Του Κώστα Χατζηαντωνίου
Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ
καθαιρεί και καθαρίζει τη σκέψη από κάθε αισθητική ελαφρότητα ή θεολογική παραχάραξη που θέλει τον Ιησού χρήσιμο κόλακα των παθών μας, βολικό συνήγορο των ενοχών μας, ωφέλιμο διασκεδαστή των φόβων μας.
Ο κήπος στον οποίο θα εισέλθει απόψε ο Υιός του Ανθρώπου δεν είναι η Εδέμ, ο κήπος των απολαύσεων όπου ο πρώτος Αδάμ έχασε τον εαυτό του αλλά το όρος των Ελαιών:
ο κήπος της αγωνίας όπου ο νέος Αδάμ ξαναβρίσκει τον εαυτό του μέσα από τον πόνο και την εγκατάλειψη, λίγο πριν πάρει τον δρόμο, ξανά και ξανά, για να αναλάβει το δικό μας κατάκριμα με το Πάθος του.
Το Πάθος που ξεκινά απόψε, στη Γεθσημανή ως αγωνία της ψυχής (πριν γίνει πόνος του σώματος στο Πραιτώριο και τον Γολγοθά), όταν ο Ιησούς καταλαμβάνεται από λύπη όχι ξαφνικά και παρά τη θέλησή του, όπως συμβαίνει σε εμάς, αλλά με τη θέλησή του. Turbare semetipsum:
εδώ βρίσκεται η αρχή του «Μυστηρίου του Ιησού».
Γιατί χωρίς Σταύρωση δεν υπάρχει Ανάσταση.
Κι εμείς; Εμείς που τον προδώσαμε, είτε επειδή κοιμηθήκαμε είτε επειδή νομίζουμε πως τον υπερασπιζόμαστε τραβώντας μαχαίρι, εμείς που καιγόμαστε από τον πόθο να βρούμε ένα θεμέλιο, μια σταθερή βάση για να χτίσουμε έναν πύργο που να υψώνεται ως το άπειρο, κι ας είναι πάνω από την άβυσσο, εμείς που αναζητούμε με τη λογική να διορθώσουμε το πεπερασμένο ανάμεσα στα δύο άπειρα που περικλείουν τη ζωή μας, ακόμη κι όταν παρακαλούμε το έλεος του Θεού, ζητούμε όχι να μας ελευθερώσει από τις κακίες μας αλλά να μας αφήσει ήσυχους σε αυτές. Ματαίως.
Ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν λέμε, είτε η ψυχή μας ανοίγεται στο αεράκι της πίστης, είτε μένει κλεισμένη στον γενέθλιο πηλό, φτάνει κάποτε η ώρα που εισερχόμαστε κι εμείς στον μοιραίο Κήπο, τον φωτισμένο από μια αόριστη λάμψη, εκεί στον τόπο του θείου ιδρώτα. Εκεί όπου ο Ιησούς θα αγωνιά μέχρι το τέλος του κόσμου, όπως μας υπενθυμίζει ο Μπλαίζ Πασκάλ, ο κατ' άμφω αντίμαχος Ιησουιτών και Διαφωτισμένων.
ΕΙΚΟΝΑ: Η αγωνία στον κήπο των Ελαιών είναι ένα από τα πλέον αγαπητά θέματα της εικονογραφίας: Caravaggio, Perugino, Hans Multscher, Niccolò Pizzolo, Baronzio, Bernard van Orley, Fra Angelico, Maître de Saint Lambrecht, Giovanni Bellini, Andrea Mantegna, Niccolò Alunno, Hans Holbein the Elder, Il Garofalo, Titian, Veronese, Pieter Coecke van Aelst, El Greco, Gerrit van Honthorst, Nicolas Poussin, Louis Cretey, Bartolomé Esteban Murillo, Sebastiano Ricci, William Blake, Eugène Delacroix, William Degouve de Nuncques, Aleijadinho, Germain Pilon.
Επέλεξα, για λόγους που δεν ξέρω, το έργο του Philippe de Champaigne.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.