Από fb Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Άλλος ένας, αναντικατάστατος, πυλώνας του Ελληνικού Θεάτρου και του Ελληνικού Πολιτισμού μάς άφησε... ορφανούς... να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας... με την επερχόμενη λαίλαπα - με την "μεταμοντέρνα χλαπάτσα" όπως χαρακτηριστικά έλεγε συχνά, μισό σοβαρά μισό αστεία, αλλά με θλίψη λίαν ορατή στα μάτια του για την ελληνικότητα που... χάνουμε, που αποχαιρετάμε...
Άλλος ένας ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ πνευματικός Δάσκαλος, ερχόμενος από τα πένθη, τις πληγές και τα τραύματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του αδελφοκτόνου Εμφυλίου...
Τί σπουδαία γενιά, τι γερό σκαρί, τι μαχητικότητα ... - έως το τέλος... επί των επάλξεων...
Τον διάβαζα πάντα...
Κάθε κριτική του, ήταν μια αποκάλυψη...
Ένιωθα, πως... πίσω από όλα αυτά που έγραφε και έλεγε... έδινε μάχη για μια ταυτότητα... Ελληνική!
Ήξερε πως η χώρα χάνεται, το έβλεπε...
Όπως όλοι αυτοί της γενιάς του, είτε μορφωμένοι είτε όχι, έτσι κι αυτός είχε διαμορφώσει ένα αλάθητο πολιτικό ένστικτο-κριτήριο που το όρισαν οι κακουχίες και η πείνα του πολέμου...
Ποιος να τον-τους ξεγελάσει;!
Μιλούσε για τον Θέατρο, για τον Ροντήρη , για την Αρχαία Τραγωδία, κι ένιωθα πως έδινε μάχη στα χαρακώματα ενός ιδιότυπου πολέμου... για την υπεράσπιση της Ελλάδας, της Ελληνικής ταυτότητας της Τέχνη μας, ταυτότητας που αναντίρρητα υπήρξε κάποτε, και αναμφίβολα... ΔΕΝ υπάρχει πλέον...
Από πολίτες, γίναμε υπήκοοι...
Το ίδιο και στο Θέατρο...
Από ηθοποιοί... γίναμε πάλι "θεατρίνοι"... τζουτζέδες του Βασιλιά, χάσαμε την... "Υποκριτική μας ιθαγένεια" !!!
Αυτά ένιωθα, αυτά καταλάβαινα...
(Μπορεί να κάνω και λάθος... )
Για ΟΛΑ αυτά τον διεκδίκησα και ως Δάσκαλο... - κι επιτέλους, κατάφερα κάποτε να παρακολουθήσω τα μαθήματά του για την Αρχαία Τραγωδία στα σεμινάρια της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ !!!
Τι... Δάσκαλος! Αρχέτυπο... Δασκάλου!
Ας μου επιτραπεί να μνημονεύσω μόνον κάτι, κάτι πιο προσωπικό, για να περιγράψω και να καταδείξω την γενναιοδωρία του ...
Όταν έφτασε στα χέρια του το πρώτο μου θεατρικό έργο ( "Εις το όνομα της Μητρός και του Υιού ") τότε από μόνος του ... με παρότρυνε να κάνω παρουσίαση του βιβλίου, λέγοντας μου ότι θέλει να μιλήσει αυτός ο ίδιος για το βιβλίο! Το είχε δώσει μάλιστα και στον κ. Γιώργο Διαλεγμένο, "υποχρεώνοντάς" τον τρόπον τινά να το διαβάσει κι αυτός, και να μιλήσει και αυτός στην παρουσίαση... - όπως κι έγινε!
Ναι, αυτός με παρότρυνε - εγώ, εννοείται πως τότε ούτε που θα το τολμούσα...
Κι όντως έγινε αυτή η πρώτη παρουσίαση, στον ΙΑΝΟ, χάρις σε εκείνον!
Έγινε, ένα βράδυ αξέχαστο...
Αξέχαστο, αλλά και "θρυλικό" με τα επεισοδιακά γεγονότα που συνέβησαν τότε, εκεί... - όσοι ήταν παρόντες... θα θυμούνται !
Ευτυχώς όμως, με την σοφή "παρουσία" και διαχείριση του φίλου και αδελφού Βασίλη Χατζηιακώβου Βασίλης Χατζηιακώβου , εκτονώθηκε το δυσάρεστο κλίμα... που δημιουργήθηκε από αυτούς που αναπάντεχα μας "την έπεσαν" ... Τι εμπειρία κι αυτή!
Πολλές φορές, είχα την τύχη και την χαρά να βρεθώ και να τον ακούσω να αφηγείται (τόσο εξαιρετικά!) ιστορίες από το παρελθόν. - για να προφυλάξει ίσως... το μέλλον μας!
Τι να πρωτοθυμηθώ;...
Τα θυμάμαι, πάντως, όλα
- τίποτα δεν ξεχνώ από τις κουβέντες μας!
Αλλά, κρατώ ως ΠΟΛΥΤΙΜΟ δώρο την αφήγησή του για τον λόγο του Άρη Βελουχιώτη στην Λαμία...
με την θαυμαστή λεπτομέρεια :
ο μικρός τότε Κώστας, είχε την τύχη να βρίσκεται κάτω από το μπαλκόνι, απ' όπου μιλούσε ο Άρης.
Φαίνεται πως εκεί, λοιπόν, τότε,
τον... άρπαξε η Ιστορία, και τον έκανε έκτοτε... σημαιοφόρο της !
Κύριε Γεωργουσόπουλε, στο καλό !
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για ΟΛΑ !
ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ !
Δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε...
Εστέ ήσυχος...
Θα κάνουμε το κατά δύναμιν...
Στο καλό!
Κ.Κ.
Εύα Γεωργουσοπούλου
Εύα... τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια...
Θα τον θυμόμαστε με αγάπη.
Μας σημάδεψε...
_____________________________
του Νίκος Σταθόπουλος
ΧΩΡΙΣ ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ
για τον Κώστα Γεωργουσόπουλο (που η σπουδαία συμβολή του στον πνευματικό μας πολιτισμό είναι αδιαμφισβήτητη),
μόνο υπόμνηση ενός σταθερού του διδακτικού δόγματος προς τους νέους ηθοποιούς (και πνευματικούς δημιουργούς γενικά):
"να μελετάτε βαθιά και συστηματικά τους μεγάλους κλασικούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας, από Θερβάντες και Ντίκενς, μέχρι Ντοστογιέφσκι, τους πάντες",
έλεγε, εμμένοντας στη συνέχεια του πνεύματος και το απέραντο των ανθρωπίνων...
...μα ηθοποιοί τους πεζογράφους;
....ε προφανώς!...
....το θέατρο, το σινεμά, ακόμα και η σωστή τηλεόραση, δεν είναι φορμαλιστική πόζα αλλά πνευματικό νόημα περίτεχνα "οργανωμένο" σε βιωματική πλούσια γλώσσα...
...(έβλεπα πρόσφατα το παλιό σίριαλ "Γαλήνη" με Φούντα και Αρβανίτη, και ξαναβαφτιζόμουν στην Τέχνη με Ανοιχτή Απεύθυνση, κι όχι Μαζική Κουλτούρα)...
...χωρίς κλασική πολιτισμική μύηση, χωρίς εμβάθυνση στις τομές της πνευματικής διαχρονίας, χωρίς σπουδή σφαιρική τής αξιακότητας που νοηματοδοτεί, χωρίς δομημένη γλωσσική καλλιέργεια, ΠΏΣ ΤΟΛΜΑΣ να αξιώνεις, με χολιγουντιανή υφάκλα, αποδοχή στο Ιερό της Υποκριτικής Τέχνης, στο Μέγα Άβατο του ανθρωπόμορφου
γενικού πολιτισμού;...
...τι ζούμε;...
...την "αρπαχτή" ημιμάθεια, την "επικοινωνιακή" αναμάσηση των πιασάρικων σλόγκαν, το απόλυτο κενό που το "κουκουλώνει" η αποστήθιση πέντε φράσεων του Πεσόα, την επίκληση κάθε "νέας φωνής" που βιομηχανικά μοντάρει τα κλισέ του σύγχρονου μελό...
...σήμερα ο νέος δημιουργός πρέπει απλά να κάνει δημόσιες δηλώσεις αποδοχής της woke ατζέντας η οποία, σύγχρονο δικαστήριο φασιστικής λογοκρισίας, "εκκαθαρίζει" πλέον και τα "παλιά ξεπερασμένα κείμενα" που "βρίθουν σεξιστικής και ρατσιστικής φραστικής και σημειολογίας"...
...άρα, οι προτροπές του Γεωργουσόπουλου (του "μούχλα" φιλόλογου...) ήταν "αντιδραστικές"! ενώ η μέση μετριάτζα χαροκαμένη γραφίδα τής "μετανεωτερικής θεματογραφίας" είναι "καλά, αριστούργημα" (κατά βάση μια σαχλή μελούρα ψυχαναγκαστικής νεοηθικολογίας....)!!!!!!...
...ο μεταστάς πάλευε ουσιωδώς για μια Παιδεία Βάθους, αλλά φευ! ήταν από ετών "μεταστάς" ακριβώς γι' αυτό...
...η Άνοδος της Ασημαντότητας έχει ως οικόσημο το Φτηνό Μηδέν, το ρηχό σύνθημα, την Πόζα ως συνέπεια έναντι της Κοινωνίας του Θεάματος...
...από εμάς ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ να δώσουμε μάχη για το Κλασικό, το Αιώνιο, τις Ανθρωπιστικές Σπουδές, την Τέχνη που φωτίζει τα έγκατα...
ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ
____________________________
του ΙΩΣΗΦ ΒΙΒΙΛΑΚΗ
Joe Pilgrim
Έφυγε ο ποιητής, ο κριτικός, ο μεταφραστής, ο δοκιμιογράφος, ο δάσκαλος Κώστας Γεωργουσόπουλος. Όσοι τον γνωρίσαμε στο αμφιθέατρο να διδάσκει αρχαίο δράμα ή νεοελληνικό θέατρο θα θυμόμαστε για πάντοτε τη δύναμη του λόγου του, το πάθος του για τον Ροντήρη και τη λατρεία του για τον Καμπανέλλη, την απίστευτη μνήμη για πρόσωπα και ιστορίες της σκηνής, το χιούμορ και κυρίως τη γενναιοδωρία του. Ο Γεωργουσόπουλος ήταν γεννημένος χαρισματικός και εμπνευσμένος δάσκαλος, αφιερωμένος στη θεατρική παιδεία του τόπου και όσοι υπήρξαμε μαθητές του δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.
Αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένος γιατί προτού γνωρίσω τον Κώστα Γεωργουσόπουλο ως διδάσκοντα στο νεοσύστατο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας αρχές του 1990, τον διάβαζα στην εφημερίδα και τον αναζητούσα σε ομιλίες, και στεκόμουν μικρό παιδί από τη δεκαετία του ᾽70 σε ένα κοινό που ήταν πραγματικά διψασμένο να μάθει από έναν δάσκαλο, τον ωκεανό της ρηματικής σοφίας, όπως τον αποκαλούσε, ο αείμνηστος φίλος μου, και πνευματικός πατέρας μου, ποιητής Ματθαίος Μουντές. Στο Τμήμα της θεατρολογίας τον παρακολούθησα στα μαθήματα για το αρχαίο δράμα και στην κριτική θεάτρου. Τον θυμάμαι εξαιρετικά παθιασμένο να μιλάει για τους πάντες και να επιστρέφει πάντοτε στο επίκεντρο του θέματός του. Τον βλέπω συχνά μπροστά μας με μάτια να αστράπτουν να μας λέει χορικά των «Περσών» με μια δραματική απαγγελία, και μια συγκίνηση που του έβγαινε στο τέλος. Τα μαθήματα αυτά ήταν κατήχηση στο δράμα και εθισμός στο θέατρο.
Καλό ταξίδι στην απαλάμη του Θεού, δάσκαλε, κύριε Γεωργουσόπουλε. Σε ευχαριστώ για την εμψύχωση, την καθοδήγηση και την αγάπη σου.
ΙΩΣΗΦ ΒΙΒΙΛΑΚΗΣ
______________________________
Από το προφίλ της Χαριτίνη Ξύδη
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
"Θα διεκδικήσω κάτι: εγώ έφερα στο προσκήνιο και επέβαλα το νεοελληνικό έργο. Όταν ξεκίνησα την κριτική, το ελληνικό έργο ήταν και συκοφαντημένο και στο περιθώριο. Υπέστην ταπεινώσεις γι' αυτό, διάφοροι έλεγαν ότι θέλω να φέρω τη φουστανέλα στο θέατρο. Αλλά εγώ ενδιαφερόμουν για τον Καμπανέλλη, τον Ζιώγα, τον Σκούρτη, τον Ποντίκα, τον Μάτεσι, τον Διαλεγμένο κ.ά. Βγήκα μπροστά και τους υποστήριξα. Αν δεν δει ο συγγραφέας τα έργα του στη σκηνή, δεν μπορεί να προχωρήσει.
Στο ερώτημα, αν έχουν δίκιο οι καλλιτέχνες που λένε ότι οι κριτικοί παρασιτούν πάνω στο έργο τους θα πω το εξής: ο δημιουργός Θεός, αφού έφτιαξε τον κόσμο, είδε τα δημιουργήματά του και τα βρήκε «καλά λίαν». Ο πρώτος κριτικός είναι ο δημιουργός ο ίδιος. Δείτε τα χειρόγραφα του Σολωμού, του Ελύτη. Το αρχικό χειρόγραφο της Έρημης Χώρας είχε τριπλάσια έκταση από αυτήν που τελικά εκδόθηκε. Ο κριτικός λειτουργεί ως συνείδηση της Ιστορίας και από κει και πέρα κρίνεται κι αυτός. Ο Καντ είχε πει ότι η κριτική είναι δημόσια ανάληψη ευθύνης. Ευθύνεσαι για ό,τι γράφεις, κι αν δεν αξίζεις, εξαφανίζεσαι. Δεν σε διαβάζουν – τελεία. Εγώ είμαι ευτυχής για τους αναγνώστες που με διαβάζουν διαφωνώντας μαζί μου – γι' αυτούς που θέλουν να δουν τι γράφω, ακόμη και αν διαφωνούν.
Η γλώσσα είναι η στέγη του ανθρώπου, λέει ο Χάιντεγκερ. Εμείς σήμερα επιτρέπουμε να χάνουν οι νέες γενιές τη γλώσσα τους. Αλλά σε μια εποχή που η λέξη «πατρίδα» είναι απεχθής σε πολλούς, που ντρέπεται κανείς να πει ότι είναι πατριώτης, γιατί αυτό θεωρείται συνώνυμο του «εθνικιστής», τι περιμένεις; Η λέξη «πατρίδα», όμως, τι σημαίνει; Η γη του πατέρα μου, εκεί όπου ο πατέρας μου γεννήθηκε, δούλεψε, θάφτηκε. Η πατρίς γαία, ένα επίθετο που έγινε ουσιαστικό κατά παράλειψη του γαία."
* Αποσπάσματα, από συνέντευξη, που παραχώρησε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, στη Ματίνα Καλτάκη, για τη Lifo.
________________________
του Δημήτρης Σταματάκης
"Ο κριτικός θεάτρου, μεταφραστής, συγγραφέας και εμβριθής φιλόλογος Κώστας Γεωργουσόπουλος «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών, λίγες μέρες πριν την επέτειο θανάτου του Μάριου Πλωρίτη, συναδέλφου, διανοητή και επιφανούς θεατρανθρώπου σε μέγεθος ισοϋψές.
Θα τον θυμάμαι πάντα και θα τον τιμώ για την καταπληκτική και εμπεριστατωμένη Εισαγωγή στην επιμέλεια του σχολικού βιβλίου «Δραματική ποίηση» της Γ' Γυμνασίου, που αποτέλεσε επί 25 χρόνια διδακτέα ύλη στα ελληνικά Γυμνάσια από το 1978.
Κριτικά δοκίμια, επιφυλλίδες και σχόλιά του έχουν κυκλοφορήσει στους εξής τόμους:
Κλειδιά και κώδικες θεάτρου, Ι,
Αρχαίο δράμα, 1982, ΙΙ,
Ελληνικό Θέατρο, 1984,
Οι πλάγιες ερωτήσεις του Πορφύριου, 1984, Τα μετά το θέατρο, 1985,
Προσωπολατρία, 1992,
Θίασος Ποικιλιών, 1993,
Νήμα της στάθμης, 1996,
Παγκόσμιο θέατρο, 1,
Από τον Μένανδρο στον Ίψεν, 1998, Παγκόσμιο θέατρο, 2,
Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπρεχτ, 1999,
Παγκόσμιο θέατρο, 3,
Από τον Μίλλερ στον Μύλλερ, 2000.
Με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης έχει εκδώσει
την ποιητική συλλογή «Αμήχανον Τέχνημα», 1971, 1980 (μαζί με την «Παράβαση»),
τα διηγήματα «Η Καμπάνα - Οδάξ», 1985,
και τη συλλογή τραγουδιών τα οποία έχουν μελοποιήσει γνωστοί συνθέτες
(Χρονικό, Η μεγάλη αγρυπνία, Ιθαγένεια, Ανεξάρτητα τραγούδια, 1980).
Επίσης, με το ίδιο ψευδώνυμο υπογράφει το μεταφραστικό έργο του, που έχει βεβαίως ως άξονα το αρχαίο δράμα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ
__________________________________
του Παναγιώτης Μέντης
Για τον ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟ
Δάσκαλος, Μεταφραστής, Ποιητής, Κριτικός Θεάτρου, του Θεάτρου, που του οφείλει, του Νεοελληνικού Θεάτρου, που το στήριξε όσο ελάχιστοι, αφού στάθηκε δίπλα σε κάθε καινούριο βήμα του. Ίσως ο τελευταίος – μιας γενιάς θεατρικών κριτικών – που με την πένα του ενθάρρυνε και υποστήριξε τους σύγχρονους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, από την πρώτη μεταπολεμική γενιά μέχρι τις μέρες μας.
Τίμησε την ιδιότητα του Δασκάλου, χαρίζοντας τις πολύτιμες γνώσεις του απλόχερα. Κάθε συζήτηση μαζί του ήταν δώρο γνώσης που την πρόσφερε χωρίς επιτήδευση και ύφος. Γνώση που χάριζε σαν μια απλή καλημέρα. Όσοι είχαν την τύχη να τον ακούσουν να μιλά, έφευγαν πάντα πλουσιότεροι σε σκέψη και με υλικό να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν, τα, των συνθηκών, στο χώρο των τεχνών και των γραμμάτων.
Σαν μεταφραστής είχε τη γνώση του πεπερασμένου της μετάφρασης, την ανάγκη η μετάφραση να ακολουθεί και να ανανεώνεται με όσα ανανεώνουν την εξέλιξη της γλώσσας. Γι’ αυτό και οι μεταφράσεις του πάντα ξανακοιταγμένες στην εποχή που θα ανέβαιναν σε καινούριες παραστάσεις, διατηρούσαν τη φρεσκάδα και την επικοινωνία με τον σύγχρονο θεατή.
Αναφερόμενος στον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ή διαβάζοντάς τον, πάντα ερχόντουσαν στο μυαλό μου κείμενα θεατρικών κριτικών, που διάβασα σε χρόνια που οι θεατρικές κριτικές συνοδεύονταν από σημαντικές υπογραφές, π.χ. Στάθης Δρομάζος, Τάσος Λιγνάδης, Άλκης Μαργαρίτης, Γιάννης Βαρβέρης… Είχα την τύχη να διαβάσω, συγκεντρωμένες σε ένα τόμο, θεατρικές κριτικές του Φώτου Πολίτη. ενός σπουδαίου ανθρώπου του θεάτρου που συχνά μνημόνευε ο Δάσκαλός μου στη Δραματική σχολή Πέλος Κατσέλης.
Είναι απίστευτο πόσο όσα συννέβαιναν στις θεατρικές σκηνές επί των ημερών του, συμβαίνουν απαράλλαχτα σχεδόν και επί των ημερών μας.
Συνδέω πάντα, λοιπόν, τα ονόματα που προανέφερα με τις εντυπώσεις που κουβαλάω από τα κείμενα της θεατρικής κριτικής τους, με τα όσα κατέθετε στις δικές του θεατρικές κριτικές ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Ακόμα και αν δυσαρεστούσαν κάποιες φορές τον κρινόμενο, ποτέ δεν τον προσέβαλαν και πάντα του άνοιγαν παράθυρα σε καινούριες σκέψεις για την προσέγγιση του έργου του.
Ανήκω κι εγώ σε μια από τις γενιές θεατρικών συγγραφέων που είχαμε την τύχη να κριθούμε από την πένα του Κώστα Γεωργουσόπουλου.
Δεν θα κρύψω πως η κριτική του ήταν που με ενδιέφερε περισσότερο και την περίμενα με αγωνία κάθε φορά που ανέβαινε καινούριο θεατρικό μου έργο.
Και καταθέτω πως τα καλά του λόγια, αλλά και ο εντοπισμός λαθών μου, σε κριτικές που μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να μην ήταν τόσο ευχάριστες, για μένα άνοιγαν δρόμο και με έβαζαν να σκεφτώ με περισσότερη φροντίδα στην επόμενη δουλειά μου.
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος δεν είναι πια κοντά μας.
Οι σύγχρονοι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς, που στο σύνολό τους βρήκαν ένα σπουδαίο υποστηριχτή της γραφής τους, του χρωστάμε πολλά.
Το τοπίο του Ελληνικού Θεάτρου σημαδεύεται από μια μεγάλη απώλεια.
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος άφησε τη σφραγίδα του έντονη και μοναδική για τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.
Θα αναφερόμαστε πάντα στο έργο και την προσφορά του, με την ευχή οι τέχνες και τα γράμματα να συνεχίσουν να εμπνέονται από προσωπικότητες σαν τη δική του.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΤΗΣ
______________________________
Ο γερο-δάσκαλος -ποιος τον θυμάται-;
Τον ανεξύπνητον ύπνο κοιμάται,
τον ξενυχτάνε δυο χωριανοί.
Οι νέοι σκόρπισαν στα καφενεία,
δυο τρεις που πήγανε στην εκκλησία,
δε βγάλαν λόγο για τη θανή.
Ο ψάλτης βιαζόταν είχε βαφτίσια,
βουβά τον θάψανε στα κυπαρίσσια
και τον ξεχάσανε πολύ καιρό.
Ο δασοφύλακας τον άλλο χρόνο
κάρφωσε κάγκελα κι έφτιαξε μόνο
με δυο σανίδια ένα σταυρό.
Κάποιος αργόσχολος ειρηνοδίκης
βρήκε το κείμενο της διαθήκης,
όπου διαβάσαμε το λόγο αυτό:
«Στον τάφο θα ‘θελα -σαν θα πεθάνω-
πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω.
Και δίχως λάθη, παρακαλώ.»
(Κ. Χ. Μύρης, 1970)
https://m.youtube.com/watch?v=sjUc236jJYU
___________________
από Γιώργος Τασιόπουλος
Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Και για να τελειώνουμε και μ' αυτούς που κάνουν τρομοκρατία με το φανατικό τους πατριωτισμό και με αυτούς που μας τρομοκρατούν μην τυχόν και βάλουμε στην κουβέντα μας τη λέξη «γένος», «έθνος» και «πατρίδα». Ε, λοιπόν, η ονομάτων επίσκεψις μας καθοδηγεί να πλησιάζουμε με σεμνότητα και νηφαλιότητα τις έννοιες.
Και η λέξη «γένος» παράγεται από το ρήμα γίγνομαι (κι όχι γεννώμαι), που σημαίνει εξελίσσομαι, άρα το γένος είναι μια οντότητα προερχόμενη από μια συνεχή εξέλιξη.
Από την ίδια ρηματική ρίζα προέρχεται η «Γένεσις» της Αγίας Γραφής, που σημαίνει τη νομοτελειακή εξέλιξη του σύμπαντος κόσμου μετά το Γενηθήτωσαν του Δημιουργού ή της τύχης ή της Φύσης· δεν πέφτω στην παγίδα, εγώ, των ιδεολογημάτων.
Η λέξη «έθνος» σημαίνει ομάδα που έχει κάποια αναγνωρίσιμα κοινά χαρακτηριστικά. Στον Ομηρο και στους αρχαίους υπάρχουν και τα έθνη των ορνίθων, το σμάρι των πουλιών, π.χ. τα αποδημητικά, τα λιμναία, τα αρπακτικά κ.τ.λ.
Και η λέξη «πατρίς» είναι επίθετο, αδελφοί, επίθετο. Στον Ομηρο ευρίσκεται ως επίθετο του ουσιαστικού γαία, πατρίς γαία, η γη του πατέρα μου. Εκεί που γεννήθηκε, μόχθησε, παντρεύτηκε, τεκνοποίησε, όργωσε, ψάρεψε και πέθανε και θάφτηκε ο πατέρας μου.
Καμιά μεταφυσική, καμιά ιδεολογία, καμιά φανατική σημαία. Ακόμη και το λεκτικό υβρίδιο «Μητέρα Πατρίς» σημαίνει η μήτρα-γαία από την οποία γεννήθηκε ο πατέρας. Τα άλλα όλα είναι λεκτικός φασισμός.
Ελευθεροτυπία 20-9-2014
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.