος, Στὸ βουνό, μὲ τὸν Σταυρό, κοντὰ στὸν Ἄρη, Πρότυπες Θεσσαλικὲς Ἐκδόσεις, Τρίκαλα-Ἀθήνα 2005

ὁ τίτλος τῆς ἀνάρτησης προέρχεται ἀπὸ ἠπειρώτικο δημοτικὸ τραγούδι γιὰ τὸν Ἄρη

Τὸ βίαιο τέρας τοῦ τόκου

«Δὲν φρίττεις, ἄνθρωπε, δὲν κοκκινίζεις ἀπὸ ντροπή, ὀνομάζοντας ἐπιτιθέμενο αὐτὸν ποὺ ἐπιτίθεται γιὰ τὸ ψωμί του; Αὐτὸς ἂν καὶ ἐπιτίθεται, γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο δικαίως ἀξίζει τὴ συμπόνια μας, ἐπειδὴ καταπιέζεται ἀπὸ τὴν πεῖνα του, ἡ ὁποία τὸν ἀναγκάζει νὰ φορᾶ τὸ προσωπεῖο τῆς βίας. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἔγκλημα τῆς δικῆς μας ὠμότητας.»

Ἁγίου Ἰωάννη Χρυσοστόμου, Ὁμιλία εἰς Ρωμαίους

Ἱερώνυμος Μπὸς

Ὅλοι σχεδὸν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κάνουν εἰδικὲς ἀναφορὲς στὸν τόκο, ἐπισημαίνοντας ὄχι μόνο τὸν ἀντιευαγγελικό, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀφύσικο χαρακτήρα του. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης χαρακτηρίζει τὴ ζωὴ τοῦ τοκιστῆ ὡς ἀργὴ καὶ πλεονεκτική, γιατὶ ἐπιδιώκει καρποφορία χωρὶς σπορά. Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος παραβάλλει τὴν τοκοληψία μὲ θερισμὸ χωρὶς γῆ, ἄροτρο καὶ βροχή, ἐνῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος παρομοιάζει τὸν τοκιστὴ μὲ αὐτὸν ποὺ δὲν γεωργεῖ τὴ γῆ ἀλλὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἐνδεῶν. Ὑπογραμμίζοντας ἐντονότερα ὁ Μ. Βασίλειος τὸν ἀφύσικο χαρακτήρα τοῦ τόκου παρατηρεῖ ὅτι, ὅλα ὅσα αὐξάνονται, σταματοῦν νὰ αὐξάνονται, ὅταν φθάσουν στὸ κανονικό τους μέγεθος, ἐνῶ τὰ χρήματα τῶν πλεονεκτῶν ἐξακολουθοῦν νὰ ἀυξάνονται ἀπεριόριστα μέσα στὸ χρόνο.

Ἡ τελευταία αὐτὴ παρατήρηση τοῦ Μ. Βασιλείου, ποὺ ὣς πρὶν μερικὲς δεκαετίες μποροῦσε νὰ παραμείνει ἀσχολίαστη ἀπὸ τὴν οἰκονομική της πλευρά, σήμερα γίνεται ἀκρως ἐπίκαιρη, γιατὶ ἀγγίζει τὸ ἐπίκεντρο τῆς οἰκονομικῆς, ὅπως καὶ τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως. Ἡ ἀκατάπαυστη αὔξηση τοῦ οἰκονομικοῦ κεφαλαίου, δηλαδὴ ἡ διαρκῶς κλιμακούμενη συσσώρευση τοῦ κέρδους, ποὺ τίθεται ὡς αὐτοσκοπός, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ὁδηγήσει στὴν ἔκρηξη. 

Γεωργίου Ἰ. Μαντζαρίδη, Κοινωνιολογία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσ/νίκη 1999

ΠΗΓΗ:http://adrahti.blogspot.gr/

Ἡ ἀνελευθερία τοῦ Φιλελευθερισμοῦ

Edvard Munch 

Μὲ τὸ φιλελευθερισμὸ ἀπολυτρώθηκε ἡ Εὐρώπη ἀπὸ τὴφεουδαρχία καὶ τὸν ὁλοκληρωτισμὸ τοῦ Μεσαίωνα, ἀλλὰ ὁδηγήθηκε στὴν κεφαλαιοκρατία καὶ στὸν ἀτομικισμό. Αὐτὸ συνέβη ἐξαιτίας τοῦ ὅτι ἡ ἐλευθερία βασίστηκε στὴν ἰδιοκτησία καὶ ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου συνδέθηκε μὲ τὴν περιουσία τοῦ ἀτόμου.

Ἀπὸ τὴν κτητικὴ τροπὴ τοῦ φιλελευθερισμοῦ προέκυψαν πολλά, κρίσιμα καὶ ἀναπάντητα ἐρωτήματα, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι τὰ ἑξῆς: Μπορεῖ ἡ ἰδιοκτησία νὰ ἐγγυηθεῖ τὴν ἐλευθερία; Πόσο κατοχυρωμένη εἶναι ἡ ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ἡ ἐλευθερία εἶναι συνάρτηση τῆς περιουσίας;

Οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὸν φιλελευθερισμὸ γεννιοῦνται ἴσοι καὶ ἐλεύθεροι. Ὅμως μένουν ἴσοι καὶ ἐλεύθεροι σὲ συνθῆκες οἰκονομικῆς ἀνισότητας καὶ ἀνελευθερίας; Ποιὸς εἶναι πιὸ ἐλεύθερος: ὁ ἄνεργος ἢ ὁ ἐργαζόμενος; […]

Ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἡ πολιτικὴ ἰδεολογία τοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Κύριο χαρακτηριστικό του εἶναι ὁκτητικὸς ἀτομικισμός.

(α) Ἡ ἐλευθερία εἶναι τὸ ὕψιστο πολιτικὸ ἰδεῶδες, ποὺ ἀντικαθιστᾶ τὴν παραδοσιακὴ ἱεραρχία.

(β) Τὸ ἄτομο εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς φορέας τῆς ἐλευθερίας. Δὲν γίνεται λόγος γιὰ κοινωνικὰ δικαιώματα. Τὸ ἄτομο προηγεῖται τοῦ κράτους καὶ τῆς κοινωνίας. Ἡ κοινωνία εἶναι ἕνα μηχανικὸ ἄθροισμα ἀτομικῶν ὀντοτήτων, ποὺ γειτνιάζουν καὶ συμπίπτουν στὰ συμφέροντά τους. Τὸ κράτος διασφαλίζει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου πρωταρχικὰ καὶ μόλις κατὰ δεύτερο λόγο μεριμνᾶ γιὰ τὸ κοινωνικὸ σύνολο.

(γ) Ἡ ἰδιοκτησία εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας. Ὁ φιλελευθερισμὸς ἀποδίδει ἰδιαίτερη σημασία στὴν ἰδιοκτησία. Ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀτομικὴ ἰδιοκτησία, τόσο μεγαλύτερη γίνεται ἡ ἀτομικὴ ἐλευθερία. Τὸ «εἶναι» τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ «ἔχειν» του. Ἔτσι πιὰ τὸ «ἔχειν» προηγεῖται τοῦ «εἶναι». Ἡ περιουσία τοῦ ἀτόμου ἀποβαίνει οὐσία τοῦ ἀνθρώπου. […]

Θεωρητικὰ στὴ Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου τονίζεται ὅτι ὅλοι γεννιοῦνται ἴσοι καὶ ἐλεύθεροι. Ὡστόσο στὴν πράξη ἐπιβεβαιώνεται τὸ ἀντίθετο: οἱ ἄνθρωποι γίνονται ἐλεύθεροι στὸ βαθμὸ ποὺ ἔχουν πόρους. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο παύει πιὰ ἡ ἐλευθερία νὰ θεωρεῖται ποιοτικὸ μέγεθος ποὺ προσδιορίζεται ἀπὸ τὴν ἀνθρωπιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Καταντᾶ ποσοτικὸ μέγεθος προσμετρούμενο ἀπὸ τὴν ἰδιοκτησία τοῦ ἀτόμου.

Ἡ περιουσία εἶναι ἐξουσία. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἀρχικὰ τὸ δικαίωμα ψήφου ἦταν συνάρτηση τῆς περιουσίας.[…]

Μάριος Μπέγζος, Νεοελληνικὴ Φιλοσοφία τῆς Θρησκείας, Θεολογία, Τεχνολογία καὶ Ἰδεολογία, ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμματα , Ἀθήνα ²1998

ΠΗΓΗ:http://adrahti.blogspot.gr/

ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΩ ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΙ ΚΟΙΜΑΜΑΙ

Διονύσης Χαριτόπουλος: "Bουλώστε το όλοι! Δεν θα μας βάλετε εσείς να σκοτωθούμε μεταξύ μας

"Ευτυχώς που δεν υπήρχαν ΜΜΕ στην Κατοχή, θα ήμασταν όλοι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών." 

«Ευτυχώς που δεν υπήρχαν ΜΜΕ στην Κατοχή, θα ήμασταν όλοι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών.
Η τρομοκράτηση του ελληνικού λαού που επιχειρούν, είναι τερατώδης, πρόστυχη και διχαστική. Δεν χρειαζόμαστε τις συμβουλές σας και τον τρόμο που σπέρνετε για να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε με ευρώ ή δραχμή.
Θα το μάθετε στις 5 Ιουλίου το βράδυ. Τότε θα σας δώσουμε την εντολή.
Ως τότε βουλώστε το όλοι. Σας ξέρουμε, δεν σας εκτιμάμε, δεν σας πιστεύουμε. Δεν θα μας βάλετε εσείς να σκοτωθούμε μεταξύ μας.» 

Διονύσης Χαριτόπουλος 

Ανάρτηση από: www.lifo.gr

Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr/

ΑΤΜ

Ανάρτηση από: http://www.skitso.biz

ΒΓΑΖΕ...ΒΓΑΖΕ........ΣΕ ΚΑΛΥΠΤΩ

Για ένα «όχι» με προοπτική «Η στιγμή της αλήθειας έφτασε λοιπόν. Και έφτασε για όλους» γράφει σήμερα στο ThePressProject ο Στάθης Κουβελάκης.

Konstantinos Tsakalidis / SOOC του Στάθη Κουβελάκη

Εφτασε βεβαίως για την κυβέρνηση, που εισπράττει τώρα τους πικρούς καρπούς μιας ολέθριας στρατηγικής, το ναυάγιο της οποίας είχε ήδη διαφανεί με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.. Μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών των μηνών της δήθεν «διαπραγμάτευσης» ήταν ο εγλωβισμός σε ένα εντεινόμενο καθοδικό σπιράλ, κατάληξη του οποίου είναι η αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου και η απεμπόληση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Η αντίφαση της αρχικής θέσης «αντιμνημονιακήλύση εντός ευρώ» λύθηκε μεταλασσόμενη στο δόγμα «πάση θυσία εντός ευρώ»που με αξιοθαύμαστη συνέχεια ακολουθούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και μια πενταετία.

ΕΙΣΑΙ ΣΤΗΝ ΕΟΚ,ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΚ(1981)-Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Η ομιλία ΥΕΘΑ και Προέδρου των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ

Αυτή είναι η πρόταση των θεσμών μεταφρασμένη επί της οποίας θα ψηφίσετε

Αυτό είναι το κείμενο των θεσμών επί του οποίου καλείται ο ελληνικός λαός να ψηφίσει αν αποδέχεται την πρόταση της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ΔΝΤ. Ανανεώσαμε το κείμενο με το επίσημο που κατατέθηκε στη Βουλή στις 16:56 της 27ης Ιουνίου. Στο TPP το είχαμε μεταφράσει ήδη από την 25η του μήνα.

Αυτή είναι η πλήρης ελληνική πρόταση μεταφρασμένη





H πρόταση των θεσμών μεταφρασμένη
 

1. Για τον συμπληρωματικό προϋπολογισμό του 2015 και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα του 2016-2019

Να υιοθετηθούν από την 1η Ιουλίου ένα συμπληρωματικός προϋπολογισμός και μια μεσοπρόθεσμη δημοσιονομική στρατηγική για το 2016-2019 που θα υποστηριχθεί από ένα ευμεγέθες και αξιόπιστο πρόγραμμα μέτρων. Το νέο δημοσιονομικό «μονοπάτι» θα πρέπει να χαραχθεί για έναν στόχο δημοσιονομικού πλεονάσματος ύψους 1,2,3 και 3,5% του ΑΕΠ για το 2015, το 2016, το 2017 και το 2018. Το πακέτο περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις στο ΦΠΑ, φορολογικά μέτρα, μεταρρυθμίσεις για το συνταξιοδοτικό, μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, μεταρρυθμίσεις που θα αντιμετωπίζει τις ελλείψεις στη συλλογή φόρων και άλλα παραμετρικά μέτρα που εξειδικεύονται παρακάτω.

2. Μεταρρύθμιση ΦΠΑ

Να υιοθετηθεί μεταρρύθμιση του συστήματος ΦΠΑ που θα ισχύσει από την 1η Ιουλίου 2015. Η μεταρρύθμιση θα έχει στόχο κέρδη ύψους 1% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση από τις παραμετρικές αλλαγές. Το νέο σύστημα ΦΠΑ θα: 1. ενοποιεί τους συντελεστές στο 23% και θα περιλαμβάνει ξενοδοχεία, εστιατόρια και catering, έναν μειωμένο στο 13% για τα βασικά τρόφιμα, την ενέργεια και το νερό (εξαιρουμένης της αποχέτευσης) και ένα υπερμειωμένο συντελεστή 6% για τα φάρμακα, τα βιβλία και τα θέατρα 2. θα εξορθολογίζει τις εξαιρέσεις για τη διεύρυνση της βάσης και την αύξηση του φόρου επί της ασφάλισης και 3. την εξάλειψη των εξαιρέσεων, συμπεριλαμβανομένων των νησιών.

Η αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ που περιγράφεται μπορεί να αναθεωρηθεί στο τέλος του 2016 υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει είσπραξη ισοδυνάμων μέσω μέτρων που θα ληφθούν κατά της φοροδιαφυγής και της βελτίωσης της συλλογής του ΦΠΑ. Κάθε απόφαση αναθεώρησης θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία με τους θεσμούς.

Ιδού γιατί όσοι απειλούν με χρεοκοπία την Ελλάδα απλά λένε ... μπαρούφες: Κανείς διεθνής νόμος δεν προβλέπει κάτι τέτοιο

Στον αποήχο των απειλών, όπως αυτή του ανεκδιήγητου Πολωνού προέδρου της ΕΕ, Νόναλντ Τουσκο, που απειλούσε την Ελλάδα ότι "'Η θα συμφωνήσει με τις απαιτήσεις των δανειστών μέχρι τη Δευτέρα ή θα χρεοκοπήσει", η απάντηση που δίνουν οι ξένοι οίκοι αξιολόγησης είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να πτωχεύσει την Ελλάδα, από τους νυν δανειστές.

Ούτε η ΕΚΤ,  ούτε οι χώρες του Eurogroup, ούτε φυσικά το ΔΝΤ. Ο λόγος; Αυτός που ξέρουν όλοι, αλλά έντεχνα το κρύβουν: Δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για την πτώχευση μίας χώρας από μία άλλη χώρα! Δεν υπάρχει τίποτα που να καθορίζει τι θα συμβεί αν η Ελλάδα αρνηθεί να πληρώσει τα επαχθή δάνεια.

Αντίθετα με το 2012 που το χρέος ήταν προς τους ιδιώτες και η μη αποπληρωμή του θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία κατάσταση ανάλογη με της Αργεντινής, καθώς οι ιδιώτες πιστωτές μπορούσαν να προσφύγουν σε διεθνή δικαστήρια και να ζητήσουν τα λεφτά τους κατάσχοντας εθνικά περιουσιακά στοιχεία, τώρα απλώς δεν υπάρχει μία τέτοια δυνατότητα για κανέναν από τους λεγόμενους, "θεσμούς"!

Τόσο απλά.

Μπορούν να κάνουν πολλά μέσω ΕΚΤ, αλλά όχι κρίσιμα: Δεν μπορούν να μας αναγκάσουν να επιστρέψουμε τα λεφτά που έδωσαν στις τράπεζές τους το 2012, αντικαθιστώντας το χρέος μας προς αυτούς και χρεώνοντάς μας ανάλογα.

Αυτό "ξέχασαν" να το πούνε στους λαούς τους και στα Κοινοβούλια των χωρών τους όταν ψήφιζαν νόμους δανειοδότησης της Ελλάδας, απλώς και μόνο για να πληρωθούν οι τράπεζές τους.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ- "καμιά στιγμή χαράς δεν έχει ο Δημάρατος..." Κ. Καβάφης

Η διδακτική ιστορία του Δημάρατου, αμφιλεγόμενου προσώπου,  βασιλιά της Σπάρτης, ο οποίος αυτομόλησε στην αυλή του Πέρση βασιλιά, είναι αρκετά διαφωτιστική για τα πρόσωπα της πολιτικής μας ζωής (μηδίσαντες και μη) και τη στάση που θα έπρεπε να κρατήσει ο λαός μας απέναντι στις απειλές των δανειστών μας. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΑΤΟΥ   Ο Δημάρατος, βασιλιάς της Σπάρτης έχασε το θρόνο του μετά από συνομωσία, και αργότερα, κι ενώ είχε αναλάβει κάποιο αξίωμα επίβλεψης των γυμνοπαιδιών, δέχτηκε την επίσκεψη ενός ακολούθου του νέου βασιλιά Λεωτυχίδα, ο οποίος τον πρόσβαλε δημοσίως. Ο Δημάρατος απάντησε με απειλές και κατόπιν αποχώρησε προσβεβλημένος. Αποφασισμένος να πάρει πίσω ό,τι θεωρούσε πως του ανήκε, μετέβη στην Ηλεία με πρόσχημα ένα ταξίδι προσκυνήματος κι εκεί άρχισε να στρατολογεί συμμάχους. Ωστόσο η δράση του έγινε αντιληπτή και η Σπάρτη έστειλε απεσταλμένους να τον φέρουν πίσω. Αφού διέφυγε για λίγο στη Ζάκυνθο, ταξίδεψε στην Ασία, στην αυλή του Βασιλιά Δαρείου Α'. Στην Περσία ο Δημάρατος έλαβε φιλόξενη υποδοχή και αναφέρεται από τον Ηρόδοτο ότι βοήθησε τον Ξέρξη Α' να διαδεχτεί τον πατέρα του ενάντια στα υπόλοιπα αδέρφια του. Συμμετοχή στην περσική εκστρατεία Ωστόσο, όταν ελήφθη η απόφαση να καταληφθεί η Ελλάδα, φέρεται ότι έστειλε κρυφά ένα μήνυμα στην πατρίδα του τη Σπάρτη, γνωστοποιώντας τις προθέσεις των Περσών. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ξέρξη εναντίον των Ελλήνων, ο Δημάρατος τον ακολούθησε με την ιδιότητα του συμβούλου για λόγους που δεν μπορούν να ερμηνευθούν απόλυτα -πιθανώς να ήλπιζε στην εκδίκηση ή στην επαναφορά του στο θρόνο της Σπάρτης. Διάσημο είναι το ιστορικό ανέκδοτο σύμφωνα με το οποίο λίγο πριν από τη Μάχη των Θερμοπυλών, ο Μεγάλος Βασιλιάς, βλέποντας τους λιγοστούς Σπαρτιάτες που στρατοπέδευαν εναντίον των πολυάριθμων στρατιωτών του να χτενίζουν με ολύμπια ηρεμία τα μαλλιά τους πριν από τη μάχη, κάλεσε κοντά του τον Δημάρατο για να του εξηγήσει το παράδοξο φαινόμενο. Ο Δημάρατος απάντησε ως εξής: ΗΡΟΔΟΤΟΣ  ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΞΕΡΞΗ – ΔΗΜΑΡΑΤΟΥ VΙΙ 101-104 Ξέρξης προς Δημάρατο: Θα τολμήσουν οι Έλληνες να αντισταθούν; VII101. Κι όταν πλέοντας έφτασε από το ένα στο άλλο άκρο του στόλου και βγήκε απ' το καράβι1, έστειλε να φωνάξουν τον Δημάρατο2, το γιο του Αρίστωνος, που τον συνόδευε στην εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος· τον κάλεσε και του έκανε την εξής ερώτηση: «Δημάρατε, τώρα3 θα μου έδινε χαρά να σε ρωτήσω κάτι που θέλω. Εσύ είσαι Έλληνας και μάλιστα, όπως ακούω κι από σένα κι από τους άλλους Έλληνες που ήρθαν και συζήτησαν με μένα, από την πιο μεγάλη και την πιο ισχυρή πόλη4. Τώρα λοιπόν απάντησέ μου σ' αυτό το ερώτημα: θα τολμήσουν οι Έλληνες5 να σηκώσουν χέρι εναντίον μου και να μου αντισταθούν; Γιατί, όπως εγώ πιστεύω, κι αν ακόμη όλοι οι Έλληνες και οι υπόλοιποι λαοί που κατοικούν δυτικότερα ένωναν τις δυνάμεις τους, δε θα 'ναι σε θέση ν' αντιμετωπίσουν την επίθεσή μου, μια και δεν είναι μονοιασμένοι. Θέλω όμως ν' ακούσω ποια γνώμη έχεις κι εσύ γι' αυτούς». Εκείνος αυτήν την ερώτηση έκανε κι ο άλλος παίρνοντας το λόγο είπε: «Βασιλιά μου, να σου πω την αλήθεια6 ή λόγια που θα σου δώσουν χαρά να τ' ακούσεις;». Κι εκείνος τον ενθάρρυνε να πει την αλήθεια, και να είναι βέβαιος πως η εύνοια με την οποία τον περιβάλλει δε θα λιγοστέψει, θα μείνει όση ήταν πρωτύτερα.

Το πρόβλημα με την ψυχανάλυση

Κατά τη γνώμη μου υπάρχει μόνο μία μέθοδος παραγωγής γνώσης που έχει αποδείξει – και καθημερινά αποδεικνύει – την αξία και την εγκυρότητά της: Η επιστημονική.

Βασίζεται στην σαφή και ακριβή διατύπωση θεωριών ή υποθέσεων, στον συνεχή πειραματικό τους έλεγχο, που οδηγεί στη επιβεβαίωση ή την διάψευσή τους.

Και βέβαια η εφαρμογή των επιστημονικών θεωριών στην τεχνολογία, είναι η τελική καταξίωσή τους.

Παράλληλα με την επιστημονική μέθοδο υπάρχουν και άλλοι τρόποι να προσεγγίζει κανείς τη ζωή και το σύμπαν: η τέχνη, η θρησκεία, το συναίσθμα, η διαίσθηση, η φαντασία. Όλες αυτές είναι σημαντικές και πλουτίζουν τη ζωή μας, αλλά μένουν μέσα στον χώρο της ατομικής «επαλήθευσης» και γνώση δεν παράγουν.

Αγαπώ πολύ την επιστήμη (και το παιδί της την τεχνολογία). Ακόμα περισσότερο αγαπώ την τέχνη – που έρχεται από τον άλλο, τον υποκειμενικό, τον αντίθετο χώρο. Κι επειδή ακριβώς τις αγαπώ, προσπαθώ να τις κρατήσω χώρια. Να μην μπλέκουμε την φαντασία με την γνώση.

Το πρόβλημα με τις ψυχαναλυτικές θεωρίες είναι απλό: δεν έχουν ποτέ εκτεθεί με επιστημονικό τρόπο ούτε έχουν ελεγχθεί ανάλογα. Πρόκειται και μία σειρά από υποθέσεις που εκλαμβάνονται ως αληθείς, ενώ παραμένουν στον χώρο του έξω- (ή ψεύδο-) επιστημονικού.

Επτά λάθη που «σκοτώνουν» την παιδική δημιουργικότητα

«Ο δημιουργικός ενήλικας είναι το παιδί που επιβίωσε» Ursula K. Le Guin, Αμερικανίδα συγγραφέας

Τα παιδιά από μικρή ηλικία έχουν τεράστια αποθέματα δημιουργικότητας. Όμως δυστυχώς ενώ μεγαλώνουν τα αποθέματα αυτά συνήθως στερεύουν χρόνο με τον χρόνο. Τι κάνουμε λάθος; Μήπως τα περιορίζουμε υπερβολικά; Μήπως περιμένουμε τα πάντα από εκείνα και όταν δεν τα παίρνουμε απογοητευόμαστε; Μήπως δίνουμε μεγάλη βάση στην «αμοιβή» τους;

Δείτε επτά λάθη που κάνουμε ως γονείς και τα οποία μπορούν να καταστρέψουν την δημιουργικότητά τους.

Τους δίνετε ανταμοιβές: Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι οι ανταμοιβές αναστέλλουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία των παιδιών. Αν το «δελεάζετε» με αυτές, το παιδί θα καταβάλλει μόνο όση προσπάθεια χρειάζεται ώστε να κερδίσει την ανταμοιβή που του υποσχεθήκατε. Επομένως κάθε λογής «βραβεία» - π.χ. αυτοκολλητάκια, δώρα, περισσότερος χρόνος στην τηλεόραση κτλ.- ελαττώνουν την εγγενή ευχαρίστηση των δημιουργικών δραστηριοτήτων. Αυτό που θέλετε είναι παιδιά με κίνητρο, και όχι παιδιά τα οποία θα κάνουν τα πάντα για την ανταμοιβή τους.

Τα επισκιάζετε: Η συνεχής επίβλεψη και «συμμετοχή», από την μεριά σας, όσο τα παιδιά κάνουν τις εργασίες τους είναι επίσης επιβλαβής για τη δημιουργικότητά τους. Αν παρακολουθούμε τα παιδιά διαρκώς και κάνουν τις εργασίες τους με τη βοήθεια των γονιών τους, δε μαθαίνουν να παίρνουν ρίσκο και δε μαθαίνουν την αξία των λαθών ως φυσικό στάδιο της όλης διαδικασίας.

12 εντυπωσιακά στοιχεία για την ελληνική οικονομία – Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Η ελληνική οικονομία είναι στο επίκεντρο προσοχής σε όλο τον κόσμο. Ιδιαίτερα αυτές τις ώρες, που φαίνεται πως γίνεται η τελική διαπραγμάτευση. Με αυτή την αφορμή, το Business Insider έφτιαξε έναν κατάλογο με 12 εντυπωσιακά, όπως τα χαρακτηρίζει στοιχεία για την ελληνική οικονομία, από την αρχαιότητα, μέχρι σήμερα και από τις χρεοκοπίες, μέχρι την κατανάλωση τσιγάρων και την παραγωγή ελαιολάδου.

Η Ελλάδα έχει προϊστορία στα οικονομικά προβλήματα. Η πρώτη χρεοκοπία της χώρας έγινε στον 4ο αιώνα π.Χ., όταν 13 πόλεις-κράτη δανείστηκαν από το Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο, αλλά οι περισσότερες δεν αποπλήρωσαν τα δάνεια.

Στη σύγχρονη εποχή, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει πέντε φορές. Τις μισές από την Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ. Το 1826, το 1843, το 1860, το 1894 και το 1932.

Η επόμενη μέρα θα ανήκει στην Ελλάδα: Εννέα μεγάλες αλήθειες προς την “κάθαρση” του δράματος

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (Α) ανταλλάσει χειραψία με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν (Α), στο περιθώριο του 19ου Οικονομικό Φόρουμ, την Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015, στην Αγία Πετρούπολη. Φωτογραφία ΑΡΧΕΙΟΥ: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ/Andrea Bonetti

Του Νίκου Σταματάκη

Καθώς το ελληνικό δράμα πλησιάζει στην κορύφωσή του παρατηρούμε με ικανοποίηση τον Ελληνα πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί με ιδιαίτερη επιδεξιότητα το σπουδαιότερο όπλο του, το «μεγάφωνο παγκόσμιας εμβέλειας», το οποίο πολύ έγκαιρα είχαμε αναλύσει αμέσως μετά την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία (http://mignatiou.com/2015/01/ena-megafono-pagkosmias-emvelias-to-spoudeotero-oplo-tou-alexi-tsipra/) στο τέλος Ιανουαρίου.

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Αγία Πετρούπολη ενώπιον των ηγετών των χωρών BRICS υπήρξε μια σπανιότατη στιγμή στην σύγχρονη ελληνική ιστορία που η ελληνική φωνή αντήχησε γεμάτη ουσία και ζωντάνια μέχρι τα έσχατα της Οικουμένης.  Ταυτόχρονα, η υπογραφή της προκαταρκτικής ελληνορωσικής συμφωνίας για τον νέο αγωγό φυσικού αερίου ήταν ένα άμεσο πρακτικό μέτρο απεγκλωβισμού της χώρας από τα τωρινά αδιέξοδα.  Τέλος, η κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Ιωάννη Καποδίστρια με την απότιση τιμής στον μεγάλο Ελληνα και Ευρωπαίο ηγέτη – πέρα από τους συμβολισμούς της ιστορικής ελληνορωσικής φιλίας – ήταν ένα επίκαιρο σημείο αναφοράς στον πατριωτισμό και την ενότητα (την τόσο αναγκαία στην κρίσιμη αυτή φάση) του ελληνικού έθνους.

Τώρα που η 5μηνη διαπραγματευτική περιπέτεια πλησιάζει στο τέλος της αποκαλύπτεται επιτέλους ολόγυμνη η αλήθεια για τους βασικούς υπαίτιους και τα γεγονότα που οδήγησαν στην μνημονιακή καταστροφή της Ελλάδας, με την πρόσφατη παρουσίαση της εξαίρετης έρευνας-βιβλίου του Μιχάλη Ιγνατίου.  Αλλά ακόμα περισσότερο αποκαλύπτεται η αλήθεια για την πραγματική ουσία των δανείων που δήθεν «έσωσαν» την Ελλάδα. Να λοιπόν ποιες είναι οι σκληρές αλήθειες τις οποίες δεν τολμούσαν μέχρι πρόσφατα να παρουσιάσουν ανοιχτά οι δανειστές και τα φερέφωνά τους:

ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΩΤΗ: Από τον πακτωλό των 300 και πλέον δις ευρώ του ελληνικού χρέους σχετικά ελάχιστα είναι το ποσά που εκταμιεύθηκαν από τα ταμεία των δανειστών και έφθασαν στην ελληνική οικονομία.  Τα δάνεια προς την Ελλάδα ήταν στην ουσία λογιστικές εγγραφές που κύριο σκοπό είχαν τη διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

“Μένουμε Ευρώπη” είχε και το 1944; – Όταν το Κολωνάκι έβγαινε στους δρόμους ενάντια στο ΕΑΜ

Με αφορμή τις δύο διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών αυτή κατά της λιτότητας και αυτή υπέρ του ευρώ με κάθε κόστος με τίτλο “Μένουμε Ευρώπη”, αναδημοσιεύουμε ένα ντοκουμέντο από το 1944, όταν και πάλι στους δρόμους της Αθήνας είχαν κατέβει τόσο ετερόκλητες πληθυσμιακές ομάδας, οι υποστηρικτές του ΕΑΜ και οι αστοί του Κολωνακίου.

Όπως έγραφε ο Γιώργος Θεοτοκάς στα «Τετράδια Ημερολογίου» ήταν «η πρώτη φορά που ένιωσα στην Ελλάδα τόσο έντονα, τόσο ξεκάθαρα και απόλυτα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου. Αυτή είναι πια στο εξής η “ελληνική πραγματικότητα”».

Το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο «Τετράδια Ημερολογίου» (1939 – 1953) του Γιώργου Θεοτοκά δημοσίευσε στο Facebook ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, γενικός γραμματέας Συντονισμού της Κυβέρνησης και Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ.

47σέλιδο ή 5σελιδο μνημόνιο;

 

 

Της  Ζέττας Μελαμπιανάκη

 

Η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, έκτασης 47 σελίδων, μια πρόταση εφ όλης της ύλης και συνολικής παραβίασης όλων των λεγόμενων κόκκινων γραμμών, παραδόθηκε στους «θεσμούς» την 1^η Ιουνίου και έγινε γνωστή μερικές μέρες αργότερα. Η νέα αυτή πρόταση, και πάλι, συνοδεύτηκε από αυξημένες κυβερνητικές προσδοκίες για άμεση συμφωνία. Και όμως, η μη αποδοχή της πρότασης από τους λεγόμενους θεσμούς, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι οι υποχωρήσεις κατά κανόνα συνοδεύονται από ένταση της επίθεσης από την άλλη πλευρά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τέτοιου μεγέθους και τέτοιας ποιότητας υποχωρήσεις.

Η «αντιπρόταση» των δανειστών ήταν η άμεση και πλήρης εφαρμογή των λεγόμενων δεσμεύσεων του «προγράμματος». Αυτή η απαίτηση, απορρίφθηκε από την ελληνική πλευρά.

Η διακοπή των διαπραγματεύσεων και η αποχώρηση της ελληνικής αντιπροσωπείας, στις 14/6, συνοδεύτηκε από περίπου δραματικές δηλώσεις και «διαρροές».

Όπως έγραψε και η εφημερίδα «Το Βήμα», στις 14/9, «κυβερνητικές πηγές σημειώνουν, σχετικά με την εξελισσόμενη διαπραγμάτευση:

1. Η ελληνική κυβέρνηση έχει καταθέσει τις προτάσεις της έγκαιρα [01.06.2015], όπως και δύο επεξεργασμένα κείμενα που αφορούν την βιωσιμότητα του χρέους και το δημοσιονομικό κενό.

2. Η Ελληνική αντιπροσωπεία, μάλιστα, που βρίσκεται στις Βρυξέλλες από το Σάββατο, παρέδωσε στους θεσμούς συμπληρωματικές προτάσεις που καλύπτουν πλήρως το δημοσιονομικό κενό και τα πρωτογενή πλεονάσματα. Προτάσεις που ανοίγουν το δρόμο για την τελική συμφωνία που θα καλύπτει τους τρεις πυλώνες –δημοσιονομικό, χρηματοδοτικό και αναπτυξιακό.

3. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει, σε όλους τους τόνους, ότι δεν θα δεχτεί ποτέ καμία μείωση σε συντάξεις και μισθούς ή αυξήσεις, μέσω του ΦΠΑ, σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως για παράδειγμα το ηλεκτρικό ρεύμα. Κανένα υφεσιακό μέτρο που θα υπονομεύει την ανάπτυξη –το πείραμα αρκετά κράτησε.

4. Να σημειωθεί ότι το ΔΝΤ επιμένει να ζητά περικοπές συντάξεων ύψους 1% του ΑΕΠ, δηλαδή 1,8 δισ. ευρώ το χρόνο! Και άλλο ένα 1% [ακόμα, δηλαδή, 1,8 δισ. ευρώ] από την αύξηση του ΦΠΑ! Μέτρα που αφορούν τα λαϊκά στρώματα και τους εργαζόμενους και αποδεδειγμένα οδηγούν σε νέο κύκλο ύφεσης.

5. Η αντιπροσωπεία της ελληνικής κυβέρνησης παραμένει σε ετοιμότητα για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων και την επίτευξη της αμοιβαίας επωφελούς συμφωνίας.»

Η «νίκη» που διεκδικείται πλέον, από την ελληνική πλευρά, είναι η αποδοχή της «δικής μας» 47σέλιδης πρότασης από τους θεσμούς.

Σε αυτή την προοπτική, η κυβέρνηση καλεί σε συστράτευση τον λαό και τον κόσμο της εργασίας.

Κι όμως, η διαφορά των δύο σχεδίων (κυβέρνησης-«θεσμών») βρίσκεται μόλις…στα 2 δις ευρώ. Δηλαδή οι «θεσμοί» θέλουν επιπλέον 2 δις μόνιμα δημοσιονομικά μέτρα σε ετήσια βάση, για να εξασφαλίζουν την αποπληρωμή του χρέους.

Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στις 15/6,

«O Πρόεδρος Γιούνκερ έκανε μια τελευταία απόπειρα αυτό το Σαββατοκύριακο να βρεθεί μέσω των προσωπικών του εκπροσώπων και σε στενή συνεργασία με τους εμπειρογνώμονες της Επιτροπής, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, μια λύση με τον Πρωθυπουργό Τσίπρα που θα επιτρέψει τη θετική ολοκλήρωση της αξιολόγησης εγκαίρως για το Eurogroup της Πέμπτης 18 Ιουνίου.

ΣΤΙΣ 12 ΚΑΙ ΕΝΑ

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Κανείς δεν πρέπει να εκπλαγεί αν καταλήξουμε σε συμφωνία στις 12 και ένα και όχι στο παρά πέντε. Πάντως για πρώτη φορά από την έναρξη των διαπραγματεύσεων οι Εταίροι και οι ΗΠΑ δείχνουν σημάδια ανησυχίας μετά την «κοφτή» δήλωση Τσίπρα ότι οι κυβερνητικές προτάσεις είναι το έσχατο σημείο υποχώρησης. Όσοι είναι υπέρ της ρήξης δυσανασχετούν για τις παραχωρήσεις αλλά η κυβέρνηση θα κριθεί όχι μόνο από όσα έδωσε αλλά και από όσα αποσπάσει από τους Εταίρους, την ύστατη ώρα. Αν η πλειοψηφία του κόσμου ήθελε έξοδο από το ευρώ τα κριτήρια θα ήταν άλλα. Το «αστείο» είναι ότι αρκετοί στην ΕΕ εξακολουθούν να μας απειλούν με αυτό που φοβούνται και οι ίδιοι, με GREXIT. Ωστόσο «ανακαλύπτουν» πλέον ότι ακόμα και αν δεν πληρώσουμε τη δόση τους δεν χρεοκοπούμε. Αναλύονται σε «στοχαστικές προσαρμογές» και γίνονται γλυκανάλατοι: Με νοιάζει ο ελληνικός λαός, όχι η κυβέρνηση, λέει ο Γιούνκερ, παραλείποντας ότι ο ελληνικός λαός εξέλεξε αυτήν ακριβώς την κυβέρνηση.

Τα ΜΜΕ στην Ευρώπη υποστήριξαν προ ημερών ότι το GREXIT θα κόστιζε μόνο στη Γερμανία ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Προχθές οι FT έγραψαν ότι Γερμανία και Γαλλία μαζί θα έχαναν 160 δις ευρώ. Άπαντες αδιαφορούν πλήρως για το χάος της χρηματικής διαφοράς και το κύρος των εκτιμήσεών τους. Οι FT συνιστούν GREXIT, αναλύοντας μεθοδικά τα πλεονεκτήματά του.

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΑΤΣΑΡΟΛΕΣ, CASH CARD

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ*

Το είδαμε κι αυτο. Να διαδηλώνουν άνθρωποι, προφανώς για πρώτη φορά στη ζωή τους οι περισσότεροι, με αίτημα να αποδεχθεί η κυβέρνηση  μια ατιμωτική, ταπεινωτική, άδικη κοινωνικά και αδιέξοδη οικονομικά «συμφωνια» με τους πιστωτές της χώρας. Μια συμφωνία, που ακόμη και στο εξωτερικό πολλοί – οχι συριζαίοι πάντως – θεωρούν μη βιώσιμη τουλάχιστον!

Δυστυχώς δεν το είχαν σκεφτεί και κάποιοι άλλοι εκεί στα τέλη του Οκτωβρίου του 1940, αλλιώς θα είχαμε αντισυγκέντρωση του τύπου «μένουμε  Ράιχ, φυλάμε τον κώλο μας» και τέτοια! Θα γλιτώναμε πολλές ταλαιπωρίες, σύμφωνα με τη λογική της πλειονότητας όσων συγκεντρώθηκαν χθες στο Σύνταγμα.

Την πιο κρίσιμη στιγμή, εκεί που η κυβέρνηση προσπαθεί να πετύχει έστω κάποια θετικά σημεία σε μία συμφωνία, ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος της κρίσης... νάσου οι Εφιάλτες ανοίγουν μονοπάτι στους δανειστές – εκβιαστές.

ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ*

Όταν μιλάμε για ναζιστικά, φασιστικά, χουντικά, δικτατορικά ή άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, το μυαλό μας πάει σε Άουσβιτς, εκτελέσεις βασανιστήρια, εξορίες και φυλακές. Λογικό είναι. Μια εγκληματική οργάνωση, συχνά με τον μανδύα πολιτικού κόμματος, τυχαίνει να πάρει την εξουσία. Αλλά το έγκλημα και η βία, σημάδια ανωτερότητας σε αντιδιαστολή με τους υπανθρώπους ή τις κατώτερες φυλές, γίνονται συστατικά στοιχεία της ύπαρξης τους και προϋπόθεση για την ανάπτυξη τους. Για τη ναζιστική ιδεολογία η εξαφάνιση του άλλου, του διαφορετικού, είναι η επιβεβαίωση της ανωτερότητας του εγκληματία. Ο φασίστας εγκληματίας δεν θεωρεί πως σκοτώνοντας κάποιον περαστικό μετανάστη, διαπράττει κάτι το ειδεχθές. Απλά επιβεβαιώνει την ανωτερότητα του. Και όσο πιο πολλούς σφάξει τόσο πιο πολύ ανεβαίνει στην ιεραρχία και γίνεται ήρωας. Δικαιολογημένα η φρίκη μας και το αντιφασιστικό μας μένος.

Αλλά ποια είναι η οικονομική πολιτική του φασισμού;

“ΜΙΑ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΚΛΑΒΙΑ…”

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Στους ποιητές μας χρωστάμε περισσότερα απ’ όσα στους δανειστές μας.

Την περασμένη Δευτέρα, στις 15 Ιουνίου, συμπληρώθηκαν 21 χρόνια από τον θάνατο ενός από τους μεγαλύτερους «ποιητές» αυτού του τόπου, του Μάνου Χατζιδάκι.

Ο Χατζιδάκις, ποιητής της μουσικής, της ζωής και της σκέψης, μιλώντας - πριν από 25 χρόνια – για τους «εταίρους» μας, για τους «συμμάχους» μας και για τους «θεσμούς» τους, περιγράφοντας «προφητικά» το έδαφος πάνω στο οποίο εξελίσσονται οι συμφωνίες, οι διαπραγματεύσεις, οι ναρκοθετημένες «ρήξεις» και η γενικότερη συμβίωση μαζί τους,
χωρίς ίχνος «διδακτισμού», έδινε ουσιαστικά την απάντηση στο ανύπαρκτο «δίλλημα» ανάμεσα στην υποταγή ή στην πραγματική αποδέσμευση από τα δεσμά αυτής της «άλλου είδους σκλαβιά»: 

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015
Αναδημοσίευση από: http://www.iskra.gr

Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ, ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ, Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ

Λέγεται ότι ο Αμερικανός ΥΠΟΙΚ Τζακ Λιού είπε στον Γερμανό ομόλογο του στη σύνοδο των G7 στην Δρέσδη: «Βρείτε τα με τους Έλληνες γιατί χανόμαστε» (βλ. το άρθρο του Ν. Τσαγκρή στην «Εποχή» της 30/5). Και τόνισε την ανάγκη αναπτυξιακής πολιτικής στην Ευρώπη, με ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων και την τόνωση των ευρωπαϊκών εισαγωγών, ώστε να μειωθεί και το υπέρογκο εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ. Ο Β. Σόιμπλε του απάντησε, κραδαίνοντας το «Βιβλίο της Ομόνοιας» με τους λουθηριανούς δογματικούς κανόνες, λέγοντας: «Εδώ είναι η Δρέσδη και πρέπει να λειτουργήσει περαιτέρω η πειθώ: οι γερμανικοί κανόνες της λιτότητας και οι ισχυροί προϋπολογισμοί είναι απαράβατοι».

Βέβαια ο Σόιμπλε όταν λέει «πειθώ»  την εννοεί για τις σχέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας, ενώ για την Ελλάδα, αντί για την πειθώ χρησιμοποιεί την γερμανική μπότα. Όσο για τους γερμανικούς κανόνες της λιτότητας, είναι αλήθεια ότι ο Λούθηρος προέτρεπε σε αυτήν, ώστε να αποφεύγονται οι εισαγωγές ξένων προϊόντων. Ωστόσο, ο Σόιμπλε ξεχνά - όπως και η Μέρκελ της οποίας ο πατέρας ήταν Λουθηριανός πάστορας - ότι ο Λούθηρος ζητούσε την τιμωρία από τον θεό των εμπόρων, ενώ για τους τοκογλύφους ζητούσε από τους ανθρώπους να τους κρεμούν! Και όταν έλεγε τοκογλύφους, εννοούσε όσους έπαιρναν οποιονδήποτε τόκο από τα δάνεια που έδιναν, ενώ οι έμποροι ήταν Γερμανοί (με τα «μονοπώλιά» τους), αλλά και Ιταλοί που έκαναν εισαγωγές στην Γερμανία εξωτικών και ιταλικών βιοτεχνικών προϊόντων. Τότε κυριαρχούσε ακόμα ο Νότος στο Βορρά από οικονομική άποψη αλλά και θρησκευτική. Τί θα έλεγε αλήθεια σήμερα που κυριαρχούν οι Γερμανοί και εξάγουν στο Νότο εξοπλισμούς ή προϊόντα της Ζίμενς, της Μερσέντες, της BMW κ.α., σε μονοπωλιακές τιμές λόγω και των μιζών; Και οι Γάλλοι, βέβαια, οι χαριτόβρυτοι. Όσο για τους τοκογλύφους, τους ξέρουμε πια. Προστέθηκαν και τα κράτη σ' αυτούς.

Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

Του ΣΤΩΙΚΟΥ*

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές –βράδυ της Τρίτης 16/6– οι δίαυλοι επικοινωνίας της κυβέρνησης και των δανειστών είχαν διακοπεί .

Την ίδια ημέρα πραγματοποιήθηκε η σύσκεψη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου, και μετά την ενημέρωση της από τον πρωθυπουργό, επιβεβαιώθηκαν οι διαφορές που χωρίζουν τις δύο πλευρές για την επίτευξη συμφωνίας. Προηγουμένως, ο Α. Τσίπρας είχε ενημερώσει για τις εξελίξεις διαδοχικά τους Στ. Θεοδωράκη, Φ. Γεννηματά και Ντ. Μπακογιάννη. Τα αποκαλούμενα κόμματα του μνημονίου (ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ), όλο αυτό το διάστημα εντείνουν τις πιέσεις τους για την υπογραφή συμφωνίας με τους δανειστές, ενώ θέτουν μετ΄ επιτάσεως το θέμα της διασφάλισης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι οργανώσεις και οι θεσμοί της αστικής τάξης (ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, Ελληνοαμερικάνικο Επιμελητήριο), ενώ η ΕΣΕΕ, η οποία θίγεται άμεσα από τα μέτρα που προτείνουν οι δανειστές, κρατά μια επαμφοτερίζουσα στάση.

Από την πλευρά της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και άμεσα των αμερικάνων, εντείνονται οι πιέσεις προς την ελληνική πλευρά για την υπογραφή συμφωνίας. Οι δηλώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων, όταν αναφέρονται στη χώρα μας, κάθε άλλο παρά κομψές μπορούν να χαρακτηριστούν. Όμως, το πράγμα ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, όταν περνάμε στο χώρο των διαρροών που κάνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί παράγοντες προς τον Τύπο, ο οποίος κυριολεκτικά λειτουργεί σαν ο Δούρειος Ίππος του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Τις τελευταίες ημέρες βλέπουν το φως τρομολαγνικά σενάρια, για το τι θα συμβεί, αν τελικά η ελληνική πλευρά δεν συναινέσει και δεν υπογράψει τη συμφωνία που προτείνουν οι δανειστές.

Foreign Policy: "Άσχημα νέα για τις ΗΠΑ - Η Ρωσία θα σώσει την Ελλάδα"

"ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ Ο Β.ΠΟΥΤΙΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ"

 "H Ρωσία μπορεί και θα σώσει την Ελλάδα" δημοσιεύει το γνωστό περιοδικό γεωστρατηγικής «foreign policy», "κάτι το οποίο αποτελεί  μια πολύ κακή είδηση, ειδικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ".

 

Οι ειδικοί εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι κατά τη συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με το Ρώσο Πρόεδρο, η οποία πραγματοποιήθηκε χθες στις  19 Ιουνίου, ο Α.Τσίπρας ζήτησε «καθαρά και ξάστερα» από τον Β.Πούτιν  βοήθεια για την αποπληρωμή του χρέους προς το ΔΝΤ.

 

Αυτό αποτελεί πολύ «άσχημα νέα» για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ , διότι η  Ρωσία εκμεταλλευόμενη  τη στιγμή , θα «αρπάξει» την ευκαιρία και  θα έρθει να διασώσει την Ελλάδα, γράφει σε ένα άρθρο του ο David Francis.

 

"Για τους Ρώσους, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι ένας ήρωας, επειδή είναι αντίθετος και πολεμά τη Δύση σε όλα τα θέματα. Ο Ρώσος Πρόεδρος, όμως, διαθέτει και μια  τεράστια βάση οπαδών  και μεταξύ των Ελλήνων, κάτι το οποίο φέρνει σε πολύ δυσάρεστη  θέση τις  ΗΠΑ και την Ευρώπη".

Η ιδεολογία της υποταγής

Του Δημήτρη Μηλάκα

Επί πενταετία η Ελλάδα βρίσκεται σε πρόγραμμα διάσωσης και όπως μας λένε η χώρα συντηρείται και υπάρχει χάρη της μεγαλοψυχίας αυτών που τη διασώζουν. Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε ευγνώμονες στους ευεργέτες μας και να προσαρμοζόμαστε πρόθυμα στις οδηγίες τους. Αυτοί ξέρουν…

Μας λένε, «αυτοί που ξέρουν», ότι για να επιβιώσουμε θα πρέπει:

1. Να προσφέρουμε (ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη διάσωσή μας)  την επόμενη τετραετία το 12,5%  του ΑΕΠ της χώρας καθώς το 25% που ήδη έχουμε καταβάλει τα πέντε τελευταία χρόνια δεν είναι αρκετό
2. Να συνεχίσουμε το ξήλωμα των αναχρονιστικών δομών μας που εξασφάλιζαν τα στοιχειώδη στην παιδεία (30% μείωση δαπανών μέχρι τώρα) και την υγεία (πάνω από 33% μέχρι στιγμής)
3. Να απαλλαγούμε από το βάρος της υποχρέωσης απέναντι στους  γονείς και στους παππούδες μας και να τους αντιμετωπίσουμε ως άχρηστα (καθώς δε συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία) υποκείμενα τα οποία καλό θα είναι να μάθουν να ζουν με 300 ευρώ
4. Να εκσυγχρονίσουμε τις αντιλήψεις μας  περί του  δημόσιου ελέγχου στην παραγωγή μιας σειράς αγαθών όπως είναι η ενέργεια και το νερό, και να τα ξεπουλήσουμε, όπως ξεπουλήσαμε υποδομές (λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους) κτήρια, δάση, παραλίες…

Η χειρονομία της Τρέμη προς τον Ευαγγελάτο για να "κόψει" τον Γλέζο όταν αυτός μίλησε για τους Τραπεζίτες (video)

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δώσει κανείς ένα τέλος σε μια τηλεοπτική συνομιλία που δεν πάει όπως την θέλεις. Κάποιοι από αυτούς είναι ιδιαίτερα «ευγενικοί» όσο και χαρακτηριστικοί.
Έναν από αυτούς τους τρόπους με την χρήση του χεριού, φαίνεται να χρησιμοποίησε και η Όλγα Τρέμη στο Νίκο Ευαγγελάτο ώστε να δώσει τέλος στην σύνδεση με τον Μανώλη Γλέζο καθώς εκείνος έθεσε στον αέρα το ερώτημα: «Εάν είναι δυνατόν Τραπεζίτες να αποτελούν μέλη επιτροπής που χειρίζονται τα θέματα του χρέους της χώρας;"!
Όταν ακούστηκε ο Μανώλης Γλέζος να μιλάει για του Τραπεζίτες η Όλγα Τρέμη κατεβάζει το χέρι κάτω από το τραπέζι και κάνει την χαρακτηριστική κίνηση "κόφτον" ρίχνοντας μια ματιά στον Νίκο Ευαγγελάτο. Αμέσως μετά τεντώνει τα χέρια πάνω από το τραπέζι...
Ανάρτηση από: http://www.koutipandoras.gr

Αναδημοσίευση από: http://blogvirona.blogspot.gr

Ρένος Αποστολίδης: «Το δίχτυ»

Ρένος Αποστολίδης

 Τὸ δίχτυ* 

Πάντα ἔπιανα τὴν πέννα μὲ τὴν ἀπόφαση νὰ γράψω κάτι μεγάλο, «ποὺ νὰ τὰ λέῃ ὅλα»! Μιὰ πρώτη φλόγα ἔδιν' ἔν' ἄνοι-
γμα - κι αὐτό ἠταν! Γιόμισα ἔτσι ἀνοίγματα, πρὸς κάτι ποὺ θάταν «τὸ ὅλο» - μὰ ποῦ «τὸ ὅλο»! Φύλαγα ὕστερα τ' ἀνοίγμα-
τα σάν ἁπλές ρωγμές ἀπ' ὅπου κάτι μισόβλεπα - ἤ νόμιζα πὼς μισόβλεπα κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε ἴσως κι ἄλλος νὰ μισοδῇ.Ὕστερα ἔλεγα : «Αὐτά εἰναι - τί νὰ κάνω; Αὐτός εἶμαι!» Καὶ  σιγά-σιγά, τὸ πῆρ' ἀπόφαση... Ἔτσι κι αὐτό ἐδῶ : ἕν' ἄνοιγμα.
    Τὸ βάζω γιὰ κλείσιμο - μ' ὅλο ποὺ θὰ ξετυλίγονταν (εἶχα δηλαδὴ τὴν πρόθεση) σὲ βιβλίο ὁλάκερο, μὲ τὸν ὄχι καὶ λίγο φιλόδοξο τίτλο:

    Ἀπόπειρα συνεννοήσεως.

     Βλέπω πολλούς -- κι ὁλοένα περσότερους -- νὰ βρίσκωνται σὲ μιὰ τρομερή διάσταση, ἄν ἐκφράζωμαι καλά, μὲ τὴν ἴδια τὴ ζωή τους. Βρίσκομαι κι ὁ ἴδιος; Ὄχι, τολμάω νὰ πῶ - μὰ εἶναι καὶ τόσο «ἰδιότυπη» ἡ «λύση» μου, ποὺ δέν μπορῶ νὰ τὴν προτείνω. Γιὰ νὰ μή μένῃ περιέργεια -- ἤ, τυχόν, ἰδέα πὼς κάνω τὸν ἔξυπνο, μὲ τὸ ἀζημίωτο, μὲς ἀπό 'να βιβλίο ποὺ ὁ ἄλλος τὸ πλήρωσε μὲ τέτοιον τίτλο (κ' ἴσως μ' ἀνάλογη προσδοκία) -- ἡ «λύση» μου συνίσταται στὴν (πολύ «παιδική») ἄ ρ σ η τοῦ ἑνός σκέλους τῆς «ἀντιθέσεως»: ἀγνόησα τὴ ζωή -- τὴ ζωή μου ! -- ἤ ὁπωσδήποτε ἕνα μεγάλο μέρος τῶν τυραννικῶν της «ἀσυμβίβαστων» μὲ τὴ συνείδησή μου, καὶ τραβάω τὸ δρόμο μου ἀδιάφορος γιὰ τὸ τέλος. Παράδοξα, δέν ἔρχεται πάλι κανένα «τέλος», δραματικό ποὺ λένε, τιμωρητικό μὲ δέν ξέρω ποιά «σκληρή μου τιμωρία». Βρίσκονται ἀκόμα κοντινοί ποὺ μ' ἀγαπᾶνε, συχνά μὲ βοηθοῦνε -- θὰ πρέπει λοιπόν νὰ τοὺς εἶμαι ὧρες-ὧρες κ' ἐξαιρετικά ἀξιαγάπητος -- περσότερο λέω θ' ἀγαπᾶνε τὰ παιδιά καὶ τὴ γυναῖκα μου ποὺ μ' ἀγαπᾶνε -- δηλαδή θὰ τοὺς λυποῦνται τρομερά τ ί τοὺς ἔ λ α χ ε ! -- μὰ ὄχι, ἀγαπᾶν κ' ἐμένα τόσες φορές σφοδρά, τὸ βλέπω !.. Ὁπωσδήποτε, εἴμαστε μπερδεμένοι ἐκεῖ, ἀγαπιόμαστε, καμπόσοι ποὺ δέν μπόρεσαν ν' «ἁπλουστέψουν» ἔτσι τὸ πρόβλημα, μ' ἐμένα ποὺ καὶ εἰς βάρος τους -- μπορεῖ ἄθελά μου, μὰ κ α ί εἰς βάρος τους, ἀναμφισβήτητα -- τόσο τὸ «ἁπλούστεψα» !.. Κάποτε κάθομαι κ' ἐξετάζω μήπως μ' ἀγαποῦν σὰν ἕνα «πείραμα»΄ ἕνα πείραμα ποὺ δέν πιστεύουν νάχῃ καλή «ἔκβαση», μὰ τὸ παρακολουθοῦν ὁπωσδήποτε, καὶ, μιά καὶ δέν κοστίζει πάρα πολλά, δίνουν στὸν ἑαυτό τους αὐτή τὴν πολυτέλεια - ἐντελῶς «ἰδιωτική» ἄλλωστε.

«Η δε πόλις ελάλησεν»: Νίκος Εγγονόπουλος

Αναρωτιόμουνα κάποτε πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν νειάτα χωρίς ποίηση − άνθρωποι νέοι, δηλαδή, που διατρέχουν την πλάση χωρίς να τους έχει συνεπάρει το ρίγος της.

Ακόμα πιο εμφατική η απορία μου, όταν επρόκειτο για μια ποίηση που καταφάσκει στη χαρά της ζωής, την τραγουδάει κιόλας μέχρι τη σωματική της έκφανση − όπως η ποίηση του Ελύτη ας πούμε ή (να, εδώ) του Εγγονόπουλου.

 Σήμερα που με την ποίηση ασχολούνται ακόμα λιγώτεροι νέοι, σήμερα που με την ποίηση ασχολούμαστε ακόμα λιγώτερο οι άνθρωποι, ξανασκύβοντας σε μια τέτοια σαγήνη των λέξεων νομίζω ότι μπορώ και να πιθανολογώ την απάντηση:

Έστω και όταν φέρνει σε πρώτο αντίκρυσμα την ηδονική των σχέσεων διάσταση, η μεγάλη ποίηση εμπεριέχει πάντα αφομοιωμένη και μιαν ασκητικότητα (σημασιών όσο και − ναι − αισθημάτων) των οποίων, ακριβώς, το δ ι α λ ε κ τ ι κ ό  σ υ ν α π ά ν τ η μ α είναι εκείνο που εκλύει τις αιτίες της βαθειάς μας μέθεξης.

Δεν διανύουμε ασφαλώς καιρούς πρόσφορους για μια τέτοια μας συνθετικότητα, σήμερα μάλιστα ακόμα λιγώτερο απ' όσο εχθές, και τούτος είναι ίσως ο αθέατος λόγος για τον οποίο τη  χ α ρ ά  (εν προκειμένω, τη χαρά της ποιήσεως) τη φ ο β ό μ α σ τ ε: Δεν πιστεύουμε ότι θα χωρέσει εντός μας! Εξ ού και αυτοπεριοριζόμαστε μακριά της...

Ο σύγχρονος άνθρωπος, καθ' όλα τα άλλα, έχει διαπλαστεί από τους ποιητές − θέλω να πω, έχει διαπλαστεί από τους διανοούμενους.

Το ότι οι ποιητές μας αυτοί γεννούσαν ένα κόσμο από τον οποίο θα απέβαινε εξορισμένη η ποίηση, κυρίως αρμόδιοι να το επισημάνουν θα μπορούσαν να είναι οι φιλόσοφοι. Η Πηγή ωστόσο της Απώλειας δεν ήταν ότι τάχα δεν είχαμε, εν τω μεταξύ, φιλοσόφους. Η πηγή της απώλειας ήταν ότι οι φιλόσοφοί μας είχαν ήδη προλάβει (στο πεδίο των θεμελιωδών μας κατανοήσεων) να μετονομάσουν το σκοτάδι σε φως, να μετονομάσουν το φως σε σκοτάδι.

Σκληρές προφανώς διαπιστώσεις. Όμοια με σκληρές, άλλωστε, τις τροπές των καιρών. Πρώτη εφεδρεία παρηγορίας, σε μια τέτοια στιγμή, η απεραντοσύνης της μεγάλης μας ποίησης. Όπως αυτή λοιπόν του Νίκου Εγγονόπουλου, την οποία εικονογραφεί με πραγματικό κινηματογραφικό μεγαλείο, στο φιλμ (παραγωγής 1990, για την ΕΡΤ) που ακολουθεί, ο Γιάννης Σμαραγδής.

Εις θέσιν επιλόγου, το εξαιρετικό Περί ύψους, του ίδιου ποιητή:

Περί ύψους

 Νίκος Εγγονόπουλος

 Ο Ιταλός πυροτεχνουργός έχει εγκαταστήσει το λιτό κι απέριττο, το φτωχικό εργαστήριό του, επί της κορυφής του αττικού λόφου. Εκεί ασχολείται νυχθημερόν με τα άπειρα πειράματά του και με την παρασκευή των διάφορων προϊόντων του επιτηδεύματός του:

Η θεολογική στάση του Ζακ Ντεριντά ­‐ Μια Αποτίμηση

Δημήτρης Γ. Ιωάννου

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η φιλοσοφία του Ζακ Ντεριντά[1] κυριάρχησε στο τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα, θεμελιώνοντας μάλιστα το περίφημο ρεύμα της «αποδόμησης», που επέδρασε καταλυτικά στις ανθρωπιστικές σπουδές, σταδιοδρομώντας κυρίως στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Η σκέψη του διαποτίζει ακόμη αυτόν τον χώρο, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ντεριντά θεωρείται συνώνυμο περίπου του μεταμοντερνισμού, και όπως λένε διάφοροι οπαδοί του, «είναι αδύνατον σήμερα κανείς να μην είναι μεταμοντέρνος». Η βιβλιογραφία για το έργο του είναι μεγάλη, και πολυάριθμοι είναι ασφαλώς και οι επικριτές του. Εδώ δεν θα προσθέσουμε καθόλου μία ακόμη απορριπτική κριτική κοντά σε τόσες άλλες, θα προσπαθήσουμε απλώς να συμβάλουμε, δεδομένου του ότι η αποδόμηση έχει καταστεί μία ολόκληρη κοσμοθεωρία, στην απόπειρα να αποτιμηθεί αυτή από ορθόδοξη άποψη και να διαφανεί η διαφοροποίησή της από την πατερική σκέψη. Στην πραγματικότητα, όπως θα καταδειχτεί παρακάτω, όχι μόνο το έργο του Ντεριντά δεν είναι άμοιρο θεολογικών προϋποθέσεων, αλλά στην ουσία συνιστά μια θεολογική θέση.

Φρ. Εγκλέρ: «Η έμπνευση είναι πέρα από τη λογική»

Πού χρωστάει η επιστήμη την ανακάλυψη του «σωματιδίου του Θεού», το οποίο προσδίδει μάζα στα θεμελιώδη «συστατικά» της ύλης; Στην περίπτωση του Φρανσουά Εγκλέρ, του Βέλγου θεωρητικού φυσικού ο οποίος είναι ένας από τους «πατέρες» του σωματιδίου, στα μερόνυχτα που περνούσε στο γραφείο του ως καθηγητής από το 1961 στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών (ULB) και άφηνε το μυαλό του να σκεφθεί ελεύθερα, επιστρατεύοντας την έμπνευση και τη φαντασία του. Μαζί με τον συνάδελφό του Ρόμπερτ Μπρουτ δημοσίευσαν το 1964 ένα άρθρο όπου περιέγραφαν τον μηχανισμό δημιουργίας μάζας, ενώ ο Βρετανός Πίτερ Χιγκς κατέληξε ανεξάρτητα στο ίδιο αποτέλεσμα μερικές εβδομάδες αργότερα. Ο μηχανισμός επιβεβαιώθηκε το 2012 στον επιταχυντή αδρονίων (LHC) στο CERN, χαρίζοντας την επόμενη χρονιά το Νομπέλ Φυσικής στους Εγκλέρ και Χιγκς, καθώς ο Μπρουτ απεβίωσε το 2011.

Ο 83χρονος ομότιμος σήμερα καθηγητής στο ULB μίλησε στην «Κ» πριν από μερικές ημέρες, όταν βρέθηκε στην Αθήνα για να αναγορευτεί επίτιμος διδάκτορας του ΕΜΠ και να συμμετάσχει με μια ομιλία του στις εκδηλώσεις για τα 15 χρόνια της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

– Πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1960, για ποιον λόγο προσπαθήσατε να βρείτε έναν θεωρητικό μηχανισμό που θα εξηγούσε πώς αποκτούν μάζα τα στοιχειώδη σωμάτια;

– Το πρώτο κίνητρο ήταν καθαρά θεωρητικό. Από τη μια μεριά, ο Αϊνστάιν με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας είχε ήδη εξηγήσει τη βαρύτητα, η οποία είναι μια δύναμη μεγάλης εμβέλειας, που διέπει π.χ. την κίνηση των πλανητών. Από την άλλη, η κβαντική φυσική περιέγραφε πολύ καλά τη δράση των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων σε επίπεδο ατόμου – δίνοντας έτσι εξήγηση σε φαινόμενα της χημείας ή της μοριακής βιολογίας. Ετσι, αναρωτηθήκαμε πώς μπορούμε να βρούμε μια θεωρία που, μέσω της δημιουργίας μάζας, να μοιάζει με την περιγραφή των ηλεκτρομαγνητικών αλληλεπιδράσεων, αλλά να αφορά τη βαρύτητα.

Την ίδια εποχή, ο φυσικός και μετέπειτα νομπελίστας Γιοϊσίρο Ναμπού είχε δείξει πως τα στοιχειώδη σωματίδια και η φυσική στερεάς κατάστασης μοιράζονται παρόμοια φαινόμενα. Ετσι, ο δεύτερος και πιο τεχνικός λόγος ήταν πως με τον συνάδελφο και φίλο μου Ρόμπερτ Μπρουτ θελήσαμε να εφαρμόσουμε τη δουλειά που είχαμε κάνει σε προβλήματα όπως η υπεραγωγιμότητα.

– Αρκετές φορές έχετε αναφέρει ότι στις έρευνές σας έπαιξε καταλυτικό ρόλο η «δημιουργική έμπνευση». Τι σημαίνει αυτό;

Η γυναίκα δυνάστης

Χάρης Ναξάκης*

 

Η βούληση για δύναμη, η επιθυμία για εξουσία, η ιδιοτέλεια και ο ανταγωνισμός είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, όπως βέβαια κι ο αλτρουισμός, κι όχι τμήμα της ταυτότητας του φύλου και δη του αντρικού, όπως αφελώς(;) διακηρύσσει το γυναικείο κίνημα. Το να δηλώνεις φιλελεύθερος, προοδευτικός ή αριστερός ήταν και είναι συνώνυμο με την άνευ όρων ταύτιση με τη φεμινιστική αφήγηση για την πατριαρχική καταπιεστική κοινωνία, τον πατέρα εξουσιαστή-αφέντη, σε αντίθεση με την ευαίσθητη και ευγενικών συναισθημάτων γυναικεία ψυχοσύνθεση.

 

Η άφεση αμαρτιών των προοδευτικών αντρών για το προπατορικό αμάρτημα του αντρικού φύλου, για την επί αιώνες βάναυση πατριαρχική κυριαρχία, είναι το να δηλώσουν φεμινιστές. Η έμφυλη όμως καταπίεση δεν ήταν και δεν είναι μόνο πατριαρχική. Σήμερα, στην ύστερη νεωτερική εποχή, τα δίκαια αιτήματα του γυναικείου κινήματος για χειραφέτηση και ισότητα έχουν εκπέσει στην αναδυόμενη φιγούρα: της γυναίκας-αφέντρας, που παίρνει το αίμα της πίσω για την επί χιλιάδες χρόνια ανδρική τυραννία, της μορφωμένης γυναίκας μάνατζερ ή αυτοαπασχολούμενης στα ευγενή επαγγέλματα, που η επιθυμία της για εξουσία και δύναμη και η ροπή στην αυταρχικότητα σε τίποτα δεν διαφέρει από την ανάλογη αντρική, ή της γυναίκας οδηγού που παρκάρει πάνω στις θέσεις για αναπήρους και βρίζει τους άλλους οδηγούς με περισσότερη μανία από το απεχθές αντρικό πρότυπο.

 

Η αυταρχική, αντρική κατά τεκμήριο κυριαρχία, οι πατριαρχικές μορφές κυριαρχίας, έχουν πλήρως αναλυθεί μέχρι σήμερα, αλλά μικρότερη σημασία έχει δοθεί στην επίσης απεχθή χειραγώγηση του άλλου που έχει τις ρίζες της στη μητρική κυριαρχία, στην κτητική και ευνουχιστική συμπεριφορά της γυναίκας-μητέρας. Οι τεχνικές αυτής της συμπεριφοράς αναπτύχθηκαν στην οικία όπου παρέμεινε η γυναίκα ως νοικοκυρά και ως υπεύθυνη για την ανατροφή των παιδιών.

Ποίηση και Θεολογία: Ζήτημα Συν-Ουσίας

Απόστολος Ζιώγας

 

Η ματιά του Καβάφη επί του αυτοκράτορα Ιουλιανού σύμφωνα με το άρθρο του Ν.Ματσούκα «Για τον Ιουλιανό τον Παραβάτη. Εφτά ποιήματα του Καβάφη»[1]

 

Πουθενά δεν μπορεί να γίνει κάτι απόλυτο έξω από την περιοχή της θείας πραγματικότητας.

Νίκος Ματσούκας[2]

 

‘’Εγώ φοβούμενος τα τετριμμένα, πολλούς μου λόγους αποσιωπώ’’ : ο παραπάνω στίχος του αλεξανδρινού ποιητή στάθηκε ικανός για να παρακινήσει τον Νίκο Ματσούκα[3] να εντρυφήσει στο ‹‹ λιτό και μεστό››[4] λόγο του Καβάφη, και συγκεκριμένα, όσον αφορά εφτά ποιήματα του για τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, ούτως ώστε να δημοσιεύσει τον Δεκέμβριο του 1991 στο ξανθιώτικο περιοδικό Θρακικά Χρονικά σχετικό άρθρο-μελέτη υπό τον τίτλο  «Για τον Ιουλιανό τον Παραβάτη. Εφτά ποιήματα του Καβάφη». Κι αυτό διότι, ο ίδιος ο ποιητής είχε γοητευθεί όχι μόνο από την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Ιουλιανού - τόσο στο ξεκίνημα όσο και στο τέλος της καλλιτεχνικής του πορείας[5]- αλλά και εν γένει από την πνευματική πάλη μεταξύ χριστιανισμού και ελληνισμού. Ας μην λησμονούμε ότι ο αυτοαποκαλούμενος Βυζαντινός Καβάφης μελετούσε βίους αγίων, εκκλησιαστικούς συγγραφείς και Πατέρες της Εκκλησίας ̇ γι’ αυτό και ο Ματσούκας θα τονίσει πως το καβαφικό corpus θα πρέπει να εξεταστεί μακροσκοπικά ως ένας ενιαίος κορμός όπου βρίσκονται «οργανικά δεμένα – και το ήθος και το ύφος του ποιητή εμπειρικά βιωμένα – στοιχεία κλασικά, ελληνιστικά και βυζαντινά : ένας κόσμος μεγαλειώδης, ρευστός, θαυμαστός, απατηλός, φθειρόμενος και τραγικός»[6]. Όσον αφορά τον βαθυγένειο Ιουλιανό, ο οποίος μάλιστα πίστευε πως είχε την ψυχή του Μ.Αλεξάνδρου[7], επρόκειτο για έναν αυτοκράτορα που στα φανερά υποκρινότανε τον χριστιανό ενώ στα κρυφά ήταν ειδωλολάτρης[8] ̇ ωστόσο, «είναι απορίας άξιο πώς ο Ιουλιανός, που ουδέποτε προέβη σε αιματηρούς διωγμούς εναντίον των χριστιανών[9] , δαιμονοποιήθηκε τόσο πολύ από τη χριστιανική εκκλησία..... Στην καλύτερη περίπτωση θεωρήθηκε ένας αφελής[10] ρομαντικός, που πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής[11] »[12]. Άλλωστε, όπως λέει και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος[13] , την οικείωση προς το καλό την προτιμούν οι αληθινοί φιλόσοφοι-φιλόθεοι[14] .

Πληροφορικό χάος, μια παραγνωρισμένη παράμετρος της κρίσης

Κώστας Σπίγγος*

Η έλλειψη προβλεψιμότητας του κόσμου είναι ένα κυκλικό φαινόμενο στην Ιστορία, που σήμερα όμως βρίσκεται σε πρωτοφανή διάδοση και έξαρση, σε βαθμό χάους. Στον αντίποδα μιας προβλέψιμης πραγματικότητας ή έστω ενός καθολικού ελέγχου των πληροφοριών που θα εμφανιζόταν ως προβλεψιμότητα, οι άνθρωποι σήμερα βομβαρδίζονται, εκτός από τις διαδοχικές μικρές και μεγάλες απώλειες της ζωής, από ανησυχητικές, ανακριβείς, αναληθείς ή αντικρουόμενες πληροφορίες και απρόσμενες μεταβολές που δημιουργούν την ανάγκη κοπιαστικών διαρκών προσαρμογών, σε μόνιμη αδυναμία παγίωσης απόψεων και στάσεων, δηλαδή κοσμοθεωρίας. Όλα αυτά επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται, ξοδεύεται ή αποθησαυρίζεται, το προϊόν του ανθρώπινου κόπου: το χρήμα.

Η Δυτική οικονομία, υπό την πρωτοπορία των Η.Π.Α., έφτασε στο σημερινό μέγεθός της εξυπηρετώντας σε μαζικό βαθμό όχι μόνο τις βασικές ανάγκες επιβίωσης των ανθρώπων, αλλά πολύ περισσότερο «ανάγκες», που διαμορφώνονται με βάση επιθυμίες, οι οποίες με τη σειρά τους καθορίζονται με βάση μορφωτικά, οικογενειακά και πολιτισμικά, πρότυπα και πάντως προαπαιτούν την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στο μέλλον. Αυτή η οικονομία σήμερα εμφανίζει ύφεση για δύο λόγους: ο ένας είναι πιο προφανής και έχει να κάνει με τις αμιγώς οικονομικές -προβληματικές- παραμέτρους του υπάρχοντος συστήματος παγκόσμιας διευθέτησης της ροής κεφαλαίων και ανθρώπων, που οδηγούν σε υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, ανεργία, ανέχεια και αδράνεια αντί για ταχύτητα των συναλλαγών και νέες επενδύσεις. Ο άλλος, συνδεδεμένος εν μέρει με τον πρώτο, είναι ψυχολογικός: η παγκόσμια οικονομία πάσχει σημαντικά και από τη μείωση της ζήτησης, όχι τόσο εκ των φτωχών όσο εκ των «εχόντων», καθώς αντιδρούν στην ανασφάλεια του χάους με την πρακτική της αποθησαύρισης ή της «απληστίας».