“Αν τρέμεις από οργή για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός/φίλος μου”, ήταν μια από τις περίφημες αποστροφές του Επαναστάτη του ετερόδοξου μαρξιστικού χώρου Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα. Η εν λόγω προσωπικότητα, πασίγνωστη όχι μόνο σε “επαναστατικούς” αλλά και σε κάθε συντηρητικότερο χώρο, θανατώθηκε σε ώριμη νεανική ηλικία στη Βολιβία, πριν 51 χρόνια, στις 09/10/1968.
Είναι αλήθεια πως ο Τσε υπήρξε μια προσωπικότητα με πολλαπλά χαρίσματα: ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία, ευθυκρισία, οξυδέρκεια. Μια άλλη γνωστή ρήση του ήταν η εξής: «Ο πραγματικός επαναστάτης καθοδηγείται από βαθιά αισθήματα αγάπης». Εδώ ακούμε κάποιους ινστρούχτορες ενός ορισμένου σταλινισμού να ενίστανται: “ήταν αδυσώπητος όπου χρειαζόταν, δεν ήταν άγιος”!
Σε ό,τι αφορά την πρώτη ρήση του, ακούμε ήδη ορισμένους θρησκευόμενους της “σπιριτουαλιστικής” παρέκκλισης να ενίστανται: “η οργή είναι ολέθριο πάθος, απομακρύνει από το Θεό, καταστρέφει τον άνθρωπο, η φυσική του θέση είναι μόνο κατά των παθών μας”! Σωστά; Λάθος! Ας δούμε τι μας γράφει ο χρυσοστομικός άγ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης (Επιστολή 239 στον Διάκονο Ισίδωρο, Στη ρήση «Να οργίζεσθε, αλλά να μη αμαρτάνετε»), μοναχός άλλωστε ο ίδιος:
Επειδή δηλαδή, όταν παίρνουμε εκδίκηση, αμυνόμαστε (εκδικούμαστε) υπέρμετρα, ενώ όταν ο λόγος αφορά την δόξα του Θεού ή είναι υπέρ των αδικούμενων, τότε προσποιούμαστε τους ήσυχους και ευλαβείς, μένοντας άφωνοι και ακίνητοι μη διαφέροντας έτσι καθόλου από μια πέτρα, για αυτό λέει:
Να οργίζεστε βέβαια δίκαια, όταν ο λόγος είναι για την δόξα του Θεού ή προκειμένου να διορθώσετε τους κοντινούς ανθρώπους ή για λόγους τιμωρίας υπέρ αυτών που αδικούνται, να μην αμαρτάνετε όμως ή με το να γνωρίζετε αυτούς που σφάλλουν και τους συγκρύπτετε ή με το να ζητάτε εκδίκηση για τον εαυτό σας, κάνοντας έτσι κατάχρηση αυτού του βοηθήματος (=οργής).
Γιατί για αυτό τοποθετήθηκε μέσα μας η οργή, όχι για να αμαρτάνουμε εμείς, αλλά για να εμποδίζουμε εκείνους που φταίνε. Όχι για να γίνει η οργή μας πάθος και αρρώστια, αλλά φάρμακο των παθών. Εμείς όμως αντιθέτως το βοήθημα αυτό το μεταβάλλουμε σε δηλητήριο, χρησιμοποιώντας το στις μη-προσήκουσες καταστάσεις”.
Έτσι λοιπόν, όταν ανιδιοτελώς και κατά συνέπεια “απαθώς” κανείς οργίζεται κατά της αδικίας στον συνάνθρωπο, στον κόσμο, τότε οργίζεται με “χρήσιμο τρόπο”. Ταυτόχρονα, όταν κανείς καταχράται την οργή για εγωκεντρικούς λόγους, τότε όντως αυτοκαταστρέφεται, πνευματικά και σωματικά. Αυτή η χρήσιμη οργή όμως δεν απέχει πολύ από το “ζήλο της συμπόνιας” για τον οποίο είχε μιλήσει ένας άλλος μεγάλος “θύραθεν” θεατρικός συγγραφέας, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Τέλος, για αυτούς που θεωρούν τον “Τσε” διεθνιστή άθεο κομμουνιστή, ας υπομνήσουμε μια ρήση του ανάλογη της οποίας δεν έχουμε ακούσει από τους λογιζόμενους σήμερα ως ένθερμους “πατριώτες” και που είναι άλλωστε πολύ επίκαιρη σήμερα:
“Η εθνική κυριαρχία σηματοδοτεί, πρώτα απ’ όλα, όλα, το δικαίωμα που έχει μια χώρα να μην παρεμβαίνει κανείς στη ζωή της, το δικαίωμα που έχει ένας λαός να διαλέξει την κυβέρνηση και τον τρόπο ζωής που του ταιριάζει καλύτερα.
Εξαρτάται από τη δική του επιλογή και μόνο το ίδιο το έθνος πρέπει να αποφασίσει εάν μια κυβέρνηση αλλάζει ή όχι.
Αλλά όλες αυτές οι συλλήψεις της πολιτικής κυριαρχίας είναι φανταστικές, εάν παράλληλα με αυτές δεν υπάρχει καθόλου οικονομική ανεξαρτησία”.
Είθε ο αγαθός Τριαδικός Θεός να τον αναπαύει.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.