Γερομοριάς: Η ώρα της κρίσης πλησιάζει

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020

Η ώρα της κρίσης πλησιάζει

Του Αντώνη Σπυρόπουλου από το Άρδην Δυτικής Ελλάδας

Τόσο η Ελληνική Κυβέρνηση, κυρίως και πρωτίστως, όσο και η Διεθνής Κοινότητα παρακολουθούν μουδιασμένες τις κινήσεις του Ερντογάν για μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί.

Η “πολιτισμένη” Δύση κωφεύει απέναντι στις κινήσεις του τουρκικού κράτους αλλά κυρίως κωφεύουν τα θεσμικά όργανα της χριστιανοσύνης. Τόσο το Πατριαρχείο όσο και η ελλαδική εκκλησία επιμένουν σε χλιαρές αντιδράσεις που βρίσκονται πολύ πίσω από το μέγεθος της πρόκλησης.

Παράλληλα σε πολλά ηλεκτρονικά κοινωνικά μέσα δικτύωσης αναπτύσσεται μια “περίεργη” επιχειρηματολογία περί της στρατιωτικής αδυναμίας της Ελλάδας να αντιμετωπίσει τις πολύπλευρες απειλές της τουρκικής επιθετικότητας τόσο στο Αιγαίο, Λιβύη, Κυπριακή ΑΟΖ ενώ παράλληλα δεν λαμβάνονται μέτρα όπως άμεση αύξηση της θητείας αλλά και εξοπλιστικοί σχεδιασμοί. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση Ροζάκη περί Καστελόριζου.

Τα γεγονότα στον Έβρο από τα οποία, άλλωστε, αιφνιδιάστηκε και απειλήθηκε με αποσταθεροποίηση η ελληνική Κυβέρνηση αποτέλεσαν μια εξ ανάγκης αντίδρασή η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη στρατηγική επιλογή μεγάλου μέρους του κυβερνητικού σττατόπεδου για υποχωρήσεις απέναντι στις βουλιμικές επιθυμίες του νεοσουλτάνου.

Και παράλληλα με καποιες σωστές κινήσεις για την ενίσχυση των συμμαχιών της χώρας ( όπως η στραηγική συμμαχία με τη Γαλλία) παράλληλα ο ενδοτισμός ζει και βασιλεύει Αρκούν μερικά παραδείγματα:

Επικεφαλής της επιτροπής για τους εορτασμούς των 200 χρόνων από το 1821 ετέθη η κα Αγγελοπούλου με μια –κατά πλειοψηφία- σύνθεση εθνοαποδομιστών.
Τις «ύποπτες» δηλώσεις, του κύριου συμβούλου επί σειρά ετών της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, κου Ροζάκη για «απομονωμένο» Καστελόριζο
Την επιλογή της κ. Σακελλαροπούλου στη θέση της προέδρου της χώρας
Τα απαράδεκτα μηνύματα Μητσοτάκη και Σακελλαροπούλου για την 25 Μαρτίου του 2020
Την αρθρογραφία ενός μεγάλου μέρους των νεοδημοκρατικών και γενικότερα συτημικών καλάμων για υποχωρήσεις χωρίς όρους και όρια (βλέπε Μαυρίδης στο Liberal, Ιωασκειμίδης και Παπαχρήστος στα Νεα κ.λπ.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Μήπως οριασμένοι προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για αποδοχή τετελεσμένων;

Αυτό που σίγουρα διαφαίνεται είναι η έλλειψη μιας ενιαίας εθνικής στρατηγικής από την κυβέρνηση που θα συντονίσει τις αντιδράσεις απέναντι στην προκλητική στάση της Τουρκίας.

Καθώς το εθνικό αμυντικό δόγμα με την Κύπρο έχει εγκαταλειφθεί
Δεν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα
Και δεν κηρύσσουμε έστω και μονομερώς ΑΟΖ

Είναι λογικό όταν εκείνοι που βρισκονται στο στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού είναι άνθρωποι όπως ο Ντόκος, γνωστός για τις δηλώσεις του περί λάθους επιλογής πλευράς της Ελλάδας στο Λυβικό ζήτημα, ενώ θα έπρεπε να υπάρξει άμεση αποπομπή του από τη θέση του ως συμβούλου του πρωθυπουργού.

Δίπλα στις είτε υποτονικές είτε ενδοτικές αντιδράσεις και δηλώσεις της κυβέρνησης συντάσσεται σύσσωμη η καθεστηκυία διανόηση, ενώ “ανησυχεί” μήπως “μας βάλουν να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα” αντιπαρατιθέμενοι στην Τουρκία, όπως γράφει ο θανάσης Μαυρίδης στο Liberal.

Απέναντι στο ιστορικό δίλημμα για μετατροπή του ελληνισμού σε προτεκτοράτο της Τουρκίας ή Ελλάδα βρίσκεται με ένα πολιτικό και διανοούμενο κατεστημένο υποχωρητικό, εθνοαποδομητικό με βαθειά εμπεδωμένη την αντίληψη κατευνασμού και στρουθοκαμηλισμού. Οι όποιες αντιδράσεις (Έβρος) γίνονται αποσπασματικά και εξ αιτίας της αντίθεσης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στην ισλαμοποίηση της χώρας μας.

Ο ελληνικός λαός ωστόσο, αλλά και ένα αυξανόμενο κομμάτι διανοητών, δημοσιογράφων ακόμα και πολιτικών του, μπροστά στην στην επικείμενη απειλή της Τουρκίας σταδιακά μεταλλάσσεται και εκφράζει με κάθε δυνατό τρόπο την αντίθεσή του στα επεκτατικά σχέδιά της αλλά και συνάμα τη διάθεσή του για αντίσταση και υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων. Αυτό φαίνεται περίτρανα τόσο στην αντίδραση των κατοίκων της Λέσβου και της Χίου πριν τα γεγονότα του Έβρου, τα οποία αποτέλεσαν καταλύτη για τον τρόπο που η ελληνική κυβέρνηση τα αντιμετώπισε στη συνέχεια, όσο και στην παλαϊκή αντίθεση στη συμφωνία των Πρεσπών.

Αυτήν την κρίσιμη στιγμή, λοιπόν, για τον ελληνισμό και υπό τον ασφυκτικό κλοιό που έχει στήσει η Τουρκία σαν θηλειά γύρω από την Ελλάδα, αναδεικνύεται με τον πλέον καταφανή τρόπο αυτό που επί σειρά ετών διεμήνυε και κήρυττε ο Γιώργος Καραμπελιάς: η μεγάλη διχοτόμηση ανάμεσα στις πολιτικές και διανοούμενες ελίτ και τον λαό.

Τα διδάγματα που συνάγονται είναι πως ο ελληνικός λαός, για μια ακόμη φορά, απέναντι στην ιστορική πρόκληση είναι αυτός που πρέπει να πάρει τις πρωτοβουλίες για να συμπαρασύρει μαζί του τις δειλές παρασιτικές και μικρονοϊκές — και στην καλύτερη περίπτωση τραγικά αδύναμες-, πολιτικές και διανοούμενες ελίτ. Αναγκάζοντάς τες να λάβουν άμεσα μέτρα απέναντι στην τουρκική απειλή ή σταδιακά να παραχωρήσουν την θέση τους σε νέες πολιτικές δυνάμεις που θα εκφράζουν τη λαϊκή επιθυμία για εθνική κυριαρχία και ελευθερία, για προάσπιση των εδαφών μας και της πολιτισμικής μας ταυτότητας, διακριτής ανάμεσα στην ανθρωπότητα.

Κλείνουμε «βουτώντας» στην πρόσφατη ιστορία των Ελλήνων και αντλώντας παράδειγμα που δείχνει τον τρόπο και το δρόμο που -για όσους από μας κρατά η σκούφια τους από αυτή την ιστορική φύτρα- ακολουθούμε και έτσι ο ελληνισμός παραμένει ζωντανός – έστω και καθημαγμένος. Ένα δρόμο και ένα τρόπο ελληνικό ο οποίος διακρίνει τη ράτσα μας και τον πολιτισμό μας και στέλνει πανανθρώπινα μηνύματα εξυμνώντας το μέγιστο και ύψιστο των ανθρώπων αγαθό: Την ελευθερία και την αγάπη να ζούμε λεύτεροι

«Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ». Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έρριψαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου».

Η οικουμενικότητα και το μεγαλείο του ελληνισμού κρύβεται ακριβώς μέσα σε τέτοιους ανθρώπους που για μας είναι η πολιτισμική μας παρακαταθήκη, η έμπνευση και η απόδειξη της ιστορικής μας συνέχειας. Ανθρώπους που από μόνοι τους αποτελούν έναν «Κόσμο» – τον ελληνικό «Κόσμο» που κουβαλούμε στις ψυχές μας- που ακόμα και τις στιγμές που η ιστορία μας φέρνει να είμαστε ολίγοι, είτε στις Θερμοπύλες είτε στο όρος Τρόοδος μας κάνει να αναφωνήσουμε: