Κι όμως κάποιοι νυχτοπερπατούν σε καιρό πανδημίας και αψηφούν τα απαγορευτικά μέτρα.
Από το Dionysios Skliris που αλίευσε την ανάρτηση του Διονύση Καλιντέρη!
Καθώς έχω συνηθίσει να βγαίνω τις μεταμεσονύχτιες ώρες, συνεχίζω το συνήθειο πηγαίνοντας σε αγρυπνίες τις οποίες μαθαίνω από το https://agrypnies.blogspot.com/
Κάθομαι στον γυναικωνίτη για να αποφεύγω τον συνωστισμό και να είμαι μακριά από τους επικίνδυνους ψαλτάδες, οι οποίοι είναι πάντως γλυκύτατοι.
Σήμερα είχε μια καταπληκτική αγρυπνία στον άγιο Νικόλαο Μαρκοπούλου.
Κατά καλή τύχη έπεσα σε ένα κείμενο του Διονυσίου Καλιντέρη στο ΦΒ
***********
"Οι ήχοι πρέπει να έρχονταν από το εκκλησάκι εντός του γειτονικού πάρκου. Αναρωτήθηκα ποια είναι η αυριανή γιορτή για την οποία τελείται εσπερινός και άνοιξα τον συναξαριστή.
Αποδείχθηκε ότι στο εορτολόγιο η 1η Οκτωβρίου είναι η χαρά του φιλότεχνου.
Όχι γιατί τιμάται ο απόστολος Ανανίας – και άρα άγει τα ονομαστήριά του ο γηραιός παπα-Ανανίας Κουστένης, ο “αστέρας” των Εξαρχείων, για τον οποίο, κατά σύμπτωση, μου μιλούσαν μόλις χθες. (Υπήρξε, ας πούμε, συνάδελφός μου τον καιρό που κρατούσε τακτική στήλη στην “Απογευματινή”).
Ούτε για τη Σύναξη της Παναγίας Γοργοϋπηκόου, η οποία προφανώς συγκέντρωσε τους πιστούς στο Πεδίον του Άρεως.
Αλλά για τη μνήμη των αγίων Ρωμανού του Μελωδού και Ιωάννου Κουκουζέλη του Μαϊστορος.
Ήταν, το δίχως άλλο, σπουδαίος πολιτισμός αυτός στον οποίο μπορούσες να αγιάσεις επειδή ήσουν μεγάλος ποιητής ή μουσικός.
Όπως ο Σύρος διάκονος από τη Βηρυτό με την τολμηρή φαντασία που έφερε στην ελληνική γλώσσα τα ρυθμοτονικά μέτρα ή το φτωχόπαιδο από το Δυρράχιο που έτρωγε μόνο “κουκία και ζέλια” και άφηνε τα κοπάδια της μονής του νηστικά, γιατί έμεναν άναυδα να τον ακούν να ψάλλει.
Όμως η προσωπική μου αδυναμία είναι η άλλη γιορτή της ημέρας: η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου, στην οποία άλλωστε αφιέρωσε το γνωστότερό του έργο ο σύγχρονός μας John Tavener.
Η προέλευση της γιορτής είναι ολότελα λογοτεχνική. Αφορά ένα από τα επεισόδια που περιγράφονται στον Βίο του Αγίου Ανδρέου του Σαλού, έργο του πρεσβυτέρου Νικηφόρου της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο αναχωνεύει πάρα πολλά θέματα του αρχαιοελληνικού μυθιστορήματος.
Ο Ανδρέας περιγράφεται ως ο Σκύθης δούλος ενός πρωτοσπαθαρίου, ο οποίος κυριεύθηκε από οράματα και φωνές και έμεινε τέσσερα χρόνια σιδηροδέσμιος στο ναό της αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας, όπου οδηγούσαν τους φρενοβλαβείς.
Πέρασε άλλα 62 χρόνια περιπλανώμενος άστεγος στην Πόλη, αφιερωμένος στο να εμπαίζει τους ανθρώπους και να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα σκώμματά τους. Τις νύχτες κούρνιαζε πλάι σε αδέσποτα σκυλιά για να ζεσταθεί, αλλά αυτά τον σιχαίνονταν και έπαιρναν δρόμο.
Είναι βαριά η ζωή του σαλού, εξ ού και το είδος δεν ευδοκίμησε στον ελληνόφωνο κόσμο, σε αντίθεση με τις ρωσικές γαίες, όπου αναγνωρίζονται 37 τέτοιοι άγιοι και κάθε χωριό που σεβόταν τον εαυτό του είχε τον δικό του “Γιουροντίβι”.
Η εορτή της Αγίας Σκέπης, που μεταφέρθηκε όψιμα στα δικά μας μέρη από τη Ρωσία, αναφέρεται στο όραμα που είχε ο Ανδρέας ο Σαλός στην Παναγία των Βλαχερνών, όταν είδε το μαφόριο της Θεοτόκου να πλανάται προστατευτικά πάνω από την Πόλη. Μαζί του είχε τον ευειδή δεκαοκτάχρονο ευγενή Επιφάνιο, τον μετέπειτα Πατριάρχη, μοναδικό άνθρωπο με τον οποίο επικοινωνούσε πνευματικά.
ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.