Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 5ο μέρος

 Ο Τεχνικός μηδενισμός, χωρίς ανθρώπινο ήθος και ελευθερία

«Πού είναι η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση;
Πού είναι η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;»
—T.S. Elliott

του Δημήτρη Γιαννάτου *

Πώς φτάσαμε να θεωρούμε «πρόοδο» την αποδέσμευση του ανθρώπου από την ίδια την υλική του παρουσία; Πως ο απόλυτος ατομικισμός και η τεχνολογική σχετικότητα των πάντων έφτασε να θεωρείται η μοναδική ( η δικτατορικά μοναδική) Αλήθεια; Η τεχνολογία και η επιστήμη δεν είναι η Αλήθεια, είναι μια μέθοδος μόνο. Μας βοηθά εν μέρει να φτάσουμε στην όποια αλήθεια. Η αλλοίωση όμως της τεχνολογίας σε «τεχνοφασισμό» ενυπάρχει στην ίδια τη σύνθεση της νέας τεχνολογίας. Όμως η πληροφορική-ψηφιακή υπεράσπιση των πάντων, παίρνει τη θέση «απόλυτης αλήθειας» που αν την κριτικάρεις, κινδυνεύεις να στιγματιστείς ως απόκληρος και ως εχθρός της ανθρωπότητας.

Πάμε παρακάτω, τώρα. Στις μέρες μας, τονίζοντας την οικουμενική ανάγκη, ο άνθρωπος να παραμείνει άνθρωπος όχι μόνο στην ψυχοσυναισθηματική ουσία του, αλλά και στην υλική-σωματική του υπόσταση, είναι σημαντικό να συνεχίσουμε την ανθρώπινη αξιοποίηση της επιστήμης. Και όχι να δικαιολογούμε εκείνη την τάση της ηλεκτρονικής επιστήμης και πολιτικής που διευκολύνει την μετατροπή της ανθρώπινης σχέσης σε …viral ναρκισσιστικά τηλεπαράθυρα σωματικής απουσίας. Η αιφνίδια αλλαγή που προωθείται στην  σωματική επαφή δεν αποτελεί απλά ένα διάλειμμα λόγω έκτακτης ανάγκης. Ίσως γι’αυτό πολλοί γονείς, θεωρήσουν υπερβολικά αυτά που γράφω ή άλλοι που νιώθουν όντως προβληματισμένοι και ανήσυχοι να απωθούν τις σκέψεις τους, ελπίζοντας σε μια «χαρούμενη επιστήμη» που απλά θα συνεχίσει να είναι «μόνο ένα εργαλείο για τον άνθρωπο».

Όμως, η κοινωνικότητα των ανθρώπινων σωμάτων, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το ασθενικό χάπι των «συνδέσεων». Όμως πως εξελίχθηκε η ιστορία του ανθρώπου μέχρι τις μέρες μας, όπου οδηγούμαστε σε μια αλλοτρίωση, όταν η εικονική κοινωνικότητα θα θεωρείται «ελευθερία»; Ας δούμε σύντομα την συμβολική και ουσιαστική εξέλιξη του κόσμου, όπως την περιγράφει η Φιλοσοφία και οι Κοινωνικές επιστήμες.

Η εξέλιξη των πολιτισμικών συστημάτων

Στους αρχαϊκούς πολιτισμούς η Φύση θεωρείται ενιαία, όμορφη με ελευθερία και αρμονία ταυτόχρονα. Ειδικότερα, στον αρχαιοελληνικό κόσμο, ο «κόσμος»(κόσμημα)  είναι το σύνολο των όντων των οποίων η συνύπαρξη  κινείται και ισορροπεί με μια αιώνια, αναλλοίωτη, κι απαράβατη τάξη και αρμονία ως σύμπαν. Η φύση και ο κυκλικός χρόνος, έχουν μια εσωτερική ψυχή και μια πληρότητα, που η συνοχή και η ομορφιά τους, μορφοποιούν το «κόσμημα», του κόσμου. Ο άνθρωπος είναι ξεχωριστός, μια ιδιαιτερότητα, αλλά ως μέρος του Κόσμου-Φύσης. Το θεϊκό, επίσης είναι μέρος του φυσικού σύμπαντος.

Η ρωμαϊκή κυριαρχία αφαίρεσε την ελευθερία από τη γη και επακόλουθα τον Άνθρωπο από τη Φύση. Επειδή οδήγησε  σε ένα Δίκαιο, σε ένα Νόμο που είναι ξένος προς τον άνθρωπο, εντάσσοντας τον στο έδαφος που είναι όμως τώρα ατομική ή αυτοκρατορική ιδιοκτησία.

Η εμφάνιση του ιουδαιοχριστιανισμού εισάγει τον κοσμικό χρόνο (γέννηση του Χριστού ως ανθρώπου), έναντι του φυσικού Χρόνου του σύμπαντος. Στην ουσία, διαχωρίζει τον Άνθρωπο από τον Κόσμο, το Ιδιωτικό από το Δημόσιο, το Πνεύμα από τη Λογική, τον σκοπό από τα μέσα, κλπ( σ.σ. Η Ορθόδοξη χριστιανοσύνη είναι ιδιαίτερη περίπτωση και δεν ταυτίζεται με τον ατομικιστικό ορθολογισμό του δυτικού χριστιανισμού, επειδή εμπεριέχει την αρχαιοελληνική φιλοσοφία και διαλεκτική).

Με τον Διαφωτισμό και την βιομηχανική-κεφαλαιοκρατική επανάσταση, διαχωρίζεται ακόμα περισσότερο από τη Φύση, ενώ τη θέση του Θεού, παίρνει πια η Ιστορία (η ιστορικότητα του ανθρώπου). Η φύση, βρίσκεται απέναντι από τον άνθρωπο. Γίνεται ένα αντικείμενο προς εκμετάλλευση. Ο άνθρωπος διαχωρισμένος από τη Φύση και το Πνεύμα (Θεός), κυριαρχεί ως ένα ισχυρό ατομικό Εγώ (σ.σ «Έξω από το Εγώ, δεν υπάρχει τίποτα», έλεγε ο Γερμανός φιλόσοφος Φίχτε). Η Φύση, ο κόσμος γίνεται κτήμα του ατόμου. Ο ίδιος την ορίζει, την δημιουργεί και την εκμεταλλεύεται. Οι αριστερές και οι δεξιές θεωρίες, είναι στην ουσία ο αγώνας του ατόμου να κυριαρχήσει στη Φύση. Έχουμε περάσει πια σε μια άλλη ταυτότητα παγκόσμιου πολιτισμού, όπου επικρατεί ο απόλυτος θετικισμός. Δηλαδή, από την αρχαιοελληνική σύλληψη του Κόσμου, όπου ο άνθρωπος και η Φύση, το υποκείμενο και το αντικείμενο, βρίσκονται σε αρμονική σύμπνοια, φτάσαμε στην αντίθετη κατάσταση, όπου Πρόοδος είναι η κυριαρχία πάνω στη Φύση. Η Φύση, το περιβάλλον, το σύμπαν, δεν «υπάρχει». Υπάρχει σχεδόν φυσιολογικά ως αναπαράσταση της τεχνολογικής εξέλιξης της ανθρώπινης επιστήμης.

Στη μοντέρνα, νεωτερική εποχή (μετά τον Διαφωτισμό και ειδικά από τις αρχές του 20ου αιώνα), στην ουσία δεν υπάρχουν Θεοί και Μύθοι, ώστε να περιορίζουν (μέσω της αρχαίας ύβρεως) τον εγωισμό, την καθαγίαση και την έπαρση του ανθρώπου. Η μηχανή ως Τεχνική κυριαρχεί. Γίνεται το νέο κοσμοείδωλο του ατόμου (δηλαδή: ο τρόπος που συμβολίζει τον κόσμο γύρω του μοιάζει με την εικόνα μιας μηχανής που λειτουργεί).  Η μηχανή όμως δεν γνωρίζει τους φυσιολογικούς κύκλους της Φύσης. Έτσι ο άνθρωπος πιστεύει εντελώς γραμμικά, πως ότι έρχεται από το μέλλον είναι αναντίρρητα καλό! Η ανάγκη για έναν νέο Μύθο, επανέρχεται με τη μορφή της τεχνολογικής (όχι επιστημονικής) προόδου. Η ιστορία του ανθρώπου γίνεται η ιστορία της Μηχανής-Τεχνικής. Έτσι όμως «πεθαίνει» η ιστορία του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος βγήκε από τη Φύση για να μπει ως κυρίαρχο άτομο στην Ιστορία (ιστορικό άτομο), και κατέληξε έξω κι από τα δυο!

Ανακεφαλαιώνοντας χοντρικά. Το οντολογικό μοτίβο της εξέλιξης είναι: α) Αρχικά, Φύση και Άνθρωπος, συν Πνεύμα(Θεοί) είναι μαζί. β) Κατόπιν ο Θεός(μονοθεϊστικές θρησκείες), ορίζει τον ιστορικό χρόνου του ανθρώπου και ο Χρόνος-Ιστορία (της γραμμικής εξέλιξης) γίνεται Θεός. γ) Η γραμμική Ιστορία του ανθρώπου ως «Θεός», «σκοτώνει» τον Θεό και τη Φύση. δ) Ο άνθρωπος ως εγωκεντρικό σύμβολο του τεχνολογικού πολιτισμού θέλει να γίνει «Θεός», επιδιώκοντας να μεταλλάξει, να «μηδενίσει» την ανθρώπινη φύση.

Το ζήτημα της τεχνολογικής μετάλλαξης του σχολείου, δεν είναι νομοτέλεια. Τον μηδενισμό του ανθρώπου δεν τον θέλουν οι άνθρωποι, αλλά η εξουσίες και η οικονομίστικη εξήγηση του κόσμου, ως εταιρίες και χρηματιστήρια, χωρίς Δημοκρατία.

Η βούληση του ανθρώπου είναι η ζωντανή φύση του. Η βούληση γονιών-καθηγητών-μαθητών θα ορίσει τη δημοκρατία της πληροφορίας, όταν αποφασίσουν ότι θέλουν να έχουν κοινωνία και όχι άτομα. Αν θέλουμε να έχουμε Δημοκρατία προσώπων και σωμάτων και όχι συνδιάλεξη εικόνων. Για ποιο λόγο όμως να το επιδιώξουμε; Θα το δούμε στο επόμενο κείμενο!

συνεχίζεται…!

*Αντιπρόεδρος Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων 2ου Γυμνασίου Παλλήνης-Ειδικός Γραμματέας Ένωσης Γονέων Δήμου Παλλήνης

 ** (το κείμενο αυτό αντανακλά προσωπικές εκτιμήσεις και μελέτες και δεν εκπροσωπούν απαραίτητα τις θέσεις των συλλογικών Οργάνων στα οποία μετέχω) 

ΠΗΓΗ: https://dialogouenosi.wordpress.com/2020/05/21/%ce%b5%ce%be-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%83%ce%b5%cf%89%cf%82-%ce%b5%ce%ba%cf%80%ce%b1%ce%af%ce%b4%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ad%cf%80%ce%b1%cf%86%ce%b5-6/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com