ΗΤΑΝΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ!!

                  Της Μυρσίνης Μπουρνιά.

Οι συνέπειες της σοβαρής οικονομικής κρίσης που προέκυψε από την πανδημία του νέου κορωνοϊού φαίνεται ότι διασπείρουν περισσότερο φόβο στην κοινή γνώμη από τη διασπορά του ιού, με τους πολίτες να ανησυχούν ιδιαίτερα για την "επόμενη μέρα.

Ο ευσυνείδητος Έλληνας μόλις πριν λίγους μήνες είχε αποφασίσει ότι δεν μπορούσε η χώρα να λιθοβολεί την αριστεία, να κυβερνιέται από ανίδεους, να υποτάσσεται διεθνώς λέγοντας ναι σε όλα, χωρίς να έχει εθνικό πρόγραμμα ενδυνάμωσης και αξιοποίησης του δυναμικού της χώρας.

Μόλις πριν λίγους μήνες ψήφισε θυμωμένος για να αλλάξει την άρρωστη αύρα που έπνεε στην πατρίδα του.

Μόλις πριν λίγους μήνες ανάσανε με ανακούφιση προσδοκώντας την αριστεία να σαλπάρει προς την αύξηση της παραγωγικότητας, προς υλοποίηση σχεδίων αύξησης εθνικής αξίας, προς άνω θρώσκω του ταπεινωμένου διεθνώς Έλληνα;

Προβληματίζεται…

Τι συνέβη σε αυτή την χώρα;

Ποιο το μήνυμα που πρέπει να αποκωδικοποιήσει αυτός ο πολίτης, ο οραματιστής, ο καλοπροαίρετος;  Αυτός ήταν έτοιμος, αν του ζητούνταν, να ξαναβάλει πλάτη για να δει ανατολή ελπιδοφόρου ήλιου χωρίς να ντρέπεται που είναι Έλληνας.

Αρχίζει να κατανοεί.  Εξορθολογίζει τα δεδομένα. Και συνειδητοποιεί…

Καταρχάς χωριστήκαμε. 

Οι προνομιούχοι και οι μη.

Οι προνομιούχοι πρέπει να αμείβονται με παχυλούς μισθούς, να παίρνουν μπόνους, να οδηγούν πανάκριβα αυτοκίνητα. Να κάνουν αξιωματικά και εκ διορισμού την διαφοροποίηση, την τεράστια διαφορά στις αμοιβές.  Αυτό που είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει ως εισόδημα για κάποιους αποτελεί για αυτούς τα αδιαπραγμάτευτα, τα κατοχυρωμένα δεδομένα των αρχικών συνθηκών των διορισμών τους.  Πρέπει να ακριβοπληρώνονται με χαοτικές διαφορές από τις αμοιβές των άλλων, μολονότι μπαίνουν στο παιχνίδι χωρίς πληγές από πρόσφατους αγώνες και θυσίες.

Πριν μια δεκαετία που ξεκίνησε η βαθύτατη ύφεση της οικονομίας, ο ανιδιοτελής έβαλε πλάτη σε ό,τι του ζητήθηκε.  

Έδωσε αδιαμαρτύρητα ό,τι είχε κατακτήσει με αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες.  Βυθίστηκε σε επώδυνες σκιερές συνθήκες μιζέριας με όραμα να ξημερώσουν καλύτερες μέρες εκεί στο βάθος των επερχομένων για τα παιδιά της Ελλάδας.  Ντρεπόταν να παραδώσει τα χρέη των ασυνείδητων συνομήλικων του στην επόμενη γενιά, παρόλο που κάποια από αυτά προέρχονταν από άλλους καλοπληρωμένους παλιότερων εποχών.

Συντονίστηκε σε έναν πολύ δύσκολο αγώνα. Με πόνο στερήθηκε αυτά που είχε κατακτήσει, κυρίως με μακρόχρονους και κοπιώδεις αγώνες,  αλλά κυριάρχησε η λογική της διεκδίκησης του καλύτερου δυνατού υπό τις διαμορφωμένες συνθήκες. 

Επικράτησε το όραμα για ένα λιγότερο σκιώδες μέλλον για τις επόμενες γενεές!

Σε όλον αυτόν τον αγώνα υπήρχε η ψευδαίσθηση ενδεχομένως ότι όλοι φαινομενικά τουλάχιστον συμμετείχαν με τον τρόπο τους σε μια κοινή προσπάθεια προς την εθνική διάσωση.

Και ενώ όλα όδευαν διορθωτικά, έτσι τουλάχιστον του έλεγαν, σχεδόν τον είχαν πείσει, και ενώ προσπάθησε να ανεβάσει το επίπεδο των διαχειριστών των δεδομένων της κυβέρνησης, καλείται ξαφνικά να καταπιεί τον ελέφαντα. Και όχι μόνο.  Καλείται να το δεχθεί ως κάτι πολύ φυσιολογικό, ως κάτι που μόνο καλό και άριστο είναι για τούτο τον πολύπαθο τόπο.

Οι αμοιβές των επίλεκτων απογειώνονται! Σχεδόν καθημερινά.  Έσπασαν όλα τα όρια, όλους τους άνω φραγμούς που είχαν τεθεί, με νόμους .  Μπήκαν στην ζωή του ακούσματα για μπόνους, για κάρτες που πληρώνουν γεύματα, βενζίνες, ξενοδοχεία ως αυτονόητα.  

Μα αυτός πώς έζησε χωρίς αυτά; Πώς μεγάλωσε εκείνους τους επιστήμονες που φορτωσιές ολόκληρες εξάγει ως μη χρειαζούμενους η πανέμορφη Ελλάδα.  Η πατρίδα τελεί υπό κατάληψη, από θρασύτατους, απάνθρωπους, άφιλους, ακόρεστους συνταξιδιώτες, που σε κάποια άγνωστα εκδοτήρια έβγαλαν εισιτήριο για την πρώτη θέση σε όποιο όχημα κι αν επιβαίνουν.

Ενδεχομένως οι τεράστιες αμοιβές τους για τα ελληνικά δεδομένα θα τους προσδώσουν κύρος στο βλέμμα, θα το κάνουν ελκυστικό για τους επενδυτές, οι οποίοι δεδομένου πλέον και του κορονοιού, δεν μπορεί να εκτιμηθεί από ποια χώρα θα έρθουν, αν έρθουν.

Ποιος θα είχε αντίρρηση αν οι αμοιβές αυτές ήταν συνδεδεμένες με μετρημένα αποτελέσματα ευρωστίας των εταιρειών που ανέλαβαν τα ηνία, με την βασική όμως προϋπόθεση ότι η θετική αποτίμηση σε καμία περίπτωση δεν θα εμπεριέχει την εύκολη λύση του αρμέγματος της αγελάδας, δηλαδή της περικοπής των αμοιβών των πολλών, της μεταφοράς αυτού του κόστους σε άλλους. 

Παραβλέπεται ως ασήμαντη η κύρια αλήθεια.  Αυτός που έχει πραγματικό ενδιαφέρον για το μέλλον της εταιρείας του, είναι αυτός που έχει ζήσει σε αυτήν, αυτός που μεγάλωσε τα παιδιά του από αυτήν.  

Είναι χυδαίο να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι τα στελέχη της επιλογής των άγνωστων κριτηρίων θα αποδειχθούν άριστοι επειδή έχουν υπέρογκες αμοιβές.  Μάλιστα οι αμοιβές αυτές είναι πραγματικά εξωφρενικές για τα δεδομένα της Ελλάδας και για τα δεδομένα εταιρειών του ευρύτερου δημοσίου, για εταιρείες που καλύπτουν ανάγκες των καταναλωτών, πολλές από τις οποίες αποτελούν αγαθά. 

Υπάρχει κάποιος που δεν υποψιάζεται για το ποιος θα πληρώσει το κόστος αυτών των μισθών;

Υπάρχει κάποιος που έχει αντίρρηση ότι είναι χυδαίος εκβιασμός ότι απλά και μόνο για να υπάρξουν ανεξαρτήτως μελλοντικού αποτελέσματος, πρέπει να διασφαλίσουν υπέρογκες πρωτοφανείς αμοιβές με κριτήρια αμοιβών αντίστοιχων θέσεων σε μεγάλες εμπορικές εταιρείες που παράγουν ζυμαρικά, αυτοκίνητα, κατασκευάζουν μεγάλα έργα, πωλούν τραπεζικά προϊόντα…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρώτο ζητούμενο αυτόν τον καιρό είναι να παραμείνουμε ζωντανοί, ακολουθεί όμως η επόμενη μέρα, η οποία θα ξεκινήσει με νέα δυσμενέστερα δεδομένα για τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους. Όλοι συμφωνούν ότι, η παγκόσμια οικονομία εισήλθε σε βαθιά ύφεση και κανείς δεν ξέρει πόση θα είναι, πώς και πότε θα ανακάμψει. Κανείς δεν ξέρει, ποιοί κλάδοι, επιχειρήσεις και επαγγέλματα θα συρρικνωθούν και πόσο, και ποιά από αυτά θα ανακάμψουν και πότε. Κανείς δεν ξέρει, πόσες θέσεις απασχόλησης θα χαθούν, τί θα συμβεί στα ασφαλιστικά ταμεία και τι μέρος και πόσο από τον σημερινό μισθό τους θα παίρνουν οι υπάλληλοι, πιο θα είναι το ύψος των συντάξεων.

‘Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Το μέλλον σαν σκιά γεννά φόβο για τους ήδη εξαθλιωμένους Έλληνες.

Και εκεί επανέρχονται βομβαρδιστικά οι πληροφορίες για τους «σωτήρες» που χωρίς κανένα δείγμα των ικανοτήτων τους να κωπηλατήσουν σε αυτή την ταλαιπωρημένη βαρκούλα, εξασφάλισαν μισθούς καπετάνιου σε υπερωκεάνειο, βόλεψαν τους φίλους τους, πήραν την μερίδα του λέοντος από ότι πρόκειται να απλωθεί στην τάβλα των ψαράδων του Ρίτσου… Και κάπου εκεί αναρωτιέται ο λογικός, ο ψύχραιμος ποιο μήνυμα πρέπει να αποκωδικοποιήσει;

Είναι προκαθορισμένα κατώτερος ο δικός του ρόλος σε αυτήν την παρτίδα που αναμένεται να ξεκινήσει; Θα είναι οι προσδοκίες για το δικό του έργο από την αρχική φάση υποτιμημένες;

Ή μήπως πρέπει να υιοθετήσει την απόλυτη βεβαιότητα ότι είναι κωπηλάτης που δεν δικαιούται να διεκδικήσει τίποτα άλλο από την αποδοχή των μελλούμενων από τους καλοπληρωμένους καπεταναίους.

Υπάρχει μια πολύ απλή λέξη για να περιγράψει την κατάσταση.  Αιδώς. Προϋποθέτει ενσυναίσθητη αντιληπτότητα των συνεπειών των πράξεων της άνισης κατανομής των αμοιβών και της υιοθέτησης της χαοτικής διαφοροποίησης των κατηγοριών των εργαζομένων.

Και η ενσυναίσθηση δεν είναι απλή λέξη…

Στην θάλασσα που βρίσκεται η βαρκούλα με την υπέροχη σημαία της Ελλάδας μας,  ήδη κολυμπούν μαύροι κύκνοι.  Τα golden boys ποζάρουν στραμμένα στο ηλιοβασίλεμα με ένα τεράστιο πούρο στο στόμα…  Οι υπόλοιποι κοιτιούνται μεταξύ τους.  Με ανασηκωμένα τα μανίκια ξέρουν ότι σε λίγο θα ξανοιχτούν σε μια θάλασσα με καρχαρίες.  Και αναρωτιούνται.  Όλοι αυτοί οι πολυδάπανοι, οι αταίριαστοι, οι παράταιροι συνταξιδιώτες  χρειάζονται πάνω στην ταλαιπωρημένη βαρκούλα;

Πώς θα αντιδράσουν όταν τα θεριεμένα κύματα θα χτυπούν το βαρκάκι;

Και όταν οι πραμάτειες θα αρχίσουν να σώνονται τι θα απαιτούν για να χορτάσουν;

Σήμερα απλώνουν βαθιά τα χέρια τους στα συρτάρια της στέρησης, του πόνου…

Όταν αυτά αδειάσουν και αδειάσουν όλες οι τροφές τότε μήπως γίνει αυτό που μας δίδαξε ένα σκληρό παιδικό τραγουδάκι;

Ήταν ένα μικρό καράβι                 

ήταν ένα μικρό καράβι 

που ήταν αταξίδευτο 

που ήταν αταξίδευτο 

οεοέ οε οε...  

Κι έκαν' ένα μακρύ ταξίδι 

κι έκαν' ένα μικρό ταξίδι 

μέσα εις την Μεσόγειο 

μέσα εις την Μεσόγειο 

οεοέ οε οε... 

Και σε πεντέξι εβδομάδες 

και σε πεντέξι εβδομάδες 

σωθήκαν ο - ο - όλες οι τροφές 

σωθήκαν ο - ο - όλες οι τροφές 

οεοέ οε οε...  

Και τότε ρίξανε τον κλήρο 

και τότε ρίξανε τον κλήρο 

να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί 

να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί 

Να μαντέψουμε;

Και ο κλήρος πέφτει σε εκείνους

Που είχανε μικρότερες αμοιβές

Γιατί είναι πάντα θύματα!

Και ο κλήρος πέφτει στις διοικήσεις

Που έχουν παχυλούς μισθούς!

Γιατί άραγε;

Ποια θα είναι η συνέχεια στο γιατί του τραγουδιού που μυρίζει αθωότητα και ανεμελιά παιδικών εκδρομών, σε μια περίοδο βαθύτατης κρίσης, οικονομικής ύφεσης με απλωμένα τα πέπλα του θανάτου πάνω από τις κοινωνίες σε όλες τις γειτονιές του πλανήτη;

ΠΗΓΗ: https://kentrikaimeli.blogspot.com/2020/05/blog-post_18.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com