Συνταγή «όλα στο τραπέζι» από την κατοχική Τουρκία

Του Κώστα Βενιζέλου από τον Φιλελεύθερο 

Όλα τα σενάρια και μορφές λύσης να τεθούν στο τραπέζι των συνομιλιών όπως και το θέμα της ενέργειας, αξιώνει η τουρκική πλευρά για να επαναρχίσει μια νέα διαδικασία διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Συναφείς πληροφορίες αναφέρουν πως η Άγκυρα θεωρεί ότι σε περίπτωση επανέναρξης των διαπραγματεύσεων ενώπιον των εμπλεκομένων θα πρέπει να υπάρχουν όλες οι επιλογές, από τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, τη συνομοσπονδία μέχρι και τα δύο κράτη, τη συμφωνημένη διχοτόμηση. 

Την ίδια ώρα, αν και η τουρκική θέση είναι πως το θέμα του φυσικού αερίου πρέπει να ξεκαθαρίσει από τώρα με αποδοχή από την Κυπριακή Δημοκρατίας μιας φόρμουλας για συνδιαχείριση με τους Τουρκοκύπριους (σ.σ. με την Τουρκία), ωστόσο, είναι προφανές πως εάν αυτή η επιδίωξή τους δεν πετύχει σε πρώτη φάση, το ζήτημα θα τεθεί στις διαπραγματεύσεις. Με στόχο, πάντα, τον «δίκαιο διαμοιρασμό».

Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές, η Άγκυρα είχε δώσει εντολές στον Ακιντζί να εγείρει το θέμα τού «όλα στο τραπέζι» κατά την άτυπη συνάντησή του με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, που πραγματοποιήθηκε στις 9 Αυγούστου. Αυτό έγινε, υπό μορφή βολιδοσκόπησης, πλην όμως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φέρεται να απέρριψε την ιδέα. Επέμεινε, όπως προέκυψε και στις δηλώσεις που έκανε μετά τη συνάντηση, «στη συμφωνημένη βάση» του Κυπριακού. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως από το «όλα στο τραπέζι» η Τουρκία ευνοεί τη συνομοσπονδία, η οποία της προσφέρει τη δυνατότητα πλήρους ελέγχου του νησιού: Κυρίαρχη στον βορρά και με ρόλο και λόγο στον νότο. Η τουρκική πλευρά προφανώς θεωρούσε πως ο Πρόεδρος θα δεχόταν την ιδέα καθώς συζητήθηκαν αυτά σε προηγούμενες κατ’ ιδίαν επαφές.

Σε ό,τι αφορά τα ενεργειακά, οι πληροφορίες αναφέρουν πως η τουρκική πλευρά στέκει αλά καρτ στη θέση που φαίνεται να τέθηκε από τον Πρόεδρο για να δίνεται μέρος των εσόδων από το φυσικό αέριο (όταν και όποτε υπάρξουν), ανεξαρτήτως εάν επιλυθεί το Κυπριακό, υπό την προϋπόθεση ότι η τουρκική πλευρά αποδέχεται να συζητήσει το θέμα του καθορισμού της ΑΟΖ. Είναι σαφές πως από την ιδέα αυτή, η Άγκυρα δέχεται μόνο το πρώτο μέρος!

Πάντως, δεν επιβεβαιώνεται κατά πόσο στην πρόσφατη δήλωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το τουρκικό γεωτρύπανο «Γιαβούζ» σκοπίμως δεν αναφέρθηκε στο σύνολο της μια επαναλαμβανόμενη αμερικανική τοποθέτηση πως «η εξεύρεση μιας ακριβοδίκαιης λύσης για διαμοιρασμό των ωφελημάτων από τους υδρογονάνθρακες της Κύπρου μεταξύ των δυο κοινοτήτων», αφορά για μετά την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό. Η αναφορά στο «μετά τη λύση» υπήρχε σε όλες τις ανακοινώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, πλην της τελευταίας. Κατά τα άλλα, η δήλωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κρίθηκε από τη Λευκωσία ως θετική και αρκούντως υποβοηθητική.

Noam Chomsky: Ο Σκοπός της Εκπαίδευσης

Ας αναρωτηθούμε, ποιος είναι ο σκοπός ενός εκπαιδευτικού συστήματος;

Φυσικά, υπάρχουν έντονες αντιθέσεις πάνω στο θέμα.

         

Η παραδοσιακή αντίληψη, που πηγάζει από την Αναγέννηση, θέτει ως ύψιστους στόχους ζωής το να ερευνάς και να δημιουργείς- να ερευνάς τον πλούτο του παρελθόντος και να εσωτερικεύεις τα σημαντικά για σένα σημεία, να συνεχίζεις διευρύνοντας αυτή την αναζήτηση κατανόησης των πραγμάτων με το δικό σου προσωπικό τρόπο.

Από αυτή την οπτική, σκοπός της εκπαίδευσης είναι να βοηθά τους ανθρώπους να προσδιορίσουν πώς θα μαθαίνουν μόνοι τους.

Είσαι εσύ, ο μαθητευόμενος, που επιτελεί στη διάρκεια της μαθητείας του και είναι δική σου υπόθεση το τί θα μάθεις, το πού θα πας, πώς θα το χρησιμοποιήσεις, πώς θ προχωρήσεις για να παράξεις κάτι νέο και συναρπαστικό για σένα, και πιθανόν για τους άλλους.

Αυτή είναι η μια αντίληψη της εκπαίδευσης.

Η άλλη αντίληψη είναι, ουσιαστικά, χειραγώγηση.

Ορισμένοι έχουν την εντύπωση ότι οι νεαροί άνθρωποι, από παιδική ηλικία, πρέπει να μπουν σε ένα πλαίσιο όπου θα ακολουθούν οδηγίες, θα αποδέχονται τα υπάρχοντα πλαίσια, δεν θα αμφισβητούν κλπ – και αυτό είναι σαφές εξ αρχής.

Έτσι, για παράδειγμα, μετά τον ακτιβισμό των χρόνων του ’60, πολλοί, στο χώρο της διανόησης, θεώρησαν κρίσιμο θέμα ότι οι νέοι άνθρωποι παραήταν ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, ότι η χώρα παραήταν δημοκρατική, και όλα τούτα.

Μάλιστα υπάρχει και μια σημαντική μελέτη πάνω στην, ας πούμε, κρίση της δημοκρατίας – δημοκρατία υπέρ το δέον – που ισχυρίζεται ότι “υπάρχουν κάποια κέντρα χειραγώγησης των νέων που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους” – δικά τους λόγια, δηλαδή σχολεία, πανεπιστήμια, εκκλησίες – που πρέπει να τα “αλλάξουμε” για να χειραγωγούν και να ελέγχουν πιο αποτελεσματικά.

Κι αυτό προέρχεται από το χώρο των φιλελεύθερων διεθνιστών, μια από τις άκρες του φάσματος των διανοουμένων.

Πράγματι, από τότε έχουν παρθεί αρκετά μέτρα σε μια προσπάθεια ανακατεύθυνσης της εκπαίδευσης προς περισσότερο έλεγχο, περισσότερη χειραγώγηση, περισσότερη επαγγελματική κατάρτιση… επιβάλλοντας το ΧΡΕΟΣ που εγκλωβίζει τους φοιτητές, τους νέους, σε μια ζωή υποταγής.

Είναι το ακριβώς αντίθετο αυτού που αποκαλώ αναγεννησιακή παράδοση, και υπάρχει συνεχής τριβή ανάμεσα στις δύο αντιλήψεις.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Αληθινός επαναστάτης, ανανεωτής των πάντων!

Η ενσάρκωσι αυτής της αγωγής και της χάριτος του Αναστημένου διακρίνεται στα πρόσωπα όλων των Αγίων. Μπορούμε όμως να τα δούμε χαρακτηριστικά και χειροπιαστά στη μορφή και στο έργο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που γεννιέται πνευματικά στο Άγιον Όρος, παίρνει ευλογία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρ-Σωφρόνιο, και βγαίνει στο κήρυγμα. Το ήθος και ο λόγος του έχουν μια άμεση σχέσι με το ήθος του Όρους και τη μεγαλοπρέπεια της Αγια-Σοφιάς.

Έζησε στο Όρος δεκαεφτά χρόνια. Ασκήθηκε. Έγινε αγιορείτης αληθινός. Έμαθε να είναι ταπεινός. Αγιάστηκε. Ήταν καλή φύσι ο ίδιος. Και ανέτειλε από μέσα του αυτό το θαύμα, ο ήλιος που φώτισε την υπ’ ουρανόν. Εξαίφνης, ανελπίστως, σου μη ειδότος, έρχονται τα χαρίσματα μόνα τους εάν ο τόπος είναι καθαρός όταν και όπως ο Θεός θέλει.

Δεν τον δίδαξε κανείς επί μέρους πράγματα· πώς να μιλήση, πώς να γράψη στον κάθε πασά, πώς να διοργανώση την παιδεία.

Γνώρισε τον συντετμημένο λόγο της Χάριτος, το πλήρωμα της ζωής που ξεπερνά κάθε θάνατο· και βγήκε να το πη στους κρεμασμένους σε ποικίλους σταυρούς αδελφούς του. Και, σαν καλός Σαμαρείτης, τους μαλάκωσε τον πόνο, τους έπλυνε τις πληγές και τους οδήγησε στην άληκτη χαρά της καινής κτίσεως.

Μιλά προσωπικά, κινείται ελεύθερα, πολιτεύεται όσια

Μέσα στην Εκκλησία δεν παίρνεις εξωτερικές, μηχανικές εντολές, που σε κάνουν ετεροκίνητο, ούτε αυτοσχεδιάζεις, μεταβάλλοντας σε πειραματόζωα τους ανθρώπους που ποιμαίνεις. Αλλά είσαι ελεύθερος, κινείσαι αυθόρμητα και υπακούεις στη μιαν Αλήθεια και Ζωή. Πεθαίνεις, θάπτεσαι συν τω Χριστώ, και ανατέλλει από μέσα σου μια όντως άλλη ζωή που σε ξεπερνά, ξεπερνά τον θάνατο, ανήκει σε όλους. Και συ ανήκεις σε όλους.

“Ἡ κακὴ τοῦ Διαβόλου ἀγορά”

Ἄκρως ἐπίκαιρος ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ποὺ ἔζησε τὸν 4ο μ.Χ. αἰώνα.  Ἀναδεικνύει πολλὲς διαστάσεις τοῦ κοινωνικοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

• Χωρὶς περιστροφὲς τονίζει ὅτι ἡ ἀνισότητα εἶναι τὸ βασικὸ αἴτιο τῶν δεινῶν τῆς ἀνθρωπότητας: «Ἡ δέ κατά πενίαν τε καί πλοῦτον ἀνισότης τοῦ βίου τό γενικώτατόν ἐστιν αἴτιον τῆς ποικίλης τε καί πολυειδοῦς τῶν ἐν ἀνθρώποις πραγμάτων ἀνωμαλίας». Δηλαδή: «Ἡ ἀνισότητα στὴ ζωὴ μὲ τὸν διαχωρισμὸ σὲ πλούσιους καὶ φτωχοὺς εἶναι τὸ βασικὸ αἴτιο τῆς ποικίλης καὶ πολύμορφης ἀνωμαλίας στὶς ὑποθέσεις τῶν ἀνθρώπων». «Εἰς τήν ἐπιγραφήν τῶν Ψαλμῶν» 2, 12, PG 44, 557C.
• Ἀναδεικνύει τὶς συνέπειες τῆς «τυραννίδας τῆς πλεονεξίας», ἡ ὁποία, « Ἀφοῦ ὑποδουλώσει τὴν ἄθλια ψυχή, συνεχῶς τὴν ἀναγκάζει νὰ ἐκπληρώνει τὶς ἄπληστες ἐπιθυμίες της, χωρὶς ποτὲ νὰ ἱκανοποιεῖται, σὰν κάποιο πολυκέφαλο θηρίο, ποὺ τρώει μὲ χιλιάδες στόματα καὶ ποτὲ τὴν κοιλιά του δὲν γεμίζει. Ἔτσι καὶ μὲ τὸ κέρδος, ὅσο κι ἂν εἶναι, δὲν ὑπάρχει κορεσμός, ἀφοῦ τὸ λαμβανόμενο, γίνεται καύσιμη ὕλη τῆς ἐπιθυμίας γιὰ περισσότερα.» Εἰς τούς Μακαρισμούς 5, PG 44, 1260A.
• Μιλᾶ γιὰ τὴν τεχνητὴ διόγκωση τῶν ἀναγκῶν σὲ σχέση μὲ ὅσα ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται γιὰ νὰ ζήσει: «Ὁ δέ ὑπηρέτης τῶν ἡδονῶν, ἔκανε τὶς βασικὲς ἀνάγκες ὀχήματα ἱκανοποίησης παθῶν: Ἀντὶ γιὰ τροφή, τρυφὴ ἐπιζητώντας, ἀντί περιβολῆς τόν καλλωπισμό, ἀντί γιὰ τ’ ἀναγκαῖα τοῦ νοικοκυριοῦ τήν πολυτέλεια, ἀντί τῆς παιδοποιΐας τὶς παράνομες καὶ ἀπαγορευμένες ἡδονές. Γι’ αὐτὸ καὶ διάπλατα ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ νὰ εἰσβάλουν στὴν ἀνθρώπινη ζωὴ ἡ πλεονεξία, ἡ μαλθακότητα, ἡ ἀλαζονεία, ἡ χαυνότητα, ἡ πολύμορφη ἀσωτία. Αὐτὰ κι ἄλλα παρόμοια, ξεφύτρωσαν σὰν διογκώσεις τῶν βασικῶν ἀναγκῶν, προκειμένου νὰ δημιουργηθεῖ ὄρεξη μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἀπαραίτηττη καὶ νὰ ἐπιδιώκονται πράγματα ἐντελῶς ἄχρηστα.» Πρός τούς πενθοῦντας, PG 46, 528CD….
• «Ἡ κακὴ τοῦ διαβόλου ἀγορά», ποὺ προάγει τὴν ὑπερκατανάλωση καὶ διογκώνει τεχνητὰ τὶς ἀνάγκες, «εὔκολα καθιστᾶ ἐλεγχόμενες τὶς πιθηκώδεις ψυχές». «Περί τι τό χριστιανῶν ὄνομα ἤ ἐπάγγελμα», PG 46, 241Β

Γιὰ μιὰ δίκαιη διακυβέρνηση

Παρατημένες πληγές στο ελληνικό τοπίο!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Όντως επιβλητικό το παρατημένο, ξεχασμένο και ετοιμόρροπο εργοστάσιο στα μεταλλεία Κίρκης στη Θράκη («Ο θησαυρός της Θράκης»), μέσα σ’ ένα εξαιρετικά όμορφο τοπίο κοντά στην Αλεξανδρούπολη. Γύρω του βρίσκονται τεράστιοι σωροί οξειδωμένων εξορυκτικών αποβλήτων (σκωρίες, στείρα κ.α.) και σκόνη από τοξικά υλικά με εντυπωσιακά υψηλές συγκεντρώσεις βαρέων μετάλλων που διασκορπίζεται μέσω των ανέμων στο περιβάλλον. Παρά δίπλα, επικίνδυνα απόβλητα εμπλουτισμού, άλλοτε χύμα, άλλοτε μέσα σε πρόχειρες λεκάνες απόθεσης (οκτώ συνολικά). Παρατημένες λεκάνες τελμάτων που διαφεύγουν σε παρακείμενα ρέματα και ύστερα εκβάλλουν κοντά στη θάλασσα της Αλεξανδρούπολης. Χρόνια τώρα. Το κυάνιο που χρησιμοποιήθηκε χωρίς κρατική άδεια είχε επιπτώσεις στο περιβάλλον αλλά και στην υγεία των εργαζομένων και κατοίκων της περιοχής, μέχρι που έκλεισε κι ερημώθηκε το εργοστάσιο.

Τα έργα αποκατάστασης των ρυπασμένων περιοχών του περιβάλλοντα χώρου του Μεταλλείου Κίρκης και η διαμόρφωση ελεγχόμενου χώρου απόθεσης επικινδύνων αποβλήτων είναι επιβεβλημένα – και έπρεπε να είχαν γίνει χθες. Φαίνεται όμως πως έφτασε η ώρα ….έστω και τώρα!

Συνεκμετάλλευση;

• 

Η κόκκινη γραμμή δείχνει τα όρια της «γαλάζιας πατρίδας» που διεκδικεί προς συνεκμετάλλευση η Τουρκία. Με κίτρινο χρώμα αποτυπώνονται οι περιοχές που η Τουρκία εκχώρησε το 2012 στην ΤΡΑΟ (28ος-32ος μεσημβρινός) και εξαιρεί από τη συνεκμετάλλευση.

Του Άγγελου Συρίγου από την Καθημερινή

Το 1975 κατέστη σαφές στην τουρκική πλευρά ότι το διεθνές δίκαιο της θάλασσας δεν εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις της στο Αιγαίο. Η ύπαρξη μεγάλου αριθμού ελληνικών νησιών που σχημάτιζαν μακρές αλυσίδες σε όλο το Αιγαίο περιόριζε τις τουρκικές διεκδικήσεις σε μια ζώνη παράλληλη με τις μικρασιατικές ακτές. Για να ξεπεράσει το εμπόδιο, η Αγκυρα διατύπωσε μια καινοφανή πρόταση για κοινή έρευνα και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Οι δύο χώρες θα είχαν το αποκλειστικό δικαίωμα να εκμεταλλευθούν πλουτοπαραγωγικές πηγές που βρισκόταν εντός των χωρικών τους υδάτων, δηλαδή έως έξι μίλια από τις ακτές τους. Εξω από τα χωρικά ύδατα όμως, το υπέδαφος του Αιγαίου θα αποτελούσε ζώνη κοινής εκμεταλλεύσεως ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Στη ζώνη αυτή τα ωφελήματα θα διανέμονταν εξ ημισείας μεταξύ των δύο χωρών.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ η Τουρκία δικαιούται ένα περιορισμένο τμήμα υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, διά της συνεκμεταλλεύσεως ευελπιστούσε ότι θα αποκτήσει το 50% ή, τέλος πάντων, ένα σημαντικό ποσοστό. Επιπλέον, θα αποκτούσε δικαιώματα σε οποιοδήποτε κοίτασμα υδρογονανθράκων υπήρχε οπουδήποτε στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, είτε ήταν ανάμεσα στη Λέσβο και στη Λήμνο είτε ήταν στον Θερμαϊκό Κόλπο ή στο Κρητικό Πέλαγος. Κατ’ ουσίαν, με τη συνεκμετάλλευση το Αιγαίο θα μετατρεπόταν σε μια πελώρια περιοχή συγκυριαρχίας των δύο χωρών.

Η Ελλάδα απέρριψε αμέσως την τουρκική πρόταση. Τον Σεπτέμβριο του 1976, που το θέμα συζητήθηκε στη Βουλή των Ελλήνων, ετέθησαν οι εξής τρεις προϋποθέσεις για συνεκμετάλλευση: (α) Οι δύο χώρες θα οριοθετούσαν την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. (β) Μετά την οριοθέτηση θα μπορούσε να δημιουργηθεί περιορισμένη ζώνη κοινής εκμεταλλεύσεως μόνον εκατέρωθεν του ορίου των δύο υφαλοκρηπίδων που θα περιελάμβανε τμήματα υφαλοκρηπίδας και από τις δύο χώρες. (γ) Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές που θα ανακαλύπτονταν σε αυτή τη ζώνη θα ήσαν εκ των προτέρων μοιρασμένες βάσει συγκεκριμένων ποσοστών. Οι τρεις προϋποθέσεις της Αθήνας αντικατοπτρίζουν τη σχετική διεθνή πρακτική. Πρώτα χαράσσεται το όριο της υφαλοκρηπίδας (ή της ΑΟΖ). Εάν βρεθούν κοιτάσματα που βρίσκονται πάνω στο όριο, μία από τις λύσεις που ακολουθούνται είναι η συνεκμετάλλευση. Επί παραδείγματι, Κύπρος και Αίγυπτος έχουν υπογράψει συμφωνία για συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων που μπορεί να βρεθούν στην περιοχή εκατέρωθεν του ορίου των ΑΟΖ των δύο κρατών.

Το καπιταλιστικό πνεύμα και ο «νέος τύπος ανθρώπου»

από

 Μύρων Ζαχαράκης

Σήμερα σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος ανήκει στο οικονομικό μοντέλο του δυτικού Καπιταλισμού, όπου πρωταρχικός στόχος είναι η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση. Σήμερα ο χρόνος ισοδυναμεί με χρήμα και κυριαρχεί ένας ανθρώπινος τύπος: ο Αστός. Με ποιον τρόπο όμως οδηγηθήκαμε στην εξάπλωση και την κυριαρχία του συγκεκριμένου τύπου; Ο Αστός (Der Bourgeois, 1913), το κλασικό πια σύγγραμμα του Werner Sombart, αναζητά ιστορικά τα θεμέλια του χαρακτήρα του σημερινού «καπιταλιστικού» ανθρώπου. Ο συγγραφέας είναι επηρεασμένος από τον Max Weber, με τον οποίο άλλοτε συμφωνεί και άλλοτε διαφωνεί.

Εξετάζοντας το καπιταλιστικό πνεύμα, αυτό το βιβλίο του Sombart διαιρείται σε δύο ενότητες: στην πρώτη ενότητα παρουσιάζονται οι πρώτες ιστορικές ενδείξεις, ενώ στη δεύτερη απαριθμούνται οι κύριες αιτίες του. Σύμφωνα με τον Γερμανό κοινωνιολόγο, πριν από τον Καπιταλισμό οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά με το φυσικό κόσμο και χρησιμοποιούσαν το χρήμα με σκοπό την κάλυψη των αναγκών τους, ισοσκελίζοντας διαρκώς τα έσοδα με τις δαπάνες τους («οικονομία της δαπάνης»). Στην προκαπιταλιστική οικονομία υπήρχαν δύο κυρίως στρώματα: οι κύριοι και ο λαός και οι δύο πάντως ξόδευαν το χρήμα για να καλύψουν τα έξοδά τους, είτε αυτές ήταν αναγκαίες για την επιβίωση είτε από πολυτέλεια αντίστοιχα. Είτε από ανάγκη είτε από πλεονεξία, ο προκαπιταλιστικός άνθρωπος δε συσσωρεύει το χρήμα, αλλά το ξοδεύει. Ολόκληρος ο Μεσαίωνας διεπόταν από την περίφημη αποφθεγματική φράση του Θωμά Ακινάτη: «Το χρήμα υπάρχει για να το ξοδεύουμε». Αυτή η κατάσταση μετεβλήθη ριζικά μετά την είσοδο των γερμανικών, σλαβικών και κελτικών λαών στο ιστορικό προσκήνιο. Οι πρώτες ενδείξεις της νέας κερδοθηρίας μπορούν να εντοπιστούν ήδη στις ληστρικές επιδρομές, την αλχημεία, τις επινοήσεις, ακόμη και με το ίδιο το χρήμα. Το 17o αιώνα μάλιστα παρατηρούνται τα πρώτα δείγματα των χρηματιστηριακών επιχειρήσεων: στην Αγγλία γίνονται αγοραπωλησίες χρεογράφων, ενώ στην Ολλανδία από το 1634 ως το 1637 ανθεί μια συνήθεια που είναι γνωστή ως «τουλιπομανία» και παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τις μετοχές στο σύγχρονο χρηματιστήριο. Ωστόσο, καμία από αυτές τις πρώιμες μορφές κερδοσκοπίας δεν οδηγούσε αναγκαστικά στον καπιταλισμό, αν δε συνδύαζε δύο χαρακτηριστικά: το επιχειρηματικό πνεύμα και το αστικό.

Σύμφωνα με τον Sombart, ο αστός, ο καπιταλιστής επιχειρηματίας, συγκεντρώνει στο πρόσωπό του ορισμένες ιδιότητες: είναι οργανωτής, κατακτητής και συνάμα διαπραγματευτής, συνδυάζοντας ηγετικά χαρακτηριστικά με πλούτο ιδεών με τέτοιο τρόπο που μοιάζει στο Faust του ομώνυμου έργου του Goethe. Ως βασικότερα πρότυπα κάθε μεταγενέστερης επιχείρησης θεωρούνται οι πολεμικές εκστρατείες, η γαιοκτησία, το κράτος, αλλά και η εκκλησία. Ως πρώτες μορφές καπιταλιστικών επιχειρήσεων, ο Sombart αναφέρει την πειρατεία, τη φεουδαρχία, τη γραφειοκρατία και κυρίως την κερδοσκοπία, το εμπόριο και τη χειροτεχνία. Από αυτές, ιδιαίτερη σημασία έχουν οι τρεις τελευταίες (κερδοσκοπία, εμπόριο, χειροτεχνία), διότι οι εκπρόσωποί τους υπήρξαν οι πρώτοι που αντικατέστησαν τη βία με την πειθώ ως μέθοδο διαπραγμάτευσης.

Ο Μάρξ,ο Ένγκελς για την Ελλάδα, την Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα

                                                       

               Ο Μάρξ και ο Ένγκελς για την Ελλάδα, την Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα

ΚΟτου ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ ΣΠΥΡΟΥ

                                               

                    Ρήξη φ.89,φ.90.
                                                              Α’

                                   

       Το 1985 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Γνώση», σε εισαγωγή- μετάφραση-υπομνηματισμό του Π.Κονδύλη, η συλλογή από άρθρα των Μάρξ και Ένγκελς με τον τίτλο: Η Ελλάδα, η Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα, τα οποία δημοσιεύθηκαν σε ένα χρονικό ορίζοντα σαράντα ετών, σε διάφορες εφημερίδες της εποχής τους.[1]

Πρόκειται  για σημαντικά και ενδιαφέροντα κείμενα, διότι μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα, τον τρόπο που προσέγγισαν το εθνικό ζήτημα  και τους γεωπολιτικούς παράγοντες, οι κλασσικοί του μαρξισμού,  καθώς και τον χαρακτήρα της κοινωνίας που διαμορφώθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο Μάρξ δεν αγνοεί την πραγματικότητα των εθνών, ούτε τις φιλοδοξίες των κρατών για κυριαρχία και διεύρυνση της  ισχύος τους. Επίσης  δεν θεωρεί τα έθνη, σε όλες τουλάχιστον τις περιπτώσεις, ως πρόσφατες δημιουργίες  του Διαφωτισμού, αλλά αντίθετα είναι πρόθυμος να αναγνωρίσει την ιστορικότητά τους. Όμως τα εθνικά ζητήματα τα υπαγάγει στο κοσμοϊστορικό γεγονός που πρόκειται να τμήσει τον χρόνο κάθετα: την προλεταριακή επανάσταση. Η επιλογή αυτή έχει ένα   κατ’ αρχήν παράδοξο αποτέλεσμα. Σε πολλές περιπτώσεις είναι αναγκασμένος να προτείνει την αναστολή  των κινημάτων εθνικής χειραφέτησης, να υπερασπίζεται έναν εθνικισμό ή ακόμη μια αυτοκρατορία εναντίον μίας άλλης, αν όλα αυτά, θεωρεί ότι υπηρετούν την προλεταριακή σκοποθεσία. Συγχρόνως μια εξαιρετικά ρεαλιστική προσέγγιση της γεωπολιτικής πραγματικότητας συγχέεται με τις προκαταλήψεις του Μάρξ για τα έθνη που δεν έχουν εισέλθει ακόμη στην βιομηχανική επανάσταση. Στην οπτική αυτή, θεώρησαν την  τσαρική Ρωσία την κατ’ εξοχήν αντεπαναστατική δύναμη. Μάλιστα αντιμετωπίζουν ευμενώς την επέμβαση των ΗΠΑ στην Ευρώπη, διότι «είναι ο νεότερος και ρωμαλεότερος εκπρόσωπος της Δύσης»[2], ο οποίος προστίθεται στις δυνάμεις που μπορούν να ανακόψουν τις ρώσικες ηγεμονικές φιλοδοξίες.

  Γεγονότα, όπως η απελευθέρωση των βαλκανικών εθνών από τον οθωμανισμό, αφενός θα δημιουργούσαν  κράτη, που θα ήταν εξαρτημένα από την Ρωσία, αφετέρου θα έφερναν πολύ κοντά έναν ευρωπαϊκό πόλεμο, απομακρύνοντας την προοπτική της προλεταριακής επανάστασης. Συνεπώς  αν και γνωρίζουν πολύ καλά την άθλια πραγματικότητα της οθωμανικής αυτοκρατορίας και διόλου δεν την εγκρίνουν, τελικά την υπερασπίζονται στα πλαίσια των προτεραιοτήτων της προλεταριακής επανάστασης. Τα βαλκανικά έθνη θα πρέπει αναγκαστικά να περιμένουν την ανατροπή του τσαρισμού: «η κατάλυση αυτού του εφιάλτη, που πλακώνει ολόκληρη την Ευρώπη, αυτή είναι κατά την γνώμη μας ο πρώτος όρος της χειραφέτησης των εθνών της κεντρικής κι ανατολικής Ευρώπης. Μόλις ανατραπεί ο τσαρισμός θα καταρρεύσει η ανόσια δύναμη, που σήμερα εκπροσωπεί ο Bismark, γιατί θα της αφαιρεθεί το κύριο στήριγμα ∙ η Αυστρία θα διαλυθεί, γιατί θα χάσει τον μόνο λόγο της ύπαρξής της, δηλ. να εμποδίζει με την παρουσία της τον τσαρισμό να καταπιεί τα διασκορπισμένα έθνη των Καρπαθίων και των Βαλκανίων».[3]

Ο πικρός αποχαιρετισμός του Βασίλη - Νίκος Φωτόπουλος

 

Ήρθε στο γραφείο μου και με βρήκε την ώρα που διόρθωνα πτυχιακές εργασίες. «Να περάσω δάσκαλε;» με ρώτησε δειλά, έχοντας, ωστόσο, τη σιγουριά πως η πόρτα μου ήταν ορθάνοιχτη για αυτόν, αφού ήξερε πως ήταν ένας από τους καλύτερους και αγαπημένους μου φοιτητές. «Θα πιεις καφέ να σου παραγγείλω;» τον ρώτησα. «’Εγώ θα πιω έναν δεύτερο ακόμα» τον διαβεβαίωσα. «Όχι, ευχαριστώ, για άλλο ήρθα» μου απάντησε. «Ήρθα να σε αποχαιρετήσω». Κοντοστάθηκα για να σκεφτώ γιατί ο αποχαιρετισμός.

Να μην πολυλογώ. Ο Βασίλης στο παρελθόν ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής μου και ήρθε να με αποχαιρετήσει γιατί βρήκε δουλειά στη Δανία, ως σύμβουλος εκπαίδευσης και απασχόλησης, σε μια δομή δια βίου μάθησης για κοινωνικά ευπαθείς ομάδες. «…Το πάλεψα όσο δεν πήγαινε... αλλά να ζω με τους γονείς μου στα 28... δεν λέει. Άσε που, παντού πόρτες κλειστές και ο βασικός μισθός γύρω στο πεντακοσάρικο. Δεν φτάνει ούτε για ...τσιγάρα».

Κυριολεκτικά με αποστόμωσε. Κι αυτό όχι γιατί δεν έχω ιδέα για αυτό που περνάει ο τόπος και κυρίως οι νέοι άνθρωποι. Ή για το περίφημο brain drain, το brain waste, τους Νeets (Νέοι εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης) και τόσους άλλους νεολογισμούς και ποσοτικούς δείκτες που είτε τους καταγράφουμε, είτε επιχειρούμε κοινωνιολογικά ή πολιτικά την ανάλυση και την ερμηνεία τους.

Ωστόσο, είναι διαφορετικό να μιλάς θεωρητικά για τη δικτατορία των αριθμών και για σχέδια πολιτικής επί χάρτου, και εντελώς διαφορετικό να βιώνεις άμεσα το αδιέξοδο των διπλανών σου, που είτε ψάχνουν δουλειά, είτε υποαπασχολούνται, είτε κακοπληρώνονται, είτε αναγκάζονται να στερηθούν την πατρίδα και τους δικούς τους ανθρώπους. Είναι σαφές πως απέναντι στο ατομικό πρόβλημα ενδέχεται να βλέπεις έστω και με μια σχετική ανακούφιση την πρόσκαιρη λύση που κάποιος δικός σου βρίσκει.

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει, βυθίζοντάς μας ακόμα πιο βαθιά. Υπολογίζεται πως την περίοδο 2008-16 πάνω από 400.000 Έλληνες, κυρίως υπέρ-εκπαιδευμένοι νέοι, πήραν το δρόμο του εξωτερικού, προσφέροντας την εργατική τους δύναμη (χειρωνακτική και διανοητική) στο ΑΕΠ μιας άλλης χώρας. Και δυστυχώς, η προσφορά αυτή αποτελεί το παράγωγο μιας τεράστιας (ελληνικής) επένδυσης. Αυτή κατά κανόνα προέρχεται από το δημόσιο εκπαιδευτικό μας σύστημα όσο και από το υστέρημα των ιδιωτικών οικογενειακών προϋπολογισμών. Η επένδυση αυτή δεν επιστρέφει ποτέ, ως ανατροφοδότηση, στον τόπο μας που τόσο την έχει ανάγκη.

Εθνική αιμορραγία

Είναι ευνόητο πως το ζήτημα δεν έγκειται στην ατομική περίπτωση του καθενός που ενδεχομένως αναζητά την επαγγελματική του προοπτική στο εξωτερικό. Το πρόβλημα μετατρέπεται σε κοινωνικό, λαμβάνοντας ουσιαστικά διαστάσεις "εθνικής αιμορραγίας", από τη στιγμή που για τους νέους μας η επιλογή του εξωτερικού εδραιώνεται ολοένα και περισσότερο σε μονοδιάστατη, καταναγκαστική και επιβεβλημένη διαδρομή.

Πυροπροστασία των δασών: Η φύση εκδικείται, όταν την βιάζουν

του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα, διπλωματούχου οδηγού βουνού, εκπαιδευτού ορεινής πεζοπορίας, μέλους της Διεθνούς Οργάνωσης των Φίλων της Φύσης

Αθήνα, 15 Αυγούστου 2017

Από την αρχή του έτους μέχρι και τις 31 Ιουλίου στη χώρα μας είχαν εκδηλωθεί 7.650 πυρκαγιές σε δασικές και αγροτοδασικές περιοχές. Το στοιχείο αυτό δείχνει αύξηση 104% σε σχέση με πέρσι. 38 πυρκαγιές εκδηλώθηκαν, σύμφωνα με την Πυροσβεστική, από τις 7 μμ στις 16.8.2019 έως τις 17.8.2019.

Δεν υπάρχει κανείς σ’ αυτό τον τόπο που να μην υποστηρίζει ότι η πρόληψη είναι το αποφασιστικότερο μέσο για την αποτροπή των πυρκαγιών.

Συνεπώς, όλες οι προσπάθειες από τους αρμόδιους και μη αρμόδιους φορείς και παράγοντες θα πρέπει να στραφούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Στις περισσότερες περιπτώσεις η κατάσβεση των πυρκαγιών είναι αδύνατη λόγω των δύσκολων καιρικών συνθηκών, της πυκνότητας των δασών, ιδίως των πευκόφυτων και της δυσκολίας πρόσβασης στις εστίες φωτιάς, εξαιτίας της διαμόρφωσης του εδάφους (βαθιές και απρόσιτες χαράδρες), εάν και εφόσον δεν αντιμετωπιστούν αμέσως με την γένεσή τους.

Ανέκαθεν και κάθε χρόνο γίνεται συζήτηση για τα αίτια των πυρκαγιών και ποτέ δε δόθηκε επαρκής ερμηνεία σε ποια αίτια οφείλονται αυτές κυρίως.

Η πιο εύκολη και ανώδυνη δικαιολογία είναι ο εμπρησμός, που αποτελεί άλλοθι για όσους τον επικαλούνται και υποκρισία, για να μην κάνουν απολύτως τίποτε, λόγω αδιαφορίας, άγνοιας και ανικανότητας της πολιτείας και των πολιτών. Οι κυβερνήσεις π.χ. ισχυρίζονται σχεδόν πάντοτε ότι υπάρχει «οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού» κι έτσι απαλλάσσονται οι πάντες από τις ευθύνες τους.

Όταν τον μήνα Ιούλιο και κυρίως τον Αύγουστο και με δυνατούς ανέμους ξεσπούν ταυτόχρονα φωτιές σε 80 ή 100 ή 140 διαφορετικά μέρη, και μάλιστα πολλές φορές σε δύσβατες και απόκρημνες περιοχές, τότε δεν μπορεί κανείς να μιλάει για εμπρησμό, τουλάχιστον κατά κύριο λόγο. Εξάλλου 7.650 φωτιές έως τα τέλη Αυγούστου, αν ήταν από εμπρησμό, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Έλληνες είναι κυριολεκτικά πυρομανείς.

Ασφαλώς μπορούμε να μιλήσουμε για εμπρησμό γύρω από πόλεις και χωριά καθώς και ορισμένα άλλα μέρη που έχουν ενδιαφέρον για τους οικοπεδοφάγους, όπως αποκαλούνται ή για άλλους λόγους που έχουν σχέση ακόμη και με εθνικά θέματα, όπως έγινε συγκεκριμένα το 2007 με την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σημασία πάντοτε έχει η πρόληψη, ανεξάρτητα από τις αιτίες και γι’ αυτήν πρέπει να υπάρξει εγκαίρως πρόνοια, από την πολιτεία και από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και από όλους τους παράγοντες που μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον τομέα αυτόν.

Αλλά και ο ισχυρισμός περί εμπρησμού στον βαθμό που ευσταθεί δεν απαλλάσσει τους καθ’ όλα υπεύθυνους και κυρίως το κράτος με τις υπηρεσίες του και την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους  πολίτες από τις ευθύνες τους, γιατί δεν λαμβάνουν και στην περίπτωση αυτή τα κατάλληλα μέτρα, παρά ενεργούν κατόπιν εορτής. Λέγεται συνήθως μεθ’ υπερβολής και σε κάθε περίπτωση ότι πρόκειται για εμπρησμούς. Αν λοιπόν είτε ψευδώς είτε αληθώς υπάρχει αυτός ο ισχυρισμός και μάλιστα από επίσημες αρχές, τότε η μη λήψη μέτρων ισοδυναμεί με εγκληματική αμέλεια το ολιγότερο. Και μέτρα φυσικά υπάρχουν.

Εκεί η ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων είναι τεράστια, γιατί δεν θεσπίζει όλα εκείνα τα μέτρα εγκαίρως, που είναι απαραίτητα για να αποτρέψει τους τυχόν εμπρηστές πριν από τα καταστροφικό τους έργο. Όμως στα υπόλοιπα μέρη οι φωτιές έχουν άλλες αιτίες. Από την ευθύνη δεν απαλλάσσονται και οι Έλληνες πολίτες που τα αφήνουν όλα στην τύχη και στους άλλους.

Είναι η θρησκευτικότητα έμφυτη στον άνθρωπο;

από

 Ιωάννης Π. Ζώης

 

Το παρόν άρθρο αποτελεί μια σύνοψη του πολύ ενδιαφέροντος πρόσφατου βιβλίου του Τζάστιν Μπάρετ: «Γεννημένοι Πιστοί: Η επιστήμη της θρησκευτικής πίστης του παιδιού»: Justin L. Barrett: “Born Believers: The science of children’s religious belief”, Free Press, 2012). O Τζάστιν Μπάρετ είναι διευθυντής του κέντρου Thrive Centre for Human Development και καθηγητής Φυσιολογίας στο Fuller Graduate School of Psychology. Έχει εργασθεί ως ερευνητής στο Centre for Anthropology and Mind και στο Institute for Cognitive and Evolutionary Anthropology στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και σε ανάλογα ερευνητικά κέντρα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (Ann Arbor), στο πανεπιστήμιο Cornell κλπ.

Είναι γνωστό ότι ο διάσημος συνθέτης κλασικής μουσικής  Μότζαρτ έπαιζε πιάνο και άρχισε να συνθέτει μουσική από την ηλικία των 5 ετών: Ήταν γεννημένος μουσικός, είχε έμφυτο μουσικό ταλέντο και με ελάχιστη προσπάθεια μεγαλουργούσε στη μουσική.

Ελάχιστοι άνθρωποι γεννιούνται βέβαια τόσο προικισμένοι από την φύση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η μουσική θα πρέπει να εισχωρήσει μέσα μας με την διδασκαλία, την επανάληψη και την εξάσκηση, όλες χρονοβόρες και επίπονες διαδικασίες που απαιτούν προσπάθεια και δεν γίνονται «φυσικά». Σε άλλα πεδία, όπως η γλώσσα ή το περπάτημα, (σχεδόν) όλοι μας γεννιόμαστε «ομιλητές» και «βαδιστές» (εκτός διαφόρων «ατυχημάτων»). Τι συμβαίνει όμως με την θρησκεία; Μοιάζει περισσότερο με την μουσική ή με την γλώσσα;

Η απάντηση που προκύπτει από τα μέχρι στιγμής επιστημονικά δεδομένα της εξελικτικής φυσιολογίας, της γνωστικής ανθρωπολογίας και περισσότερο από την γνωστική επιστήμη της θρησκείας φαίνεται πως η θρησκεία είναι στον άνθρωπο σχεδόν τόσο φυσική όσο και η γλώσσα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι «γεννημένοι πιστοί», με φυσική ροπή στην αποδοχή θρησκευτικών ισχυρισμών και ερμηνειών. Αυτή η γοητεία της θρησκείας αποτελεί εξελικτικό παράγωγο του συνήθους γνωστικού εξοπλισμού και αν και φυσικά δεν μπορεί να πει κάτι για την ορθότητα των θρησκευτικών   πεποιθήσεων, εν τούτοις βοηθά να δούμε την θρησκεία κάτω από ένα νέο πρίσμα.

Από την αρχή της ζωής τους τα βρέφη ξεκινούν την προσπάθεια κατανόησης του κόσμου γύρω τους. Από την γέννησή του ο άνθρωπος επιδεικνύει διάφορες καθορισμένες προτιμήσεις στο τι του κεντρίζει την προσοχή και στο τι κλίνει να σκέφτεται. Ένα κομβικό στοιχείο στην διαδικασία αυτή είναι η αναγνώριση της διαφοράς μεταξύ συνηθισμένων φυσικών αντικειμένων και «υποκειμένων» (agents)-δηλαδή αντικειμένων που επιδρούν στο περιβάλλον τους. Τα βρέφη κατανοούν πως για παράδειγμα τα βιβλία και οι μπάλες θα πρέπει να τα πιάσει κάποιος για να μετακινηθούν ενώ υποκείμενα όπως τα ζώα και οι άνθρωποι κινούνται από μόνα τους.

Ξεκίνησε η σχολική χρονιά στην Παλαιστίνη.

Ξεκίνησε η σχολική χρονιά στην Παλαιστίνη.

220 ανήλικοι Παλαιστίνιοι μαθητές, κρατούμενοι στις φυλακές της Ισραηλινής κατοχής, δεν θα μπορέσουν να επιστρέψουν στα θρανία τους.

Ξεκίνησες η σχολική χρονιά 2019/2020 στην Παλαιστίνη.

Επιστροφή στα θρανία για 1.310.000 μαθητές και μαθήτριες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας.

Στην Παλαιστίνη λειτουργούν συνολικά 3030 σχολεία, απο τα οποία τα 2212 είναι δημόσιας εκπαίδευσης και ανήκουν στο Υπουργείο Παιδείας της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, στα οποία πηγαίνουν 850.000 μαθητές και μαθήτριες, και εργάζονται 50.000 δάσκαλοι/δασκάλες και καθηγητές/καθηγήτριες.

Μητροπολίτης Χρυσόστομος, ο τελευταίος Επίσκοπος Σμύρνης.

Σμύρνη 27 Αυγούστου 1922

Στις 10 το πρωί τουρκικές σημαίες υψώνονται στην τουρκική συνοικία. Τη διοίκηση της πόλης ανέλαβε ο αιμοσταγής Νουρεντίν Πασάς.

Στο στόχαστρό του μπαίνει ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος Καλαφάτης, ο τελευταίος Επίσκοπος Σμύρνης.

Ο Νουρεντίν συλλαμβάνει τον Δεσπότη και του απαγγέλει την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Ο Τούρκος αξιωματούχος κατευθύνεται προς το μπαλκόνι του Διοικητηρίου απ’ όπου αντικρίζει τη θέα μαινόμενου πλήθους, 1.500 περίπου Τούρκων. 

«Αν καλό σας έκανε τούτος να του το ανταποδώσετε. Αν κακό σας έκανε, κάντε του και εσείς κακό!»

Ο Τουρκικός όχλος, τελώντας σε έξαλλη κατάσταση, παραλαμβάνει τον Χρυσόστομο.

Του έβγαλαν με ξιφολόγχη τα μάτια, του έκοψαν τ’ αυτιά και τη γλώσσα. Τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά. Τον μαχαίρωσαν αμέτρητες φορές.

Δεν άφησαν τίποτε το σκληρό και το εξευτελιστικό που να μην το κάμουν στο αφανισμένο και μισοσκοτωμένο κορμί του Χρυσοστόμου.

Από καιρού σε καιρό, όταν ο ίδιος μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. 

Κι εσύρθηκεν έτσι, ως τους Ικί-Τσεσμέ, ο γέρων Μητροπολίτης Σμύρνης, κατακομματιασμένος.

Το μοναδικό του φταίξιμο ήταν ότι ήταν ένας Έλλην με μεγάλο πατριωτισμό και ευγλωττία που επιθυμούσε την πρόοδο της φυλής του και εργαζόταν για το σκοπό αυτό.

Η κεμαλική τουρκική δημοκρατία “γεννιόταν” με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να “γεννηθεί”: με φρίκη και αίμα.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

κορυφώθηκε μια μέρα σαν κι αυτήν το 1922. Ήταν η μέρα που οι τσέτες μπήκανε στη Σμύρνη κι ο κόσμος έμενε χωρίς νόημα, η ιστορία χωρίς δικαιοσύνη κι ο πολιτισμός ένα ξεκούρδιστο αστείο για λήθη και για θάνατο προορισμένο. Θα ήταν ίσως λύτρωση να ξεχαστεί ο φόνος. Μα οι ματωμένες μνήμες, οι ιωνικές νύχτες των προγόνων μας, νικούν ακόμη την άνοια του χρόνου γιατί δεν ήταν μια Ιδέα που χάθηκε αλλά ζωές, αμέτρητες ψυχές με σάρκα και οστά.

Καλή σου ώρα λοιπόν γυναίκα από το Ιβρινδί που ποτέ δεν ντροπιάστηκες στο μύλο του Γκιουν Γκιορκές. 

Καλή σου ώρα μπακάλη από το Τομάζι, με το λαιμό κομμένο, που θωρείς κατά το πέλαγο κορμιά που ξεβράζει η θάλασσα στην Πούντα, κορμιά λογχισμένα ή πνιγμένα πριν ή μετά την ατίμωση. 

Καλή σας ώρα ορφανά του Μπαϊρακλί, του Βουτζά, του Τραπάκιοϊ, κρυμμένοι του Δαραγάτς και του Πανιώνιου, βρέφη διαμελισμένα στον Κουκλουτζά και στον Μπουρνόβα, ζωντανοί θάνατοι στα χαρέμια της Μαγνησίας, σπαθιές, κομμένα χέρια και συντριμμένα κρανία. 

Καλή σας ώρα κορίτσια από τ’ Αλάτσατα, στα Εισόδια ταμένα και σφαγμένα, χωρίς τραγούδι του βιολιτζή του Λάλα, των πηγαδιών κορίτσια, που διαλέξατε το θάνατο κι αυτός αρνιόταν, κορίτσια του Ρεΐς Ντερέ που συρθήκατε στα σκλαβοπάζαρα του Ικονίου και του Μπαλούκεσερ ή που καήκατε κλεισμένα στα σχολειά σας. 

Καλή σας ώρα αγόρια της Μαγνησίας και του Αξαριού που σφαχτήκατε στη χαράδρα του Φρένελι, κόκκαλα ευζωνικά που γίνατε ασβέστης στις σπηλιές του Ουσάκ. 

Καλή ώρα και σ’ εσάς, κορίτσια που κυλήσατε στα Βούρλα, παιδιά που λιώσατε απ’ τις θέρμες της Νέας Καρβάλης, χήρες που αναστήσατε ζωές στις παράγκες της Αγια- Σωτήρας. 

Εσείς, εσείς είστε οι θεές και οι θεοί που οι ψυχές σας τη γη της Ιωνίας ενθυμούνται ακόμη. Εσείς, εσείς είστε η απάντηση, σε όποιαν ερώτηση κι αν μας κάνουν από τότε κι είναι σπαθί η μνήμη σας η αδικαίωτη.

Γη και ύδωρ στους Αμερικανούς

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. συνεχίζει και ολοκληρώνει την «καλή δουλειά» του ΣΥΡΙΖΑ

Η εφημερίδα «Το Βήμα», την περασμένη Κυριακή, με ένα εξαιρετικό αποκλειστικό ρεπορτάζ (Άγγελος Αθανασόπουλος) αποκαλύπτει λεπτομερώς την πρόοδο των ελληνοαμερικανικών συνομιλιών για την υπογραφή νέας επικαιροποιημένης συμφωνίας για τις στρατιωτικές βάσεις που οι ΗΠΑ διατηρούν στη χώρα.

Το εν λόγω ρεπορτάζ αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει επίσης ότι η εξέλιξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων προχωρά απρόσκοπτα, χωρίς να επηρεάζεται από τις ανακατατάξεις στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζει και ολοκληρώνει την «καλή δουλειά» που ξεκίνησε η «αριστερή» κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ για τη μετατροπή της χώρας σε απέραντη βάση της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής και εξάρτημα της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το Βήμα», αυτήν ακριβώς την περίοδο βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή επικαιροποιημένης Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (ΣΑΑΣ) η οποία θα αντικαταστήσει την αντίστοιχη του 1990. Σχετικά με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι:

Διεξάγονται στο πλαίσιο του Στρατηγικού Διαλόγου ΗΠΑ-Ελλάδος.

Ο πρώτος γύρος του εν λόγω διαλόγου πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Δεκέμβρη (επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ).

Ο δεύτερος γύρος, όπου πιθανότατα θα επισφραγιστούν τα συμφωνηθέντα, θα πραγματοποιηθεί το προσεχές φθινόπωρο στην Αθήνα όπου και αναμένεται να βρεθεί ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο.

Σε επίπεδο τεχνοκρατών αξιοσημείωτο είναι ότι πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις στις 20 Μαΐου 2019, πριν από τις εκλογές και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,

και αμέσως μετά τις εκλογές και με τη Ν.Δ. κυβέρνηση στη χώρα, στις 31 Ιουλίου.

Τι θέλουν οι ΗΠΑ

Είναι, έχουμε την εντύπωση, προφανές ότι οι εναλλαγές στην εξουσία στις χώρες - προτεκτοράτα, όπως η Ελλάδα, δεν έχουν την παραμικρή σημασία και δεν επηρεάζουν στο ελάχιστο το χρονοδιάγραμμα των σχεδιασμών της Ουάσιγκτον.

Αυτό που η Ουάσιγκτον επιδιώκει με την ανανέωση της συμφωνίας για τις βάσεις είναι η λεπτομερής περιγραφή και θεσμική κατοχύρωση των όσων ήδη στην πράξη έχουν δοθεί από τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις – ειδικότερα αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ – και ισχύουν στην πράξη. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι:

«Σιωπηρά» έχουν διευρυνθεί οι αμερικανικές δυνατότητες στην Κρήτη, με επίκεντρο τη βάση της Σούδας.

Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος, Μητροπολίτης Σμύρνης

Κείμενο: Σαράντος Ι. Καργάκος

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο προαύλιο του ναού της Αγίας Παρασκευής στην Πρώτη Σερρών το 1906.

Η μητρόπολη Δράμας ήταν η πιο ταραγμένη, βασανισμένη και διαρκώς απειλούμενη επαρχία της Μακεδονίας. 

Ο Χρυσόστομος έφθασε στην πόλη στις 22 Ιουλίιου 1902 κι έγινε δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό από τον τοπικό πληθυσμό. 

Με το πρώτο κήρυγμά του έδωσε πνοή ηρωικού ήθους στο ποίμνιό του, που είδε στο πρόσωπό του ηγέτη χαρισματικό και εμπνευσμένο. 

Μία μικρή περικοπή αρκεί για να φανεί το μεγαλείο και το πλούσιο λεκτικό μεγαλείο της θείας εκείινης φωνής και πνοής:

«Την αποστολήν μου αυτήν εν μέσω υμών θα επιτελέσω κατά τους νόμους της θείας αρμονίας, εάν λειτουργών εμπνεύσω την κατάνυξιν της καρδίας και ουχί απλώς την προσευχήν των χειλέων, εάν εμφυσήσω το θάρρος και την ελπίδα και ουχί την ανίαν και το δέος, εάν ανασύρω τους μαργαρίτας, τους οποίους εγκλείει εις το βάθος πάσα ελληνική καρδία, εάν ανοίξω τους κρουνούς της αγάπης, εάν δώσω παλμόν θάρρους, υπερηφανίας και θυσίας εις όλας τας ψυχάς, εάν συντονίσω τα αισθήματα και ωθήσω εις έργα φωτός» (Λοβέρδος, ένθ.αν. σελ. 65).

-

Ακολούθως ο Χρυσόστομος συγκεντρώνει λεπτομερώς στοιχεία και με αναρίθμητα υπομνήματα ενημερώνει το Πατριαρχείο για τις βουλγαρικές αγριότητες στη Μακεδονία: καταλήψεις εκκλησιών και σχολείων, δολοφονίες προκρίτων, ιερέων, δασκάλων. Παράλληλα ενημερώνει και τις τουρκικές αρχές.

Αλλά οι εκθέσεις και τα υπομνήματα μένουν νεκρό κεφάλαιο, όταν στην εγκληματική δράση δεν υπάρχει αντίδραση. 

Ο Χρυσόστομος σπάει τον κλοιό του φόβου και κηρύσσει την αντίσταση στη βία. Γράφει στο Πατριαρχείο:

«Απεφασίσαμεν και ημείς μετά της δημογεροντίας να μετέλθωμεν εν ανάγκη και το έσχατον μέσον της αυτοδικίας, αμυνόμενοι των δικαίων μας, άλλως κινδυνεύομεν να ίδωμεν απογυμνουμένην την μητρόπολιν εκκλησιών και τας κοινότητας σχολείων και τα χωρία κατοίκων υπό την θύελλαν του πυρός και του σιδήρου, την οποίαν εξαπέλυσε το μακεδονικόν κομιτάτον τη ανοχή των τουρκικών αρχών» (Ένθ.αν. σελ. 74).

Οι Γερμανοί μαρξιστές και το Ανατολικό Ζήτημα

σκίτσο του «κόκκινου σουλτάνου» (από το αίμα που έχυσε), Αβδούλ Χαμίτ

«Αν υπάρχει τώρα κάποια δύναμη που μπορεί να είναι επικίνδυνη για τη Ρωσία στην Ανατολική Μεσόγειο, παρά τις οικονομικές δυσχέρειές της, αυτή είναι η οικονομικά αναδυόμενη Ελλάδα»

Του Γιάννη Ξένου πρωτοδημοσιεύτηκε στην huffingtonpost.gr

Οι σφαγές των Αρμενίων τα έτη 1894-1896 από τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ (που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως η πρώτη φάση της αρμενικής Γενοκτονίας), η Κρητική Επανάσταση του 1895-1898 και ο επακόλουθος Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 προκάλεσαν ζωηρές συζητήσεις μεταξύ των Γερμανών μαρξιστών για το αν έπρεπε να πάρουν θέση υπέρ των εξεγερμένων χριστιανών ή να διατηρήσουν τη φιλοτουρκική στάση των Μαρξ και Ένγκελς. Όπως αναφέρει ο Γ. Καραμπελιάς1, οι Μαρξ και Ένγκελς, από το 1853 και μετά, θεωρούσαν ότι «η Ρωσία καθίσταται ο κατ’ εξοχήν εχθρός της ευρωπαϊκής Επανάστασης και οι Έλληνες καθώς και οι ελληνικές και σλαβικές επαναστατικές απόπειρες καταδικάζονται ως υποκινούμενες από τη Ρωσία». Η θέση αυτή θεωρούνταν θέσφατο για τους Γερμανούς συνεχιστές των Μαρξ-Ένγκελς, όπως ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ (1826-1900), που το 1867 ίδρυσε το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα- σύντροφος και φίλος των Μαρξ και Ένγκελς από το 1848. Απέναντι στις φιλοτουρκικές απόψεις μιας «μαρξιστικής ορθοδοξίας» τοποθετείται η Ρόζα Λούξεμπουργκ, που παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στη διαμάχη που διήρκεσε δύο χρόνια (1896-1897) τοποθετήθηκαν όλα τα βαριά ονόματα του γερμανικού μαρξισμού της εποχής, Καρλ Κάουτσκι και Έντουαρντ Μπερνστάιν.

Οι αρμενικές σφαγές

Στα χρόνια του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ ΙΙ (1876-1909), «το οθωμανικό κράτος επεδίωκε να επιτύχει ένα είδος εθνικής ενότητας βάσει μιας πανισλαμικής ιδεολογίας»2. Το 1890 η οθωμανική κυβέρνηση δημιούργησε (ημι)άτακτα σώματα Κούρδων ιππέων (χαμιντιγέ), με σκοπό την κατάπνιξη των αρμενικών διεκδικήσεων για ελευθερία, ασφάλεια και λιγότερους φόρους. Ο σουλτάνος, στις αρμενικές διεκδικήσεις, απαντούσε ως εξής:

Αποσπώντας την Ελλάδα και τη Ρουμανία, η Ευρώπη έκοψε τα πόδια του τουρκικού κράτους. Η απώλεια της Βουλγαρίας, της Σερβίας και της Αιγύπτου μάς έχει στερήσει τα χέρια και τώρα, μέσω αυτής της αρμενικής αναστάτωσης, θέλουν να φτάσουν στα πιο ζωτικά μας όργανα και να μας βγάλουν τα ίδια μας τα σωθικά. Αυτή είναι η αρχή της ολοκληρωτικής μας εξολόθρευσης και πρέπει να αγωνιστούμε εναντίον της με όλη τη δύναμη που έχουμε».3

Το 1894 ξέσπασε στο χωριό Σασούν της Κιλικίας εξέγερση, γιατί οι Αρμένιοι αρνούνταν να πληρώνουν φόρο και στις κουρδικές φυλές, εκτός από τον φόρο που πλήρωναν στην κυβέρνηση4. Η εξέγερση καταπνίγηκε και έδωσε το έναυσμα στον σουλτάνο να προχωρήσει σε οργανωμένες σφαγές σε περιοχές όπως η Τραπεζούντα, το Ζεϊτούν, το Ερζερούμ, το Βαν, το Ντιγιάρμπακιρ, η Σεβάστεια κ.ά. Ο κάιζερ Γουλιέλμος ΙΙ ισχυρίστηκε ότι είχε αναφορές που μιλούσαν για 80.000 νεκρούς Αρμένιους. Γαλλικές και αγγλικές εκθέσεις κάνουν λόγο για 200.000 και 100.000 αντίστοιχα, ενώ το αρμενικό πατριαρχείο ισχυρίζεται ότι ήταν γύρω στις 300.0005. Η Τουρκία, παρότι αρχικά πιέστηκε από τις Μ. Δυνάμεις να παραχωρήσει δικαιώματα στους Αρμενίους και να τιμωρήσει τους ενόχους των σφαγών, δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά και οι σφαγές γρήγορα ξεχάστηκαν. Η ατιμωρησία της Τουρκίας την αποθράσυνε προκειμένου μια δεκαετία αργότερα να οργανώσει τις γενοκτονίες των χριστιανικών εθνών της Ανατολής.