Ἡ ἀντιwoke βιολογικοποίηση

του ΓΙΑΝΝΗ Α. ΤΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

Ὄχι σπάνια, στὴν ἀπολυτοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τὴν πλήρη ἀγνόηση τῆς φύσης καὶ τῆς βιολογίας ποὺ ὑποστηρίζουν ὅσοι συντάσσονται μὲ τὸ woke κίνημα, ἀντιπαρατίθεται μιὰ ἀντιwoke βιολογικοποίηση τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας. Ἂν οἱ πρῶτοι, γιὰ παράδειγμα, συγχέουν τὴ σεξουαλικὴ προτίμηση μὲ τὸ φύλο καὶ ἔτσι ἀνακαλύπτουν ἀναρίθμητα φύλα, οἱ δεύτεροι ἐπινοοῦν διάφορες ἀντικειμενικὲς καὶ βασισμένες στὴ βιολογία κοινωνικὲς σταθερές. Ἤδη εἶχε γίνει τὶς προηγούμενες δεκαετίες ἀναφορὰ σὲ «γονίδιο τῆς ἀπιστίας», σὲ «γονίδια τῆς ὑπερβολικῆς τηλεθέασης» καὶ ἄλλα τέτοια (βλ. τὴν κριτικὴ τῆς S. McΚinnon, Νεοφιλελεύθερη γενετική, ἤδη ἀπὸ τὸ 2005 σὲ τέτοιες ἀντιλήψεις).


Τέτοιες «βιολογικίστικες» ἀντιλήψεις δὲν ἐξηγοῦν, φυσικά, γιατὶ ὑπάρχουν διαφορετικὰ κριτήρια ὀμορφιᾶς σὲ διαφορετικοὺς ἀνθρώπους τῆς ἴδιας ἐποχῆς (και ὄχι μόνο αὐτὰ ποὺ ὁρίζουν δογματικὰ ὁρισμένοι βάσει τῆς γονιμότητας), ἢ γιατὶ παντρεύονται καὶ συζοῦν ἁρμονικὰ ἄνθρωποι ποὺ διαφέρουν σὲ ὀμορφιὰ ἐπειδὴ ἔχουν π.χ. ἴδια ἐνδιαφέροντα καὶ κώδικα ἐπικοινωνίας ἀγνοώντας τὴν ἐξωτερικὴ σχετικὴ ἀσχήμια ἢ καὶ φτώχεια τοῦ συντρόφου (κανονικά, θὰ ἔπρεπε τέτοιοι «ἄσχημοι/ες» νὰ εἶχαν ἐκλείψει πρὸ πολλοῦ στὰ πλαίσια μιᾶς ἄτυπης εὐγονικῆς), ἢ ὅτι στὶς ἀπαρχὲς τοῦ ἀνθρώπινου γένους τροφοσυλλέκτες ἦταν τόσο οἱ ἄντρες ὅσο καὶ οἱ γυναῖκες (ἄρα δὲν ὑπῆρχε κάποιος λόγος γιὰ γονιδιακὴ προτίμηση τοῦ πλούσιου ἀρσενικοῦ ποὺ θὰ ἀνέτρεφε τὰ μικρὰ τοῦ θηλυκοῦ) κ.ο.κ. Ὅπως γράφει ἠ ΜακΚίννον,

«οἱ ἐξελικτικοὶ ψυχολόγοι δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν… σὲ πολιτισμοὺς ὅπου ἡ ἐξωσυζυγικὴ σεξουαλικὴ σχέση ἐπιτρέπεται ἀνοικτὰ καὶ ἡ ἔκφραση τῆς ζηλοτυπίας δὲν ἐνθαρρύνεται, γιατί ὁρισμένα ἄτομα ἐκφράζουν παρ’ ὅλα αὐτὰ ζήλια; Καί, ἀντίστροφα, σὲ κοινωνίες ὅπου ἡ ἐξωσυζυγικὴ σεξουαλικὴ σχέση παρεμποδίζεται καὶ ἡ ἔκφραση ζηλοτυπίας κυρώνεται ἀνοιχτά, γιατί ὁρισμένα ἄτομα δὲν ἐκφράζουν καθόλου ζήλια;».


Σήμερα, μπροστὰ στὴν εἰκόνα μιᾶς γυναίκας, ἀρχικὰ ὡς ὄμορφης, ἄτεκνης ἀκόμη, κοπέλας, ἔπειτα τὴν εἰκόνα τῆς ἴδιας γυναίκας ὡς κουρασμένης μητέρας μὲ ἕνα τέκνο καὶ τέλος ὡς μητέρας-κουρέλι μὲ δύο παιδιά, πλέον γερασμένης καὶ σεξουαλικὰ μὴ ἑλκυστικῆς, θὰ ἦταν δυνατὸ ἡ ἀντιwoke «βιολογικὴ» ὀπτικὴ νὰ ἀναγνωρίζει ὄχι τὴν ἀδυναμία τῆς ὀργανωμένης κοινωνίας (πολιτείας) νὰ βοηθήσει τὴ Μητέρα καὶ τὴν ἀδυναμία ἢ ἀδιαφορία τῶν συγγενῶν τῆς νὰ τὴν βοηθήσουν στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν της, ἀλλὰ ἕνα σχέδιο τῆς Ἐξέλιξης-Μητέρας Φύσης (ἡ θεία Πρόνοια τῶν Στωικῶν καὶ τῶν Χριστιανῶν παραλλαγμένη ἀλλὰ ἀπρόσωπη, ποὺ εὐτυχῶς ὁδηγεῖ σὲ ὅλο καὶ πολυπλοκότερες μορφὲς ζωῆς, ὅπως ὁ Διαφωτισμὸς ὁδηγοῦσε στὴν Πρόοδο), ὥστε νὰ συνεχιστεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ κίνητρο-δόλωμα τὴν ὀμορφιὰ τῆς κοπέλας: Ἡ ὁποία ὀμορφιὰ παρακινεῖ κάποιον ἄνδρα νὰ τὴ γονιμοποιήσει, μὲ ὀδυνηρὸ τίμημα τὴν ἀπώλεια τῆς ὀμορφιᾶς της κοπέλας καὶ τὰ γηρατειά, διότι «ἔτσι πετυχαίνει ἡ γυναίκα αὐτὴ τὴν ἀθανασία της»· λὲς καὶ ἡ συνέχεια τῆς συλλογικῆς ζωῆς ἰσοῦται μὲ τὴν ἀτομικὴ ἀθανασία καὶ ἡ πρώτη συνιστᾶ σὲ κάθε περίπτωση παρηγοριὰ γιὰ τὴν μὴ ἐπίτευξη τῆς δεύτερης, ἢ ἐγγυᾶται κάτι κανενὸς γονιοῦ ὅτι αὔριο τὰ παιδιά του θὰ γυρίσουν σπίτι σῶα κι ἀσφαλή, ὥστε «νὰ γίνει ἀθάνατος μέσῳ αὐτῶν» στὸ νεκροκρέβατό του.


Ἡ βιολογικοποίηση τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς εἶναι ἕνας περίεργος δρόμος τῶν συντηρητικῶν. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ἔχοντας ἀποχριστιανιστεῖ –ἄλλος πολὺ ἄλλος λίγο–, δὲν καταλαβαίνουν ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμία συμπεριφορὰ ἢ ἠθικὴ ποὺ προστάζει / ὑποδεικνύει ἡ βιολογία / Φύση, καὶ γι’ αὐτό, ἀντὶ γιὰ τὸ πεπαλαιωμένο ἐγχειρίδιο τοῦ Χριστιανισμοῦ, προσπαθοῦν νὰ ἀντιτάξουν ἕναν «βιολογικὸ» ἀέρα κοπανιστὸ στὸ woke καὶ τὶς ἀκρότητές του, σὲ μιὰ ἀπελπισμένη προσπάθεια νὰ πιαστοῦν ἀπὸ κάτι ἀντικειμενικό καὶ στέρεο. Εἶναι ἡ ἐπανάληψη τοῦ δρόμου μερικῶν ἄθεων ἀπὸ τὸ Διαφωτισμὸ καὶ μετά, ποὺ ἔχοντας ἀναγάγει τὰ πάντα στὴν ὕλη, ξαφνικὰ βγάζουν, ἀντὶ γιὰ κουνέλια, ἀπὸ τὸ καπελάκι τῆς ὕλης αὐτῆς, σὰν ταχυδακτυλουργοί, διάφορες ἠθικὲς ποιότητες, ποὺ εὔκολα βρίσκουν στὴ Φύση (ὅπως βρίσκουν ἄζωτο καὶ σίδηρο) κι ὄχι στὴ θρησκεία: ἔτσι καὶ οἱ «προφανεῖς» κοινωνικὲς κατευθυντήριες ὁδηγίες τῆς βιολογίας. Πού, φυσικά, δὲν φταίει σὲ κάτι ὡς ἐπιστήμη γιὰ διάφορες φιλοσοφικὲς χρήσεις της.

Ναὶ μὲν ἡ ὀμορφιὰ ἀρχικά, στὸ καθαρὰ ζωικὸ στάδιο, ἦταν ἕνα «σχέδιο» γιὰ τὴν ἀναπαραγωγή, ὅπως καὶ τὸ σὲξ, ἀλλὰ στὰ πλαίσια τοῦ πολιτισμοῦ (ποὺ εἶναι μόνο ἀνθρώπινος) οἱ ἄνθρωποι κάνουν σὲξ καὶ δίχως νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ νὰ τεκνοποιήσουν. Μάλιστα, σὲ κάποιες πρωτόγονες φυλές, ἀρχικὰ δὲν πίστευαν ὅτι ἡ τεκνογονία ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς σεξουαλικῆς πράξης, ἀλλὰ λ.χ. ὅτι ἔμπαινε τὸ πνεῦμα ἑνὸς πρόσφατα πεθαμένου στὴν μήτρα. Ὅπως καὶ οἱ ἄνθρωποι τρῶν χωρὶς νὰ πεινᾶνε ἢ ὅπως πίνουν κρασὶ κ.ἄ., ἀντὶ γιὰ τὸ μόνο ποὺ ὑπάρχει στὴ Φύση, τὸ νερό. Δὲν ὑπάρχει κάποιος βιολογικὸς κανόνας στὴ σεξουαλικότητα: Δίπλα στὴ χριστιανικὴ μονογαμία ὑπάρχει ἡ μουσουλμανικὴ πολυγαμία (καί, σὲ πρωτόγονες φυλές, ἡ πολυανδρία), καὶ στὸν ἴδιο τόπο, τὴ Δύση, ποὺ ὣς πρόσφατα κυριαρχοῦσε ἡ χριστιανικὴ μονογαμία, προϋπῆρχε ἡ παγανιστικὴ πολυγαμία. Οἱ ἀρχαῖοι Θράκες ἄφηναν σεξουαλικὰ ἀσύδοτες τὶς ἀνύπαντρες θυγατέρες τους κ.ο.κ. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ κριτήρια τοῦ Ὡραίου ὡς κριτηρίου ἐπιλογῆς συζύγου.


Τὸ φαιδρὸ εἶναι ὅτι ὁ συντηρητικὸς τοῦ σήμερα εἶναι ὁ προοδευτικὸς τοῦ χτές, εἰδικὰ στὰ τί πρέπει καὶ τί δὲν πρέπει τῆς σεξουαλικότητας. Χτὲς γιὰ τὸ συντηρητικό, ἡ νύφη ἔπρεπε νὰ εἶναι παρθένα, σήμερα ἀρκεῖ νὰ εἶναι γυναίκα· χτές, τὰ προκαταρκτικὰ στὸ σὲξ ἦταν ἀηδιαστικὴ ἁμαρτία, σήμερα εἶναι δεκτά ἢ μένουν ἄσχολίαστα «ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι ἄντρας ἡ νύφη». Μεγάλη ἐγγύηση ἰδεολογικῆς σταθερότητας ὁ «συντηρητικὸς» καὶ σήμερα «ἀντιwoke».

Ἂν ἡ ὀμορφιὰ εἶναι καὶ πρέπει νὰ παραμένει ἀποκλειστικὰ ἕνα τρὶκ γιὰ τὴν ἀναπαραγωγή, τότε οἱ συντηρητικοὶ θὰ χαρακτήριζαν τὶς καλόγριες ὡς ἀνώμαλες καὶ παραφύσιν, καὶ τὸν μοναχισμὸ ὡς ἐγκληματικό, καὶ τὶς στεῖρες ποὺ κάνουν σὲξ ὡς περίεργες ἢ φιλήδονες. Θὰ τοὺς ἦταν βιολογικὰ ἀφύσικη ἡ ζηλοτυπία σὲ ἕνα στεῖρο ζευγάρι, ὅπου δὲν ὑπάρχει πιθανότητα ὁ ἀπατημένος σύζυγος νὰ ἀνατρέφει τὰ «γονίδια» τοῦ ἄλλου ἄνδρα (καὶ ἀφύσικη ἡ υἱοθεσία) ἀφοῦ ἡ σύζυγος εἶναι στείρα· ἢ ἡ συμφωνία τῆς/τοῦ συζύγου νὰ ἀναθρέψει τὰ παιδιά τοῦ/τῆς συζύγου ἀπὸ προηγούμενο γάμο τοῦ δεύτερου, ἐνῶ αὐτὰ εἶναι «ἄλλου γονίδια». Ἀλλὰ ἂν π.χ. χαρακτήριζαν κοινωνικὴ ἀνωμαλία τὸ μοναχισμό (ἀντικοινωνικὸ φαινόμενο), θὰ καταλάβαιναν ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι φτυστοὶ οἱ ἀριστεροφιλελεύθεροι ἐχθροί τους, μὲ τοὺς ὁποίους μαλώνουν χωρὶς πραγματικὸ ἀντικείμενο διαμάχης.


Ἡ βιολογία ὅταν χρησιμοποιεῖται μὲ τέτοιο τρόπο, ὁδηγεῖ στὴν ἀντιμετώπιση τῆς γυναίκας ὡς παιδομηχανῆς. Εἶναι ἄλλο νὰ λέγεται ὅτι μόνο ἡ γυναίκα γεννᾶ, καὶ ἡ μητρότητα πρέπει νὰ προστατεύεται, καὶ τελείως ἄλλο ὅτι σκοπὸς τῆς γυναίκας εἶναι νὰ γεννᾶ. Εἶναι ἄλλο νὰ ὑποστηρίζεται ὅτι ἂν μιὰ κοινωνία δὲν θέλει νὰ αὐτοκτονήσει, θὰ πρέπει νὰ ἔχει μ.ὅ. 2,1 καὶ πάνω, γεννήσεων ἀνὰ ζευγάρι, καὶ ἄλλο πράγμα εἶναι νὰ ζητᾶται ὁ λόγος ἀπὸ τοὺς συγκεκριμένους ὀλιγότεκνους ἢ ἄτεκνους ἐνήλικες, τὸν ἕναν μετὰ τὸν ἄλλο, λέγοντάς τους ὅτι παρασύρονται ἀπὸ τὴν προπαγάνδα γιὰ ἀνέμελη ζωὴ χωρὶς παιδιὰ καὶ ἀμελοῦν τὸν προσωπικό τους σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο εἶναι ὡραῖες καὶ ὡραῖοι.

Καὶ πᾶμε στὸν βαθύτερο πυρήνα τῆς διαφωνίας, ποὺ ἔγκειται στὴ θέση ὅτι σκοπὸς τῆς γυναίκας εἶναι ἡ ἀναπαραγωγή (μὲ δέλεαρ τὴν ὀμορφιά της) γιατὶ «ἔτσι γίνεται καὶ στὰ ἄλλα ζῶα», καὶ γιατί νὰ εἴμαστε ἐμεῖς ἡ ἐξαίρεση. Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ζῶο, τόσο ἁπλὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση. Ὁ ἄνθρωπος συμπεριλαμβάνει καὶ συνεχίζει τὸ ζῶο, θέλει-δὲ-θέλει, ἀλλὰ ἂν θέλει μπορεῖ νὰ τὸ ξεπεράσει καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ καταστάσεις ἀσύλληπτες γιὰ τὴν ἁπλὴ βιολογικὴ λογικὴ τοῦ ζώου. Γιὰ τέτοιους λόγους ἀκούστηκαν στὴν ἱστορία συνθήματα ποὺ ἐναντιώνονται στὴν σκέτη βιολογικὴ ἐπιβίωση («ἐλευθερία ἢ θάνατος»), ἀφοῦ ἡ αὐτοσυντήρηση / ἰσχὺς ἀφορᾶ βασικὰ τὴν ταυτότητα κι ὄχι κυρίως ἢ ἀπαραίτητα τὴ βιολογία· γι’ αὐτὸ πήδαγαν ἀπ’ τὸ γκρεμὸ διάφορες στὸ Ζάλογγο ἀντὶ παραδινόμενες νὰ περνᾶνε καλὰ στὸ χαρέμι μαζὶ μὲ τὰ μωρά τους. Ἀπὸ τὴν σκοπιὰ τῆς ἱστορίας τῶν ἰδεῶν, μόνο παράξενο εἶναι ὅτι τέτοιες «ἀντιβιολογικὲς» στάσεις ζωῆς ἔχουν χαρακτηρισθεῖ λίγο-πολὺ ὡς νεκροφιλία ἢ τζάμπα χάσιμο ζωῶν: Ὅταν ἡ ἐπανάσταση συναντᾶ τὴν συντήρηση.


Ἁπλά, ὁ σημερινὸς πολιτισμὸς ἔχει ἀρνηθεῖ τὴν αὐτοθυσία, καὶ ὅλες οἱ ἀντιwoke ἐπικλήσεις τῆς βιολογίας εἶναι μάταιες. Ὅταν δὲν γίνονται πιστευτὰ πλέον οὔτε τὸ κίνητρο γιὰ ὑπερφυσικὴ ἀνταμοιβὴ σὲ ἄλλη ζωή (ἂς ποῦμε, οἱ εὐχὲς γιὰ τεκνογονία στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἀκολουθία τοῦ γάμου, δηλαδὴ ἡ ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας, ἢ τὸ παύλειο «ἡ γυνὴ σωθήσεται διὰ τῆς τεκνογονίας»), οὔτε ἡ ἀρχαιοελληνικὴ ὑστεροφημία («μπράβο στὴ γιαγιὰ ποὺ γέννησε καὶ μεγάλωσε τόσα παιδιὰ κι ἐγγόνια, θὰ τὴ θυμόμαστε γιὰ πάντα»), οὔτε κάποιο κίνητρο ὀρθολογικοῦ ἐγωισμοῦ (γιατὶ πλέον θέλουν ὅλοι νὰ ἔχουν ἐντός, κι ὄχι ἐκτός, τῶν χρονικῶν ὁρίων τῆς νεότητας ἢ τῆς ζωῆς τους ἁπτὰ ἀποτελέσματα ποὺ νὰ δικαιολογοῦν τὴν αὐτοθυσία τους), τότε δὲν μπορεῖ νὰ ὑποδειχθεῖ πειστικὰ ὡς ἰδανικὸ ἡ αὐτοθυσία καὶ τὸ νὰ μετατραπεῖ σὲ κουρέλι-ζόμπι ἡ νεαρὴ γυναίκα γινόμενη μητέρα, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ «ἡ ὀμορφιὰ εἶναι ἕνα ἐξελικτικὸ κόλπο» καὶ «ὁ σκοπός της εἶναι ἡ τεκνογονία» ἢ «τὰ νιάτα φεύγουν».

Ἡ ἀντιwoke σύγκλιση συντηρητισμοῦ καὶ βιολογικοποίησης δὲν θὰ τὰ πάει καλά. Θὰ τὴν ξεπεράσει μιὰ ἄλλη ἀντίληψη, ἐντελῶς θρησκευτική, μὲ «πρωτόγονα» ἐργαλεῖα ἐπιβολῆς. Τελικά, οἱ «φασίστες» καὶ ὀπισθοδρομικοὶ τῆς Εὐρασίας θὰ νικήσουν χωρὶς πολλὲς ὑπεραναλύσεις καὶ στὸ ζήτημα τῆς γεννητικότητας. Γιατὶ τὸ ἀντιwoke ἂν καὶ ξεκινᾶ ἀπὸ μιὰ εὔλογη ἀντίδραση στὸ woke, ποὺ θέλει νὰ ξαναγράψει τὴν ἱστορία καὶ νὰ γκρεμίσει τὰ πάντα, σὰν καλοὶ ἐπαναστάτες ποὺ εἶναι, καταντᾶ πολλὰ λόγια καὶ λίγες πράξεις (καθόλου ἢ λίγη τεκνογονία). Θυμίζει στὸν γράφοντα Χριστιανοὺς τῶν παραεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων ποὺ φωνάζουν ὑπὲρ τῆς πολυτεκνίας, τῶν πολυτέκνων κ.ο.κ., ἐνῶ οἱ ἴδιοι σοφὰ ποιοῦντες δὲν ἔκαμαν οὔτε ἕνα παιδί, πόσο μᾶλλον πολλά -μὲ διάφορες προφάσεις, ἀντίστοιχες μὲ τὶς «ἐπιδοματικές», τῆς «κακιᾶς κοινωνίας ποὺ μᾶς βάζει Μνημόνια καὶ σὲ τί κόσμο θὰ φέρουμε τὰ παιδιά μας» ἄλλων (ποὺ πρὸ Μνημονίων ἔπαιρναν διακοποδάνεια).


Ἄλλο ἂν ἡ γυναίκα εἶναι κατὰ πολὺ περισσότερο δοτικὴ ὡς φύλο στὸ νὰ ἀγαπᾶ, νὰ ξεχειλίζει ἀπὸ ἀγάπη –ἀναβλύζει ἀγάπη–, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἄντρα (καὶ πατέρα), ποὺ θέτει τὰ ὅρια (καὶ τὸ νόμο) καὶ προστατεύει, κι ἄλλο ἂν εἶναι ὡραῖο νὰ περνᾶ ἡ ὀμορφιὰ μιᾶς γυναίκας στὴν ἑπόμενη γενιὰ κι ὄχι σὲ ἕνα κατοικίδιο (ὅπως καὶ ἡ διοχέτευση τῆς ἀγάπης της καταρχὴν σὲ ἀνθρώπους). Ἀπὸ τὸ «ὡραῖο θὰ ἦταν», καὶ τὸ «ἀξίζει νὰ ἐπιβίωσουμε συλλογικά, κι ὡς πολιτισμός καὶ ὡς βιολογία» στὸ «ἡ τεκνογονία εἶναι ἀντικειμενικὰ ὁ προσωπικός σου σκοπός (θύμα τῆς προπαγάνδας καὶ τῆς μοντέρνας κουλτούρας) γιατὶ τὸ λέει ἡ βιολογία», ὑπάρχει πολὺ μεγάλη ἀπόσταση.
~.~

ΤΑ ΠΡΟΣΚΑΙΡΑ
Μικρές ιστορίες και στιγμές από το ελληνορωμαϊκό, βυζαντινό και μεταβυζαντινό παρελθόν, και τη συνάντησή του με την εποχή μας. Επιλογή από τον Γιάννη Ταχόπουλο.
~.~
Βλ. του ιδίου
Ἀλέξανδρος ἢ ὀμοφυλοφιλία

Ἡ συντηρητικὴ ἐναντίωση στὸν Λάνθιμο

Ὁ Παπαδιαμάντης καὶ ἡ μεθερμηνεία τῶν ἰδεῶν

Πηγή: https://neoplanodion.gr/2024/03/13/%E1%BC%A1-%E1%BC%80%CE%BD%CF%84%CE%B9woke-biologikopoiese/?fbclid=IwAR3YRubYFTD-dAFmjZuE0ZmGJ27HWLqfgjFgpGvE3TIbo1kq8KAm5n0GO4M