– «Τι λέτε; Οι Τούρκοι θα αρπάξουν το Χαλέπι;»
– «Αυτό αποκλείεται! Το Χαλέπι είναι η καρδιά της Συρίας».
Του Κώστα Μπλάθρα
Η συζήτηση γινόταν στο κήπο μεγάλου ξενοδοχείου, βραδάκι ειρηνικό, μέσα στις δροσιές –Οκτώβρης ακόμα–, στα δυτικά προάστια της πόλης, κοντά στην Πανεπιστημιούπολη. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ, το πρωί θα φεύγαμε νότια προς τη Χάμα. Αποχαιρετούσαμε ανθρώπους που πολύ αγαπήσαμε. Η ερώτηση μου φάνηκε εύλογη από την εικόνα που είδαμε σαν ερχόμασταν, δύο μέρες πριν.
Στο Χαλέπι, μια χαριέστατη μεγαλούπολη, γεμάτη ζωντάνια, είχαμε μπει αφού διασχίσαμε μια νεκρή περιοχή δεκάδων χιλιομέτρων, σχεδόν από τη διασταύρωση της Χάμα. Η εγκατάλειψη ήταν φανερή, ακόμα και για μας που τρέχαμε χωρίς στάση στην εθνική οδό που ενώνει το Χαλέπι με τη Δαμασκό. Χωριά γκρεμισμένα από τον πρόσφατο πόλεμο, άδεια, ερημωμένα. Και στην εθνική οδό, η δεξιά λωρίδα έκτακτης ανάγκης ήταν μετασκευασμένη σε ατελείωτα χαρακώματα, πολλά χιλιόμετρα δεξιά κι αριστερά, με πολυβολεία –εγκαταλειμμένα και αυτά– κάθε εκατό μέτρα.
Διασχίζοντας εκείνο το πρωί τα χιλιόμετρα της Εθνικής καταλαβαίναμε τον λόγο που σοφά μας είχαν αποτρέψει να κάνουμε τη διαδρομή βράδυ, στο τέλος της ημέρας, όπως είχαμε αρχικά σχεδιάσει.
Δυτικότερα και βορειότερα είναι η περιοχή της Ιντλίμπ, κατεχόμενη από τουρκικές δυνάμεις, και τα ερείπια της Μονής του Αγίου Συμεών, ακρόπολης της συριακής χριστιανικής αρχαιότητας, όπου, φυσικά, δεν μπορούσαμε να πάμε και η τύχη των αρχαιοτήτων αγνοείται. Σε αυτή την περιοχή άλλωστε (δυτικά) είχαν απαχθεί το απόγευμα της 22ας Απριλίου του 2013, οι δύο Μητροπολίτες Χαλεπίου, ο ελληνορθόδοξος Παύλος και ο συρορθόδοξος (συροϊακωβίτης) Ιωάννης, ερχόμενοι από την Αντιόχεια, μέρος της Τουρκίας, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το Χαλέπι.
Οι ρουκέτες σίγησαν το 2020 και το Χαλέπι, τραυματισμένο και λεηλατημένο, κομμάτι ωστόσο της πετσοκομμένης συριακής επικράτειας, ξανάβρισκε, προσπαθούσε εργωδώς να ξανάβρει, τη χαμένη του ειρήνη. Αλλά η εικόνα, τουλάχιστον στα δικά μας μάτια, ήταν εικόνα περίκλειστης πόλης, περικυκλωμένης από εχθρούς, με μόνη της σύνδεση με την υπόλοιπη χώρα την εθνική προς Δαμασκό και μια ακόμα διακλάδωσή της που έρχεται από τη Λατάκια, που η διάβασή της ήταν επικίνδυνη. Τα βομβαρδισμένα οικοδομικά τετράγωνα στο κέντρο της πόλης, ωστόσο, δεν εμπόδιζαν τους κατοίκους να ξεχνούν, με την ελπίδα η ζωή σιγά σιγά να ξανάβρει αλλοτινούς ειρηνικούς ρυθμούς.
«Αποκλείεται! Το Χαλέπι είναι η καρδιά της Συρίας»!
Και είναι, πράγματι. Καρδιά όχι μόνο της Συρίας, αλλά και της αραβικής ανεξαρτησίας από τους Οθωμανούς. Εδώ, στο αστικό, εμπορικό και ζωντανό Χαλέπι διακηρύχθηκε το 1918 η ανεξαρτησία των Αράβων.
Είχαμε τελειώσει τον εσπερινό του πανηγυριού του Αγίου Ανδρέα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γιώργος: «Οι Τούρκοι μπήκαν στο Χαλέπι». Η είδηση άλλαξε το κλίμα της εορτής. «Μιλήσαμε με κάτω. Η κατάσταση δύσκολη!» Αν έχεις πάει σε ένα μέρος και πιο πολύ αν εκεί αγάπησες τους ανθρώπους, η είδηση της συμφοράς σε ξαναφέρνει πίσω. Θυμήθηκα εκείνο το όμορφο βράδυ που τελείωσε με μια αποχαιρετιστήρια διαδρομή στην παλιά αγορά. Τα μαγαζιά κλειστά. Οι σποραδικοί διαβάτες, νέοι πιο πολύ, έδιναν τον βραδινό τόνο της ειρήνης με τα βήματά τους που αντηχούσαν στους έρημους δρόμους. Ένα φωτισμένο μαγαζάκι με αναψυκτικά και τσιγάρα ήταν τελευταία εικόνα της πόλης, που κείνη την ώρα είχε τα κεπέγκια της τραβηγμένα.
«Τι αποκοτιά που πήγατε! Είστε τυχεροί που γυρίσατε. Γλυτώσατε στο τσακ», μας λένε τώρα οι εδώ. «Είδατε τι γίνεται; Χαμός!» Ο πόλεμος ξανάρχισε. Το απευκταίο έγινε. Μα αν έχεις γνωρίσει τους ανθρώπους… Αν ήταν τρόπος, αλήθεια το λέω, θάθελα να ήμουνα τώρα εκεί πίσω. Στο Χαλέπι. Είμαι σίγουρος η καρδιά του, καρδιά της αγαπημένης Συρίας, προσπαθεί να ειρηνεύσει ξανά μεσ’ τον μπουχό απ’ τις ρουκέτες. Κι ας κρέμασαν –προσώρας– τουρκικές σημαίες στο αρχαίο Κάστρο, οι ανεγκέφαλοι τουρκομάνοι νομάδες και μισθοφόροι, βαλτοί των τυράννων. Κέντρο της αρχαιότερης πόλης.
Η καρδιά μας είναι κιόλας εκεί κάτω. Χαλέπι: η τελευταία πόλη. Σύνορα με τη βαρβαρότητα – που, φευ!, πάει να πνίξει τον κόσμο. Η Συρία είναι το τελευταίο κομμάτι ενός αρχαίου πολιτισμένου κόσμου. Του δικού μας κόσμου. Μα ποιος μέσα στην παραφορά του τουρισμού και της χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης εδώ να το νοιώσει;
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.