ΤΙ,ΝΑ κάνουμε;

του Νεμο

Η ελληνική οικονομία κατέχει μια ασήμαντη θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Η μέχρι τώρα διατήρηση ενός βιοτικού επιπέδου, προσομοίωση των δυτικών προτύπων, επιτεύχθηκε μέσω της ενσωμάτωσης του ελληνικού κράτους στην ευρωπαϊκή και την ευρύτερη δυτική αρχιτεκτονική.

Αυτή η ενσωμάτωση δεν είχε ποτέ οικονομικούς λόγους καθώς η εσωτερική αγορά της Ελλάδος αλλά και οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές ήταν αμελητέες για το διεθνές κεφάλαιο. Η ενσωμάτωση έγινε για γεωπολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους. Τα οφέλη για την ελληνική κοινωνία ήταν πρόσβαση σε φτηνό χρήμα, αρχικά μέσω συναλλάγματος από την μετανάστευση, αργότερα από τον τουρισμό, τα πακέτα της ΕΟΚ αλλά και μέσω της συμμετοχής της Ελλάδος στην ευρωζωνη με εκμετάλλευση του κοινού χαμηλού επιτοκίου δανεισμού.

Η εκτίναξη του βιοτικού επιπέδου συντελέστηκε παράλληλα με την αποβιομηχάνιση της χώρας. Αυτό δεν οφείλεται σε σατανικό σχέδιο των δανειστών αλλά στην στρέβλωση των κινήτρων μέσω της στρέβλωσης των σχετικών τιμών στην οικονομία.

Όπου υπάρχει πρόσβαση σε φθηνό χρήμα η παραγωγή δεν εμβαθύνεται, δεν γίνονται επενδύσεις σε εξοπλισμό και εγκαταστάσεις που θα αποδώσουν σε βάθος χρόνου, αλλά μεγεθύνεται ο καταναλωτικός τομέας. Αυτή η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης φέρνει αρχικά οικονομική ανάπτυξη. Αυτή όμως φτάνει γρήγορα στα όριά της καθώς όλες οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται κοντά στην φάση της τελικής κατανάλωσης αντιμάχονται για την εσωτερική αγορά, δεν έχουν κάποιο προϊόν να εξάγουν κερδίζοντας νέες αγορές, έτσι τα κέρδη σε αυτόν τον τομέα αρχίζουν και πέφτουν σταδιακά λόγο ανταγωνισμού.

Γιατί το χρήμα που μπήκε στη χώρα δεν έγινε η βάση για την δημιουργία βιομηχανικής παραγωγής; Φταίει μόνο οτι ήταν διεφθαρμένη η ελίτ; Όχι, επειδή προϋπόθεση για να έρθει το χρήμα ήταν το άνοιγμα των συνόρων και η κατάργηση προστατευτικών δασμών. Καινούριες βιομηχανίες, στις οποίες μάλιστα δεν υπάρχει προηγούμενη τεχνογνωσία, χρειάζονται προστατευτικά μέτρα για να μπορούν να ανταγωνιστούν τα τεχνολογικά υπέρτερα αλλά και φθηνότερα εισαγόμενα προϊόντα.

H ενσωμάτωση σε μια ενιαία αγορά δίνει άλλα πλεονεκτήματα, η χώρα μπορεί να ειδικευτεί στην προσφορά των προϊόντων στα οποία έχει συγκριτικό πλεονέκτημα. Για την Ελλάδα αυτό ήταν ο τουρισμός. Φυσικά τα έσοδα από τον τουρισμό ξεφεύγουν στο εξωτερικό καθώς δεν μπορούν να επενδυθούν στην Ελλάδα παρά μόνο σε επιχειρήσεις του καταναλωτικού τομέα. Έτσι μετατρέπονται σε εισαγωγές bmw ή σε ακίνητα στο Λονδίνο.

Όλα αυτά είναι γνωστά. Οι ευημερία της ελληνικής κοινωνίας ήταν μια στιγμιαία συμπόρευση μαζί με τις ροές κεφαλαίων της παγκόσμιας οικονομίας.

Καθώς ο τουρισμός και το εμπόριο απασχολούν μόνο μικρό ποσοστό του πληθυσμού το ελληνικό κράτος για να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή έπρεπε να δανείζεται κεφάλαια από τις διεθνείς χρηματαγορές για να απασχολήσει εργαζόμενους στο δημόσιο ή για να αναθέτει την κατασκευή δημοσίων έργων σε εργολάβους.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση κτύπησε και τους δύο πυλώνες της οικονομίας. Οι ροές απ' έξω διακόπηκαν. Καθώς δεν υπάρχουν αγαθά που παράγονται και τα οποία να μπορούν να πουληθούν σε άλλες αγορές που δεν βιώνουν οικονομική κρίση, η οικονομική δραστηριότητα κατέρρευσε.

Σε αυτήν την φάση η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά την έλλειψη εθνικού νομίσματος. Μια υποτίμηση θα είχε κάνει πιο ανταγωνιστικές τις ελληνικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες, θα είχε κρατήσει την ζήτηση για εγχώρια προϊόντα στα ίδια επίπεδα και θα είχε μειώσει της εισαγωγές μειώνοντας το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο.

Η Ελλάδα πλήρωσε δηλαδή την συμμετοχή στο κοινό νόμισμα διπλά. Από την μια λόγο της ιδιομορφίας της δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τους πόρους από το ευρωσύστημα για να κάνει συσσώρευση κεφαλαίου και να κάνει την ελληνική οικονομία πιο ανταγωνιστική διεθνώς. Από την άλλη με την εγκατάλειψη το εθνικού νομίσματος δεν είχε πλέον κανένα όπλο να προστατεύσει την ιδιόμορφη ελληνική οικονομία από κλυδωνισμούς του διεθνούς οικονομικού συστήματος.

Τα δύο αυτά σφάλματα έχω κοινή ρίζα την ιδεοληπτική ταύτιση της Ελλάδος με την Δυτική Ευρώπη και την απομίμηση του ευρωπαικού προτύπου σε όλα τα επίπεδα παρόλο που υπάρχουν τελείως διαφορετικές συνθήκες στην βάση της κοινωνίας.

Η αλληλεγύη στην Ευρώπη αποδείχθηκε κάλπικη. Κάθε συλλογικότητα και κάθε κράτος προσπαθεί να μεγιστοποιησει το δικό του όφελος από την συμμετοχή στην ευρωζώνη. Ετσι η ευρωζώνη ήταν καταδικασμένη να αποτύχει από την στιγμή της δημιουργίας της.

Τώρα τίθεται το εξής δίλλημα για τον ελληνικό λαό;

Είναι σαφές ότι ένα νέο Μνημόνιο θα σημάνει το τέλος της ελληνικής οικονομίας. Ο ασθενής θα κρατίεται ζωντανός τεχνητά. Θα βιώσουμε ακόμα περισότερη εξαθλίωση και σταδιακά θα μιλάμε για μια χαμένη δεκαετία. Φυσικά θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι η συσχετισμοί εντός της Ευρώπης θα αλλάξουν και θα αναδυθεί κάποια μορφή αλλυλεγύης και στροφή από την λιτότητα. Αν και με την σκληρή στάση της Γερμανίας είναι πιθανό πλέον οι λατινικές χώρες να αρχίσουν να ξυπνάνε σταδιακά, αυτό δεν εξαρτάται από την δική μας στάση. Δεν έχουμε κανένα έλεγχο αυτής της εξέλιξης, θα την περιμένουμε παθητικά. Κανείς δεν εγγυάται ότι αφού η Ελλάδα ταπεινωθεί και λεηλατηθεί δεν θα βρεθεί κάποια φόρμουλα για την υπόλοιπη, δυτική, Ευρώπη, αδιαφορώντας για την Ελλάδα.

Η άλλη επιλογή είναι να ετοιμαζόμαστε σαν λαός αλλά και σαν συντεταγμένο έθνος για την έξοδο μας από την ευρωζώνη και πιθανώς και την ΕΕ. Πρέπει να σταματήσουμε να καλλιεργούμε αυταπάτες για την αλληλεγγύη των λαών και πρωτίστως των κρατών. Πρέπει να θέλουμε να μην ξαναβρεθούμε ε κατάσταση όπου η επιβίωση μας θα εξαρτάται από την βούληση άλλων.

Πώς μπορούμε να δεχτούμε ότι ένας μη εκλεγμένος υπάλληλος μπορεί να κλείσει την ρευστότητα στις τράπεζες και έτσι να χαθούν οι καταθέσεις μας; Αυτό δεν συνάδει με την εθνική ανεξαρτησία και αυτοκυριαρχία ενός έθνους. Και αν έχουμε μάθει κάτι από την ιστορία της Μ. Ανατολής και των Βαλκανίων είναι ότι έθνος χωρίς ισχυρό κράτος και αυτόνομη βούληση κινδυνεύει με αφανισμό.

Η παραγωγική ανασυγκρότηση θα είναι σκληρή διαδικασία όσο σκληρή είναι η πραγματικότητα του νεοφιλελεύθερου παγκόσμιου ανταγωνισμού με την διαφορά ότι στο βάθος περιμένει το έπαθλο της αυτόνομης πολιτείας και της εθνικής περηφάνιας.

Πρέπει συνεπώς να προετοιμάσουμε την επαναφορά μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και στην ιστορία, αρκετά κρυφτήκαμε στην επίπλαστη ευημερία με την οποίας μας εξ αγοράσανε.

ΤΙΝΑ λοιπόν ή τραβάμε τον δύσκολο δρόμο της δοκιμασίας και της αλήθειας ή κρυβόμαστε στις αυταπάτες μας για την πλήρη εξαθλίωση μας που μας ετοιμάζουν.

ΠΗΓΗ:http://istrilatis.blogspot.gr/