Άννα Στάικου
Να ανοίγεις το παράθυρο προσεκτικά
η δηθενιά και η κορεκτίλα σκοτώνουν
Αν μπεις στο κόλπο τους σ’ ένα χρόνο από σήμερα θα αισθάνεσαι μη αισθανόμενος.
Κρατήσου γερά
Τώρα θα μου πεις “από πού ρε φίλε να κρατηθώ;”
Από σένα ρε φίλε κρατήσου
Κάνε την καρδιά μάστορα μαρμαρογλύπτη και ξαναφτιάξου απ’την αρχή…
Τέτοια σκέφτομαι σε μισάνοιχτο παράθυρο που το μπουγάζι είναι κι αυτό δήθεν…
Από την αρχή η χρονιά έδειξε τί είναι και που το πάει.
Εκεί που λέγαμε θα χιονίσει ο καιρός έβρεχε.
Και όταν λέγαμε καλό καιρό, πλάκωνε το κρύο και μάς αποτέλειωνε.
Τα μπερδέματα με τα διεθνή μας σε σημείο κρίσιμο, αλλά αυτό δεν το θέλουμε, οπότε παραμένει ένα ζήτημα εκτός των δικών μας οριζόντων.
Δηλαδή -για να μπορέσω κι εγώ να καταλάβω: Πολιτικά ορθό είναι τα δικά μας ζητήματα να μη τα συζητούμε εμείς -Είναι οπισθοδρομικό είναι -πώς να το πούμε-tres banale- είναι εθνικιστικό άρα εχθρικό.
Πάμε πάλι να το καταπιώ: τα δικά μας είναι εχθρικά ..άρα ζούμε για τους άλλους.
Ανοίγω το παράθυρο οραματιζόμενη ένα αγέρι ως ηλεκτρικό ρεύμα να με χτυπήσει, στο κούτελο.
και η παραπλάνηση να βαρά νταούλια και απέναντι στη λεωφόρο οι αστυνομικοί εισβάλλουν εχθρικά στο ……..σινεμά.
Δεν το καταλαβαίνω.
Οι γραφιάδες κατεδάφισαν τα πλήκτρα μέχρι που τα δάκτυλα κτύπησαν ορυκτό υπόγειο, του λόγου μου τα διάβασα όλα, αλλά και πάλι δεν το κατάλαβα.
Στις συνάξεις έκανα ότι είμαι εχθρός εναντίον -τέλος πάντων-ανάλογα των συνδαιτυμόνων, ειδάλλως θα βαφτιζόμουν κάτι άλλο ..τί; τί θα έσουρναν;
Άγνωστο.
Μάλλον οι γενιές μας γεννήθηκαν με παραπλάνηση.
Διαδεχτήκαμε της γενιές των ηρώων, αλλά και των εμφυλίων συρράξεων.
Βάλθηκαν λοιπόν μέχρι το 1965 περίπου να μας φέρουν στη ζωή για να ξεχάσουν.
Ω..! Ναι..! Αγαπημένοι παραπλανημένοι είμαστε γεννημένοι κουδουνίστρες των δικών μας γονιών.
Αυτό το κατάλαβα στις σπουδές.
Προερχόμαστε όλοι από κάπου όπου στα σπίτια μας κυριαρχούσε ο νόμος της σιωπής.
Εμείς με το μωρουδιακό μας κλάμα και γέλιο με το γαλατάκι μας και το αυγό μελάτο υπήρξαμε η γενιά της λήθης των γονιών μας.
Οι γονείς μας εθίστηκαν σε μνήμη μετά Γενικά μετά τα χρόνια αυτά άρχισε να λειτουργεί η θύμηση.
Στις σπουδές σαν μια νέα μυθολογία φανατιστήκαμε με τους αγώνες των άλλων, με τρόπο που νόμιζες ότι εμείς είμαστε εκεί—–Πολιτικά ορθό ήταν αυτό σ’ εκείνα τα χρόνια, αλλά και για πάντα, λες και ήταν ουράνιο φαινόμενο.
Το δήθεν τι σημαίνει;
Για παράδειγμα δουλεύει κάποιος 1 μέρα και 10 κάθεται.
Εργάζεται δηλαδή 3 μέρες μηνιαίως.
Δήθεν εργασία και δήθεν αποδοχές.
Άλλωστε κάνει πίστωση της ημερήσιας δουλειάς στον εργοδότη που κανονικά δήθεν εργοδότης είναι.
Μέσα σ’ όλο αυτό, οι συζητήσεις πάνε κι έρχονται αναπαριστώντας ο καθένας τα τηλεοπτικά πρόσωπα
Εάν έχεις αλλεργία με την τηλεθέαση τότε την έχεις βάψει.
Μιλάς ταυτοχρόνως με όλες τις τηλεπερσόνες και μάλιστα με το δικό τους φωνητικό ιδίωμα !!!!!!
Άσε που εάν αναφερθείς σε έντυπη πηγή πληροφορίας ό,τι και να είναι δεν ακούγεσαι… Πετάγεσαι εκτός.
Κάποια μέρα με απόγνωση, επισκέφτηκα το μπαρ γνωστό στην πόλη μου από την δεκαετία του 50, με σχεδιασμό και αισθητική του θεού Αριστομένη Προβελέγγιου με θαμώνες από τον Σινάτρα και Γκόρπα πεθαμένοι όλοι, αλλά το λούστρο τους πάντα ζωντανό
Επειδή δεν πίνω -είμαι δυσανεκτική ακόμη και σε ίχνος αλκοόλ-ζητώ μια λεμονάδα με πάγο και κοιτώ τριγύρω στους θαμώνες τους αραχτούς στην μπάρα … μπροστά τους ποτήρια σφηνάκια άδεια και εγώ προσκυνητής σε νέες σοφών λόγων λέξεις.
Ρωτώ νηφάλια (χειρότερη νηφαλιότητα μάλιστα λόγω σύγκρισης )
–Εσείς πώς την παλεύετε;; ρωτώ τον διπλανό μου
Ξεβολεύεται στρίβει στο μέρος μου με περνά για νεαρή (προφανώς είχε πιεί και το δέκατο σφηνάκι) και μου λέει
–Νεαρά, μην το πάρεις όλο αυτό σοβαρά
Κομπιάζοντας λίγα δεύτερα και συμπληρώνει
–Στα σοβαρά ούτε τον θάνατό σου να πάρεις
Είδα το φως μου.
Ένας άνθρωπος με μια φράση με απενοχοποίησε για την ζωή μου
Καληνύχτισα και κύλησα στην παγωμένη λεωφόρο, σαν πατίνι μες στην άνοιξη την χαραυγή.
Πέρασαν 2 μήνες …..Η δουλειά μου που δεν είναι δουλειά μου ανεπηρέαστη των εξελίξεων παρέμεινε. Οι εξελίξεις δεν ήταν εξελίξεις άλλο ήταν. Πώς λοιπόν να επηρεαστεί το ότιδήποτε;;
Για να είμαι σαφής, η δουλειά όλων συνάδει με την μπούρδα της βαλτής κορεκτίλας…Αλλά να μην το πάρουμε σοβαρά. Απλώς το ξέρουμε και το κατέχουμε το συμβάν
Η χώρα; Άστε τα ..Συμβαίνουν τα χειρότερα. Ως κορέκτ δεν αναφερόμαστε. Ως ανθρώπινα όντα όμως την κατέχουμε την πληροφορία.
Οι γνώσεις μας; Ως κορεκτίλα, τα ξέρουμε όλα και καλά. Ως άνθρωποι ζωντανοί μελετάμε και πάλι και από την αρχή και με πάθος και με έρωτα και τροφοδοτούμε το πηνίο το εγκεφαλικό μας, αφαιρώντας της κορεκτίλας τα σκουπίδια.
Γιατί που πας αγάπη μου με ένδυμα πετεινού στα πεδία;
Στην κατακλείδα μέσα από την απόγνωση η διδαχή είναι μία.
Δεν παίρνεις στα σοβαρά τα ισχύοντα φτιαχτά. Αυτά ωφελούν αυτούς που σε άφησαν χωρίς εργασία και ετοιμάζονται να σε αφήσουν και χωρίς χώρα. Από την αρχή η χρονιά έδειξε τί είναι και που το πάει.
Εκεί που λέγαμε θα χιονίσει ο καιρός έβρεχε.
Και όταν λέγαμε καλό καιρό, πλάκωνε το κρύο και μάς αποτέλειωνε.
Τα μπερδέματα με τα διεθνή μας σε σημείο κρίσιμο, αλλά αυτό δεν το θέλουμε, οπότε παραμένει ένα ζήτημα εκτός των δικών μας οριζόντων.
Δηλαδή -για να μπορέσω κι εγώ να καταλάβω: Πολιτικά ορθό είναι τα δικά μας ζητήματα να μη τα συζητούμε εμείς -Είναι οπισθοδρομικό είναι -πώς να το πούμε-tres banale- είναι εθνικιστικό άρα εχθρικό.
Πάμε πάλι να το καταπιώ: τα δικά μας είναι εχθρικά ..άρα ζούμε για τους άλλους.
Ανοίγω το παράθυρο οραματιζόμενη ένα αγέρι ως ηλεκτρικό ρεύμα να με χτυπήσει, στο κούτελο.
και η παραπλάνηση να βαρά νταούλια και απέναντι στη λεωφόρο οι αστυνομικοί εισβάλλουν εχθρικά στο ……..σινεμά.
Δεν το καταλαβαίνω.
Οι γραφιάδες κατεδάφισαν τα πλήκτρα μέχρι που τα δάκτυλα κτύπησαν ορυκτό υπόγειο, του λόγου μου τα διάβασα όλα, αλλά και πάλι δεν το κατάλαβα.
Στις συνάξεις έκανα ότι είμαι εχθρός εναντίον -τέλος πάντων-ανάλογα των συνδαιτυμόνων, ειδάλλως θα βαφτιζόμουν κάτι άλλο ..τί; τί θα έσουρναν;
Άγνωστο.
Μάλλον οι γενιές μας γεννήθηκαν με παραπλάνηση.
Διαδεχτήκαμε της γενιές των ηρώων, αλλά και των εμφυλίων συρράξεων.
Βάλθηκαν λοιπόν μέχρι το 1965 περίπου να μας φέρουν στη ζωή για να ξεχάσουν.
Ω..! Ναι..! Αγαπημένοι παραπλανημένοι είμαστε γεννημένοι κουδουνίστρες των δικών μας γονιών.
Αυτό το κατάλαβα στις σπουδές.
Προερχόμαστε όλοι από κάπου όπου στα σπίτια μας κυριαρχούσε ο νόμος της σιωπής.
Εμείς με το μωρουδιακό μας κλάμα και γέλιο με το γαλατάκι μας και το αυγό μελάτο υπήρξαμε η γενιά της λήθης των γονιών μας.
Οι γονείς μας εθίστηκαν σε μνήμη μετά Γενικά μετά τα χρόνια αυτά άρχισε να λειτουργεί η θύμηση.
Στις σπουδές σαν μια νέα μυθολογία φανατιστήκαμε με τους αγώνες των άλλων, με τρόπο που νόμιζες ότι εμείς είμαστε εκεί—–Πολιτικά ορθό ήταν αυτό σ’ εκείνα τα χρόνια, αλλά και για πάντα, λες και ήταν ουράνιο φαινόμενο.
Το δήθεν τι σημαίνει;
Για παράδειγμα δουλεύει κάποιος 1 μέρα και 10 κάθεται.
Εργάζεται δηλαδή 3 μέρες μηνιαίως.
Δήθεν εργασία και δήθεν αποδοχές.
Άλλωστε κάνει πίστωση της ημερήσιας δουλειάς στον εργοδότη που κανονικά δήθεν εργοδότης είναι.
Μέσα σ’ όλο αυτό, οι συζητήσεις πάνε κι έρχονται αναπαριστώντας ο καθένας τα τηλεοπτικά πρόσωπα
Εάν έχεις αλλεργία με την τηλεθέαση τότε την έχεις βάψει.
Μιλάς ταυτοχρόνως με όλες τις τηλεπερσόνες και μάλιστα με το δικό τους φωνητικό ιδίωμα !!!!!!
Άσε που εάν αναφερθείς σε έντυπη πηγή πληροφορίας ό,τι και να είναι δεν ακούγεσαι… Πετάγεσαι εκτός.
Κάποια μέρα με απόγνωση, επισκέφτηκα το μπαρ γνωστό στην πόλη μου από την δεκαετία του 50, με σχεδιασμό και αισθητική του θεού Αριστομένη Προβελέγγιου με θαμώνες από τον Σινάτρα και Γκόρπα πεθαμένοι όλοι, αλλά το λούστρο τους πάντα ζωντανό
Επειδή δεν πίνω -είμαι δυσανεκτική ακόμη και σε ίχνος αλκοόλ-ζητώ μια λεμονάδα με πάγο και κοιτώ τριγύρω στους θαμώνες τους αραχτούς στην μπάρα … μπροστά τους ποτήρια σφηνάκια άδεια και εγώ προσκυνητής σε νέες σοφών λόγων λέξεις.
Ρωτώ νηφάλια (χειρότερη νηφαλιότητα μάλιστα λόγω σύγκρισης )
–Εσείς πώς την παλεύετε;; ρωτώ τον διπλανό μου
Ξεβολεύεται στρίβει στο μέρος μου με περνά για νεαρή (προφανώς είχε πιεί και το δέκατο σφηνάκι) και μου λέει
–Νεαρά, μην το πάρεις όλο αυτό σοβαρά
Κομπιάζοντας λίγα δεύτερα και συμπληρώνει
–Στα σοβαρά ούτε τον θάνατό σου να πάρεις
Είδα το φως μου.
Ένας άνθρωπος με μια φράση με απενοχοποίησε για την ζωή μου
Καληνύχτισα και κύλησα στην παγωμένη λεωφόρο, σαν πατίνι μες στην άνοιξη την χαραυγή.
Πέρασαν 2 μήνες …..Η δουλειά μου που δεν είναι δουλειά μου ανεπηρέαστη των εξελίξεων παρέμεινε. Οι εξελίξεις δεν ήταν εξελίξεις άλλο ήταν. Πώς λοιπόν να επηρεαστεί το ότιδήποτε;;
Για να είμαι σαφής, η δουλειά όλων συνάδει με την μπούρδα της βαλτής κορεκτίλας…Αλλά να μην το πάρουμε σοβαρά. Απλώς το ξέρουμε και το κατέχουμε το συμβάν
Η χώρα; Άστε τα ..Συμβαίνουν τα χειρότερα. Ως κορέκτ δεν αναφερόμαστε. Ως ανθρώπινα όντα όμως την κατέχουμε την πληροφορία.
Οι γνώσεις μας; Ως κορεκτίλα, τα ξέρουμε όλα και καλά. Ως άνθρωποι ζωντανοί μελετάμε και πάλι και από την αρχή και με πάθος και με έρωτα και τροφοδοτούμε το πηνίο το εγκεφαλικό μας, αφαιρώντας της κορεκτίλας τα σκουπίδια.
Γιατί που πας αγάπη μου με ένδυμα πετεινού στα πεδία;
Στην κατακλείδα μέσα από την απόγνωση η διδαχή είναι μία.
Δεν παίρνεις στα σοβαρά τα ισχύοντα φτιαχτά. Αυτά ωφελούν αυτούς που σε άφησαν χωρίς εργασία και ετοιμάζονται να σε αφήσουν και χωρίς χώρα.
Παίρνεις στα σοβαρά, στα πολύ σοβαρά, την πλευρά σου αυτή, που περιφρονεί την μοίρα την κακή,που σε προίκισαν οι ισχυροί και οι ταμίες τους.
Ξέρετε εσείς κάποιον που περιφρονεί το ριζικό του και είναι χαμένος;
Δεν ξέρετε.
Ούτε κι εγώ.
ΠΗΓΗ:https://ipolizei.gr/min-to-pairneis-sovara-anna-staikou/?fbclid=IwAR0G5DalU-TFjOPARR6-569QN2Rs0qMie-jq0-DKgPfDtkKAZUKx1ogi_og
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.