Στο τέλος το κείμενο πρόχειρα μεταφρασμένο
The Soros pattern, Greek edition: Provoke, take power, wreck stability, drag in the U.S. government — and its Obama holdovers.
One of the few fascinating things you learn by looking closely at George Soros’s output is how often he is wrong.
The financial Dark Lord, who made a billion dollars overnight when he bet against the British pound in 1992, constantly predicts the sky is falling. Most of the time, it isn’t.
He was mocked for exaggerating risks to the economic order in his 1998 book, The Crisis of Global Capitalism. Last year, he declared, “The EU is on the verge of collapse,” in a New York Review of Booksinterview. His end-of-year assessment for 2016 was: “Democracy is now in crisis.” At the global elite retreat in Davos, Switzerland, this year, he predicted Donald Trump’s inauguration would be bad news for the stock market.
No, no, nope, and wrong again.
Regarding Greece, Soros routinely anticipated disaster in the first years of its financial crisis.
In a 2011 speech in Vienna, he declared, “We are on the verge of an economic collapse which starts, lets’s say, in Greece,” making break-up of the Eurozone “probably inevitable” — a cataclysm that could produce zillions in easy money for high-flying speculators like George Soros, as one of his Greek acolytes pointed out.
But something changed.
Soros saw potential for a different kind of upheaval centered in Greece that intrigued him more than merely adding to his personal money mountain: blowing up borders.
In 2012, George Soros began focusing on migration in Greece, calling it a crisis before it was one, setting the stage for a cataclysm that engulfed the continent three years later.
The tsunami of economic migrants and displaced people (most of the Syrians on the move had been living in Turkey for months or years and left because Turkey would not let them work, not because their survival was immediately threatened) catapulted toward Germany, framed entirely as a refugee crisis, wasn’t inevitable until Soros and his activist army of non-government organizations (NGOs) got involved.
Soros picked a target (barriers to movement between Turkey and Greece), paralyzed the ability of existing institutions to deal with it, and mobilized a new political party, Syriza, to facilitate his agenda.
The American Spectator described similar Soros-driven patterns in Albania and Macedonia.
In Greece, George Soros’s propensity to promote chaos, then capitalize on it, has had wide geopolitical implications.
Blame Germany, Not PASOK
In all his early critiques of the Greek debt crisis, Soros reserves special ire for Germany.
With characteristic bombast, in 2010 he asserts, “Germany is endangering the European Union,” by insisting on Greek fiscal austerity, budget cuts, and tax hikes in exchange for financial aid from the European Union (EU).
To anyone who would listen, he unfolded a critique portraying Greece as a victim, a country unfairly controlled by the EU’s fatally flawed Maastricht Treaty that, in Soros’s analysis, gives undue authority to Europe’s strongest economies.
Nowhere does Soros criticize the country’s own political or economic policies or the socialist party that dominated Greece since 1981.
It was under Prime Minister George Papandreou, a Soros pal, that the Greek fiscal disorder was unveiled.
Papandreou is scion of a legendary political family that produced three generations of PMs. His father, Andreas, founded the Pan-Hellenic Socialist Movement (PASOK) in 1974 and served as the party’s charismatic prime minister between 1981-89 and 1993-96.
Andreas Papandreou is awarded significant responsibility for creating a bloated, inefficient public sector — free education and health care, massive public sector employment — built on cheap European credit by dispassionate observers.
Between 1981 and 2011, PASOK controlled the Greek state for 22 of 30 years, including 2001, the year Greece adopted the Euro based on dubious financial data.
When the proverbial dung hit the fan, in 2010, Greece’s deficit was estimated as 15 percent of Gross Domestic Product (EU countries are required to keep it under 3 percent) and the country’s debt was more than 120 percent of GDP, more than twice the EU limit. Local media reported on Soros’s personal visit to George Papandreou at his office in parliament in 2011, purportedly to discuss the country’s dire straits and assure him of President Obama’s commitment to help.
But George Soros never suggests George Papandreou (or his father) played any negative role, especially when they sit together pontificating, as they did at Columbia University, because Papandreou and PASOK have served Soros’ interests in the past.
As foreign minister in 1999-2004, George Papandreou helped his friend George Soros and his larger goals. For example, while Greece held the European Union presidency in 2003, Papandreou helped promote Balkan integration into the EU, as Open Society Foundations (OSF), Soros’s hydra-headed NGO network, favored.
Soros even stationed a Sorosista, Alex Rondo, at Papandreou’s side during his foreign ministry tenure. Rondo oversaw a 251 percent increase in payouts to NGOs, millions of which have been legally challenged by the Greek government since as bogus.
As an international meddler who functions through transnational elite networks, Soros is careful to protect his brethren.
But by 2011, that card had been played. Papandreou was forced from power. A caretaker government was installed to implement austerity measures.
By George Soros’s analysis, it was all Germany’s fault, and he had a new weapon against Old Europe: transnational migration.
Weaponizing Migration
In October 2012, the billionaire wrote an op-ed for the Guardian, “Helping Greek Migrants Would Show European Solidarity.” To revive the EU’s original vision, Soros announced he would establish “solidarity houses” in Greece modeled on safe houses set up for Jews by Swedish diplomat Raoul Wallenberg in wartime Hungary.
Among Soros’s goals was to assist refugees held in inhumane detention facilities. The program would also help the Greek poor, he wrote, otherwise the aid risked provoking xenophobic, neo-fascists.
In 2013, Soros created Solidarity Now, a program to provide shelter and other assistance to displaced people, as promised. He put a close friend in charge, another money guy, Stelios (or Stylianos) Zavvos, CEO of Zeus Capital Managers. Through Zavvos, Soros associated with a wide range of Greek elite in politics, finance, and shipping, as captured in a National Herald account of Soros’s role as godfather to Zavvos’s daughter.
A critical move in the science of agitation is identifying an impropriety that makes your opponent vulnerable then clubbing the opponent with it. Think of the Soros-financed #BlackLivesMatter movement.
Saul Alinsky codified the technique in his 1971 classic Rules for Radicals, which OSF published in Macedonia on USAID’s dime!
In Greece, OSF used longtime ally Amnesty International to paint the target.
Push Back
To block the most popular overland route for undocumented people seeking entry to the EU from Turkey, Frontex, the EU agency on border security, helped the Greek government put up a 6.5-mile steel fence at the Evros River. Frontex also armed Greek border police with search dogs, night-vision goggles, and helicopters.
Illegal crossings into Greece plummeted on this key border: from 6,000 arrests in July 2012 to 45 six months later.
As a result of the blocked land border, the main smuggling route between Turkey and Greece shifted to the sea. As the number of undocumented migrants transiting from Turkey to Greece on the Aegean jumped between 2012 and 2013, the Hellenic Coast Guard increasingly used “pushback” tactics, repulsing boats away from the Greek coast into Turkish waters.
The practice violates international law, a fact that Amnesty International (AI) highlighted in its report Frontier Europe: Human Rights Abuses on Greece’s border with Turkey, published by its London-based International Secretariat, where research is centered, in July 2013.
That office received $500,000 for 2013 from Soros, though it got nothing the year before.
AI’s report received extensive media coverage in Greece and beyond and led to a second Amnesty exposé nine months later: Greece: Frontier of Hope and Fear.
Meanwhile, Open Society Foundation scaled up the AI campaign, sponsoring a public debate and report release in March 2014 at the European Parliament in Brussels on EU Migration Policy: A Push Back for Migrants’ Rights in Greece? that brought together a raft of NGOs, many financed by OSF, to heap criticism on Greece.
Regime Change
It’s not sufficient to provoke anger against a national policy; you need to influence (ideally, control) the national leaders with power to change it.
George Soros began cultivating Alexis Tsipras, 42, leader of the Coalition of the Radical Left, a political party known as Syriza for their shared social agenda as much as their conviction that austerity was bad for Greece.
Syriza started in 2004 as a big tent of extreme left-wing entities — with caricature-like names such as “Renewing Communist Ecological Left” (AKOA) — but burst on the national scene in 2012 as the only political party consistently standing against the painful austerity measures imposed on Athens by “the troika”: the International Monetary Fund (IMF), the European Commission, and the European Central Bank.
Tsipras’s youth benefited the party. His political provenance as a teen communist was ignored.
Soros sponsored a trip to the United States for Tsipras in February 2013 through a think tank he foundedin 2009, the New York-based Institute for New Economic Thinking (INET).
In meetings with the State Department and Treasury, the IMF, the Brookings Institution, and not to mention the New York Times editorial board, Tsipras reinforced his message that despite his extremist pedigree, the West could do business with him.
But he also put on his angry face at Columbia Law School declaring, “We have become the guinea pig for barbaric, violent neoliberal policies,” and insulted Germany, while warning about rising neo-fascism.
Back in Greece, Syriza won big, first in European parliament elections in May 2014 then in parliamentary elections called in January 2015.
Because Syriza was three votes shy of a parliamentary majority, Tsipras allied with a small center-right party, Independent Greeks (ANEL), to govern.
The first sign that Tsipras, an atheist, rejects cultural tradition and norms (probably more than so-called neo-liberal economics) came at his swearing in as prime minister: He refused to take his oath of office from the Greek Orthodox Archbishop.
Before the election, immigration policy was not a major issue; one Syriza leader explained the party would maintain a “common European immigration policy with obligations and rights” while seeking more money from the EU for border security.
A front-page headline in London declaring “Syriza’s historic win puts Greece on collision course with Europe,” referring to economic policy, applied much sooner to the new regime’s plans for immigration.
Migration Crisis
George Soros and OSF promoted liberal migration policies early on, in the 1990s, but nothing did as much to make open borders a reality as Alexis Tsipras and Syriza in 2015.
In its first month, Syriza’s deputy immigration minister announced the government would turn refugee detention facilities into welcome centers and would discontinue Operation Xenios Zeus, an aggressive policy of identifying and deporting illegal migrants.
On April 14, the government declared all Syrian refugees would receive documents for onward travel to Europe.
The Aegean migration trend that had been building for months exploded almost immediately. According to UN Refugee Commission data, between April and May, refugee/migrant sea arrivals to Greece increased 40 percent. Astonishingly, between April and August, arrivals increased 721 percent (from 13,133 to 107,843). More refugees arrived in July than in all of 2014.
The central government had no plan for handling the refugee surge — at least not one they shared with its mayors. Asked at a meeting in April what would happen to refugees once registered, one authority said they would “simply disappear” to “Europe,” though she did not know how. When the mayors laughed incredulously, she added, “I control entry not exit.”
Not only did the Syriza-led government come from the gate with a dramatic migration policy fully in sync with George Soros’s vision, but its leadership explicitly described the policy as payback… against Germany.
The foreign minister first suggested a link between Greek immigration policy and negotiations with the EU on the sidelines of an informal EU meeting in Riga in March 2015, declaring, “There will be millions of immigrants and thousands of jihadists who will come to Europe,” if no deal is reached.
Willingness to use immigration policy as a weapon against Germany was again declared in March, when the defense minister menaced, “If they [EU] deal a blow to Greece, then they should know the migrants will get papers to go to Berlin. If Europe leaves us in the crisis, we will flood it with migrants, and it will be even worse for Berlin if in that wave of millions of economic migrants there will be some jihadists of the Islamic State too.”
Soon after the government’s announcement that Syrian refugees would be treated with love (and travel docs), Syriza’s Interior Minister Nickos Voutsis said refugees should be given three-month EU residency permits so they could get to their favored destination — typically Germany — a proposal that directly contradicted EU law on asylum, which says asylum seekers have to stay in the country they enter. (Voutsis currently serves as speaker of the Hellenic Parliament.)
In the chaos that accompanied the migration tsunami, very few policymakers or journalists pointed to the main factor that flipped the switch: the Syriza government, prompted by Soros-driven policy prescriptions.
And as often happens, the consequences of the Sorosista proposal made a bad situation worse: In April 2014, 42 illegal immigrants died on the sea route from Turkey to Greece.
One year later, in April 2015, as policies promoted by George Soros and OSF were quickly implemented, 1,308 people died in the sea — an increase of more than 3,000 percent.
Tsipras the Globalist Puppet
The DCLeaks hack of OSF documents last summer confirmed Soros’s engagement on and enthusiasm for illegal migration, especially the version playing out in Greece.
It was revealed that Open Society-Brussels created the Xen Fund — for Xenophobia — to identify and support proponents of “diversity migration” among NGOs, academics, journalists, and even elected officials beginning in 2012.
Last May, in a nine-page memo, OSF’s International Migration Initiative described the Mediterranean crisis as the “new normal,” congratulating OSF for having actors in place to take advantage of “new opportunities”: “Events in the Mediterranean… present new opportunities for reforming migration governance at the global level…. Our longstanding interest and investment… means we have many of the right partners and are positioned to help others navigate this space.”
WikiLeaks revealed on July 10, 2015, Bill Clinton’s former chief of staff, John Podesta, contacted the former president on behalf of the White House, asking Clinton if he would try to persuade PM Tsipras to make a deal with the EU for a debt relief package — despite Greek voters having voted “no” in a referendum on such a deal held just five days earlier. Similar calls to other elite also went out from the White House.
Within days of the U.S. charm offensive, Tsipras caved.
In fact, almost from the minute he was elected, Tsipras turned his back on his electorate to negotiate with the troika.
Syriza’s first finance minister, Yanis Varoufakis, recently revealed Tsipras threatened him to concede to international bankers in July 2015, so he resigned instead.
Last week, Tsipras convinced the Greek parliament to endorse pension cuts and tax increases — inspiring street riots — to unlock a $7.5-billion financial package from EU lenders, an amount that almost matches payments due to international creditors of $7 billion when “bonds mature” in July.
Seven years into this “crisis,” Greece is groveling for a loan to repay creditors.
Greek journalist Petros Arguriou notes Tsipras has done a 180 degree turn away from the positions he advocated in 2015 — the defiant anti-austerity platform that won his election.
“He is trying to make alliances with practically everyone — the Greek Orthodox Church, which was supposed to be the enemy of every committed Marxist, with each and every compromised businessman, with drug dealers… he’s not even being selective,” Arguriou said.
“He’s everyone’s friend except the people, like every left-wing politician,” the analyst concluded.
Meanwhile, illegal migration between Turkey and Greece increased again this spring; what prevents a surge like the summer of 2015 is a fragile agreement between the EU and Turkey that has held for more than a year, but it’s a floodgate that could break.
Where is George Soros in all this now?
Always a step ahead, he’s working on flipping Macedonia (with help from Obama holdovers). Against a conservative government maintaining tight border controls, Soros and OSF are close to empowering a destabilizing Muslim-socialist alliance advocating ethnic separatism, a list of leftist social solutions, and… an open border with Greece.
Six senators requested the State Department investigate the puzzling grip George Soros continues to have on U.S. foreign policy in Macedonia and elsewhere.
As the Heritage Foundation’s Mike Gonzalez explains, these senators can’t get a straight answer, because Obama-appointees continue to run the levers and pulleys of the U.S. foreign policy machine: “Career bureaucrats are running the government.”
(Our series, “Soros in the Balkans Under the American Flag,” will continue.)
One of the few fascinating things you learn by looking closely at George Soros’s output is how often he is wrong.
The financial Dark Lord, who made a billion dollars overnight when he bet against the British pound in 1992, constantly predicts the sky is falling. Most of the time, it isn’t.
He was mocked for exaggerating risks to the economic order in his 1998 book, The Crisis of Global Capitalism. Last year, he declared, “The EU is on the verge of collapse,” in a New York Review of Booksinterview. His end-of-year assessment for 2016 was: “Democracy is now in crisis.” At the global elite retreat in Davos, Switzerland, this year, he predicted Donald Trump’s inauguration would be bad news for the stock market.
No, no, nope, and wrong again.
Regarding Greece, Soros routinely anticipated disaster in the first years of its financial crisis.
In a 2011 speech in Vienna, he declared, “We are on the verge of an economic collapse which starts, lets’s say, in Greece,” making break-up of the Eurozone “probably inevitable” — a cataclysm that could produce zillions in easy money for high-flying speculators like George Soros, as one of his Greek acolytes pointed out.
But something changed.
Soros saw potential for a different kind of upheaval centered in Greece that intrigued him more than merely adding to his personal money mountain: blowing up borders.
In 2012, George Soros began focusing on migration in Greece, calling it a crisis before it was one, setting the stage for a cataclysm that engulfed the continent three years later.
The tsunami of economic migrants and displaced people (most of the Syrians on the move had been living in Turkey for months or years and left because Turkey would not let them work, not because their survival was immediately threatened) catapulted toward Germany, framed entirely as a refugee crisis, wasn’t inevitable until Soros and his activist army of non-government organizations (NGOs) got involved.
Soros picked a target (barriers to movement between Turkey and Greece), paralyzed the ability of existing institutions to deal with it, and mobilized a new political party, Syriza, to facilitate his agenda.
The American Spectator described similar Soros-driven patterns in Albania and Macedonia.
In Greece, George Soros’s propensity to promote chaos, then capitalize on it, has had wide geopolitical implications.
Blame Germany, Not PASOK
In all his early critiques of the Greek debt crisis, Soros reserves special ire for Germany.
With characteristic bombast, in 2010 he asserts, “Germany is endangering the European Union,” by insisting on Greek fiscal austerity, budget cuts, and tax hikes in exchange for financial aid from the European Union (EU).
To anyone who would listen, he unfolded a critique portraying Greece as a victim, a country unfairly controlled by the EU’s fatally flawed Maastricht Treaty that, in Soros’s analysis, gives undue authority to Europe’s strongest economies.
Nowhere does Soros criticize the country’s own political or economic policies or the socialist party that dominated Greece since 1981.
It was under Prime Minister George Papandreou, a Soros pal, that the Greek fiscal disorder was unveiled.
Papandreou is scion of a legendary political family that produced three generations of PMs. His father, Andreas, founded the Pan-Hellenic Socialist Movement (PASOK) in 1974 and served as the party’s charismatic prime minister between 1981-89 and 1993-96.
Andreas Papandreou is awarded significant responsibility for creating a bloated, inefficient public sector — free education and health care, massive public sector employment — built on cheap European credit by dispassionate observers.
Between 1981 and 2011, PASOK controlled the Greek state for 22 of 30 years, including 2001, the year Greece adopted the Euro based on dubious financial data.
When the proverbial dung hit the fan, in 2010, Greece’s deficit was estimated as 15 percent of Gross Domestic Product (EU countries are required to keep it under 3 percent) and the country’s debt was more than 120 percent of GDP, more than twice the EU limit. Local media reported on Soros’s personal visit to George Papandreou at his office in parliament in 2011, purportedly to discuss the country’s dire straits and assure him of President Obama’s commitment to help.
But George Soros never suggests George Papandreou (or his father) played any negative role, especially when they sit together pontificating, as they did at Columbia University, because Papandreou and PASOK have served Soros’ interests in the past.
As foreign minister in 1999-2004, George Papandreou helped his friend George Soros and his larger goals. For example, while Greece held the European Union presidency in 2003, Papandreou helped promote Balkan integration into the EU, as Open Society Foundations (OSF), Soros’s hydra-headed NGO network, favored.
Soros even stationed a Sorosista, Alex Rondo, at Papandreou’s side during his foreign ministry tenure. Rondo oversaw a 251 percent increase in payouts to NGOs, millions of which have been legally challenged by the Greek government since as bogus.
As an international meddler who functions through transnational elite networks, Soros is careful to protect his brethren.
But by 2011, that card had been played. Papandreou was forced from power. A caretaker government was installed to implement austerity measures.
By George Soros’s analysis, it was all Germany’s fault, and he had a new weapon against Old Europe: transnational migration.
Weaponizing Migration
In October 2012, the billionaire wrote an op-ed for the Guardian, “Helping Greek Migrants Would Show European Solidarity.” To revive the EU’s original vision, Soros announced he would establish “solidarity houses” in Greece modeled on safe houses set up for Jews by Swedish diplomat Raoul Wallenberg in wartime Hungary.
Among Soros’s goals was to assist refugees held in inhumane detention facilities. The program would also help the Greek poor, he wrote, otherwise the aid risked provoking xenophobic, neo-fascists.
In 2013, Soros created Solidarity Now, a program to provide shelter and other assistance to displaced people, as promised. He put a close friend in charge, another money guy, Stelios (or Stylianos) Zavvos, CEO of Zeus Capital Managers. Through Zavvos, Soros associated with a wide range of Greek elite in politics, finance, and shipping, as captured in a National Herald account of Soros’s role as godfather to Zavvos’s daughter.
A critical move in the science of agitation is identifying an impropriety that makes your opponent vulnerable then clubbing the opponent with it. Think of the Soros-financed #BlackLivesMatter movement.
Saul Alinsky codified the technique in his 1971 classic Rules for Radicals, which OSF published in Macedonia on USAID’s dime!
In Greece, OSF used longtime ally Amnesty International to paint the target.
Push Back
To block the most popular overland route for undocumented people seeking entry to the EU from Turkey, Frontex, the EU agency on border security, helped the Greek government put up a 6.5-mile steel fence at the Evros River. Frontex also armed Greek border police with search dogs, night-vision goggles, and helicopters.
Illegal crossings into Greece plummeted on this key border: from 6,000 arrests in July 2012 to 45 six months later.
As a result of the blocked land border, the main smuggling route between Turkey and Greece shifted to the sea. As the number of undocumented migrants transiting from Turkey to Greece on the Aegean jumped between 2012 and 2013, the Hellenic Coast Guard increasingly used “pushback” tactics, repulsing boats away from the Greek coast into Turkish waters.
The practice violates international law, a fact that Amnesty International (AI) highlighted in its report Frontier Europe: Human Rights Abuses on Greece’s border with Turkey, published by its London-based International Secretariat, where research is centered, in July 2013.
That office received $500,000 for 2013 from Soros, though it got nothing the year before.
AI’s report received extensive media coverage in Greece and beyond and led to a second Amnesty exposé nine months later: Greece: Frontier of Hope and Fear.
Meanwhile, Open Society Foundation scaled up the AI campaign, sponsoring a public debate and report release in March 2014 at the European Parliament in Brussels on EU Migration Policy: A Push Back for Migrants’ Rights in Greece? that brought together a raft of NGOs, many financed by OSF, to heap criticism on Greece.
Regime Change
It’s not sufficient to provoke anger against a national policy; you need to influence (ideally, control) the national leaders with power to change it.
George Soros began cultivating Alexis Tsipras, 42, leader of the Coalition of the Radical Left, a political party known as Syriza for their shared social agenda as much as their conviction that austerity was bad for Greece.
Syriza started in 2004 as a big tent of extreme left-wing entities — with caricature-like names such as “Renewing Communist Ecological Left” (AKOA) — but burst on the national scene in 2012 as the only political party consistently standing against the painful austerity measures imposed on Athens by “the troika”: the International Monetary Fund (IMF), the European Commission, and the European Central Bank.
Tsipras’s youth benefited the party. His political provenance as a teen communist was ignored.
Soros sponsored a trip to the United States for Tsipras in February 2013 through a think tank he foundedin 2009, the New York-based Institute for New Economic Thinking (INET).
In meetings with the State Department and Treasury, the IMF, the Brookings Institution, and not to mention the New York Times editorial board, Tsipras reinforced his message that despite his extremist pedigree, the West could do business with him.
But he also put on his angry face at Columbia Law School declaring, “We have become the guinea pig for barbaric, violent neoliberal policies,” and insulted Germany, while warning about rising neo-fascism.
Back in Greece, Syriza won big, first in European parliament elections in May 2014 then in parliamentary elections called in January 2015.
Because Syriza was three votes shy of a parliamentary majority, Tsipras allied with a small center-right party, Independent Greeks (ANEL), to govern.
The first sign that Tsipras, an atheist, rejects cultural tradition and norms (probably more than so-called neo-liberal economics) came at his swearing in as prime minister: He refused to take his oath of office from the Greek Orthodox Archbishop.
Before the election, immigration policy was not a major issue; one Syriza leader explained the party would maintain a “common European immigration policy with obligations and rights” while seeking more money from the EU for border security.
A front-page headline in London declaring “Syriza’s historic win puts Greece on collision course with Europe,” referring to economic policy, applied much sooner to the new regime’s plans for immigration.
Migration Crisis
George Soros and OSF promoted liberal migration policies early on, in the 1990s, but nothing did as much to make open borders a reality as Alexis Tsipras and Syriza in 2015.
In its first month, Syriza’s deputy immigration minister announced the government would turn refugee detention facilities into welcome centers and would discontinue Operation Xenios Zeus, an aggressive policy of identifying and deporting illegal migrants.
On April 14, the government declared all Syrian refugees would receive documents for onward travel to Europe.
The Aegean migration trend that had been building for months exploded almost immediately. According to UN Refugee Commission data, between April and May, refugee/migrant sea arrivals to Greece increased 40 percent. Astonishingly, between April and August, arrivals increased 721 percent (from 13,133 to 107,843). More refugees arrived in July than in all of 2014.
The central government had no plan for handling the refugee surge — at least not one they shared with its mayors. Asked at a meeting in April what would happen to refugees once registered, one authority said they would “simply disappear” to “Europe,” though she did not know how. When the mayors laughed incredulously, she added, “I control entry not exit.”
Not only did the Syriza-led government come from the gate with a dramatic migration policy fully in sync with George Soros’s vision, but its leadership explicitly described the policy as payback… against Germany.
The foreign minister first suggested a link between Greek immigration policy and negotiations with the EU on the sidelines of an informal EU meeting in Riga in March 2015, declaring, “There will be millions of immigrants and thousands of jihadists who will come to Europe,” if no deal is reached.
Willingness to use immigration policy as a weapon against Germany was again declared in March, when the defense minister menaced, “If they [EU] deal a blow to Greece, then they should know the migrants will get papers to go to Berlin. If Europe leaves us in the crisis, we will flood it with migrants, and it will be even worse for Berlin if in that wave of millions of economic migrants there will be some jihadists of the Islamic State too.”
Soon after the government’s announcement that Syrian refugees would be treated with love (and travel docs), Syriza’s Interior Minister Nickos Voutsis said refugees should be given three-month EU residency permits so they could get to their favored destination — typically Germany — a proposal that directly contradicted EU law on asylum, which says asylum seekers have to stay in the country they enter. (Voutsis currently serves as speaker of the Hellenic Parliament.)
In the chaos that accompanied the migration tsunami, very few policymakers or journalists pointed to the main factor that flipped the switch: the Syriza government, prompted by Soros-driven policy prescriptions.
And as often happens, the consequences of the Sorosista proposal made a bad situation worse: In April 2014, 42 illegal immigrants died on the sea route from Turkey to Greece.
One year later, in April 2015, as policies promoted by George Soros and OSF were quickly implemented, 1,308 people died in the sea — an increase of more than 3,000 percent.
Tsipras the Globalist Puppet
The DCLeaks hack of OSF documents last summer confirmed Soros’s engagement on and enthusiasm for illegal migration, especially the version playing out in Greece.
It was revealed that Open Society-Brussels created the Xen Fund — for Xenophobia — to identify and support proponents of “diversity migration” among NGOs, academics, journalists, and even elected officials beginning in 2012.
Last May, in a nine-page memo, OSF’s International Migration Initiative described the Mediterranean crisis as the “new normal,” congratulating OSF for having actors in place to take advantage of “new opportunities”: “Events in the Mediterranean… present new opportunities for reforming migration governance at the global level…. Our longstanding interest and investment… means we have many of the right partners and are positioned to help others navigate this space.”
WikiLeaks revealed on July 10, 2015, Bill Clinton’s former chief of staff, John Podesta, contacted the former president on behalf of the White House, asking Clinton if he would try to persuade PM Tsipras to make a deal with the EU for a debt relief package — despite Greek voters having voted “no” in a referendum on such a deal held just five days earlier. Similar calls to other elite also went out from the White House.
Within days of the U.S. charm offensive, Tsipras caved.
In fact, almost from the minute he was elected, Tsipras turned his back on his electorate to negotiate with the troika.
Syriza’s first finance minister, Yanis Varoufakis, recently revealed Tsipras threatened him to concede to international bankers in July 2015, so he resigned instead.
Last week, Tsipras convinced the Greek parliament to endorse pension cuts and tax increases — inspiring street riots — to unlock a $7.5-billion financial package from EU lenders, an amount that almost matches payments due to international creditors of $7 billion when “bonds mature” in July.
Seven years into this “crisis,” Greece is groveling for a loan to repay creditors.
Greek journalist Petros Arguriou notes Tsipras has done a 180 degree turn away from the positions he advocated in 2015 — the defiant anti-austerity platform that won his election.
“He is trying to make alliances with practically everyone — the Greek Orthodox Church, which was supposed to be the enemy of every committed Marxist, with each and every compromised businessman, with drug dealers… he’s not even being selective,” Arguriou said.
“He’s everyone’s friend except the people, like every left-wing politician,” the analyst concluded.
Meanwhile, illegal migration between Turkey and Greece increased again this spring; what prevents a surge like the summer of 2015 is a fragile agreement between the EU and Turkey that has held for more than a year, but it’s a floodgate that could break.
Where is George Soros in all this now?
Always a step ahead, he’s working on flipping Macedonia (with help from Obama holdovers). Against a conservative government maintaining tight border controls, Soros and OSF are close to empowering a destabilizing Muslim-socialist alliance advocating ethnic separatism, a list of leftist social solutions, and… an open border with Greece.
Six senators requested the State Department investigate the puzzling grip George Soros continues to have on U.S. foreign policy in Macedonia and elsewhere.
As the Heritage Foundation’s Mike Gonzalez explains, these senators can’t get a straight answer, because Obama-appointees continue to run the levers and pulleys of the U.S. foreign policy machine: “Career bureaucrats are running the government.”
(Our series, “Soros in the Balkans Under the American Flag,” will continue.)
ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ google
Το μοτίβο του Σόρο, ελληνική έκδοση: Πρόκληση, ανάληψη ισχύος, σταθερότητα ναυαγίου, σύρσιμο στην κυβέρνηση των ΗΠΑ - και κατοχές του Ομπάμα.
Ένα από τα λίγα συναρπαστικά πράγματα που μαθαίνετε κοιτάζοντας προσεκτικά την παραγωγή του Τζορτζ Σόρος είναι πόσο συχνά κάνει λάθος.
Ο οικονομικός Dark Lord, ο οποίος έκανε ένα δισεκατομμύριο δολάρια τη νύχτα όταν στοιχημάτισε κατά της βρετανικής λίρας το 1992, προβλέπει συνεχώς ότι ο ουρανός πέφτει. Τις περισσότερες φορές, δεν είναι.
Ήταν χλευασμένος για την υπερβολή των κινδύνων για την οικονομική τάξη στο βιβλίο του 1998, Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού . Πέρυσι, δήλωσε: "Η ΕΕ βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης", σε συνέντευξη στο New York Review of Books . Η τελική αξιολόγηση του για το 2016 ήταν: «Η δημοκρατία είναι τώρα σε κρίση». Στην παγκόσμια ελίτ της υποχώρησης στο Νταβός της Ελβετίας φέτος, προέβλεψε ότι τα εγκαίνια του Donald Trump θα ήταν κακά νέα για το χρηματιστήριο.
Όχι, όχι, όχι, και πάλι λάθος.
Όσον αφορά την Ελλάδα, ο Soros προσδοκούσε τακτικά τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Σε μια ομιλία του 2011 στη Βιέννη , δήλωσε: «Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας οικονομικής κατάρρευσης που ξεκινά, ας πούμε, στην Ελλάδα», κάνοντας αναπόφευκτη τη διάλυση της Ευρωζώνης - ένα κατακλυσμό που θα μπορούσε να παράγει zillions στην εύκολη χρήματα για κερδοσκόπους όπως ο Τζωρτζ Σόρος, όπως επεσήμανε ένας από τους Έλληνες συγγραφείς του .
Αλλά κάτι άλλαξε.
Ο Σόρος είδε την πιθανότητα για μια διαφορετική αναταραχή επικεντρωμένη στην Ελλάδα που τον ενέπνευσε περισσότερο από την απλή προσθήκη στο προσωπικό του χρήμα βουνό: ανατίναξη των συνόρων.
Το 2012, ο Γιώργος Σόρος άρχισε να εστιάζει στη μετανάστευση στην Ελλάδα, αποκαλώντας την κρίση πριν να είναι μία, θέτοντας το σκηνικό για έναν κατακλυσμό που έπληξε την ήπειρο τρία χρόνια αργότερα.
Το τσουνάμι των οικονομικών μεταναστών και των εκτοπισθέντων (οι περισσότεροι συρίτες που ζούσαν εδώ και μήνες ή χρόνια στην Τουρκία και έμειναν επειδή η Τουρκία δεν τους άφησε να δουλέψουν , όχι επειδή η επιβίωσή τους απειλήθηκε αμέσως) εκτοξεύτηκε στη Γερμανία, μια κρίση για τους πρόσφυγες, δεν ήταν αναπόφευκτη μέχρι να αναμιχθεί ο Σόρος και ο ακτιβιστικός στρατός του από μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ).
Ο Σόρος επέλεξε έναν στόχο (εμπόδια στην κίνηση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας), παραλύσει την ικανότητα των υφιστάμενων θεσμών να το αντιμετωπίσει και κινητοποίησε ένα νέο πολιτικό κόμμα, το Syriza, για να διευκολύνει την ατζέντα του.
Ο Αμερικανός θεατής περιέγραψε παρόμοια μοτίβα που βασίζονται στο Σόρο στην Αλβανία και τη Μακεδονία .
Στην Ελλάδα, η τάση του Γιώργου Σόρου να προωθήσει το χάος, στη συνέχεια να επωφεληθεί από αυτό, είχε ευρείες γεωπολιτικές επιπτώσεις.
Φταίει η Γερμανία, όχι το ΠΑΣΟΚ
Σε όλες τις πρώτες κριτικές του για την ελληνική κρίση χρέους, ο Σόρος επιφυλάσσει ιδιαίτερη οργή για τη Γερμανία.
Χαρακτηριστικά, το 2010 αναφέρει ότι «η Γερμανία θέτει σε κίνδυνο την Ευρωπαϊκή Ένωση», επιμένοντας στη δημοσιονομική λιτότητα της χώρας, στις περικοπές του προϋπολογισμού και στις αυξήσεις φόρων σε αντάλλαγμα οικονομικής βοήθειας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε όποιον θα άκουγε, ξεδιπλώνεται μια κριτική που απεικονίζει την Ελλάδα ως θύμα, μια χώρα που ελέγχεται άδικα από τη θλιβερά λανθασμένη Συνθήκη του Μάαστριχτ της ΕΕ που, με την ανάλυση του Σόρο, δίνει αδικαιολόγητη εξουσία στις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης.
Σε κανένα σημείο ο Σόρος δεν επικρίνει την πολιτική ή οικονομική πολιτική της χώρας ή το σοσιαλιστικό κόμμα που κυριάρχησε στην Ελλάδα από το 1981.
Υπήρξε υπό τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, φίλε του Σόρο, ότι αποκαλύφθηκε η ελληνική δημοσιονομική αναταραχή.
Ο Παπανδρέου είναι απόγονος μιας θρυλικής πολιτικής οικογένειας που παρήγαγε τρεις γενιές ΠΜ. Ο πατέρας του, Ανδρέας, ίδρυσε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) το 1974 και υπηρέτησε ως χαρισματικός πρωθυπουργός του κόμματος μεταξύ 1981-89 και 1993-96.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αναλαμβάνει σημαντική ευθύνη για τη δημιουργία ενός φουσκωμένου, αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα - δωρεάν εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη, μαζική απασχόληση στο δημόσιο τομέα - χτισμένη με φτηνή ευρωπαϊκή πίστωση από αδιάκριτους παρατηρητές.
Μεταξύ του 1981 και του 2011, το ΠΑΣΟΚ ελέγχει το ελληνικό κράτος για 22 από τα 30 χρόνια, συμπεριλαμβανομένου του 2001, το έτος που υιοθέτησε το ευρώ με βάση αμφίβολα οικονομικά στοιχεία.
Όταν το πατροπαράδοτο κοπριά χτύπησε τον ανεμιστήρα, το έλλειμμα της Ελλάδας εκτιμάται ότι ανέρχεται στο 15% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (οι χώρες της ΕΕ πρέπει να τη διατηρήσουν κάτω από 3%) και το χρέος της χώρας ήταν πάνω από 120% του ΑΕΠ, Κοινοτικό όριο. Τα τοπικά ΜΜΕ ανέφεραν την προσωπική επίσκεψη του Σόρο στον Γιώργο Παπανδρέου στο γραφείο του στο κοινοβούλιο το 2011, δήθεν για να συζητήσουν τα τρομερά στενά της χώρας και να τον διαβεβαιώσουν για τη δέσμευση του Προέδρου Ομπάμα να βοηθήσει.
Αλλά ο Γιώργος Σωρός ποτέ δεν προτείνει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου (ή ο πατέρας του) έπαιξε κάποιο αρνητικό ρόλο, ειδικά όταν καθόμαστε μαζί με την πλειοψηφία, όπως έπραξαν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια , επειδή ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ έχουν εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του Σωρού στο παρελθόν.
Ως υπουργός Εξωτερικών το 1999-2004, ο Γιώργος Παπανδρέου βοήθησε τον φίλο του Γιώργο Σόρο και τους μεγαλύτερους στόχους του. Για παράδειγμα, ενώ η Ελλάδα κατείχε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003, ο Παπανδρέου βοήθησε στην προώθηση της ενσωμάτωσης των Βαλκανίων στην ΕΕ , ευνοούσε το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας (OSF), το υδραυλικό δίκτυο ΜΚΟ του Soros.
Ο Σόρος μάλιστα τοποθετούσε έναν Sorosista, Alex Rondo, στην πλευρά του Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Εξωτερικών. Ο Rondo επέβλεψε μια αύξηση 251 τοις εκατό στις πληρωμές σε ΜΚΟ, εκατομμύρια από τα οποία αμφισβητήθηκαν νόμιμα από την ελληνική κυβέρνηση από τότε ως ψεύτικα .
Ως διεθνής αδελφός που λειτουργεί μέσω διακρατικών ελίτ δικτύων, ο Σόρος φροντίζει να προστατεύσει τους αδελφούς του.
Αλλά μέχρι το 2011, η κάρτα είχε παιχτεί. Ο Παπανδρέου αναγκάστηκε από την εξουσία. Για την εφαρμογή μέτρων λιτότητας εγκαταστάθηκε μια προσωρινή κυβέρνηση.
Με την ανάλυση του Γεωργίου Σόρο, ήταν όλα τα λάθη της Γερμανίας και είχε ένα νέο όπλο ενάντια στην Παλαιά Ευρώπη: διακρατική μετανάστευση.
Οπτικοποίηση της Μετανάστευσης
Τον Οκτώβριο του 2012, ο δισεκατομμυριούχος έγραψε ένα op-ed για τον Guardian , "Βοηθώντας τους Έλληνες μετανάστες να δείξουν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη". Για να αναβιώσει το αρχικό όραμα της ΕΕ, ο Σόρος ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει «σπίτια αλληλεγγύης» στην Ελλάδα, Εβραίοι από τον Σουηδό διπλωμάτη Raoul Wallenberg στην Ουγγαρία.
Στόχος του Σόρο ήταν να βοηθήσει τους πρόσφυγες που κρατούνται σε απάνθρωπες εγκαταστάσεις κράτησης. Το πρόγραμμα θα βοηθήσει επίσης τους Έλληνες φτωχούς, έγραψε, διαφορετικά η βοήθεια κινδυνεύει να προκαλέσει ξενοφοβικούς, νεοφασιστές.
Το 2013, ο Soros δημιούργησε το πρόγραμμα Solidarity Now , ένα πρόγραμμα για την παροχή καταφυγίου και άλλης βοήθειας σε εκτοπισμένους, όπως είχε υποσχεθεί. Έβαλε έναν στενό φίλο υπεύθυνο, έναν άλλο άνθρωπο, ο Στέλιος (ή Στυλιανός) Ζαββός, Διευθύνων Σύμβουλος της Zeus Capital Managers. Μέσα από τον Ζαββό, ο Σόρος συνεργάστηκε με ένα ευρύ φάσμα ελληνικής ελίτ στην πολιτική, τη χρηματοδότηση και τη ναυτιλία, όπως καταγράφηκε σε ένα λογαριασμό του National Herald για το ρόλο του ο Soros ως νονός στην κόρη του Ζβββό.
Μια κρίσιμη κίνηση στην επιστήμη της διέγερσης είναι να εντοπίσει μια παρατυπία που κάνει τον αντίπαλό σας ευάλωτο και στη συνέχεια να αγκαλιάσει τον αντίπαλο μαζί του. Σκεφτείτε το κίνημα που χρηματοδοτείται από το Soros #BlackLivesMatter .
Ο Saul Alinsky κωδικοποίησε την τεχνική στους Κλασικούς Κανόνες Ριζικαλλίων του 1971 , τους οποίους δημοσίευσε η OSF στην πΓΔΜ με την δεκάρα του USAID!
Στην Ελλάδα, η OSF χρησιμοποίησε πολύχρονη σύμμαχο της Διεθνούς Αμνηστίας για να ζωγραφίσει τον στόχο.
Απωθώ
Για να εμποδίσει την πιο δημοφιλή χερσαία διαδρομή για άτομα χωρίς έγγραφα που επιδιώκουν την είσοδο στην ΕΕ από την Τουρκία, ο Frontex, ο οργανισμός της ΕΕ για την ασφάλεια των συνόρων, βοήθησε την ελληνική κυβέρνηση να βάλει έναν χαλύβδινο φράκτη 6,5 μιλίων στον ποταμό Έβρο. Ο Frontex όπλωνε επίσης την ελληνική συνοριακή αστυνομία με σκύλους αναζήτησης, γυαλιά νυχτερινής όρασης και ελικόπτερα.
Παράνομες διαβάσεις στην Ελλάδα κατέρρευσαν σε αυτά τα σημαντικά σύνορα: από 6.000 συλλήψεις τον Ιούλιο του 2012 έως 45 έξι μήνες αργότερα.
Ως αποτέλεσμα των αποκλεισμένων χερσαίων συνόρων, η κυριότερη οδός λαθρεμπορίου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας μετατοπίστηκε στη θάλασσα . Καθώς ο αριθμός των άτυπων μεταναστών που διέρχονται από την Τουρκία προς την Ελλάδα στο Αιγαίο πήδηξε από το 2012 έως το 2013, το Ελληνικό Λιμενικό Σώμα χρησιμοποίησε όλο και περισσότερο τακτικές απόσυρσης από την ελληνική ακτή στα τουρκικά ύδατα.
Η πρακτική παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, γεγονός που η Διεθνής Αμνηστία (AI) τόνισε στην έκθεσή της Frontier Europe: Παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία , που δημοσιεύθηκε από τη διεθνή γραμματεία με έδρα το Λονδίνο, όπου επικεντρώνεται η έρευνα τον Ιούλιο του 2013.
Αυτό το γραφείο έλαβε $ 500.000 για το 2013 από το Soros, αν και δεν πήρε τίποτα το προηγούμενο έτος.
Η έκθεση της AI έλαβε εκτεταμένη κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα και πέραν αυτής και οδήγησε σε μια δεύτερη έκθεση έκθεσης της Amnesty εννέα μήνες αργότερα: Ελλάδα: Πλατεία Ελπίδας και Φόβος .
Εν τω μεταξύ, το Ίδρυμα «Ανοικτή Κοινωνία» κλιμάκωσε την εκστρατεία του ΑΙ, χρηματοδοτώντας δημόσιο διάλογο και δημοσίευση έκθεσης τον Μάρτιο του 2014 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες σχετικά με τη μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ: Μια ώθηση για τα δικαιώματα των μεταναστών στην Ελλάδα; που συγκέντρωσε μια σειρά από ΜΚΟ, πολλοί που χρηματοδοτήθηκαν από την OSF, για να χτυπήσουν επικρίσεις για την Ελλάδα.
Αλλαγή καθεστώτος
Δεν αρκεί να προκαλέσει οργή ενάντια σε μια εθνική πολιτική. πρέπει να επηρεάσετε (ιδανικά, τον έλεγχο) τους εθνικούς ηγέτες με την εξουσία να το αλλάξουν.
Ο Γιώργος Σόρος άρχισε να καλλιεργεί τον Αλέξη Τσίπρα, 42 ετών, ηγέτη του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, πολιτικού κόμματος γνωστού ως Συρίζα για την κοινή τους κοινωνική ατζέντα , όσο και την πεποίθησή τους ότι η λιτότητα είναι κακή για την Ελλάδα.
Η Syriza ξεκίνησε το 2004 ως μια μεγάλη σκηνή ακραίων αριστερών οντοτήτων - με ονόματα σαν καρικατούρα όπως η «Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά» (AKOA) - αλλά ξεσπά στην εθνική σκηνή το 2012 ως το μόνο πολιτικό κόμμα που στέκεται σταθερά εναντίον του οδυνηρού τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε στην Αθήνα η «τρόικα»: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Η νεολαία του Τσίπρα ωφέλησε το κόμμα. Η πολιτική του προέλευση ως κομμουνιστής έφηβος αγνοήθηκε.
Ο Soros χρηματοδότησε ένα ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες για τον Τσίπρα τον Φεβρουάριο του 2013 μέσω think tank που ίδρυσε το 2009, το ινστιτούτο για τη νέα οικονομική σκέψη (INET) με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Σε συναντήσεις με το Υπουργείο Εξωτερικών και το Υπουργείο Οικονομικών, το ΔΝΤ, το Ίδρυμα Brookings , και χωρίς να αναφερθούμε στο συντακτικό συμβούλιο της New York Times , ο Τσίπρας ενίσχυσε το μήνυμά του ότι παρά την εξτρεμιστική γενεαλογία του, η Δύση μπορούσε να συνεργαστεί μαζί του.
Αλλά έβαλε επίσης το θυμωμένο του πρόσωπο στο Νομικό Σχολείο της Κολούμπια , δηλώνοντας : "Έχουμε γίνει το ινδικό χοιρίδιο για βάρβαρες, βίαιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές", και προσβάλλουν τη Γερμανία , προειδοποιώντας για την αύξηση του νεοφασισμού.
Πίσω στην Ελλάδα, η Syriza κέρδισε μεγάλη, πρώτα στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 2014, στη συνέχεια στις κοινοβουλευτικές εκλογές που ονομάστηκαν τον Ιανουάριο του 2015.
Επειδή η Συρίζα ήταν τριών ψήφων ντροπαλός της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ο Τσίπρας συνένωσε με ένα μικρό κεντροδεξιό κόμμα, Ανεξάρτητους Έλληνες (ANEL), να κυβερνήσει.
Το πρώτο σημάδι ότι ο Τσίπρας, αθεϊστής, απορρίπτει την πολιτιστική παράδοση και τους κανόνες (πιθανότατα περισσότερο από τις αποκαλούμενες νεοφιλελεύθερες οικονομίες) ήρθε στην ορκωμοσία του ως πρωθυπουργού: αρνήθηκε να ορκιστεί από τον Ελληνορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο.
Πριν από τις εκλογές, η μεταναστευτική πολιτική δεν ήταν ένα σημαντικό θέμα. ένας ηγέτης της Syriza εξήγησε ότι το κόμμα θα διατηρήσει μια "κοινή ευρωπαϊκή πολιτική μετανάστευσης με υποχρεώσεις και δικαιώματα" αναζητώντας ταυτόχρονα περισσότερα χρήματα από την ΕΕ για την ασφάλεια των συνόρων.
Ο επικεφαλής της πρώτης σελίδας στο Λονδίνο, που δηλώνει ότι "η ιστορική νίκη της Συρίζας φέρνει την Ελλάδα σε πορεία σύγκρουσης με την Ευρώπη" αναφερόταν στην οικονομική πολιτική και εφαρμόστηκε πολύ νωρίτερα στα σχέδια μετανάστευσης του νέου καθεστώτος.
Κρίση μετανάστευσης
Ο Γιώργος Σόρος και η OSF προωθούν τις φιλελεύθερες μεταναστευτικές πολιτικές νωρίς, στη δεκαετία του 1990, αλλά τίποτα δεν έφτασε να κάνει τα ανοιχτά σύνορα πραγματικότητα όπως ο Αλέξης Τσίπρας και η Συρίζα το 2015.
Κατά τον πρώτο μήνα, ο αναπληρωτής υπουργός μετανάστευσης της Syriza ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση θα μετατρέψει τις εγκαταστάσεις κράτησης προσφύγων σε κέντρα υποδοχής και θα διακόψει την επιχείρηση Xenios Zeus, μια επιθετική πολιτική εντοπισμού και απέλασης παράνομων μεταναστών.
Στις 14 Απριλίου, η κυβέρνηση δήλωσε ότι όλοι οι Συριαί πρόσφυγες θα λάβουν έγγραφα για περαιτέρω ταξίδια στην Ευρώπη.
Η τάση μετανάστευσης του Αιγαίου που είχε χτίσει εδώ και μήνες εξερράγη σχεδόν αμέσως. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες , από τον Απρίλιο έως τον Μάιο, οι αφίξεις προσφύγων / μεταναστών στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 40%. Παραδόξως, μεταξύ Απριλίου και Αυγούστου, οι αφίξεις αυξήθηκαν κατά 721% (από 13.133 σε 107.843). Περισσότεροι πρόσφυγες έφτασαν τον Ιούλιο από ό, τι σε όλο το 2014.
Η κεντρική κυβέρνηση δεν είχε κανένα σχέδιο για το χειρισμό της αύξησης των προσφύγων - τουλάχιστον δεν μοιράστηκε με τους δημάρχους της. Ερωτηθείσα σε μια συνάντηση τον Απρίλιο τι θα συνέβαινε με τους πρόσφυγες μετά την εγγραφή τους, μια αρχή δήλωσε ότι θα "εξαφανιστεί απλά" στην "Ευρώπη", αν και δεν ήξερε πώς. Όταν οι δήμαρχοι γέλασαν απίστευτα, πρόσθεσε : "Έχω τον έλεγχο της εισόδου όχι της εξόδου."
Όχι μόνο η κυβέρνηση υπό την ηγεσία της Syriza έρχεται από την πύλη με μια δραματική πολιτική μετανάστευσης πλήρως σε συμφωνία με το όραμα του Τζορτζ Σόρος, αλλά η ηγεσία της χαρακτήρισε ρητά την πολιτική ως αποζημίωση ... εναντίον της Γερμανίας.
Ο υπουργός εξωτερικών πρότεινε πρώτα μια σύνδεση μεταξύ της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής και των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ στο περιθώριο μιας άτυπης συνάντησης της ΕΕ στη Ρίγα τον Μάρτιο του 2015, δηλώνοντας , "Θα υπάρξουν εκατομμύρια μετανάστες και χιλιάδες τζιχάντ που θα έρθουν στην Ευρώπη" αν δεν επιτευχθεί συμφωνία.
Η βούληση να χρησιμοποιηθεί η μεταναστευτική πολιτική ως όπλο εναντίον της Γερμανίας αναγγέλθηκε και πάλι τον Μάρτιο, όταν ο υπουργός Άμυνας απειλούσε : "Εάν η ΕΕ πλήξει την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι μετανάστες θα πάρουν έγγραφα για να πάνε στο Βερολίνο. Εάν η Ευρώπη μας αφήσει στην κρίση, θα την πλημμυρίσουμε με τους μετανάστες και θα είναι ακόμα χειρότερη για το Βερολίνο αν σε αυτό το κύμα εκατομμυρίων οικονομικών μεταναστών θα υπάρξουν και κάποιοι τζιχάντες του Ισλαμικού Κράτους ».
Σύντομα μετά την ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι οι συριακοί πρόσφυγες θα αντιμετωπίζονται με αγάπη (και ταξιδιωτικά έγγραφα), ο υπουργός Εσωτερικών της Συρίας, Νίκος Βούτσης, δήλωσε στουςπρόσφυγες ότι πρέπει να τους χορηγηθούν άδειες παραμονής τριών μηνών στην ΕΕ, ώστε να φτάσουν στον αγαπημένο τους προορισμό - έρχεται σε άμεση αντίθεση με τον κοινοτικό νόμο για το άσυλο, σύμφωνα με τον οποίο οι αιτούντες άσυλο πρέπει να παραμείνουν στη χώρα που εισέρχονται . (Ο κ. Βούτσης είναι σήμερα ομιλητής της Βουλής των Ελλήνων).
Στο χάος που συνόδευε το τσουνάμι μετανάστευσης, πολύ λίγοι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής ή δημοσιογράφοι επισήμαναν τον κύριο παράγοντα που ανέτρεψε τον διακλαδιστή: την κυβέρνηση της Συρίζας, που προκλήθηκε από τις συνταγογραφούμενες πολιτικές της Σόρος.
Και όπως συμβαίνει συχνά, οι συνέπειες της πρότασης Sorosista κατέστησαν χειρότερη κατάσταση: τον Απρίλιο του 2014, 42 νεκροί μετανάστες πέθαναν στη θάλασσα από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Ένα χρόνο αργότερα, τον Απρίλιο του 2015, καθώς υλοποιήθηκαν γρήγορα οι πολιτικές που προώθησαν ο Γιώργος Σόρος και η OSF, 1.308 άνθρωποι πέθαναν στη θάλασσα - αύξηση άνω του 3.000% .
Τσίπρας το Παγκόσμιο Κουκλοθέατρο
Η απόρριψη των εγγράφων του OSF το προηγούμενο καλοκαίρι επιβεβαίωσε τη δέσμευση του Σόρο και τον ενθουσιασμό για παράνομη μετανάστευση, ειδικά την έκδοση που κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Αποκαλύφθηκε ότι η Ανοιχτή Κοινωνία-Βρυξέλλες δημιούργησε το Ταμείο Xen - για την Ξενοφοβία - για να εντοπίσει και να υποστηρίξει υποστηρικτές της " μετανάστευσης της διαφορετικότητας " μεταξύ ΜΚΟ, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων και ακόμη και εκλεγμένων αξιωματούχων που ξεκινούν το 2012.
Τον περασμένο Μάιο, σε μια μνήμη εννέα σελίδων , η Διεθνής Πρωτοβουλία για τη Μετανάστευση της OSF περιέγραψε τη μεσογειακή κρίση ως «νέα φυσιολογική», συγχαίροντας την OSF για την ύπαρξη φορέων που επωφελήθηκαν από τις «νέες ευκαιρίες»: «Εκδηλώσεις στη Μεσόγειο ... παρουσιάζουν νέες ευκαιρίες για τη μεταρρύθμιση της διακυβέρνησης της μετανάστευσης σε παγκόσμιο επίπεδο .... Το μακροχρόνιο ενδιαφέρον και η επένδυση ... σημαίνει ότι έχουμε πολλούς από τους κατάλληλους συνεργάτες και είμαστε τοποθετημένοι για να βοηθήσουμε τους άλλους να πλοηγηθούν σε αυτό το διάστημα ».
Το WikiLeaks αποκάλυψε στις 10 Ιουλίου 2015 ότι ο πρώην επικεφαλής του Bill Clinton John Podesta ήρθε σε επαφή με τον πρώην πρόεδρο εξ ονόματος του Λευκού Οίκου, ζητώντας από την Κλίντον να προσπαθήσει να πείσει τον πρωθυπουργό Τσίπρας να συνάψει συμφωνία με την ΕΕ για την ελάφρυνση του χρέους πακέτο - παρόλο που οι Έλληνες ψηφοφόροι ψήφισαν "όχι" σε δημοψήφισμα για μια τέτοια συμφωνία που διεξήχθη μόλις πέντε ημέρες νωρίτερα. Παρόμοιες κλήσεις προς άλλες ελίτ επίσης εξήλθαν από τον Λευκό Οίκο.
Στην πραγματικότητα, σχεδόν από το λεπτό που εξελέγη, ο Τσίπρας γύρισε την πλάτη του στο εκλογικό σώμα του για να διαπραγματευτεί με την τρόικα.
Ο πρώτος υπουργός Οικονομικών της Συρίζας, Γιάννης Βαρουφάκης, αποκάλυψε πρόσφατα ότι οΤσίπρας τον απειλούσε να παραχωρήσει στους διεθνείς τραπεζίτες τον Ιούλιο του 2015, οπότε παραιτήθηκε αντ 'αυτού.
Την περασμένη εβδομάδα, ο Τσίπρας έπεισε το ελληνικό κοινοβούλιο να εγκρίνει τις περικοπές συντάξεων και αυξήσεις φόρων - εμπνέοντας ταραχές του δρόμου - για να ξεκλειδώσετε ένα οικονομικό πακέτο αξίας $ 7,5 δις από τους δανειστές της ΕΕ, ποσό που αντιστοιχεί σχεδόν πληρωμές που οφείλονται στις διεθνείς πιστωτές της 7 δισεκατομμύρια $ , όταν «ομόλογα ωριμάσουν» τον Ιούλιο.
Επτά χρόνια σε αυτή την "κρίση", η Ελλάδα αγωνίζεται για δάνειο για την αποπληρωμή των πιστωτών.
Ο Έλληνας δημοσιογράφος Πέτρος Αργυρίου σημειώνει ότι ο Τσίπρας έκανε μια στροφή 180 μοιρών από τις θέσεις που υποστήριζε το 2015 - την τρομακτική πλατφόρμα αντι-λιτότητας που κέρδισε την εκλογή του.
"Προσπαθεί να κάνει συμμαχίες με σχεδόν όλους - την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία υποτίθεται ότι ήταν ο εχθρός κάθε αφοσιωμένου μαρξιστή, με κάθε συμβιβασμένο επιχειρηματία, με εμπόρους ναρκωτικών ... δεν είναι καν επιλεκτικός", ανέφερε ο Αργουρίου.
«Είναι ο καθένας φίλος εκτός από τον λαό, όπως κάθε αριστερός πολιτικός», κατέληξε ο αναλυτής.
Εν τω μεταξύ, η παράνομη μετανάστευση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας αυξήθηκε και πάλι αυτή την άνοιξη . Αυτό που εμποδίζει την επιτάχυνση όπως το καλοκαίρι του 2015 είναι μια εύθραυστη συμφωνίαμεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας, η οποία έχει κρατηθεί για περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά είναι μια πλημμυρίδα που θα μπορούσε να σπάσει.
Πού είναι τώρα ο Γιώργος Σωρός;
Πάντα ένα βήμα μπροστά, εργάζεται για να σπρώξει τη Μακεδονία (με τη βοήθεια των κατοχικών του Ομπάμα). Ενάντια σε μια συντηρητική κυβέρνηση που διατηρεί στενούς συνοριακούς ελέγχους , το Soros και η OSF βρίσκονται κοντά στην εξουσιοδότηση μιας αποσταθεροποιητικής μουσουλμανικής-σοσιαλιστικής συμμαχίας που υποστηρίζει τον εθνοτικό ξεχωριστισμό, έναν κατάλογο των αριστερών κοινωνικών λύσεων και ... ένα ανοικτό σύνορο με την Ελλάδα.
Έξι γερουσιαστές ζήτησαν από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να διερευνήσει την αινιγματική λαβή που έχει ο George Soros για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην πΓΔΜ και αλλού.
Όπως εξηγεί ο Mike Gonzalez του Ιδρύματος Κληρονομιάς , αυτοί οι γερουσιαστές δεν μπορούν να πάρουν μια ευθεία απάντηση, διότι οι υποψήφιοι του Ομπάμα συνεχίζουν να διαχειρίζονται τους μοχλούς και τις τροχαλίες της αμερικανικής μηχανής εξωτερικής πολιτικής: «Οι γραφειοκράτες καριέρας τρέχουν την κυβέρνηση».
(Η σειρά μας, « Σόρος στα Βαλκάνια υπό την αμερικανική σημαία », θα συνεχίσει.)
ΠΗΓΗ: https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fspectator.org%2Fgreece-george-soros-trojan-horse-against-europe%2F&h=ATPuVZmBSYnQqbEH_XwpuVEW994mflbbqH_ju16qVDqNM72obXyz9gzg4s-grxu_VBSXsjDckXXIxa9JPmgbSBAGWo6eOzrrmJuAUMqp1ivlcrDekpXOtiKVJGFcvP4_KEMEw2S9KvyTKZ4bSjqwWfzp5YgY5GMu7E821x8kMc-i9YBMiQfl9Rnqvo1VYI9PsG7kB2ep8ftpkAKKfBsNoj9cbUYVj2xnig4eHSyJRWHQgYmecdnOn01bJZ9oH0WWT1It6ASLU2mKDx8lkVODTD4Q3ztRQhp1Ydq6w4KDlu_IwQ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.