Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Για όσους ακόμη και σήμερα, ύστερα από την μεγαλειώδη παρουσία του Λαού μας, επιμένουν "να βιώνουν μια ζοφερή εικόνα για το μέλλον" σε συνδυασμό με το "σύνδρομο ελλείμματος εμπιστοσύνης/δυσπιστίας" στον διπλανό τους, επισημαίνω ότι ακριβώς αυτά είναι δύο από τα συμπτώματα του Συλλογικού Τραύματος.
Από το Τραύμα τους, μέσα από το φίλτρο του τραύματος τους, μιλούν δηλαδή, δίχως να έχουν επίγνωση αυτής της επιρροής.
Προφανώς, δεν σημαίνει αυτό πως όλα είναι ρόδινα και πως ξεφνικά όλα θα αλλάξουνε με μαγικό τρόπο.
Ούτε σημαίνει πως πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της υπερ-θετικότητας και της μαγικής σκέψης που φαντάζεται τις ευχές για πραγματικότητα.
Συνεπώς είναι κρίσιμο στη φάση αυτή να μας επιτρέψουμε να αντιληφθούμε το Τραύμα των Τεμπών ως τον διεγερτικό και κινητοποιητικό παράγοντα για την ανθρώπινη δράση, η οποία μέσω της αντιμετώπισης και της υπέρβασης του τραύματος συμβάλλει στη «μορφογένεση του πολιτισμού» (Archer 1986).
Είμαστε στο σημείο όπου το συλλογικό τραύμα, παρά τις άμεσες αρνητικές, οδυνηρές συνέπειές του, δείχνει τη θετική, λειτουργική του δυνατότητα ως δύναμη κοινωνικού γίγνεσθαι (Sztompka 1991a, 1993b).
Πιο συγκεκριμένα και στη φάση που είμαστε, σύμφωνα με τον κοινωνικό και πολιτικό ψυχολόγο Gilad Hirschberger για τα θύματα ενός συλλογικού τραύματος, η δημιουργία του νοήματος, δηλαδή η Θεραπεία του Τραύματος, συντελείται με τα εξής βήματα:
(α) διάδοση πολιτιστικών διδασκαλιών και παραδόσεων σχετικά με την απειλή ώστε να προάγεται η διατήρηση της ομάδας.
(β) ενίσχυση των υπαρξιακών ανησυχιών σε ότι αφορά την Απειλή επανατραυματισμού, ώστε να αυξηθεί το κίνητρο για την ενσωμάτωση του τραύματος σε ένα συμβολικό σύστημα νοήματος.
(γ) ενίσχυση της αίσθησης ενός συλλογικού εαυτού που είναι διαγενεακός, ώστε να προάγεται η αίσθηση του νοήματος και να μετριάζεται η υπαρξιακή απειλή, αλλά και ο ατομοκεντρισμός.
(δ) εμπέδωση της αίσθησης ενός ιστορικού συλλογικού εαυτού ώστε να αυξηθεί η συνοχή της κοινωνίας μας και η ταυτότητα της (στοιχεία που επενεργούν στη δημιουργία νοήματος και στην ανακούφιση των υπαρξιακών ανησυχιών).
(ε) διαιώνιση της μνήμης του Τραύματος και απροθυμία στο να κλείσει η πόρτα όπως-όπως στο ιστορικό παρελθον.
(στ) Προσπάθεια ώστε με την πάροδο του χρόνου το Συλλογικό Τραύμα να γίνει το επίκεντρο της ομαδικής ταυτότητας και ο φακός μέσω του οποίου τα μέλη της ομάδας κατανοούν το κοινωνικό τους περιβάλλον.
Σε αυτή τη διαδικασία δημιουργίας νοήματος και συγκρότησης της ταυτότητας ένας διαγενεακός συλλογικός εαυτός αναδύεται, παρέχοντας μια αίσθηση συνέχειας μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος της συλλογικότητας(Kahn et al., 2017).
Αυτός ο διαγενεακός συλλογικός εαυτός προωθεί τη συνοχή της συλλογικότητας, την αίσθηση της συλλογικής σημασίας και του κοινού πεπρωμένου και μια ισχυρή δέσμευση για την συλλογική ταυτότητα.
Και αυτή είναι θεραπεία του Τραύματος.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.