Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΗΞΕΡΕ ΠΑΝΤΑ ΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ

ΚΡ. Λέγε μου τώρα ἐσύ, χωρὶς πολυλογία,

ἀλλὰ σύντομα: ἤξερες τὴ διαταγὴ

νὰ μὴν τὰ πράξει αὐτὰ κανείς;

ΑΝ. Τὴν ἤξερα· πῶς θὰ τὴν ἀγνοοῦσα; Ἦταν φανερή.

ΚΡ. Καὶ τολμοῦσες λοιπὸν νὰ παραβαίνεις

αὐτοὺς τοὺς νόμους;

ΑΝ. Ναί, γιατὶ δὲν ἦταν ὁ Δίας ποὺ τὰ κήρυξε

αὐτὰ σὲ μένα,

οὔτε ἡ Δίκη, ἡ συγκάτοικος μὲ τοὺς θεοὺς

τοῦ Κάτω Κόσμου

ὅρισε τέτοιους μὲς στοὺς ἀνθρώπους νόμους·

κι οὔτε νόμιζα πὼς τὰ κηρύγματά σου

τέτοια εἶχαν δύναμη, ὥστε νὰ μπορεῖς,

θνητὸς ἐσύ, τοὺς ἄγραφους κι ἀπαρασάλευτους

νόμους τῶν θεῶν νὰ παραβαίνεις.

Γιατὶ οὔτε σήμερα οὔτε χτές, βέβαια,

μὰ αἰώνια ζοῦν αὐτοὶ καὶ κανένας δὲν ξέρει

πότε φανερώθηκαν·

αὐτοὺς ἐγὼ δὲν σκόπευα νὰ τοὺς καταπατήσω,

ἐπειδὴ φοβήθηκα ἑνὸς ἀνδρὸς τὴ βούληση,

καὶ νὰ τιμωρηθῶ ἀπὸ τοὺς θεούς·

γιατὶ ἤξερα καλὰ πὼς θὰ πεθάνω· πῶς ὄχι;

ἀκόμα κι ἄν ἐσὺ τὴ διαταγὴ δὲν εἶχες βγάλει.

Κι ἄν πρὶν τὴν ὥρα μου πεθάνω,

αὐτὸ ἐγὼ κέρδος τὸ λέω· γιατὶ ὅποιος ζεῖ

μέσα σὲ πολλὲς συμφορές, ὅπως ἐγώ,

αὐτὸς πῶς δὲν θὰ τό ‘χει κέρδος, ὅταν πεθάνει;

Ἔτσι κι ἐγώ, καθόλου δὲν λυπᾶμαι

αὐτὸν τὸν θάνατο νὰ βρῶ· ἄν ὅμως

ἀνεχόμουν νὰ μείνει ἄταφος νεκρὸς

τῆς μάνας μου ὁ σκοτωμένος γιός,

γιὰ κεῖνα θὰ λυπόμουν·

γι’ αὐτὰ ὅμως καθόλου δὲν πονῶ.

Ἄν ὅμως τώρα σοῦ φαίνομαι ἀνόητα πὼς πράττω,

σχεδὸν θεωροῦμαι ἀνόητη ἀπὸ ἕναν ἀνόητο.

Σοφοκλέους, Ἀντιγόνη

Πειθαρχία στὸν Θεὸ ἤ στοὺς ἀνθρώπους;

Πειθαρχία στὸν Θεὸ ἤ στὴν κοινὴ γνώμη;

Πειθαρχία στὸν Θεὸ ἤ στὴν ἐξουσία;

Ἡ μεγάλη διαχωριστικὴ γραμμὴ ποὺ διατρέχει τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.

Ἤ μὲ τὰ Παιδιὰ τοῦ Κρέοντα ἤ μὲ τὰ Παιδιὰ τῆς Ἀντιγόνης.

Ἥ μὲ τὸν ἀνθρώπινο ἤ μὲ τὸν Θεϊκὸ Νόμο.

Δὲν ὑπάρχει περιθώριο ἐπιλογῆς.

Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει διαλέξει πλευρὰ ἐδῶ καὶ χιλιετίες.

Καὶ γι’ αὐτὸ πολεμοῦσε πάντα ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν.

Πρῶτα ὑπὲρ βωμῶν καὶ μετὰ ὑπὲρ ἑστιῶν.

Τὸ νήμα τοῦ ἑλληνισμοῦ ξεκινᾶ συμβολικὰ ἀπὸ τὴν Ἀντιγόνη καὶ φθάνει, 2.200 χρόνια μετὰ ὡς τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη:

«Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Ὁμιλία πρὸς γυμνασιόπαιδες στὴν Πνύκα,13η Νοεμβρίου 1838).

Οἱ ὑπήκοοι τῶν Παιδιῶν τοῦ Κρέοντα εἶναι οἱ σύγχρονοι προσκυνημένοι ραγιᾶδες, οἱ ἐπηρμένοι δοῦλοι ποὺ ἀγαπᾶνε τὶς ἁλυσίδες τους καὶ καμώνονται τοὺς ἐλεύθερους, καὶ εἶναι πρόθυμοι νὰ πουλήσουν στεγνὰ τὴν ψυχή τους γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν σωματικῶν καὶ αἰσθητικῶν τους ἀπολαύσεων καὶ τῶν προσωπικῶν τους μικροφιλοδοξιῶν.

Κι ἔχουν πολλὲς πόζες: εἶναι «ρεαλιστές», «πραγματιστές», «μορφωμένοι», «ἀνοιχτόμυαλοι», «προοδευτικοί» ἀκόμη κι «ἐπαναστάτες».

Διακηρύσσουν περήφανα ὅτι δὲν ἔχουν ἠθική, ὅτι δὲν ἔχουν οὔτε ἱερὸ οὔτε ὅσιο, γιατὶ εἶναι «ἀπελευθερωμένοι», ἐνῶ ἡ μοναδική τους λατρεία εἶναι τὸ παραφουσκωμένο ἐγώ τους. Τὸ ἦθος τῶν δούλων εἶναι ἐδῶ τὸ ἴδιο μὲ τὸ ἦθος τῶν κυρίων. Εἶναι εὔλογο οἱ δοῦλοι νὰ ἔχουν τὶς ἴδιες «ἀξίες» μὲ τ’ ἀφεντικά τους. Κατὰ τὸν Μαστρογιάννη καὶ τὰ κοπέλια του.

Ὁ μόνος «ρεαλισμὸς» τῶν σύγχρονων ραγιάδων εἶναι ὁ ρεαλισμὸς τῆς ὑποταγῆς καὶ τῆς καταδίκης σὲ μιὰ ζωὴ ποὺ εἶναι ἀβίωτη γιὰ κάθε φυσιολογικὸ ἄνθρωπο, ἐνῶ ἡ «ἐπανάστασή» τους δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση τῆς νέας σερβιέτας καὶ τοῦ ἀπορρυπαντικοῦ ποὺ τοὺς τραγουδᾶνε στὴν τηλεόραση.

Ὁ ἑλληνισμὸς ἤτανε πάντα ὁ λαὸς ποὺ ἔχει κύριο τὸν Θεό του καὶ τὸν βάζει πάνω ἀπ’ ὅλα. Γι’ αὐτὸ ἔμεινε προσηλωμένος στὰ μεγάλα ἰδανικά, ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ αἰσθάνεται πραγματικὰ εὐτυχισμένος καὶ μπορεῖ νὰ εὐγνωμονεῖ τὸν Θεό, ἐπειδὴ εἶναι ζωντανός.

Ὁ ραγιᾶς εἶναι ἕνας νεκροζώντανος. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ψευδοθεοί του εἶναι ὅλα τὰ περιτρίμματα καὶ τὰ σκουπίδια τοῦ σύγχρονου κόσμου τοῦ ναρκισσισμοῦ, τῆς ἀσημαντότητας, τοῦ κυνισμοῦ, τοῦ μηδενισμοῦ, τοῦ ἡδονισμοῦ, τοῦ χυδαίου ὑλισμοῦ, τῆς τηλεκρατίας, τοῦ χρήματος, τῆς διαφθορᾶς, τῆς οἰκονομίας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς τεχνολογίας -ἑνὸς ψευδοπολιτισμοῦ ποὺ παράγει βουλιμικοῦς καταναλωτές, ἡττημένα μυαλὰ καὶ κτήνη μὲ διδακτορικά.

Ὁ ἑλληνισμὸς εἶδε τὸν ἄνθρωπο στὸ σύνολό του. Οὔτε μόνο ὡς πολίτη, οὔτε μόνο ὡς ἄτομο, οὔτε ἁπλῶς ὡς ἄνθρωπο. Τὸν εἶδε ὡς σύνθεση αὐτῶν τῶν ἰδιοτήτων, τοποθετώντας τὸν λόγο καὶ τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου στὴν σχέση καὶ τὸν καθορισμό του ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος ἔτσι ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὰ θνητά του δεσμὰ καὶ τοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ πραγματικός του προορισμὸς, ποὺ εἶναι ἡ ἀνύψωσή του ὡς τὸν Θεό.

Γιὰ αὐτὸ ὁ Ἕλληνας ἄνθρωπος σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρὸ δέχθηκε τὸν χριστιανισμὸ καὶ ἀνέδειξε τὴν μικρὴ ἀποικία τῶν Μεγαρέων, τὸ Βυζάντιο, σὲ λίκνο τῆς Ἑλληνικῆς Χριστιανικῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης.

Ὅταν ὁ ἑλληνισμὸς βρίσκεται μπροστὰ στὸν κίνδυνο τῆς τυραννίας, μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ μιᾶς κοσμικῆς ἐξουσίας ποὺ καταπατεῖ κατάφωρα τὸν Θεϊκὸ νόμο καὶ στὴν στάση μιᾶς κοινωνίας ποὺ ἔχει κάνει σημαία της τὴν ὑποταγὴ καὶ τὸν φόβο, τότε ξέρει πολὺ καλὰ τί πρέπει νὰ κάνει.

Καὶ τὴν κρίσιμη στιγμή, ὅταν δοκιμάζονται οἱ ψυχές, ὁ ἑλληνισμὸς μπορεῖ νὰ εἶναι ἀκόμη καὶ μιὰ χούφτα ἄνθρωποι. Ἀκόμη κι ἕνας μονάχα ἄνθρωπος.

Διάλεξε ἄν θέλεις νὰ εἶσαι ἐλεύθερος ἤ δοῦλος. Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται.

Ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι ἐλεύθερη κανένας καὶ τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ σοῦ ἐπιβληθεῖ. Δὲν χρειάζεται νὰ ἀναρωτιέσαι γιὰ τὴν νίκη ἤ τὴν ἧττα, γιατὶ ἔχεις ἤδη νικήσει.

Μπροστὰ στὴν σημερινὴ βιομηχανία κατασκευῆς ὑπηκόων (καὶ καταστροφῶν), μπροστὰ στὰ κελεύσματα καὶ τὶς ἀπειλὲς τοῦ ἐξουσιαστικοῦ κοπρώνα, μπροστὰ στὶς ψευδονουθεσίες τοῦ ἠλίθιου φοβικοῦ ὄχλου, μπροστὰ στοὺς ρουφιάνους καὶ τοὺς προσκυνημένους τὰ Παιδιὰ τῆς Ἀντιγόνης ξέρουν πολὺ καλὰ τί πρέπει νὰ κάνουν.

ΠΗΓΗ: https://ellinikosblog.wordpress.com/2020/10/03/%ce%bf-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%83-%ce%b7%ce%be%ce%b5%cf%81%ce%b5-%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b9-%ce%b5%cf%80%cf%81%ce%b5%cf%80%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%ba/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com